ขอเรียงร้อยถ้อยคำจากดวงใจ
เป็นแรงไฟให้ยืนหยัดไม่หวั่นไหว
แด่ทหารกล้าผู้ยอมทนบนทางไกล
ยืนเคียงไทยด้วยชีวิตและวิญญาณ
ยามลมศึกพัดผ่านกลางคืนหม่น
หยาดฝนหล่นปะปนกับคราบโลหิตผ่าน
ความสูญเสียซ้อนทับนับไม่ขาน
แต่หัวใจยังหาญไม่ถอยเลย
เสียงปืนก้องดังก้องกลางพงไพร
ทว่าหัวใจยังคงมั่นไม่เฉย
เพื่อผืนแผ่นดินไทยที่คุ้นเคย
ยอมเปิดเผยเลือดเนื้อเป็นคำสาบาน
แม้เพื่อนร่วมทางร้างไปในวันนี้
ชื่อยังมีสลักไว้ในดวงมาน
ทุกลมหายใจที่จากลาน
คือคำขานว่ารักชาติไม่คลอนคลาย
ขอให้รู้ว่าคนไทยยังห่วงหา
ส่งศรัทธาผ่านฟ้าฝ่าพายุร้าย
กำลังใจจากหลังแนวอยู่ใกล้ไกล
คอยโอบใจให้ยืนหยัดสู้ต่อไป
เมื่อความเหน็บหนาวคราวค่ำคืน
ขอให้ยืนด้วยศรัทธาอย่าหวั่นไหว
มีมือแม่ มือพ่อ มือคนไทย
คอยพยุงใจแม้ไม่อาจเห็น
ทุกหยาดเหงื่อที่หลั่งกลางดินทราย
คือความหมายของคำว่ากล้าหาญเด่น
ทุกบาดแผลคือเกียรติยศที่ชัดเจน
เป็นลายเส้นประดับแผ่นดินไทย
หากวันนี้น้ำตาหลั่งไม่อาจห้าม
ขอให้ความอ่อนล้าคลายหายไป
พักเถิดนักรบกล้าของคนไทย
เรายังอยู่เคียงใจไม่ห่างกัน
จนกว่าวันฟ้าสางอย่างสงบ
เสียงศึกจบเหลือเพียงแสงแห่งความฝัน
ขอให้รู้—ทั้งชาติร่วมผูกพัน
กราบหัวใจทหารไทย…ผู้เสียสละเพื่อแผ่นดิน
ข้าพเจ้ารู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก เมื่อได้ยินข่าวการสูญเสียของทหารไทยในห้วงเวลานี้
ข่าวสั้น ๆ เพียงไม่กี่บรรทัด แต่หนักอึ้งในหัวใจของผู้รับฟังยิ่งนัก
เบื้องหลังคำว่า “สูญเสีย” คือชีวิต ความฝัน ครอบครัว และคนที่รอคอยอยู่แนวหลัง
คือหัวใจของผู้กล้าที่เลือกยืนอยู่แนวหน้า เพื่อปกป้องผืนแผ่นดินไทย
ด้วยความรู้สึกอาลัยและสำนึกในความเสียสละนั้น
จึงขอเรียบเรียงบทกลอนนี้ขึ้นมา เพื่อสดุดีทหารกล้าไทยทุกนาย
ผู้ยอมแลกความปลอดภัยของตน กับความสงบของแผ่นดิน
และเพื่อส่งกำลังใจจากแนวหลังไปถึงแนวหน้า
ให้รู้ว่า…พวกท่านไม่ได้ยืนอยู่เพียงลำพัง
ขอให้บทกลอนนี้เป็นดั่งแรงใจเล็ก ๆ
แทนคำขอบคุณที่อาจพูดไม่หมด
แทนความห่วงใยจากคนไทยผู้ยังอยู่
และแทนคำยืนยันจากหัวใจของพวกเราทุกคนว่า
ทหารกล้าไทยจะไม่มีวันถูกลืม
ความเสียสละจะไม่สูญเปล่า
และกำลังใจจากแนวหลัง
จะคอยโอบประคองแนวหน้า…จนกว่าสันติจะหวนคืน
แด่ผู้สละเพื่อแผ่นดิน
ขอเรียงร้อยถ้อยคำจากดวงใจ
เป็นแรงไฟให้ยืนหยัดไม่หวั่นไหว
แด่ทหารกล้าผู้ยอมทนบนทางไกล
ยืนเคียงไทยด้วยชีวิตและวิญญาณ
ยามลมศึกพัดผ่านกลางคืนหม่น
หยาดฝนหล่นปะปนกับคราบโลหิตผ่าน
ความสูญเสียซ้อนทับนับไม่ขาน
แต่หัวใจยังหาญไม่ถอยเลย
เสียงปืนก้องดังก้องกลางพงไพร
ทว่าหัวใจยังคงมั่นไม่เฉย
เพื่อผืนแผ่นดินไทยที่คุ้นเคย
ยอมเปิดเผยเลือดเนื้อเป็นคำสาบาน
แม้เพื่อนร่วมทางร้างไปในวันนี้
ชื่อยังมีสลักไว้ในดวงมาน
ทุกลมหายใจที่จากลาน
คือคำขานว่ารักชาติไม่คลอนคลาย
ขอให้รู้ว่าคนไทยยังห่วงหา
ส่งศรัทธาผ่านฟ้าฝ่าพายุร้าย
กำลังใจจากหลังแนวอยู่ใกล้ไกล
คอยโอบใจให้ยืนหยัดสู้ต่อไป
เมื่อความเหน็บหนาวคราวค่ำคืน
ขอให้ยืนด้วยศรัทธาอย่าหวั่นไหว
มีมือแม่ มือพ่อ มือคนไทย
คอยพยุงใจแม้ไม่อาจเห็น
ทุกหยาดเหงื่อที่หลั่งกลางดินทราย
คือความหมายของคำว่ากล้าหาญเด่น
ทุกบาดแผลคือเกียรติยศที่ชัดเจน
เป็นลายเส้นประดับแผ่นดินไทย
หากวันนี้น้ำตาหลั่งไม่อาจห้าม
ขอให้ความอ่อนล้าคลายหายไป
พักเถิดนักรบกล้าของคนไทย
เรายังอยู่เคียงใจไม่ห่างกัน
จนกว่าวันฟ้าสางอย่างสงบ
เสียงศึกจบเหลือเพียงแสงแห่งความฝัน
ขอให้รู้—ทั้งชาติร่วมผูกพัน
กราบหัวใจทหารไทย…ผู้เสียสละเพื่อแผ่นดิน
ข้าพเจ้ารู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก เมื่อได้ยินข่าวการสูญเสียของทหารไทยในห้วงเวลานี้
ข่าวสั้น ๆ เพียงไม่กี่บรรทัด แต่หนักอึ้งในหัวใจของผู้รับฟังยิ่งนัก
เบื้องหลังคำว่า “สูญเสีย” คือชีวิต ความฝัน ครอบครัว และคนที่รอคอยอยู่แนวหลัง
คือหัวใจของผู้กล้าที่เลือกยืนอยู่แนวหน้า เพื่อปกป้องผืนแผ่นดินไทย
ด้วยความรู้สึกอาลัยและสำนึกในความเสียสละนั้น
จึงขอเรียบเรียงบทกลอนนี้ขึ้นมา เพื่อสดุดีทหารกล้าไทยทุกนาย
ผู้ยอมแลกความปลอดภัยของตน กับความสงบของแผ่นดิน
และเพื่อส่งกำลังใจจากแนวหลังไปถึงแนวหน้า
ให้รู้ว่า…พวกท่านไม่ได้ยืนอยู่เพียงลำพัง
ขอให้บทกลอนนี้เป็นดั่งแรงใจเล็ก ๆ
แทนคำขอบคุณที่อาจพูดไม่หมด
แทนความห่วงใยจากคนไทยผู้ยังอยู่
และแทนคำยืนยันจากหัวใจของพวกเราทุกคนว่า
ทหารกล้าไทยจะไม่มีวันถูกลืม
ความเสียสละจะไม่สูญเปล่า
และกำลังใจจากแนวหลัง
จะคอยโอบประคองแนวหน้า…จนกว่าสันติจะหวนคืน