ก่อนอื่น ขอโทษหลายๆ คนด้วยนะครับ สำหรับโพสก่อนหน้าที่ผมไม่เข้าไปตอบใคร เพราะอ่านไปอ่านมา เหมือนจะโดนด่าว่ากินมูมมามจนอ้วนเองซะงั้น... เลยตั้งกระทู้ใหม่ เผื่อมีคนเห็นใจ และเข้าใจจริงๆ เพราะสิ่งที่ผมคาดว่า วันหยุดติดต่อกัน 28-30 กรกฏาคมนี้ คงเป็นวันที่นรกสุดๆ แน่ๆครับ

ผมเริ่มอึดอัดใจ ตั้งแต่เย็นวันที่ 24 ที่กลับบ้านไปเจอกับไก่วิงแซบ ก่อนหน้าที่จะกลับบ้าน ผมก็ย้ำแล้วย้ำอีก ว่าวันนี้ไม่ต้องทำอะไรนะ เราจะไปธุระกัน แต่พอกลับบ้าน ก็เจอกับอาหารที่ไม่คาดว่าน้ำหน้าอย่างเธอจะทำเป็น ...​ กับไก่วิงแซบ ผมก็ถามนะว่า ไปเอาตำราทำไอ้พวกนี้มาจากไหน เธอก็ตอบว่า เปิดยูทูปดู เออ..เจริญละงานนี้ (ดีนะ ที่เธอเล่นแต่ยูทูป เฟสก็ไม่ค่อยได้เล่น ทำให้เธอไม่มีทางได้เห็น ว่าผมมาระบายความในใจ แอบด่า แอบจิกเธอในนี้)

วันที่ 24 นับเป็นวันแรกของวันเปิดประตูนรก เธอพาผมไปหาซื้อแป้งข้าวโพด, แป้งข้าวเจ้า, แป้งข้าวเหนียว กับอีกสารพัด พอขึ้นรถ ผมดักทางเธอไว้ก่อนเลยว่า กลับบ้านแล้ว ไม่ต้องทำอะไรเลยนะ อาบน้ำ...แล้วก็นอน เธอรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ แต่พอถึงบ้าน ผมก็มานั่งหน้าคอม ทำงานออกแบบที่ค้างคาไว้ ส่วนเธอ ก็เก็บของคลุกๆ อยู่ในครัว ต่างคนต่างอยู่... นั่งเพลินเพียงครู่ เธอหอบจานพร้อมดินน้ำมันสีๆ ประมาณ 6 ก้อนใส่จานมานั่งหน้าทีวี แต่นั้น.. เป็นความคิดที่ผิดพลาดในชีวิต เพราะเธอเริ่มปั้นเม็ดบัวลอยครับ!!!!

เธอให้ผมไปช่วยปั้น ผมไม่เอาด้วย เพราะนี่มันจะสี่ทุ่มแล้วนะเว้ยเฮ้ย...จะแดรกอะไรกันนักหนาวะ ผมหงุดหงิดใส่เธอจริงๆ จนเธอร้องไห้ แต่มือแมร่งก็ปั้นไม่หยุด... ผมเคยเห็นแต่เวลาคนร้องไห้ เสียใจ จะลุกขึ้นหนีไป หรือเลิกทำกิจกรรมที่ทำอยู่ แต่เธอยิ่งร้องไห้.. เม็ดบัวลอยแมร่งก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ผมเริ่มกลัวครับ... ไม่ได้กลัวเธอหรอกนะ กลัวไอ้เม็ดบัวลอยแมร่งจะติดคอเนี้ยแหละ เลยต้องยอมลุกมาช่วยแบบไม่เต็มใจ แต่ผมก็ใช้วิธีปั้นสไตล์ของผม ผมไปเอาเขียงมา แล้วก็ปั้นยาวๆๆๆ แล้วเอามีดหั่นเลยครับ... เธอไม่พอใจอย่างแรง เหมือนผมประชด เธอก็ร้องไห้อีกครั้ง แต่มือยังปั้นอยู่ต่อไปอย่างไม่มีสะดุด แต่เม็ดแมร่งก็มีแนวโน้มจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ที่เธอร้องไห้ ผมเลยยอม นั่งปั้นเป็นเม็ดๆ กับเธอ จนเธอหยุดร้อง.... ผมหนักใจจริงๆ ถ้าใครไม่เป็นผม

ปั้นเสร็จ...เก็บของล้าง 5 ทุ่มกว่าแล้ว ผมเห็นเธอนิ่งๆ อาจเพราะเสียใจอยู่ ผมก็เลยต้องยอมเอาจานทั้งหมดไปล้างคนเดียวเงียบๆ ล้างเสร็จ เอามาเก็บ... "บัวลอยก็ต้มเสร็จพอดีเช่นกัน​" -..-! ก็คงต้องแดรกกันอีกรอบ ผมคนเดียวโดนไป 3 ถ้วยครับ กินเสร็จ ผมบอกกับเธอว่า "กูยอมแพ้แล้วจริงๆ"

วันต่อมา ผมมาอ่านในคอมเม้นพันทิพ ที่โพสทิ้งไว้ ส่วนหนึ่งอยากหาคำปรึกษา อีกส่วนหนึ่งก็อยากหาพื้นที่ระบายเพราะอึดอัดใจ แต่กลับโดนด่าในเชิงว่า​ "เมิงกินมูมมามเอง..." -..-! แมร่งไม่มีใครเข้าใจเลย เลยหยุดอ่าน แต่ก็ได้ไอเดียที่ว่า "ทำไมไม่กินอาหารคลีน"

เย็นวันนั้นผมกลับบ้าน ได้พบกับน่องไก่ทอด, ลาบไก่ และไข่เจียว แบบจัดเต็มเข้าไปอีก ในขณะที่กินกัน ผมถามเธอว่า "ทำอาหารคลีนไหม" เธอหันมาบอกผมว่า...​"ก็คลีนนะ...ไก่ก็ทำความสะอาด จานชามหม้อก็ล้างสะอาด คลีนแน่นอน"... ผมรู้ว่าเธอกวนตรีนผม กินเสร็จ เธอก็ลุกเอาจานไปเก็บ ส่วนผมลุกไม่ไหว นั่งอืดดูไมค์หมดหนี้ จนรู้สึกว่า เมื่อไหร่จะหมดหนี้หมดกรรมเรื่องการกินสักทีวะ... ก็ได้แต่บ่นในใจ... เพราะไม่กี่อึดใจ...บัวลอยแมร่งก็มาอีกแล้วครับ!!!`

วันนี้ วันที่ 27 กรกฏาคม กลับมาเจอมิตรเก่า ที่ไม่ได้เจอกันมานาน...นั้นคือ "ไข่พะโล้" เธอตุ๋นไว้ตั้งแต่เที่ยง พอผมเลิกงานกลับมาเรียกว่า เครื่องเทศแมร่งซึมเข้าไปแทบจะเป็นผีไปสิงในไข่กันเลยทีเดียว กินเข้าไปเข้าถึงรสเครื่องเทศมาก ด้วยผีห่าอะไรเข้าผมไม่ทราบ.. ยัดไป 4 ลูกกับไข่พะโล้ และข้าวอีกเกือบจะหมดหม้อ​​ (ข้าวรวมที่กินไปรวมแล้ว 4 จาน) แล้วก็มานั่งเศร้าอยู่หน้าทีวีอีกเช่นเคย ตอนนี้นมผม มันเริ่มย้อยอย่างเห็นได้ชัด... กูไม่อยากทนอีกแล้ว... ทำไง..ทำไง..ทำไง..​คิดไรไม่ออก โพสลงพันทิพแมร่ง!!!

ในขณะที่ผมพิมพ์อยู่ตอนนี้ ผมได้ยินเสียงหั่นอะไรบางอย่าง... เฮ้ย นี่มันพึ่งหกโมงครึ่งเอง ไข่พะโล้ก็โดนไปแล้ว บัวลอยก็มาเติมอีก... ขนาดนี่ยังไม่ถึงเวลานอน เสียงมีดปะทะเขียง ก็แว่วมาอีกแล้ว​

ผมแอบเดินไปดูมาเมื่อกี้ครับ.. เธอหั่นมันครับ เธอหั่นเป็นเส้นยาวๆ ผมถามว่า จะทำอะไรอีกละ เธอบอกว่า อยากทำ "มันต้มกะทิ...จะกินป่าว" ... เสียงในหัวผมมันพูดว่าไงรู้ไหมครับ ...มันดังสวนคำถามเธอขึ้นมาว่า "เมิงยังกล้าถามอีกเหรอ...ว่าจะกินป่าว"

หยุดยาว 3 วันนี้ ผมคงต้องเจอกับอภิมหาเมนูอีกมากมาย หลายคนอาจจะมองว่าตลก... แต่ผมโคตรจะอึดอัด... อึดอัดยันพุง!!!

อย่าแชร์กันเยอะนะครับ ผมด่าเธอไว้เยอะ ดีที่เธอไม่เล่นพันทิพ ไม่งั้น ผมก็คงจะหาที่ระบายไม่ได้...​

"เบื่อแฟนเว้ยยยยยยยยยยยยย"