ต้องการคำปรึกษา จริงๆค่ะ แฟนเป็นคนนอนเร็ว ตื่นยาก ให้เราปลุก รู้สึกแย่มากค่ะ แต่อยากหาวิธีปรับเข้าหากันจริงๆ

เป็นแฟนกันมา ปีกว่าแล้วค่ะ
แต่อยู่ไกลกัน แบ่งเวลามาอยู่ด้วยกัน
เดือนละ 4-6วัน แต่คุยกันทุกวันค่ะ

พิมพ์หาก็ปกติ คุยกันเช้า กับก่อนนอน
มีความสุขมากเวลาอยู่ด้วยกัน
เข้ากันดี ไม่มีปัญหาอะไรที่คุยกันไม่ลงตัว
เนื่องจากหาเวลามาอยู่ด้วยกัน ก็คือวันพักผ่อน
นอนดึกตื่นสายได้ไม่ต้องไปทำงาน
เราก็เลยปล่อยเค้าอยู่ สบายๆ ทำโน่นทำนี่ ชิวๆ

แต่พอแยกกันค่ะ ก็คือต่างคนก็ต้องต่างทำงาน
จันทร์-อาทิตย์ทั้งคู่ ก็คือตื่นสายไม่ได้แล้ว ต้องไปทำงาน
กลับสู่โลกความจริง555

เค้าจะต้องไปทำงาน 9โมง เลิก 5โมงตามปกติ
แต่เราทำงานไป11โมง แต่ก็คือความรับผิดชอบสูง
เป็นคนนอนดึกเคลียงานของอีกวันก่อน
เอาจริงๆคืออาจจะเรียกว่าบ้างาน
ชอบงานของตัวเองมาก จนเนี้ยบกับเรื่องงานมากๆ
เที่ยงคืนคือเวลาหัวค่ำของการนอนในความรู้สึกเรา
พลังงานสูงมาก ในทุกๆวัน

ขอเริ่มจาก

ประเด็น1 : ปัญหาความง่วง ของการนอน

สำหรับแฟน ก็คือถึงบ้านก็คือหมดแรงช่วงสามทุ่ม อาบน้ำและ ก็เป็นเวลาที่จะคุยกัน สี่ทุ่มคือดึกมากสำหรับแฟน
สี่ทุ่มครึ่งคือ หลับแล้ว อันนี้คือ หลับจริงๆค่ะ

ทางเราไม่มีปัญหาด้านการไม่เชื่อใจกัน
ก็เคยสงสัยค่ะ เพราะบางทีที่เค้าหลับไปเลย
ลืมวางสายมือถือ จนเช้า บ่อยเลย
จนเรื่องนี้ไม่เคลือบแคลงค่ะ

อาจจะมีละเมอเรียกสาวๆอื่น เรียกเรา เรียกญาติบ้าง
แต่เรารู้เรื่องในชีวิตกันค่อนข้างหมดค่ะ
อันนี้ก็หึงจนไม่หึงแล้ว ละเมอพูด ถึงแฟนตอนประถม
ยกเก้าอี้ คุยกับพนักงานขายของอะไรซักอย่างปกติ
นอกเรื่องไปเยอะ 55

เอาเป็นว่าที่มีปัญหาคือ เรารอที่จะคุยกับเค้ามาทั้งวัน
เค้าเองก็รีบกลับมาเพื่อคุยกัน แต่พอหัวถึงหมอนปั้ป ตาปรือ เค้าเป็นคนพูดไม่เยอะเท่าไหร่ ก็ฟัง พอฟังๆ ก้เผลอหลับค่ะ ถามแล้วเค้าบอก เค้าสบายใจฟังเพลินๆดี โฟกัสที่จ้องหน้ามีความสุขและหลับไป ตั้งแต่คุยกันมาเอาจริงๆ เป็นตั้งแต่แรกนะคะ แรกๆ เราก้รู้สึกว่า เป็นห่วงคงทำงานเหนื่อยมาก แต่หลังๆคือ
ถ้ากลับมาเร็ว โทรมาสองทุ่ม สามทุ่มหลับ
โทรมาสามทุ่ม สี่ทุ่มหลับ โทรมาสี่ทุ่ม ห้าทุ่มหลับ
คุยกันได้ ประโยคสองประโยคตาก็จะปิดแล้ว

คือเราก็บอกว่าถ้าง่วงไปนอนเลยก็ได้
เค้าบอกอยากอยู่กลัวเหงา
เราเลยบอกงั้นอยู่กับเราอีกสิบนาทีก็ได้คิดถึง
รับปากละก็หลับต่อเลยค่ะ

แรกๆเราโอเคร แต่พอผ่านมาเรื่อยๆรู้สึกเหมือนคุยกัน
จริงๆน้อย เราก็เป็นฝ่ายชวนคุยตลอด แต่เริ่มรู้สึก พูดคนเดียวละค่ะ เราน้อยใจ คุยกัน แต่ก็เป็นแบบเดิมตลอด

จนหลังๆ เรารู้สึกเสียใจ แบบเหมือนไม่แน่ใจว่า
อยากคุยมั้ยเนี่ยตกลง รู้สึกว่าถ้าง่วงปุ้ปเค้าจะไม่สนใจ
หนักเข้าเรื่อยๆเป็นปีค่ะ เราเริ่ม คุยอีกทีทีนี้ระหว่างที่เคลีย
ที่ก็หลับๆตื่นๆค่ะ เราเลย ร้องไห้แบบ นี่คือไม่สนใจเลยว่าเราจะรู้สึกแย่ และร้องไห้ยังไง หลับค่ะ เราปาดน้ำตา
ปลุกและก็เคลียกัน ว่า เอายังไง
เค้าบอกนี่เวลานอนก็ต้องนอนนะ มันง่วง ไม่ได้ไม่สน
มันก็ปกติของกลางคืนอ่ะค่ะ บอกไปนอนได้แล้ว
มันไม่มีอะไรหรอก ตอนอยู่ด้วยกันไม่เห็นเป็นไรเลย
ขอโทษที่ทำเราเสียใจ พรุ่งนี้เอาใหม่
มีความหวังใหม่ทุกวันค่ะ

แต่มันเป็นแบบนี้ ทุกวัน และเคลียกันทุกครั้ง
ก็พรุ่งนี้เอาใหม่ทุกครั้ง เค้าสัญญาว่าจะทำให้ดี
แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าต้องทำยังไง
คือเคลียกัน เดือนนึงน่าจะ 3-4ครั้ง เรื่องเดิมๆ
เราก็ น้อยใจไปเรื่อยๆเลยค่ะตอนนี้
พอเคลียมันก็ไม่มีไรเคลีย กลายเป็นว่า มันไม่มีไร
รู้สึกแบบ คือเนี่ยพูดว่ารู้สึกยังไงก็แล้ว ก็ยังไม่สนเลยหรอ
นี่คือรักกัน รักกันจริงๆรึเปล่า งงไปหมด

หรือเอาจริงๆทางเราเป็นฝ่ายเดียวที่รู้สึกไม่ดีค่ะ
ไม่แน่ใจด้วยว่า เป็นคนงี่เง่าเองรึเปล่า
เค้าเองก็บอกให้เราลองคุยกับเพื่อนดูว่าคนอื่นเป็นมั้ย
แต่ไม่กล้าค่ะ  เลย พันทิพนี่แหละ เผื่อว่าใครจะผ่านมาช่วย
ปกติก็อ่านอย่างเดียวศึกษาเคส แฟนนอนเร็วของคนอื่น แต่ อันนี้ไม่ได้ตรงซะทีเดียว เนื่องจาก ประเด็นที่ 2ที่กำลังจะเล่าค่ะ
เป็นคนเล่าเรื่องย่อๆไม่ค่อยเป็น ถ้าอ่านละเหนื่อย คือครึ่งทางแล้วค่ะ รบกวน หน่อยเถอะนะคะ มีปัญหาจริงๆ

ประเด็น 2: ความง่วง ที่มีผลทำให้ตื่นยาก
คือ
แฟนทำงาน จันทร์ถึงอาทิตย์
ต้องออกทำงาน 9โมงเช้า ต้องขอให้เราช่วยปลุกทุกวัน เต้าตื่นยาก และจะได้ได้ยินเสียงกันตอนเช้า ได้คุยกัน มีเวลาช่วงเช้าด้วยกัน เราโอเครค่ะ ต้องช่วยเพราะเค้า ไม่ลุกเลยค่ะ สายบ่อยมากๆ นี่ก็ปลุกมาตั้งแต่เริ่มคบกัน

ตอนแรกให้ปลุก 6โมงค่ะ คุยกันว่าจะตื่นมาวิ่ง เราก็โอเครค่ะปลุก เสียงหวานสดใส คือ ช่วงพลังงานล้น ขอต่อเงลาค่ะ อีกครึ่งชม.นะ ต่ออีกสิบ อีกห้า เรื่อยๆ จน เราต้องปลุกละเพราะเด๋วสาย ก็งัวเงีย งัวเงีย จนลุกได้ ไปเลยค่ะ ให้เรารออาบน้ำไปส่งทำงานก่อนแล้งค่อยวาง
เต็มใจค่ะ ทำมาทุกวัน ปีกว่าเต็มๆ มีแค่ ป่วยบ้างนิดหน่อยที่จะไม่ค่อยสุดแรงตามปกติ
หลังกลายเป็น เราปลุกสายขึ้นเพื่อให้นอนเต็มที่ขึ้น ละก้ ขอนอนต่อปกติ จนหมดเวลาเหมือนเดิม เราก็เริ่มเหนื่อยสะสมละค่ะ คือบางทีก็ยอมรับว่า นอนฟังอีกคนกรน ละง่วงหลับต่อไม่ได้มันทรมาน เพราะถ้าเราเผลองีบ คือเค้าก็ไม่ตื่นค่ะ อันนี้คือสายเลยทั้งคู่ แต่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรนะคะ แบบถ้าง่วงก็นอนเถอะสายแล้ว แบบนี้ แต่เราแบบไม่ได้ค่ะ งานหน่ะคุณ
หลังๆ ตั้งนาฬิกาปลุกตัวเองทุก 5นาทีกันวูป ขับรถไปทำงานนี่ ฮิปฮอป ตลอดทาง หลับในบ่อยมาก

แต่ ก็ทำมาจนถึงตอนนี้แหละค่ะ เราน้อยใจรามมาจากกลางคืนละ ว่า สรุปไม่ได้คุยจริงๆจังๆซักเรื่อง เหมือนคุยกับ คนละเมอมากกว่า เค้าจำอะไรที่คุยกับเราไม่ค่อยได้
เค้าบอกเค้าเห็นหน้าละมีความสุข สบายใจ
เราเลยคุยกับเค้าว่า นี่ไม่ใช่นาฬิกาปลุกนะคะ ปลุกละ ก้ เลื่อนๆๆ ลุกละก็ไป เค้าบอกว่า มันไม่มีอะไรเลย เราก็ยังรักกันดี เรื่องแค่นี้เอง พรุ่งนี้เอาใหม่ได้

เอา เรื่อง 1รวม 2 และร้องให้ในประเด็นเดียวเลยค่ะ
รู้สึกเหมือน ทำโน่นนี่คนเดียว เค้าไม่ใส่ใจอะไรเลย ถ้ามีความง่วงมาเกี่ยวข้อง

เค้าแบบเค้าพยายามแล้วนะ แต่มันไม่ได้อ่ะง่วงก็คือง่วง
อยากให้เราให้โอกาส พรุ่งนี้เริ่มใหม่นะ อย่าทิ้งเค้าไป
เค้าขอโทษที่ทำเราเสียใจ

แต่ทุกคนคะ มันวนอยู่ กะเรื่องแบบ เดิมๆ ตลอดเลยค่ะ
ไม่อยากเลิกกันทั้งคู่ แต่เราก็หยุดรู้สึกแบบนี้ไม่ได้จริงๆ

อยากปรึกษาทุกคนว่า
1.ทำยังไงดีคะ เรารู้สึกเหมือนเราปรับตัวเองตลอดเวลา
แต่ไม่ได้เป็นตัวปลอม แบบเพลงลุลานะคะ เราแค่ ก็ปรับๆไปตามแต่ละวันของเราสองคนเฉยๆ
2.คนง่วงนี่มันขนาดนั้นเลยหรอคะ ส่วนตัวคือรู้สึกว่าถ้าใจไม่นอนร่างต้องตื่นค่ะ คือเรื่องนี้พยายามเข้าใจอยู่จริงๆ
3.ถ้ามีใครเคยผ่านเรื่องแบบนี้แนะนำทีค่ะ
4.หรือเราที่งี่เง่า แรกๆก็ทำได้ ทำไมอยู่ดีดีงอแง บางทีก็รู้สึกแย่ที่ตัวเองต้องมา พูดเรื่องอะไรแบบนี้ ไร้สาระกับตัวเอง แต่ก็อดเศร้าไม่ได้ที่เหมือนเค้าไม่ปรับตัวเข้าหาราเลย

ค่ะ ถ้าอ่านแล้วสับสน พิมพ์อะไรผิดอย่าว่านะคะ
เพิ่งเคยมาปรึกษาอะไร แบบนี้จริงๆ กลัวเล่าไม่ระเอียด แล้วงงไปใหญ่ ยังไง ขออภัยท่านที่ สละเวลาเข้ามา อ่านความเวิ่นเว้อเชิงระบาย ไว้ ณ ที่นี้เลยค่ะ

แต่ต้องการคำปรึกษาจริงๆค่ะ