*** นกขมิ้น ในป่าแก้ว ***

เมื่อฟ้ามืดคราใดใจปวดร้าว
อีกความหนาวมาเยือนเหมือนภูติผี
ชีวิตเราจะไปทางไหนดี
เหมือนไม่มีทิศทางระหว่างใจ

เดินคนเดียวในป่าน่ากลัวนัก
ขาดทั้งรักเลิศค่าน้ำตาไหล
ในป่าแก้วตอนนี้ไม่มีใคร
ทั้งหัวใจเหงามากยากบรรเทา

จะเดินไปไร้ทิศจิตฟุ้งซ่าน
จะซมซานนอนเดียวก็เปลี่ยวเหงา
จะนั่งรอผู้ใดไม่เห็นเงา
จะนั่งเฝ้าสิ่งใดไร้ร่องรอย

เหมือนคนพเนจรนอนหมอนหมิ่น
อยู่จมดินโหยหาตาละห้อย
เหมือนไม่มีสิ่งใดให้รอคอย
หัวใจพลอยอาภัพอับตะวัน

หมดผู้คนไยดีราศีหมอง
น้ำตานองสองแก้มแซมโศกศัลย์
เกิดชาติหน้าฉันใดให้สุขพลัน
ชาตินี้มันเหมือนฝันทำลายลง

อกกลัดหนองนองน้ำตาอีกคราแล้ว
รักส่อแววเงียบงันรำพันหลง
ราตรีนี้มืดหมดแทบปลดปลง
ในใจคงมืดกว่าระอาใจ

ไร้เรี่ยวแรงเดินต่อท้อชีวิต
ไร้มวลมิตรไร้ค่าไร้ฟ้าใส
ไร้ชีวิตไร้ตัวไร้หัวใจ
ไร้ถิ่นฐานบ้านไกลไร้คนแล

เหมือนหลงในความมืดทุกคืนค่ำ
ราตรีย้ำว่าไร้คนแยแส
เหมือนนกขมิ้นบินไปไร้คนแล
บินจนแก่ร่อนลงคงตายเอง

พยงค์ มุกดา แต่งเพลง ''นกขมิ้น'' ประกอบละครเรื่องในป่าแก้ว    ศรีนวล แก้วบัวสาย ขับร้องเพลงจนโด่งดังมากมาย
ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้มีการออกอากาศ หรือบันทึกแผ่น

               

ต่อมาเพลง ''นกขมิ้น'' ธานินทร์ อินทรเทพ นำมาร้องบันทึกอีกครั้ง เมื่อวันที่ 12 กันยายน 2507