เสี้ยวหนึ่งของความเศร้า

ถึงคราโศกท้องฟ้าก็หม่นหมอง ไม่มีละอองระย้าสายฝน
ดวงดาวดวงจันทร์บรรทม ไร้ซึ่งอภิรมย์เหมือนเคย

ภูเขากว้างใหญ่ไพศาล จักรวาลคงคิดร้างหรอกเอ๋ย
บุหงาราตรีไม่มีเลย เกสรระเหยไปกับความมืดมิด

แสงหิ่งห้อยเป็นสีดำ ตกระกำกล้ำกลืนฝืนจิต
อันตัวเองต่ำต้อยน้อยนิด ยังจะคิดเปล่งแสงอวดดารา

ยินเสียงน้ำตกร้องไห้ น้ำตาไหลลงสู่ผา
ก้อนหินเศร้าสลดโศกา วิเวกวังเวงอุราอารมณ์

ความเงียบก้องกังวานในหู พรั่งพรูชีวิตติดหล่ม
หัวใจคลุกเคล้ากับอาจม ตรอมตรมบนแผ่นดินทราม

หอมกลิ่นเหม็นกลางเถื่อนร้างป่าชัฏ ลมพัดให้จินตนาการหวิวหวาม
ในห้วงความคิดที่ถูกคุกคาม จะมีใครมาดามฤๅหัวใจ