“หัวใจใส่กลอน”

ปิดประตูหัวใจใส่กลอนเศร้า
ยามดายเดียวเปลี่ยวเหงาเฝ้าหม่นหมอง
แหงนหน้ามองฟากฟ้าน้ำตานอง
ขาดเขาครองเคลียเคล้าปวดร้าวใจ

ปิดประตูลงกลอนยากถอนถอด
อยากอ้อนออดพลอดคำให้หวามไหว
แต่ก็สุดพร่ำเผยเอื้อนเอ่ยไป
หามีไม่สักคน...จะทนฟัง....

ปิดประตูหัวใจเลิกใฝ่ฝัน
คงสิ้นวันมั่นหมายกลายสิ้นหวัง
คำว่ารัก..ต้องรอ สุดท้อจัง
คงแพ้พ่ายภินท์พังดังผ่านมา

ถอดหัวใจให้กลอนอักษรรัก
ร้อยสลักปักตรวนมิครวญหา
ขอชื่นชมสมถวิล(ด้วย)จินตนา
พจน์นำพาสู่ฝัน...กานท์กวี....


“สุนันท์ยา”