คำว่ารักลูกทุกคนเท่ากันมันไม่มีอยู่จริง

สำหรับเรา เราคิดแบบนี้จริงๆว่าพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน หรืออาจจะเกิดจากการคิดน้อยใจของเราก็ไม่รู้ แต่เรารู้สึกแบบนี้ เพราะเราเป็นพี่คนโต เราเป็นลูกสาวคนเดียว เรียนจบทำงานหาเงินได้เราก็ไม่เคยไปเดือดร้อนพ่อแม่เลย เลี้ยงตัวเองแล้วก็แบ่งส่งน้องเรียนจนจบม.ปลายไปหนึ่งคน(เค้าต้องการเรียนแค่นั้น) ตอนนี้ก็กำลังส่งน้องอีกคนเรียนต่อ แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเราดีเลยสักนิด ผิดจากน้องที่ถึงจะทำงานก็จริงอย่าว่าจะมีเงินเหลือเก็บเลย เงินจะใช้ยังแทบไม่พอ นานๆทีจะให้พ่อแม่ แค่นั้นก็เอาไปเล่าให้ชาวบ้านฟังว่าลูกชายให้เงินเท่านั้นเท่านี้อย่างภาคภูมิใจ ผิดกับเราที่เอาเงินเก็บไปสร้างบ้านให้ไม่พูดอะไรไม่ว่า แต่กลับบอกว่าเป็นเงินของตัวเองที่เก็บไว้ แล้วไปพูดให้คนอื่นฟังว่าเราไม่สนใจใยดี ไม่ส่งเสีย ในทั้งๆที่เราให้จนแทบจะไม่มีอะไรเหลือ เงินจากการลงทุนทุกอย่างกำไร+ทุนเราก็ให้เขาหมด หนี้ที่เขาสร้างขึ้นมาเราก็ช่วยส่งจนหมด(แต่ก็ยังไปสร้างมาอีก) บางครั้งมันก็ท้อ ว่าทำขนาดนี้แล้วยังไม่เรียกว่าดี แล้วต้องทำขนาดไหนถึงจะเรียกว่าดี