สวัสดีค่ะ
หนู อายุ20ปี แต่ยังไม่โตพอที่จะตัดความรู้สึกในวัยเด็กของตัวเองออกไปได้ นั้นคือความอิจฉาค่ะหนูอิจฉาน้องตัวเองค่ะ(ลูกสาวของน้า) ที่ได้ทุกอย่างจากปู่ทั้งๆที่พวกหนูหลานคนอื่นๆไม่เคยได้กันเลย ที่บ้านมีหลานคนโตทั้งหมด4คน และหลานคนอื่นๆอีก4คน รวมถึงน้องที่หนูพูดถึง
ที่หนูอิจฉาเพราะ พวกหนู4คนทำไร่ทำสวนกันตั้งแต่เด็กๆค่ะสวนของปู่และย่า 22ไร่ พวกหนูทำหมดตั้งแต่เล็กจนโต แต่ไม่เคยได้อะไรจากปู่เลย น้องได้ทั้งโทรศัพท์ Iphone 7p Iphone 11 iphone 14pm ได้ทั้งทองที่ปู่พึ่งซื้อให้ครึ่งสลึง ได้รถมอเตอร์ไซค์2คันทั้งๆที่น้องเรียนอยู่ม.2 น้องไม่เคยได้ทำไร่ทำสวนหรือทำงานตากแดดเลยสักครั้ง แบกไม้แบกปูน ทำสวน ปู่ให้พวกหนูทำตั้งแต่อายุ8-9ขวบ เงินสักบาทก็ไม่เคยได้จากปู่เลย ตอนเด็กๆขอ5บาทก็โดนด่ากลับมา หนูทำงานตั้งแต่อายุ14-15ปี ไม่ได้เรียนต่อจนจบเหมือนหลานคนอื่นๆในบ้าน และหนูทำงานหาเงินเองจนกระทั้งอายุ18-19มีปัญหาด้านการเงินไม่พอใช้ เลยขอยืมปู่500 แต่คำตอบที่ได้คือ (แกพูดว่าหนูไม่เคยทำอะไรให้แกเลย จะมาขอเอาอะไร ลำบากก็อดเอา โตแล้ว) หนูจุกมากค่ะ5555 ไม่รู้จะพูดกับแกต่อยังไรเลยเงียบไป จนผ่านมาจนถึงปัจจุบันนี้ หนูเห็นน้องได้ทุกอย่างที่หนูไม่เคยได้ ได้ของทุกอย่างที่ขอแพงแค่ไหนก็ได้ ในขณะที่ตัวหนูเอง5บาทยังโดนด่า555 มันน้อยใจค่ะ หลายครั้งที่คิดว่าไม่เป็นอะไร โตแล้วหาเงินได้แล้วค่อยเก็บสะสมเอาอะไรที่ไม่เคยได้ค่อยซื้อให้ตัวเองภูมิใจ แต่ก็มีแว้บนึง ที่รู้สึกอิจฉา น้อยใจ เสียใจ ที่ตอนเด็กเราไม่เคยได้ บางครั้งก็รู้สึกไม่ชอบน้องตัวเองที่ได้ทุกอย่างทั้งๆที่ไม่เคยลำบาก หนูพยายามไม่อิจฉาหรือน้อยใจสิ่งที่ตัวเองต้องเจอแล้วนะคะแบบปล่อยผ่านไป แต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆเมื่อกลับไปที่บ้านแล้วเห็นน้องได้รับความรักจากปู่ ได้ทุกอย่างที่ร้องขอ ได้ทุกอย่างที่หลานทั้ง4คนร้องขอมาตลอดแต่ไม่เคยได้
หนูเห็นแก่ตัวใช่ไหมคะพออ่านมาถึงตรงนี้ หนูจะตัดความอิจฉาของตัวเองออกไปยังไงดีคะพี่ๆ
มันแปลกไหมหากเรารู้สึกน้อยใจครอบครัวตัวเอง
หนู อายุ20ปี แต่ยังไม่โตพอที่จะตัดความรู้สึกในวัยเด็กของตัวเองออกไปได้ นั้นคือความอิจฉาค่ะหนูอิจฉาน้องตัวเองค่ะ(ลูกสาวของน้า) ที่ได้ทุกอย่างจากปู่ทั้งๆที่พวกหนูหลานคนอื่นๆไม่เคยได้กันเลย ที่บ้านมีหลานคนโตทั้งหมด4คน และหลานคนอื่นๆอีก4คน รวมถึงน้องที่หนูพูดถึง
ที่หนูอิจฉาเพราะ พวกหนู4คนทำไร่ทำสวนกันตั้งแต่เด็กๆค่ะสวนของปู่และย่า 22ไร่ พวกหนูทำหมดตั้งแต่เล็กจนโต แต่ไม่เคยได้อะไรจากปู่เลย น้องได้ทั้งโทรศัพท์ Iphone 7p Iphone 11 iphone 14pm ได้ทั้งทองที่ปู่พึ่งซื้อให้ครึ่งสลึง ได้รถมอเตอร์ไซค์2คันทั้งๆที่น้องเรียนอยู่ม.2 น้องไม่เคยได้ทำไร่ทำสวนหรือทำงานตากแดดเลยสักครั้ง แบกไม้แบกปูน ทำสวน ปู่ให้พวกหนูทำตั้งแต่อายุ8-9ขวบ เงินสักบาทก็ไม่เคยได้จากปู่เลย ตอนเด็กๆขอ5บาทก็โดนด่ากลับมา หนูทำงานตั้งแต่อายุ14-15ปี ไม่ได้เรียนต่อจนจบเหมือนหลานคนอื่นๆในบ้าน และหนูทำงานหาเงินเองจนกระทั้งอายุ18-19มีปัญหาด้านการเงินไม่พอใช้ เลยขอยืมปู่500 แต่คำตอบที่ได้คือ (แกพูดว่าหนูไม่เคยทำอะไรให้แกเลย จะมาขอเอาอะไร ลำบากก็อดเอา โตแล้ว) หนูจุกมากค่ะ5555 ไม่รู้จะพูดกับแกต่อยังไรเลยเงียบไป จนผ่านมาจนถึงปัจจุบันนี้ หนูเห็นน้องได้ทุกอย่างที่หนูไม่เคยได้ ได้ของทุกอย่างที่ขอแพงแค่ไหนก็ได้ ในขณะที่ตัวหนูเอง5บาทยังโดนด่า555 มันน้อยใจค่ะ หลายครั้งที่คิดว่าไม่เป็นอะไร โตแล้วหาเงินได้แล้วค่อยเก็บสะสมเอาอะไรที่ไม่เคยได้ค่อยซื้อให้ตัวเองภูมิใจ แต่ก็มีแว้บนึง ที่รู้สึกอิจฉา น้อยใจ เสียใจ ที่ตอนเด็กเราไม่เคยได้ บางครั้งก็รู้สึกไม่ชอบน้องตัวเองที่ได้ทุกอย่างทั้งๆที่ไม่เคยลำบาก หนูพยายามไม่อิจฉาหรือน้อยใจสิ่งที่ตัวเองต้องเจอแล้วนะคะแบบปล่อยผ่านไป แต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆเมื่อกลับไปที่บ้านแล้วเห็นน้องได้รับความรักจากปู่ ได้ทุกอย่างที่ร้องขอ ได้ทุกอย่างที่หลานทั้ง4คนร้องขอมาตลอดแต่ไม่เคยได้
หนูเห็นแก่ตัวใช่ไหมคะพออ่านมาถึงตรงนี้ หนูจะตัดความอิจฉาของตัวเองออกไปยังไงดีคะพี่ๆ