สมัยเด็กๆ เราเป็นคนนึ่งที่ชอบคิดว่า พ่อแม่ไม่รัก พ่อแม่ไม่สนใจ น้อยใจมาโดยตลอด (ทำไมถึงคิดแบบนั้น) เพราะการกระทำของพ่อของแม่แต่ละอย่างไง มันทำให้เราอดคิดไม่ได้ เราเป็นคนเดียวที่หาเงินส่งเสียตัวเองเรียนตั้งแต่ ปวช. เสาร์-อาทิตย์ ทำงาน เพื่อหาเงินไปป็นค่าขนม ค่ารถ วันจันทร์-ศุกร์
พอเรียนจบ ปวช.ก็แต่งงาน อายุ 18 ก็ทำงานโรงงาน หาเงินเรียนเองอีก จนจบ ปวส.
พอโตขึ้นมา ถึงได้รู้ว่า เพราะสามารถดูแลตัวเองได้ ดูแลครอบครัวได้ ช่วยเหลือตัวเองได้ตั้งแต่เด็กๆ เค้าถึงไม่หวง ไม่ใส่ใจเรา ไม่ใส่ใจความรู้สึกเรา เราแอบเข้าข้างตัวเองมาโดยตลอดน่ะ รึเค้าคิดว่าเราเก่ง เราสามารถทำทุกๆอย่างได้เอง
แต่ความรู้สึกลึกๆ น่ะ เราคิดว่าเราอ่อนไหว เราอ่อนแอ เราไม่ได้เข้มแข็งอะไรเลย เวลามีเรื่อง เจอปัญหา เราเป็นคนนึ่งที่ต้องการคำปลอบโยน ต้องการกำลังใจ ต้องการที่ระบาย เรามีแฟนน่ะ แต่เวลาที่เราคุยกับเค้า แล้วมันเหมือนกับเค้าไม่เดือดร้อน ไม่ทุกข์ ไม่ร้อน ไม่อะไร เหมือนกับเรา ปัญหาภายในครอบครัว เหมือนเราเดือดร้อน เหมือนเราทุกข์ เหมือนเราเป็นอยู่คนเดียว มันก็เลยทำให้เรากลับมาคิดเหมือนเดิม ว่ารึเค้าคิดว่าเราเก่ง เราสามารถทำทุกๆอย่าง จัดการ ได้เอง
รึป่าว...ยาวหน่อยน่ะค่ะ