ทฤษฎีลิเก อรัมภบทที่2 จินตนาการ

จินตนาการคือสิ่งที่อยู่ในหัว
คือ ภาพ เสียง สัมผัส ที่อยู่ในหัว
เราเก็บสิ่งเหล่านี้จาการที่มันผ่านมาในชีวิต
เราเรียกมันว่าประสบการณ์
ด้วยเหตุนี้เวลาจึงสร้างจินตนาการ
ด้วยหลักการเดียวกัน
เมื่อเวลาผ่านพ้นไป
เราเรียกมันว่าอดีต
แต่บางคนชอบบอกว่า
"ให้อยู่กับความจริง อย่ายึดติดกับอดีต"
ขัดแย้งกับหลักการข้างต้น
เพราะอดีตก็คือส่วนหนึ่งของความจริง
แต่หากบุคคลใดเชื่อฟังคำกล่าวนั้น
เขาจะถูกเรียกว่าปกติ
ซึ่งก็คือกฎเกณฑ์ที่มนุษย์จินตนาการเอาไว้