ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ คุณ มานีโอลา, คุณ ฮิปโปโปตัวโตพุงโลชะมัด, น้องดาว Lady Star 919, คุณลิ ลายลิขิต, คุณ เป่าชาง, คุณซูซี่ Susisiri, คุณออม ออมอำพัน, จารย์จี GTW, คุณนัน turtle_cheesecake, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ
บทก่อนหน้าค่ะ
บทนำ
https://pantip.com/topic/36127426
บทที่ 1
https://pantip.com/topic/36134360
บทที่ 2
https://pantip.com/topic/36141907
บทที่ 3
https://pantip.com/topic/36149284
บทที่ 4
https://pantip.com/topic/36156203
บทที่ 5
https://pantip.com/topic/36164577
บทที่ 6
https://pantip.com/topic/36170552
บทที่ 7
“คุณตั้งใจแกล้งเขานี่นา” เธอแสร้งทำเสียงดุ มองเห็นอีกด้านของผู้ชายคนนี้ เขายั่วโทสะใครก็เป็นเหมือนกัน นั่นช่วยลดบรรยากาศตึงเครียดของสถานการณ์ลงได้มากทีเดียว
“เขาคงคิดว่าผมหมายความอย่างที่พูดจริงๆ”
แพทย์สาวหัวเราะเสียงใส
“ก็ใครจะไม่คิดละคะ คุณพูดเหมือนจะให้ฉันไปอยู่กับคุณจริงๆ อย่างนั้นแหละ”
ว่าไปแล้วนับแต่เขาเปิดประตูเข้ามาในห้อง บุคลิกสบายๆ หากแฝงความมั่นอกมั่นใจนี้ทำให้แทบจะลืมความวิตกกังวลไปจนหมดสิ้น ยิ่งเมื่อได้รับคำเตือนจากนายตำรวจสูงวัยผู้เป็นเจ้าของคดีอีกคนว่าคนร้ายคงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ ยิ่งแล้วใหญ่ นั่นนอกจากจะทำให้หวาดหวั่นแล้วยังพลิกเปลี่ยนชีวิตจากหน้ามือเป็นหลังมืออีกด้วย จากที่เคยอยู่อย่างสบายๆ ไม่มีอะไรต้องทุกข์ร้อน กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เธอตกอยู่ในอันตรายทุกย่างก้าวไปเสียแล้ว เมื่อวานแท้ๆ ที่ชีวิตยังไม่ยุ่งยากขนาดนี้ เวลานี้เหมือนติดคุก เหมือนถูกกักบริเวณ คนรักอิสระอย่างเธอจะทนได้นานแค่ไหนกัน
“นิคเขาไม่เข้าใจหรอกค่ะว่าเรื่องแบบนี้คนไทยถือ เป็นเมืองไทยถ้าผู้หญิงไปอยู่กับผู้ชายเฉยๆ แม้สถานการณ์บังคับก็เถอะ มีหวังถูกคนนินทาตั้งแต่ปากซอยยันท้ายซอยเลยมั้งคะ” เธอพลอยยิ้มอย่างเห็นขันไปด้วย
“แต่ถึงยังไงก็ขอบคุณละค่ะที่เสนอที่พักชั่วคราวให้ มาคิดดูอีกที บางทีฉันอยู่ที่นี่ไปก่อนคงดีที่สุด ใครๆ จะได้ไม่ต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย”
“ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ ห้องนี้ไม่มีใครบุกเข้ามาได้ง่ายๆ ยิ่งมีตำรวจผลัดเวรกันมาเฝ้าอย่างนี้ด้วยแล้ว ยิ่งยากเข้าไปอีก บ้านพักที่วอซอว์ก็ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะไปปิดไว้ให้ชั่วคราว”
ปิดในที่นี้เขาหมายถึงน้ำและไฟ บ้านเช่าพักลักษณะนั้น เมื่อไม่มีผู้อยู่อาศัยประจำ น้ำและไฟจึงเปิดใช้เฉพาะบางเวลาเท่านั้น
“คุณช่วยฉันมากเหลือเกิน จนไม่รู้จะบอกขอบคุณยังไงแล้วละค่ะ”
“อย่าถือเป็นบุญคุณเลยครับ เอาเป็นว่าผมเต็มใจช่วยก็แล้วกัน”
อดคิดไม่ได้ว่าถ้าหญิงสาวรู้ว่าการช่วยเหลือคราวนี้เขาต้องแลกกับอะไรบ้าง เธอจะรู้สึกอย่างไร แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เขาได้ทำลงไปแล้ว จะเพราะอะไรก็แล้วแต่ ต่อไปนี้ก็คงได้แต่คอยดูผลของมัน
“ไม่ต้องห่วงของของคุณที่ทิ้งอยู่ที่บ้านนั่นนะครับ ตำรวจขึงเทปกั้นไว้รอบนอกของบ้านแล้ว เขาถือว่าเป็นที่เกิดเหตุเหมือนกัน”
“ถ้าอย่างนั้นก็คงอีกนานสิคะกว่าฉันจะกลับไปที่นั่นได้”
“ที่จริงเข้าไปในบ้านได้นะครับ แต่ทางเข้านี่อาจยุ่งยากหน่อย”
เห็นว่าเขายังคงยืนอยู่ข้างเตียงก็คิดได้
“ตายจริง ปล่อยให้คุณยืนอยู่ได้ตั้งนาน นั่งก่อนสิคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ดึกแล้ว ผมคงต้องไปเสียที เพียงมาดูว่าคุณเป็นอย่างไรบ้าง คุณอยากได้อะไรไหม”
และราวอ่านใจเธอได้
“หนังสือของคุณ? หรือว่าเสื้อผ้า ของใช้?”
“รบกวนคุณมากไปไหมคะ”
“ไม่เลยครับ คุณจดให้ก็แล้วกันว่าจะเอาอะไรบ้าง คุณพักอยู่ที่ไหน”
“อยู่ใกล้โรงพยาบาลนี่เองค่ะ เป็นบ้านเช่า เจ้าของเป็นผู้หญิงอายุมากแล้ว ที่จริงอยากได้หนังสือสักสองสามเล่ม”
แต่แล้วก็คิดได้ ใช่ว่าจะไม่ไว้ใจเขา แต่ห้องพักของเธอนั้นรกขนาดถ้ามีหนูหลงเข้าไปสักตัวก็คงติดอยู่ในนั้นเพราะหาทางออกไม่เจอ แล้วจะปล่อยให้คนที่เพิ่งรู้จักเข้าไปเห็นสภาพแบบนั้นได้อย่างไร เสื้อกับกางเกงนั้นไม่เท่าไหร่หรอก แต่รายละเอียดนอกเหนือจากนั้น อย่างเช่นชุดชั้นใน จะให้เขาซึ่งเป็นผู้ชายเป็นคนเลือกกางเกงในกับเสื้อในเพื่อเอามาให้อย่างนั้นหรือ
“มาคิดอีกที รบกวนคุณเปล่าๆ ค่ะ คงไม่กล้าขอให้คุณเอาเสื้อผ้ามาให้หรอก”
“ผมไม่ถือว่ารบกวนเลยนะ หรือว่าเอาอย่างนี้ก็ได้ ในเมื่อจะไปปิดบ้านพักที่วอซอว์ให้คุณแล้ว ผมเอาหนังสือกับเสื้อผ้าที่คุณไปทิ้งไว้ที่นั่นมาให้ดีไหม ไม่อย่างนั้นคุณจะใส่อะไรตอนออกจากโรงพยาบาลกันล่ะ”
นั่นค่อยดีหน่อย วาดตะวันลองทบทวนดูแล้ว คิดว่าช่วงเวลาที่พักอยู่ที่บ้านบนเขาเธอยังไม่มีเวลามากพอที่จะทำให้ที่นั่นรกจนดูไม่ได้ เสื้อผ้าและของใช้ เท่าที่รื้อออกมาจากกระเป๋าบ้างแล้วก็ยังไม่ถึงครึ่ง
“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ เสื้อผ้าเอาแต่ที่ยังเหลืออยู่ในกระเป๋าก็ได้ค่ะ ที่รื้อออกมาแล้วก็ปล่อยไว้อย่างนั้น หนังสือก็มีไม่กี่เล่ม”
“มีของมีค่าอะไรที่ยังทิ้งอยู่ที่นั่นไหม”
“ไม่ค่ะ ไม่มีแล้ว อยู่ในกระเป๋านี่หมดแล้ว”
เธอหมายถึงกระเป๋าสะพายซึ่งเวลานี้วางอยู่ข้างอ่างล้างมือไม่ไกลจากเตียงนัก เพิ่งได้กระเป๋าใบนั้นกลับคืนมาไม่นานนี่เอง และทุกอย่างก็ยังอยู่ครบ
“กุญแจบ้านยังอยู่ในกระเป๋าค่ะ” พยักพเยิดไปทางนั้น
และเขาก็ผละไปหยิบมาให้ เธอค้นหาอยู่ครู่หนึ่งก่อนดึงเอากุญแจสองดอกออกมาส่งให้
“ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้ผมมาอีกครั้ง จะเอาหนังสือกับเสื้อผ้าของคุณมาให้ มีอะไรอีกไหม”
“ไม่แล้วละค่ะ แค่นี้ฉันก็ใช้หนี้บุญคุณคุณไม่หมดแล้ว” เธอว่าทีเล่นทีจริง
ทำท่าจะลงจากเตียงเมื่อเห็นเขาล้วงกระเป๋า ดึงเอากุญแจรถติดมือมาด้วย
“คุณนอนเถอะ อย่าลุกมาเลย ผมออกไปเองได้ พรุ่งนี้สายๆ จะมาอีก” ชายหนุ่มถอยห่างออกมาจากเตียง
วาดตะวันมองตามหลังร่างสูงล่ำสันก้าวเนิบๆ ไปที่ประตูห้อง แอบยิ้มอย่างสุขใจเมื่อรู้ว่าเขายังไม่ไปไหน เขาจะกลับมาอีกพรุ่งนี้ และอาจวันอื่นๆ ด้วย
รอยบรรพ์ (บทที่ 7)
ขอบคุณ คุณ มานีโอลา, คุณ ฮิปโปโปตัวโตพุงโลชะมัด, น้องดาว Lady Star 919, คุณลิ ลายลิขิต, คุณ เป่าชาง, คุณซูซี่ Susisiri, คุณออม ออมอำพัน, จารย์จี GTW, คุณนัน turtle_cheesecake, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ
บทก่อนหน้าค่ะ
บทนำ https://pantip.com/topic/36127426
บทที่ 1 https://pantip.com/topic/36134360
บทที่ 2 https://pantip.com/topic/36141907
บทที่ 3 https://pantip.com/topic/36149284
บทที่ 4 https://pantip.com/topic/36156203
บทที่ 5 https://pantip.com/topic/36164577
บทที่ 6 https://pantip.com/topic/36170552
“คุณตั้งใจแกล้งเขานี่นา” เธอแสร้งทำเสียงดุ มองเห็นอีกด้านของผู้ชายคนนี้ เขายั่วโทสะใครก็เป็นเหมือนกัน นั่นช่วยลดบรรยากาศตึงเครียดของสถานการณ์ลงได้มากทีเดียว
“เขาคงคิดว่าผมหมายความอย่างที่พูดจริงๆ”
แพทย์สาวหัวเราะเสียงใส
“ก็ใครจะไม่คิดละคะ คุณพูดเหมือนจะให้ฉันไปอยู่กับคุณจริงๆ อย่างนั้นแหละ”
ว่าไปแล้วนับแต่เขาเปิดประตูเข้ามาในห้อง บุคลิกสบายๆ หากแฝงความมั่นอกมั่นใจนี้ทำให้แทบจะลืมความวิตกกังวลไปจนหมดสิ้น ยิ่งเมื่อได้รับคำเตือนจากนายตำรวจสูงวัยผู้เป็นเจ้าของคดีอีกคนว่าคนร้ายคงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ ยิ่งแล้วใหญ่ นั่นนอกจากจะทำให้หวาดหวั่นแล้วยังพลิกเปลี่ยนชีวิตจากหน้ามือเป็นหลังมืออีกด้วย จากที่เคยอยู่อย่างสบายๆ ไม่มีอะไรต้องทุกข์ร้อน กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เธอตกอยู่ในอันตรายทุกย่างก้าวไปเสียแล้ว เมื่อวานแท้ๆ ที่ชีวิตยังไม่ยุ่งยากขนาดนี้ เวลานี้เหมือนติดคุก เหมือนถูกกักบริเวณ คนรักอิสระอย่างเธอจะทนได้นานแค่ไหนกัน
“นิคเขาไม่เข้าใจหรอกค่ะว่าเรื่องแบบนี้คนไทยถือ เป็นเมืองไทยถ้าผู้หญิงไปอยู่กับผู้ชายเฉยๆ แม้สถานการณ์บังคับก็เถอะ มีหวังถูกคนนินทาตั้งแต่ปากซอยยันท้ายซอยเลยมั้งคะ” เธอพลอยยิ้มอย่างเห็นขันไปด้วย
“แต่ถึงยังไงก็ขอบคุณละค่ะที่เสนอที่พักชั่วคราวให้ มาคิดดูอีกที บางทีฉันอยู่ที่นี่ไปก่อนคงดีที่สุด ใครๆ จะได้ไม่ต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย”
“ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ ห้องนี้ไม่มีใครบุกเข้ามาได้ง่ายๆ ยิ่งมีตำรวจผลัดเวรกันมาเฝ้าอย่างนี้ด้วยแล้ว ยิ่งยากเข้าไปอีก บ้านพักที่วอซอว์ก็ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะไปปิดไว้ให้ชั่วคราว”
ปิดในที่นี้เขาหมายถึงน้ำและไฟ บ้านเช่าพักลักษณะนั้น เมื่อไม่มีผู้อยู่อาศัยประจำ น้ำและไฟจึงเปิดใช้เฉพาะบางเวลาเท่านั้น
“คุณช่วยฉันมากเหลือเกิน จนไม่รู้จะบอกขอบคุณยังไงแล้วละค่ะ”
“อย่าถือเป็นบุญคุณเลยครับ เอาเป็นว่าผมเต็มใจช่วยก็แล้วกัน”
อดคิดไม่ได้ว่าถ้าหญิงสาวรู้ว่าการช่วยเหลือคราวนี้เขาต้องแลกกับอะไรบ้าง เธอจะรู้สึกอย่างไร แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เขาได้ทำลงไปแล้ว จะเพราะอะไรก็แล้วแต่ ต่อไปนี้ก็คงได้แต่คอยดูผลของมัน
“ไม่ต้องห่วงของของคุณที่ทิ้งอยู่ที่บ้านนั่นนะครับ ตำรวจขึงเทปกั้นไว้รอบนอกของบ้านแล้ว เขาถือว่าเป็นที่เกิดเหตุเหมือนกัน”
“ถ้าอย่างนั้นก็คงอีกนานสิคะกว่าฉันจะกลับไปที่นั่นได้”
“ที่จริงเข้าไปในบ้านได้นะครับ แต่ทางเข้านี่อาจยุ่งยากหน่อย”
เห็นว่าเขายังคงยืนอยู่ข้างเตียงก็คิดได้
“ตายจริง ปล่อยให้คุณยืนอยู่ได้ตั้งนาน นั่งก่อนสิคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ดึกแล้ว ผมคงต้องไปเสียที เพียงมาดูว่าคุณเป็นอย่างไรบ้าง คุณอยากได้อะไรไหม”
และราวอ่านใจเธอได้
“หนังสือของคุณ? หรือว่าเสื้อผ้า ของใช้?”
“รบกวนคุณมากไปไหมคะ”
“ไม่เลยครับ คุณจดให้ก็แล้วกันว่าจะเอาอะไรบ้าง คุณพักอยู่ที่ไหน”
“อยู่ใกล้โรงพยาบาลนี่เองค่ะ เป็นบ้านเช่า เจ้าของเป็นผู้หญิงอายุมากแล้ว ที่จริงอยากได้หนังสือสักสองสามเล่ม”
แต่แล้วก็คิดได้ ใช่ว่าจะไม่ไว้ใจเขา แต่ห้องพักของเธอนั้นรกขนาดถ้ามีหนูหลงเข้าไปสักตัวก็คงติดอยู่ในนั้นเพราะหาทางออกไม่เจอ แล้วจะปล่อยให้คนที่เพิ่งรู้จักเข้าไปเห็นสภาพแบบนั้นได้อย่างไร เสื้อกับกางเกงนั้นไม่เท่าไหร่หรอก แต่รายละเอียดนอกเหนือจากนั้น อย่างเช่นชุดชั้นใน จะให้เขาซึ่งเป็นผู้ชายเป็นคนเลือกกางเกงในกับเสื้อในเพื่อเอามาให้อย่างนั้นหรือ
“มาคิดอีกที รบกวนคุณเปล่าๆ ค่ะ คงไม่กล้าขอให้คุณเอาเสื้อผ้ามาให้หรอก”
“ผมไม่ถือว่ารบกวนเลยนะ หรือว่าเอาอย่างนี้ก็ได้ ในเมื่อจะไปปิดบ้านพักที่วอซอว์ให้คุณแล้ว ผมเอาหนังสือกับเสื้อผ้าที่คุณไปทิ้งไว้ที่นั่นมาให้ดีไหม ไม่อย่างนั้นคุณจะใส่อะไรตอนออกจากโรงพยาบาลกันล่ะ”
นั่นค่อยดีหน่อย วาดตะวันลองทบทวนดูแล้ว คิดว่าช่วงเวลาที่พักอยู่ที่บ้านบนเขาเธอยังไม่มีเวลามากพอที่จะทำให้ที่นั่นรกจนดูไม่ได้ เสื้อผ้าและของใช้ เท่าที่รื้อออกมาจากกระเป๋าบ้างแล้วก็ยังไม่ถึงครึ่ง
“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ เสื้อผ้าเอาแต่ที่ยังเหลืออยู่ในกระเป๋าก็ได้ค่ะ ที่รื้อออกมาแล้วก็ปล่อยไว้อย่างนั้น หนังสือก็มีไม่กี่เล่ม”
“มีของมีค่าอะไรที่ยังทิ้งอยู่ที่นั่นไหม”
“ไม่ค่ะ ไม่มีแล้ว อยู่ในกระเป๋านี่หมดแล้ว”
เธอหมายถึงกระเป๋าสะพายซึ่งเวลานี้วางอยู่ข้างอ่างล้างมือไม่ไกลจากเตียงนัก เพิ่งได้กระเป๋าใบนั้นกลับคืนมาไม่นานนี่เอง และทุกอย่างก็ยังอยู่ครบ
“กุญแจบ้านยังอยู่ในกระเป๋าค่ะ” พยักพเยิดไปทางนั้น
และเขาก็ผละไปหยิบมาให้ เธอค้นหาอยู่ครู่หนึ่งก่อนดึงเอากุญแจสองดอกออกมาส่งให้
“ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้ผมมาอีกครั้ง จะเอาหนังสือกับเสื้อผ้าของคุณมาให้ มีอะไรอีกไหม”
“ไม่แล้วละค่ะ แค่นี้ฉันก็ใช้หนี้บุญคุณคุณไม่หมดแล้ว” เธอว่าทีเล่นทีจริง
ทำท่าจะลงจากเตียงเมื่อเห็นเขาล้วงกระเป๋า ดึงเอากุญแจรถติดมือมาด้วย
“คุณนอนเถอะ อย่าลุกมาเลย ผมออกไปเองได้ พรุ่งนี้สายๆ จะมาอีก” ชายหนุ่มถอยห่างออกมาจากเตียง
วาดตะวันมองตามหลังร่างสูงล่ำสันก้าวเนิบๆ ไปที่ประตูห้อง แอบยิ้มอย่างสุขใจเมื่อรู้ว่าเขายังไม่ไปไหน เขาจะกลับมาอีกพรุ่งนี้ และอาจวันอื่นๆ ด้วย