บินขึ้นไปบนฟ้า
“พ่อ แม่ กันต์ทำงานอะไรเหรอ” ดรีม...เพื่อนหญิงวัยหกขวบหันมาถามผมในขณะที่พวกเรานั่งเล่นชิงช้าข้างๆ กัน ในสนามเด็กเล่น
“พ่อกันต์เป็นครู ส่วนแม่เป็นแม่บ้าน แล้วพ่อกับแม่ดรีมล่ะ” ผมให้คำตอบและถามเธอกลับไป
เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีฟ้าสด “เสียดายจังที่มันยังไม่มืด...”
“ดรีมชอบความมืดเหรอ”
“ไม่...ก็ตอนนี้มันมองไม่เห็นดาวนี่นา” ความเสียดายบอกชัดบนใบหน้าของเธอ “พ่อแม่ของดรีมอยู่บนฟ้า...ตรงนั้น”
ผมมองไปตามปลายนิ้วที่ชี้ไปบนท้องฟ้ากว้างใหญ่ แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย...นอกจาก...สีฟ้า
“พ่อแม่ของดรีมอยู่บนดวงดาว...ที่อยู่ตรงนั้น” แววตาของเธอเศร้าลง ไม่รู้ว่าเพราะเสียดายที่ผมมองไม่เห็นสิ่งที่บอก...หรือเพราะเธอกำลังคิดถึงพ่อกับแม่กันแน่
“นี่...กันต์รู้ไหมสักวันดรีมจะไปหาพ่อกับแม่บนนั้น แล้วจะพากันต์ไปด้วย” สีหน้าของเด็กหญิงกลับมาร่าเริงอีกครั้ง
“ได้สิ...แล้วเราจะไปยังไงล่ะ”
“กันต์สัญญาแล้วนะ...ถึงเวลาแล้วดรีมจะมารับ” …
“ผ่านมายี่สิบปีแล้วสินะ” ผมหยิบรูปที่โต๊ะเขียนหนังสือขึ้นมาดูพร้อมยิ้มให้กับมัน เมื่อนึกถึงเด็กหญิงตัวน้อยที่เคยถ่ายรูปคู่กัน
ไม่รู้ว่าป่านนี้ดรีมจะ...
“เอาเท่าที่จำเป็นไปก็พอนะลูก เดินทางไกลๆ จะได้ไม่พะรุงพะรัง อย่างอื่นก็ไปซื้อเอาใหม่ที่นู่นก็ได้” แม่ขึ้นมาตามบนห้อง คงเพราะคิดว่าผมเก็บของนานเกินไป
“รูปอะไรเหรอลูก”
“รูปดรีมครับแม่”
“อ๋อ...หนูดรีมน่ะเหรอ” ในใจของทุกคนที่นี่คงไม่มีใครลืมเธอได้ แม้แต่แม่ของผม
“ใช่ครับ...ไม่รู้ว่าดรีมจะกลับมาที่นี่อีกไหม” ยี่สิบปีที่ผมไม่เคยไปจากเมืองนี้ เช่นเดียวกับเธอที่ไม่เคยกลับมา ตอนนี้ผมได้งานจังหวัดอื่น และกำลังจะออกเดินทาง...ในไม่ช้า
ทันใดนั้นก็เกิดลำแสงพุ่งอย่างรวดเร็วจากท้องฟ้าผ่านหน้าต่างห้องของผมทิศทางมุ่งไปยังหน้าบ้าน ก่อนเสียงดังสนั่นคล้ายฟ้าฝ่าและแรงสั่นสะเทือนจะเกิดตามมา
หูผมอื้ออึงเพราะเสียงนั่นในขณะที่ค่อยๆ ยันตัวขึ้นจากพื้นห้อง
นี่มันอะไรกัน หรือว่า...
ผมทะยานลงจากห้องวิ่งเปิดประตูหน้าบ้านออกไป
ใช่...ใช่จริงๆ ด้วย
หญิงสาวผมยาวสลวยในชุดรัดรูปสีขาวยืนอยู่ที่ใจกลางหลุมลึกราวสิบเซนติเมตรขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางหนึ่งเมตร...ที่เบื้องหน้าผม
ดรีม...ดรีมนั่นเอง ดรีมกลับมาแล้ว
“ดรีมกลับมารับกันต์ตามสัญญาแล้วนะ...ไปกันหรือยัง”
“ไปไหน"
"บินขึ้นไปบนฟ้า..."
"ไปบ้านดรีมน่ะเหรอ” ...
*****************
555+ หัวเราะก่อนสวัสดีนะครับ นั่งแก้งานเครียดอยู่หน้าคอม เลยเขียนเรื่องสั้นแก้เครียดครับผม ใช้เวลาเขียนยี่สิบนาที เก็บไว้อ่านคนเดียวก็ไม่มันส์เลยมาแบ่งปันเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ บนถนนครับ ขอให้สนุกกับการอ่านทุกท่านครับ...^^
บินขึ้นไปบนฟ้า (เรื่องสั้นห้าร้อยคำ)
“พ่อ แม่ กันต์ทำงานอะไรเหรอ” ดรีม...เพื่อนหญิงวัยหกขวบหันมาถามผมในขณะที่พวกเรานั่งเล่นชิงช้าข้างๆ กัน ในสนามเด็กเล่น
“พ่อกันต์เป็นครู ส่วนแม่เป็นแม่บ้าน แล้วพ่อกับแม่ดรีมล่ะ” ผมให้คำตอบและถามเธอกลับไป
เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีฟ้าสด “เสียดายจังที่มันยังไม่มืด...”
“ดรีมชอบความมืดเหรอ”
“ไม่...ก็ตอนนี้มันมองไม่เห็นดาวนี่นา” ความเสียดายบอกชัดบนใบหน้าของเธอ “พ่อแม่ของดรีมอยู่บนฟ้า...ตรงนั้น”
ผมมองไปตามปลายนิ้วที่ชี้ไปบนท้องฟ้ากว้างใหญ่ แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย...นอกจาก...สีฟ้า
“พ่อแม่ของดรีมอยู่บนดวงดาว...ที่อยู่ตรงนั้น” แววตาของเธอเศร้าลง ไม่รู้ว่าเพราะเสียดายที่ผมมองไม่เห็นสิ่งที่บอก...หรือเพราะเธอกำลังคิดถึงพ่อกับแม่กันแน่
“นี่...กันต์รู้ไหมสักวันดรีมจะไปหาพ่อกับแม่บนนั้น แล้วจะพากันต์ไปด้วย” สีหน้าของเด็กหญิงกลับมาร่าเริงอีกครั้ง
“ได้สิ...แล้วเราจะไปยังไงล่ะ”
“กันต์สัญญาแล้วนะ...ถึงเวลาแล้วดรีมจะมารับ” …
“ผ่านมายี่สิบปีแล้วสินะ” ผมหยิบรูปที่โต๊ะเขียนหนังสือขึ้นมาดูพร้อมยิ้มให้กับมัน เมื่อนึกถึงเด็กหญิงตัวน้อยที่เคยถ่ายรูปคู่กัน
ไม่รู้ว่าป่านนี้ดรีมจะ...
“เอาเท่าที่จำเป็นไปก็พอนะลูก เดินทางไกลๆ จะได้ไม่พะรุงพะรัง อย่างอื่นก็ไปซื้อเอาใหม่ที่นู่นก็ได้” แม่ขึ้นมาตามบนห้อง คงเพราะคิดว่าผมเก็บของนานเกินไป
“รูปอะไรเหรอลูก”
“รูปดรีมครับแม่”
“อ๋อ...หนูดรีมน่ะเหรอ” ในใจของทุกคนที่นี่คงไม่มีใครลืมเธอได้ แม้แต่แม่ของผม
“ใช่ครับ...ไม่รู้ว่าดรีมจะกลับมาที่นี่อีกไหม” ยี่สิบปีที่ผมไม่เคยไปจากเมืองนี้ เช่นเดียวกับเธอที่ไม่เคยกลับมา ตอนนี้ผมได้งานจังหวัดอื่น และกำลังจะออกเดินทาง...ในไม่ช้า
ทันใดนั้นก็เกิดลำแสงพุ่งอย่างรวดเร็วจากท้องฟ้าผ่านหน้าต่างห้องของผมทิศทางมุ่งไปยังหน้าบ้าน ก่อนเสียงดังสนั่นคล้ายฟ้าฝ่าและแรงสั่นสะเทือนจะเกิดตามมา
หูผมอื้ออึงเพราะเสียงนั่นในขณะที่ค่อยๆ ยันตัวขึ้นจากพื้นห้อง
นี่มันอะไรกัน หรือว่า...
ผมทะยานลงจากห้องวิ่งเปิดประตูหน้าบ้านออกไป
ใช่...ใช่จริงๆ ด้วย
หญิงสาวผมยาวสลวยในชุดรัดรูปสีขาวยืนอยู่ที่ใจกลางหลุมลึกราวสิบเซนติเมตรขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางหนึ่งเมตร...ที่เบื้องหน้าผม
ดรีม...ดรีมนั่นเอง ดรีมกลับมาแล้ว
“ดรีมกลับมารับกันต์ตามสัญญาแล้วนะ...ไปกันหรือยัง”
“ไปไหน"
"บินขึ้นไปบนฟ้า..."
"ไปบ้านดรีมน่ะเหรอ” ...
555+ หัวเราะก่อนสวัสดีนะครับ นั่งแก้งานเครียดอยู่หน้าคอม เลยเขียนเรื่องสั้นแก้เครียดครับผม ใช้เวลาเขียนยี่สิบนาที เก็บไว้อ่านคนเดียวก็ไม่มันส์เลยมาแบ่งปันเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ บนถนนครับ ขอให้สนุกกับการอ่านทุกท่านครับ...^^