ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ คุณเปรียว sixtyone, คุณ อุรุเวลา, น้องดาว Lady Star 919, คุณ CAN LIVE, คุณแอนนี่ annie <harmonica>, คุณ เป่าชาง, คุณ PuPaKae, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง, คุณ เจ้าหญิงงัวเงีย, คุณลิ ลายลิขิต, จารย์จี GTW, คุณนัน turtle_cheesecake
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ
บทก่อนหน้าค่ะ
บทนำ - บทที่ 1
http://pantip.com/topic/35939682
บทที่ 2
http://pantip.com/topic/35949094
บทที่ 3
http://pantip.com/topic/35952735
บทที่ 4
http://pantip.com/topic/35959348
บทที่ 5
http://pantip.com/topic/35965068
บทที่ 6
https://pantip.com/topic/35967281
บทที่ 7
เสียงกรีดร้องจากที่ไหนสักแห่งดังให้ได้ยินแผ่วๆ ก่อนที่ครูสาวจะพับลงกับแผ่นอกกว้าง แขนทั้งสองข้างของเธอเลื่อนตกลงข้างตัว ทั้งร่างอ่อนปวกเปียกจนเจ้าของอ้อมแขนต้องพยุงไว้
“คุณต้า สวมเสื้อเสีย”
เขาบอกอ่อนโยน ขณะยังคงโอบร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวไว้แนบอก อย่างน้อยก็เพื่อช่วยปกปิดด้านหน้าของเรือนกายที่ปราศจากเสื้อผ้าอาภรณ์ แล้วคลี่เสื้อนอนคลุมให้ทางด้านหลัง ดึงชายทั้งสองด้านมาข้างหน้า ดีหน่อยที่ตัวเสื้อยาวคลุมสะโพก
ปณิตาสั่นไปทั้งตัว ทั้งอับอาย ทั้งตื่นตระหนก พอรู้สึกตัวเต็มที่เป็นครั้งแรกก็เห็นว่าทั้งห้องสว่างโร่ด้วยแสงไฟฟ้าจากเพดาน ไม่มืดขมุกขมัวอย่างเมื่อครู่อีก ความงุนงงหายไป แทนที่ด้วยความเจ็บปวดบริเวณหน้าผากและทรวงอก จำได้ว่าก่อนการรับรู้จะเลือนหาย เธอถูกอะไรบางอย่างกระแทกจนหมดสติ
เมื่อพอจะเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้บ้าง ความอับอายท่วมท้นขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้อายจนแทบร้องไห้ สองมือสั่นระริกดึงเสื้อนอนปิดบริเวณทรวงอก แล้วยึดไว้แน่น ทำอะไรไม่ถูก ความคิดสับสน
เขตผละออกห่าง ก้มหยิบกางเกงนอนที่กองอยู่กับพื้นมาถือไว้ในมือ พลางถามเสียงอ่อนโยน ปลอบประโลม
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ใบหน้าหมดจดซีดเผือดได้แต่ส่ายไปมา จิตใจยังคงเตลิดเปิดเปิง ไม่กล้าบอกว่าเจ็บหน้าผากและบริเวณหน้าอก ไม่กล้าถามว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น
“คุณกลับไปนอนเสียนะ ดึกมากแล้ว มีอะไรพรุ่งนี้เราค่อยพูดกัน” เขาบอกเหมือนผู้ใหญ่บอกเด็ก
นายจ้างหนุ่มพอเดาได้ว่าสภาพจิตใจของครูสาวในขณะนี้เป็นเช่นไร คิดว่ารีบออกไปเสียจากห้องได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น แต่ก่อนออกไป ต้องการให้แน่ใจก่อนว่าเธอปลอดภัยแล้วจริงๆ
โอบประคองให้เดินไปที่เตียง จับบ่าให้นั่งลงที่ขอบเตียง ถอยห่างออกมาเพื่อเปิดโอกาสให้เธอล้มตัวลงนอนด้วยตัวเอง มองดูมือเล็กๆ ดึงชายเสื้อนอนไว้ทั้งสองด้าน อีกมือยังคงยึดตัวเสื้อบริเวณหน้าอกไว้แน่น แล้วเอนตัวลงนอน เขตดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้
ปณิตายังคงตระหนกตกใจเกินกว่าจะคิดทำอะไรด้วยตัวเอง ได้แต่ทำตามที่เขาบอกเหมือนหุ่นยนต์ พอรู้สึกถึงผ้าห่มที่ถูกดึงขึ้นมาให้จนถึงหน้าอก ก็คว้ามากุมไว้แน่น
เขตยืนมองอยู่อีกครู่ มือพับกางเกงนอนที่เพิ่งหยิบขึ้นมาจากพื้นห้อง พาดไว้ที่ปลายเตียง แล้วเดินอย่างเงียบกริบไปที่ประตู หันกลับมาดูอีกครั้งอย่างห่วงใยก่อนปิดไฟ แล้วเปิดประตูออกไปจากห้อง
ครูสาวงอตัวขดเหมือนเด็กเล็กๆ จิตใจสับสนจนจับต้นชนปลายไม่ถูก ทั้งหมดที่เพิ่งเกิดขึ้น มันเกิดได้อย่างไร ตัวทำอะไรแบบนั้นได้อย่างไร เกิดมาจนโตเท่านี้แล้วก็ยังไม่เคยทำอะไรแบบนั้นมาก่อน ไม่เคยแม้แต่มีแฟน นับแต่โตจนอาบน้ำเองได้ ไม่เคยมีใครเห็นเรือนร่างในสภาพที่ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดมิดชิด แม้แต่ชุดว่ายน้ำแบบล่อแหลมก็ไม่เคยสวมใส่กับใครเขา แล้วนี่ถอดเสื้อผ้าออกหมดต่อหน้าผู้ชายได้อย่างไร ทำไมเมื่อครู่จึงควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนั้น
ร้อนผ่าวที่ขอบตา ไม่นานรู้สึกถึงหยาดน้ำไหลผ่านหางตาลงบนหมอน ความอับอาย ความอัดอั้นตันใจ ทำให้ไม่คิดแม้แต่จะเช็ดน้ำตา คงปล่อยให้ไหลไม่หยุดอยู่อย่างนั้นเอง
แล้วนี่พรุ่งนี้เช้าจะสู้หน้าเขาได้อย่างไร
คืนนั้นทั้งคืนครูสาวแทบข่มตาให้หลับไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว คิดว้าวุ่นไปต่างๆ นานา ใจหนึ่งคิดว่าพรุ่งนี้เช้าจะบอกขอโทษคุณเขตต่อสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วขอลาออกจากงานเสีย อีกใจคิดเสียดายงานนี้ เธอเริ่มคุ้นเคยกับที่นี่ คุ้นเคยกับทุกๆ คนที่นี่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดถึงความผูกพันที่เริ่มมีต่อเด็กๆ ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีจุดอ่อนเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเด็กเล็กๆ แบบนี้ รู้ว่าที่เลือกเรียนสาขานี้ก็เพราะรักเด็ก แต่ไม่เคยรู้ว่าจะรักและห่วงใยเด็กสองคนที่ต้องการคนดูแลได้มากขนาดนี้
ทุกวันนี้นิพาดาติดเธอแจอย่างที่ก้องเกียรติเคยพูด วันๆ แกไม่ยอมอยู่ห่างจากคุณครูของแกแม้ชั่วขณะ ในเวลาเดียวกันก็มีความรู้สึกว่านนท์เริ่มคุ้นเคยกับเธอมากขึ้น แม้แกจะยังไม่ยอมพูดด้วย แต่ไม่ว่าจะบอกให้ทำอะไร แกจะทำตามทันที ไม่เคยอิดเอื้อน ไม่เพียงเท่านั้น ในบางขณะ ดูเหมือนแกพยายามจะสื่อสารกับเธอเสียด้วยซ้ำไป มีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเด็กชายตัวน้อยที่กระทบความรู้สึกของปณิตาอย่างลึกซึ้ง แกเป็นเด็กที่น่ารัก ว่านอนสอนง่าย ถ้าเพียงแต่เข้าให้ถึง และเข้าใจแกมากกว่าที่เป็นอยู่
แล้วมาถึงนายจ้างที่ชื่อเขต ทั้งๆ ที่ไม่อยากคิดถึงเขา ความอับอายจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นทำให้อยากลืมว่าเขามีตัวตนอยู่ในโลก แต่ความเป็นนายจ้างที่ดี ทำให้ต้องคิดหนัก จะหางานแบบนี้ได้ที่ไหนอีกในทุกวันนี้ งานนี้ทำให้ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องที่พัก ที่จริงจะว่าไปแล้ว ห้องพักที่เขาสั่งให้ป้าคำแปงจัดให้ เป็นห้องส่วนตัวที่สะดวกสบายที่สุดเท่าที่เคยมีมาตลอดชีวิตเลยก็ว่าได้
สภาพชีวิตความเป็นอยู่ที่นี่ก็ดีไม่น้อย ปณิตาชอบความสงบของที่นี่ แม้จะมีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นอยู่เสมอ แต่เมื่อเริ่มชินกับสภาพชีวิตที่วนเวียนอยู่รอบๆ กิจวัตรประจำวันของเด็กๆ ทุกอย่างดูลงตัวไปหมด ทั้งสำหรับตัวเองและคนรอบข้าง อีกทั้งคุณเขตยังรับผิดชอบเรื่องยายให้ด้วย
เรื่องเงินเดือนแทบไม่ต้องพูดถึง เขาสั่งโอนเงินเข้าธนาคารให้ตั้งแต่วันแรกๆ ที่เริ่มงานเลยที่เดียว
‘คุณเขตสั่งให้บอกว่าเผื่อคุณต้องการใช้เงิน’ คุณวารีโทรศัพท์มาบอกให้รู้ว่าอย่างนั้น
มีที่ไหนอีกบ้างในโลกที่จ่ายเงินเดือนกันตั้งแต่วันแรกๆ ที่พนักงานเข้าทำงาน และจนบัดนี้เงินเดือนห้าพันแรกนั้นก็ยังคงนอนสงบอยู่ในบัญชีเงินฝาก เพราะในชีวิตประจำวันแทบไม่ต้องใช้จ่ายอะไรด้วยเงินของตัวเองเลย
คุ้มสีทอง (บทที่ 7)
ขอบคุณ คุณเปรียว sixtyone, คุณ อุรุเวลา, น้องดาว Lady Star 919, คุณ CAN LIVE, คุณแอนนี่ annie <harmonica>, คุณ เป่าชาง, คุณ PuPaKae, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง, คุณ เจ้าหญิงงัวเงีย, คุณลิ ลายลิขิต, จารย์จี GTW, คุณนัน turtle_cheesecake
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ
บทก่อนหน้าค่ะ
บทนำ - บทที่ 1 http://pantip.com/topic/35939682
บทที่ 2 http://pantip.com/topic/35949094
บทที่ 3 http://pantip.com/topic/35952735
บทที่ 4 http://pantip.com/topic/35959348
บทที่ 5 http://pantip.com/topic/35965068
บทที่ 6 https://pantip.com/topic/35967281
เสียงกรีดร้องจากที่ไหนสักแห่งดังให้ได้ยินแผ่วๆ ก่อนที่ครูสาวจะพับลงกับแผ่นอกกว้าง แขนทั้งสองข้างของเธอเลื่อนตกลงข้างตัว ทั้งร่างอ่อนปวกเปียกจนเจ้าของอ้อมแขนต้องพยุงไว้
“คุณต้า สวมเสื้อเสีย”
เขาบอกอ่อนโยน ขณะยังคงโอบร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวไว้แนบอก อย่างน้อยก็เพื่อช่วยปกปิดด้านหน้าของเรือนกายที่ปราศจากเสื้อผ้าอาภรณ์ แล้วคลี่เสื้อนอนคลุมให้ทางด้านหลัง ดึงชายทั้งสองด้านมาข้างหน้า ดีหน่อยที่ตัวเสื้อยาวคลุมสะโพก
ปณิตาสั่นไปทั้งตัว ทั้งอับอาย ทั้งตื่นตระหนก พอรู้สึกตัวเต็มที่เป็นครั้งแรกก็เห็นว่าทั้งห้องสว่างโร่ด้วยแสงไฟฟ้าจากเพดาน ไม่มืดขมุกขมัวอย่างเมื่อครู่อีก ความงุนงงหายไป แทนที่ด้วยความเจ็บปวดบริเวณหน้าผากและทรวงอก จำได้ว่าก่อนการรับรู้จะเลือนหาย เธอถูกอะไรบางอย่างกระแทกจนหมดสติ
เมื่อพอจะเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้บ้าง ความอับอายท่วมท้นขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้อายจนแทบร้องไห้ สองมือสั่นระริกดึงเสื้อนอนปิดบริเวณทรวงอก แล้วยึดไว้แน่น ทำอะไรไม่ถูก ความคิดสับสน
เขตผละออกห่าง ก้มหยิบกางเกงนอนที่กองอยู่กับพื้นมาถือไว้ในมือ พลางถามเสียงอ่อนโยน ปลอบประโลม
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ใบหน้าหมดจดซีดเผือดได้แต่ส่ายไปมา จิตใจยังคงเตลิดเปิดเปิง ไม่กล้าบอกว่าเจ็บหน้าผากและบริเวณหน้าอก ไม่กล้าถามว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น
“คุณกลับไปนอนเสียนะ ดึกมากแล้ว มีอะไรพรุ่งนี้เราค่อยพูดกัน” เขาบอกเหมือนผู้ใหญ่บอกเด็ก
นายจ้างหนุ่มพอเดาได้ว่าสภาพจิตใจของครูสาวในขณะนี้เป็นเช่นไร คิดว่ารีบออกไปเสียจากห้องได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น แต่ก่อนออกไป ต้องการให้แน่ใจก่อนว่าเธอปลอดภัยแล้วจริงๆ
โอบประคองให้เดินไปที่เตียง จับบ่าให้นั่งลงที่ขอบเตียง ถอยห่างออกมาเพื่อเปิดโอกาสให้เธอล้มตัวลงนอนด้วยตัวเอง มองดูมือเล็กๆ ดึงชายเสื้อนอนไว้ทั้งสองด้าน อีกมือยังคงยึดตัวเสื้อบริเวณหน้าอกไว้แน่น แล้วเอนตัวลงนอน เขตดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้
ปณิตายังคงตระหนกตกใจเกินกว่าจะคิดทำอะไรด้วยตัวเอง ได้แต่ทำตามที่เขาบอกเหมือนหุ่นยนต์ พอรู้สึกถึงผ้าห่มที่ถูกดึงขึ้นมาให้จนถึงหน้าอก ก็คว้ามากุมไว้แน่น
เขตยืนมองอยู่อีกครู่ มือพับกางเกงนอนที่เพิ่งหยิบขึ้นมาจากพื้นห้อง พาดไว้ที่ปลายเตียง แล้วเดินอย่างเงียบกริบไปที่ประตู หันกลับมาดูอีกครั้งอย่างห่วงใยก่อนปิดไฟ แล้วเปิดประตูออกไปจากห้อง
ครูสาวงอตัวขดเหมือนเด็กเล็กๆ จิตใจสับสนจนจับต้นชนปลายไม่ถูก ทั้งหมดที่เพิ่งเกิดขึ้น มันเกิดได้อย่างไร ตัวทำอะไรแบบนั้นได้อย่างไร เกิดมาจนโตเท่านี้แล้วก็ยังไม่เคยทำอะไรแบบนั้นมาก่อน ไม่เคยแม้แต่มีแฟน นับแต่โตจนอาบน้ำเองได้ ไม่เคยมีใครเห็นเรือนร่างในสภาพที่ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดมิดชิด แม้แต่ชุดว่ายน้ำแบบล่อแหลมก็ไม่เคยสวมใส่กับใครเขา แล้วนี่ถอดเสื้อผ้าออกหมดต่อหน้าผู้ชายได้อย่างไร ทำไมเมื่อครู่จึงควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนั้น
ร้อนผ่าวที่ขอบตา ไม่นานรู้สึกถึงหยาดน้ำไหลผ่านหางตาลงบนหมอน ความอับอาย ความอัดอั้นตันใจ ทำให้ไม่คิดแม้แต่จะเช็ดน้ำตา คงปล่อยให้ไหลไม่หยุดอยู่อย่างนั้นเอง
แล้วนี่พรุ่งนี้เช้าจะสู้หน้าเขาได้อย่างไร
คืนนั้นทั้งคืนครูสาวแทบข่มตาให้หลับไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว คิดว้าวุ่นไปต่างๆ นานา ใจหนึ่งคิดว่าพรุ่งนี้เช้าจะบอกขอโทษคุณเขตต่อสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วขอลาออกจากงานเสีย อีกใจคิดเสียดายงานนี้ เธอเริ่มคุ้นเคยกับที่นี่ คุ้นเคยกับทุกๆ คนที่นี่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดถึงความผูกพันที่เริ่มมีต่อเด็กๆ ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีจุดอ่อนเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเด็กเล็กๆ แบบนี้ รู้ว่าที่เลือกเรียนสาขานี้ก็เพราะรักเด็ก แต่ไม่เคยรู้ว่าจะรักและห่วงใยเด็กสองคนที่ต้องการคนดูแลได้มากขนาดนี้
ทุกวันนี้นิพาดาติดเธอแจอย่างที่ก้องเกียรติเคยพูด วันๆ แกไม่ยอมอยู่ห่างจากคุณครูของแกแม้ชั่วขณะ ในเวลาเดียวกันก็มีความรู้สึกว่านนท์เริ่มคุ้นเคยกับเธอมากขึ้น แม้แกจะยังไม่ยอมพูดด้วย แต่ไม่ว่าจะบอกให้ทำอะไร แกจะทำตามทันที ไม่เคยอิดเอื้อน ไม่เพียงเท่านั้น ในบางขณะ ดูเหมือนแกพยายามจะสื่อสารกับเธอเสียด้วยซ้ำไป มีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเด็กชายตัวน้อยที่กระทบความรู้สึกของปณิตาอย่างลึกซึ้ง แกเป็นเด็กที่น่ารัก ว่านอนสอนง่าย ถ้าเพียงแต่เข้าให้ถึง และเข้าใจแกมากกว่าที่เป็นอยู่
แล้วมาถึงนายจ้างที่ชื่อเขต ทั้งๆ ที่ไม่อยากคิดถึงเขา ความอับอายจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นทำให้อยากลืมว่าเขามีตัวตนอยู่ในโลก แต่ความเป็นนายจ้างที่ดี ทำให้ต้องคิดหนัก จะหางานแบบนี้ได้ที่ไหนอีกในทุกวันนี้ งานนี้ทำให้ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องที่พัก ที่จริงจะว่าไปแล้ว ห้องพักที่เขาสั่งให้ป้าคำแปงจัดให้ เป็นห้องส่วนตัวที่สะดวกสบายที่สุดเท่าที่เคยมีมาตลอดชีวิตเลยก็ว่าได้
สภาพชีวิตความเป็นอยู่ที่นี่ก็ดีไม่น้อย ปณิตาชอบความสงบของที่นี่ แม้จะมีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นอยู่เสมอ แต่เมื่อเริ่มชินกับสภาพชีวิตที่วนเวียนอยู่รอบๆ กิจวัตรประจำวันของเด็กๆ ทุกอย่างดูลงตัวไปหมด ทั้งสำหรับตัวเองและคนรอบข้าง อีกทั้งคุณเขตยังรับผิดชอบเรื่องยายให้ด้วย
เรื่องเงินเดือนแทบไม่ต้องพูดถึง เขาสั่งโอนเงินเข้าธนาคารให้ตั้งแต่วันแรกๆ ที่เริ่มงานเลยที่เดียว
‘คุณเขตสั่งให้บอกว่าเผื่อคุณต้องการใช้เงิน’ คุณวารีโทรศัพท์มาบอกให้รู้ว่าอย่างนั้น
มีที่ไหนอีกบ้างในโลกที่จ่ายเงินเดือนกันตั้งแต่วันแรกๆ ที่พนักงานเข้าทำงาน และจนบัดนี้เงินเดือนห้าพันแรกนั้นก็ยังคงนอนสงบอยู่ในบัญชีเงินฝาก เพราะในชีวิตประจำวันแทบไม่ต้องใช้จ่ายอะไรด้วยเงินของตัวเองเลย