คุ้มสีทอง (บทที่ 4)

ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ คุณ เจ้าหญิงงัวเงีย, จารย์จี GTW, น้องดาว Lady Star 919, คุณนัน turtle_cheesecake, คุณ เปรียว sixtyone,  คุณ สมาชิกหมายเลข 1065771, คุณลิ ลายลิขิต, คุณ เป่าชาง, คุณ อุรุเวลา, คุณ nasa nasa, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ

บทก่อนหน้าค่ะ

บทนำ - บทที่ 1  http://pantip.com/topic/35939682
บทที่ 2   http://pantip.com/topic/35949094
บทที่ 3   http://pantip.com/topic/35952735

บทที่ 4

    ร่างนั้นก้มๆ เงยๆ เหมือนมองหาอะไรบางอย่าง แสงที่ส่องเป็นลำวอบไปแวบมาในชั่วขณะหนึ่งฉายผ่านมาทางพุ่มไม้ที่ปณิตาแอบซ่อนอยู่ พร้อมกับเจ้าของร่างหันตามมาด้วย

ครูสาวผ่อนลมหายใจโล่งอกเมื่อเห็นว่าเป็นคนซึ่งมีรูปร่างใหญ่โตพอๆ กับชายสูงอายุผู้ทำหน้าที่ขับรถ และพอรู้แน่ว่าเป็นอะไร มือทั้งสองข้างที่เมื่อครู่กำแน่นเพราะตื่นตระหนกค่อยคลายออก ขณะถอยห่างออกมาจากกอไม้เตี้ยๆ กอนั้น

    ชายผู้นั้นดูเหมือนจะเห็นเธอแล้วเช่นกัน แสงวอบแวบในมือของเขามาจากไฟฉายนั่นเอง

    "คุณ...คุณครูใช่หรือเปล่า" เสียงเครียดๆ นั้นตะโกนถามมาแต่ไกล

    ร้องถามแล้วเดินตรงเข้ามาหา ปณิตาก้าวเข้าไปหาเช่นกัน แม้จะยังไม่เห็นหน้าของอีกฝ่ายชัดๆ

    "ลุงผันหรือคะ"

    "คำผา…คุณครู" ไฟฉายในมือส่องทางให้

    คำผา...ผู้สูงวัยประจำบ้านอีกคนซึ่งปณิตายังไม่ได้พบตัว เธอจำชื่อนั้นที่เขตเคยบอกได้

    "คุณมาทำอะไรอยู่แถวนี้ ดึกป่านนี้แล้ว"

    "ลุงเห็นเด็กวิ่งผ่านมาทางนี้หรือเปล่าคะ" แทนที่จะตอบ กลับเป็นฝ่ายตั้งคำถามเสียเอง

คำผาฉายไฟไปทั่วร่างของหญิงสาว แล้วทำหน้าประหลาดใจ

    "เด็กที่ไหนกันคุณ แล้วนี่คุณตกน้ำลงไปหรือยังไง เปื้อนโคลนไปทั้งตัวแบบนี้" เสียงที่ถามบ่งชัดถึงความห่วงใยมากกว่าตำหนิ

    คนถูกถามยิ้มเขินๆ

"ค่ะ ลุง วิ่งตามคุณนนท์จนตกลงไปในน้ำเลย ลุงเห็นแกหรือเปล่าคะ"

มือเล็กๆ ยกขึ้นเสยผมอีกครั้ง คราวนี้ด้วยความขัดเขินในสภาพของตัวเอง รู้สึกเป็นครั้งแรกถึงโคลนที่จับอยู่ตามเรือนผมและใบหน้า

    เสียงตอบจากชายสูงอายุฟังดูเปลี่ยนไป

"ไม่เห็นหรอกคุณ คุณกลับเข้าบ้านไปเถอะ ไม่ต้องห่วงคุณหนูแก"

    ปณิตาไม่เข้าใจท่าทีที่ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนนั้น หรือแกรู้ว่านนท์กลับเข้าบ้านไปแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็หมดห่วงไปเรื่องหนึ่ง

    แต่ก็ยังมีอีกเรื่อง

    "เมื่อกี้ที่ในน้ำ หนูรู้สึกเหมือนไปคว้าเอาเส้นผมยาวๆ เข้าด้วยค่ะ พยายามมองหา แต่ก็ไม่เห็นอะไร ลุงคิดว่ามีใคร..." ไม่แน่ใจว่าจะบอกดีหรือไม่ว่าอาจมีคนจมน้ำอยู่ที่นั่น

    มือข้างที่ว่างของคำผายกโบกไปมา

    “ไม่มีใครในน้ำหรอกคุณ” แกบอกมั่นอกมั่นใจ

“คุณกลับเข้าบ้านไปเถอะ ฝนเริ่มลงอีกรอบแล้ว”

    ไม่ทันได้จับน้ำเสียงของคนดูแลบ้านสูงวัยนั้นได้เพราะเริ่มกังวลถึงหยาดฝนหยดต้องใบหน้าอีกครั้ง

    “อ้าว…นี่…คุณครูเอาไฟฉายไป”

    แกยื่นกระบอกไฟฉายให้

    “แล้วลุงละคะ” ครูสาวไม่วายเป็นห่วง สงสัยขึ้นมาบ้างว่าแกมาทำอะไรอยู่ที่นี่ “กลับเข้าบ้านพร้อมกันมั้ยคะ”

    “ยัง…คุณ ต้องอยู่ดูอีกหน่อยก่อน ถ้าฝนตกอีก น้ำอาจขึ้นสูงท่วมฝั่ง ต้องคอยดู”

    คำตอบนั้นบอกชัดว่าแกมาทำอะไรอยู่ที่นี่ และเมื่อเหตุการณ์ตื่นเต้นผ่านไปแล้ว ปณิตาเพิ่งรู้สึกเป็นครั้งแรกว่ากำลังหนาวเพียงไร คิดว่าต้องรีบกลับเข้าบ้านจริงๆ อย่างที่คำผาบอกเสียแล้ว จึงรับกระบอกไฟฉายมาโดยไม่อิดเอื้อนอีก แต่ก็ยังไม่วายเป็นห่วง

    “แล้วลุงละคะ หนูเอาไฟฉายมาเสียแล้วลุงจะมองเห็นหรือคะ”

    มือใหญ่ๆ โบกไปมาอีกครั้ง

“ผมชินแล้วครับคุณครู รีบกลับเข้าบ้านเถอะ ฝนลงหนาเม็ดขึ้นทุกทีแล้ว เดินตรงไปทางนั้นนะครับ”

แกบอกพลางชี้ไปทางขวามือประกอบด้วย แม้มองตรงไปจะไม่เห็นตัวบ้าน ทั้งเพราะความมืดที่ปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณ และทั้งเพราะพุ่มไม้ใหญ่น้อยที่บดบัง แต่พอเดาได้จากทิศทางที่วิ่งจากตัวบ้านมาเมื่อครู่ ว่าบ้านหลังใหญ่อยู่ทางด้านนั้นจริง ถึงกระนั้นก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าถ้าไม่มีใครบอกทิศทางแบบนี้ แล้วจะหาเจอด้วยตัวเองหรือเปล่า

    ปณิตาพยักหน้ารับรู้ หันหลังแล้วออกเดินไปในทิศทางนั้น แต่ยังคงเป็นห่วง หันมองอีกครั้งก็เห็นแกเดินกลับไปริมน้ำ แล้วลงนั่งยองๆ

    ไม่นานตัวบ้านปรากฏให้เห็นเป็นเงาตะคุ่มๆ ฝนลงเม็ดหนาขึ้นทุกขณะ แต่ไม่มีทีท่าว่าจะเทกระหน่ำลงมาเหมือนก่อนหน้า ปณิตาห่อตัวด้วยความหนาวเหน็บ ได้ยินเหมือนเสียงฟันกระทบกันเองแล้วยิ้มขบขัน สองขาซอยถี่ยิ่งขึ้น คิดอยู่ในใจว่าถ้ามีใครตื่นขึ้นมาเห็นประตูบ้านไม่ได้ล็อก เกิดไปล็อกเข้าแล้วจะทำอย่างไร ยิ้มอีกเมื่อรู้ตัวว่าคอยแต่จะคิดอะไรในแง่ลบไว้ก่อนเสมอ นอกจากตัวเอง คำผา และเด็กชายตัวน้อยแล้ว จะยังมีใครอีกที่ตื่นขึ้นมาดึกดื่นแบบนี้อีก

    ไม่นานเห็นประตูกระจกหน้าบ้านอยู่ไวๆ จึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก คิดถึงที่นอนนุ่มๆ และอบอุ่นเต็มที เพลียจากการเดินทางเท่านั้นยังไม่พอ เมื่อครู่ก็หลับหูหลับตาวิ่งไล่ตามเด็กน้อย แล้วลงไปตะเกียกตะกายสุดฤทธิ์อยู่ในน้ำ นั่นทำให้เหนื่อยหนักเข้าไปอีก

    ชะงักเมื่อแสงไฟสลัวจากเสาสองต้นหน้าบ้านส่องให้เห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู ดูออกว่าอยู่ภายในบ้าน ดูออกว่าใส่ชุดยาวๆ สีขาว แต่ภาพที่เห็นรางเลือนเต็มที คงเป็นเพราะระยะที่ยังห่างออกมามาก จึงเห็นได้ไม่ชัดเจน แสดงว่ามีใครตื่นขึ้นมาอีกคนอย่างนั้นหรือ ใจชื้นขึ้นเมื่อเห็นอย่างนั้น ไม่ต้องห่วงอีกว่าถ้ามีใครลุกขึ้นมาล็อกประตูบ้านเสีย แล้วจะเข้าบ้านไม่ได้

    ก้าวเดินช้าลง ตาจ้องเขม็งไปที่คนในบ้าน พยายามเดาว่าเป็นใคร จะเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่รู้มาว่าชื่อน้อยได้หรือเปล่า ในเมื่อเด็กสาวคนนั้นเป็นผู้ใหญ่อีกเพียงคนเดียวภายในบ้านหลังนี้ที่ยังไม่เจอตัว ถ้าใช่ ก็คงเป็นคนออกมาพาตัวเด็กน้อยในความดูแลกลับเข้าบ้าน และถ้าเป็นน้อยจริง แสดงว่าเด็กสาวคนนั้นสวยเอามากๆ เพราะแม้จะเห็นจากระยะไกลขนาดนี้ ก็ยังบอกได้ว่าเรือนร่างนั้นได้สัดส่วน ผมยาวสยาย และใบหน้าได้รูปดูงดงาม

    น่าแปลกที่แม้จะเดินจนเกือบถึงลานหน้าบ้านแล้ว ก็ยังเห็นไม่ชัดอยู่ดี แสงจากเสาทรงโรมันสองต้นหน้าบ้าน แม้จะเป็นไฟแรงเทียนต่ำ แต่ระยะใกล้แค่นี้น่าจะช่วยให้เห็นคนๆ นั้นชัดกว่านี้ นี่ดูเหมือนจะเห็นหญิงสาวผู้นั้นได้เพียงบางช่วงของลำตัว บางส่วนมีแสงสว่างส่องจับ ในขณะที่ด้านหลังและรอบๆ มืดสนิท บางส่วนเหมือนซ่อนอยู่ในเงามืด เท่าที่เห็นชัดหน่อยก็ตรงใบหน้าที่ดูเหมือนจะมีแสงไฟอ่อนจางฉายให้เห็นว่าหล่อนสวยเหมือนวาด เสียอยู่ก็ตรงที่ขาวซีดจนออกเขียวเลยด้วยซ้ำ ผมยาวดำขลับเปียกลู่แนบศีรษะ ชุดสีขาวที่เห็นเลือนรางเพียงท่อนบน พอดูออกว่าเป็นชุดนอน ดูเหมือนจะเปียกน้ำด้วยเช่นกัน ชุดสีขาวนั้นแนบไปตามลำตัว เผยให้เห็นร่างงามที่ซ่อนอยู่ภายใน ยิ่งเห็นแบบนั้น ยิ่งทำให้แน่ใจว่าคงเป็นพี่เลี้ยงเด็กแน่ๆ คงออกมาพาเอาตัวเด็กชายในความดูแลกลับเข้าบ้าน ตัวเองถึงได้พลอยเปียกปอนไปด้วยแบบนั้น

    ปณิตายิ้มให้ แน่ใจว่าระยะแค่นี้คงเห็นแน่ๆ ยิ่งเมื่อคนหนึ่งอยู่ภายในบ้าน มองออกมาข้างนอก ย่อมเห็นผู้ที่อยู่ภายนอกชัดเจนเสียกว่าภายนอกมองเข้าไปข้างใน

แต่ใบหน้างดงามไม่มีทีท่าว่าสนใจจะยิ้มตอบ ยังคงจ้องมองเฉยอยู่อย่างนั้นเอง ทำให้คิดว่าดูๆ พี่เลี้ยงเด็กคนนี้จะไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย มาคิดอีกที จะเป็นเพราะสภาพที่เปื้อนโคลนจนเลอะเทอะไปหมดของตัวเองได้หรือเปล่า นี่คงกลัวว่าจะพาเอาโคลนเข้าไปในบ้าน รู้จากผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ว่าเด็กสาวมีหน้าที่ทำความสะอาดบ้านด้วย