Chapter 2
“ปีหนึ่งที่ตะโกนเมื่อกี๊ออกมาพบผม” รุ่นพี่คนหนึ่งตะโกนผ่านโทรโข่ง ปริมหน้าเจือนไปนิดก่อนจะทำใจลุกขึ้นตามรุ่นพี่ที่เดินนำออกไปจากลานกิจกรรม
“ไม่เจอกันนานเลยนะครับ..” ปริมยังกลัวจะโดนทำโทษเลยไม่กล้าเงยหน้ามองรุ่นพี่ แต่กลิ่นตัวแบบนี้ เสียงนุ่ม คุ้นหูแบบนี้เหมือนเคยสัมผัสที่ไหนมาก่อน
“พี่โต๊ส..”
“ก็ดี ที่ยังจำชื่อผมได้” โต๊สตัดพ้อ “แล้วทำไมถึงมาที่เรียนคณะนี้ ที่นี่...”
“พี่จะลงโทษอะไรก็ทำสิ จะมาถามปริมทำไม” ปริมเริ่มโวย ไม่อยากให้โต๊สซักเธอมากไปกว่านี้
2 ปีที่แล้ว...
ร่างบางนั่งแกว่งขาอยู่บนอัศจรรย์อย่างเหม่อลอย จนกระทั่ง
“น้องปริม...” เสียงนุ่มทุ้มปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์
“พี่โต๊ส...มีอะไรรึเปล่าคะ”
“เอ่อ...คือ เอ่อ...” โต๊สอึกอัก
“ชอบน้องเค้าก็บอกไปสิวะไอ้โต๊ส ปีสุดท้ายแล้วนะเว้ย!” เสียงเพื่อนพี่โต๊สตะโกนมาทางที่เขายืนอยู่
“ไอ้เชี่ยปลั๊ก พูดมากนะ”โต๊สหันไปดุเพื่อน
“ตกลงพี่โต๊สมีอะไรจะพูดกับปริมรึเปล่าคะ ปริมจะกลับแล้ว” ปริมเอ่ยถาม
“พี่ชอบปริม” โต๊สตัดสินใจพูดความในใจออกมา “พี่ชอบปริมมานานแล้ว ชอบตั้งแค่เห็นปริมครั้งแรก ตอนนั้นพี่ก็คิดว่าพี่แค่หลงปริม แต่พี่รู้แล้วว่าตอนนี้พี่ชอบปริมจริงๆ” โต๊สหยุดพูดก่อนจะมองหน้าคนฟัง ที่ตอนนี้ตาโตค้าง สีหน้าแดงระเรื่อ “ปริมคบกับพี่นะ...”
“พี่โต๊ส...ปริมขอโทษนะพี่ แต่ปริมมีแฟนอยู่แล้ว” ปริมรีบเดินกึ่งวิ่งออกจากอัศจรรย์ โดยไม่สนใจคนที่ได้รับฟังคำตอบที่เธอเพิ่งให้ไป
“ไอ้โต๊ส โอเค. มั้ยวะ” ปลั๊กเพื่อนพี่โต๊สถามอย่างห่วงๆ
“กูไม่โอเค. แล้วทำอะไรได้อีกล่ะ” โต๊สว่า “กูมันไม่ได้เรื่อง น่าจะบอกน้องต้องแต่ตอนนั้น”
“เอาน่า...ถ้าคนมันใช่เดี๋ยวก็วนมาเจอกันอยู่ดีนั่นแหละ” ปลั๊กให้กำลังใจเพื่อน
สวนสารธารณใกล้โรงเรียน...
ปริมนั่งโยนก้อนหินใกล้ๆตัวลงในสระน้ำของสวนสารธารณะอย่างเหนื่อยหน่าย
“ไอ้ปริม!!! อย่าคิดสั้นนะเว้ย” เสียงกรเพื่อนสนิทของปริมดังขึ้นด้านหลังของเธอ
“ไอ้กร! นั่นปากหรอ” ปริมเสียงสั่นเครือ “ไม่น่ารับปากว่าจะช่วยเลยจริงๆ” ปริมบ่น
“ปริมกูขอโทษ ถ้าไม่โอเคบอกความจริงกับพี่โต๊สได้นะเว้ย”
“ไม่เอาอ่ะ พี่เขาคงเกลียดกูแล้ว...พูดหักหน้าไปซะขนาดนั้น” พูดพร้อมกับถอนหายใจ “กูขออะไรอย่างดิ”
“อะไร...ตอนนี้ขออะไรมากูให้หมด”
“เลิกเจ้าชู้แล้วรักเดียวใจเดียวสักทีเถอะไอ้กร กูเข้าใจว่ายังไม่อยากจริงใจกับใคร แต่ช่วยให้ความสำคัญกับคนๆที่เรียกว่าแค่แฟนคนเดียวได้มั้ย...กูมันผู้หญิง กูเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงด้วยกัน”
“เออๆ กูจะเลิกเป็นเพลย์บอย จะได้ไม่ลำบากเพราะช่วยกูอีก” กรรับปาก
เขากับปริมเป็นเพื่อนสนิทกันมาก ปริมคอยช่วยเขาจากเรื่องผู้หญิงตลอด เขาเป็นคนหล่อ มีเสน่ห์ แล้วมักจะใช้เสน่ห์หว่านสาวๆไปเรื่อย เมื่อรถไฟชนกันก็จะเอาปริมมาอ้างว่าเป็นแฟน แล้วบอกเลิกผู้หญิงทั้งหมด แต่ไม่นานก็มีคอแล็คชั่นใหม่เข้ามา แล้วปริมก็เป็นคนช่วยเขาเสมอๆ “นานๆทีป้ากูจะมีคนมาจีบ รีบกลับไปบอกพี่โต๊สเลยว่าไม่ได้มีแฟน”
“พูดเหมือนง่าย”
“แล้วจะเอายังไง”
“ไปสืบมาว่าพี่โต๊สจะเรียนอะไร มหา’ลัยไหนแค่นี้พอ”
“เอาจริงหรอวะ” กรลังเล
“กูไม่ได้ขอร้อง นี่เป็นคำสั่ง!” ปริมพูดเสียงเข้ม
“คร้าบป้าคร้าบ ผมกลัวแล้ว” ทั้งสองหัวเราะออกมาหลังผ่านสถานการณ์ตรึงเครียดเมื่อครู่ “ไปป้า เดี๋ยวไปส่งบ้าน” กรเดินนำไปที่มอเตอร์ไซค์คู่ใจก่อนจะขับออกไป
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...
“ไอ้ปริมๆ มาดูนี่” ปริมถอนสายตาจากเกมมือถือหันมากรอย่างงุนงง
“อะไรของ มีเรื่องรีบร้อนอะไรนักหนา”
“กูไปถามพี่ปลั๊ก เพื่อนพี่โต๊สมา...เขาบอกว่า พี่โต๊สสอบติดวิศวะ มหา’ลัยดังเลยนะ ไหวหรอ”
“ไหวหรออะไร...รู้หรอว่ากูจะทำอะไร”
“ก็จะตามพี่เขาไปเรียนไง กูเพื่อนทำไมจะไม่รู้” กรตบหัวปริม “คิดดีๆก่อนนะ”
“เออๆ กูจะคิดดูก่อน” ปริมว่าพรางเริ่มเล่นเกมใหม่
วันปัจฉิม...
“ให้พี่โต๊สค่ะ” เสียงผู้หญิงดังอยู่เข้าหนูปริมตลอดเวลาที่เดินไปที่ไหนๆ
“พี่โต๊สคะขอถ่ายรูปหน่อย”
“พี่โต๊สๆๆๆ รำคาญ” ปริมทำท่าเลียนแบบ จนกรที่ยืนอยู่ข้างๆอดแซะไม่ได้
“มีสิทธิ์อะไรไปหวงเขาฮะ? ที่เขามาชอบก็เล่นตัว” กรว่า
“หุบปากไปไอ้กร คนยิ่งอารมณ์ไม่ดี”
“น้องปริม...” โต๊สเรียก ทำให้หญิงสาวที่แอบนินทาถึงกับสะดุ้ง
“พี่โต๊ส ! คือปริมไม่ได้นินทาอะไรพี่เลยนะ ไอ้กรคนเดียวเลย” หญิงสาวร้อนรน โต๊สหัวเราะออกมากับท่าทางกระต่ายตื่นตูมของเธอ
“พี่ไม่ได้ว่าอะไรปริมสักหน่อย” พี่โต๊สว่าก่อนหยิบกล่องของขวัญเล็กๆออกมา “พี่ให้ปริม พี่ไม่รู้ว่าเราจะเจอกันอีกเมื่อไร”
“พี่โต๊สไม่ต้องหลัวว่าจะไม่เจอไอ้ปริมมันหรอกครับ มันจะ...” ปริมรีบตะครุบปากเพื่อนไม่ให้พูดอะไรออกไปมากกว่านี้
“ขอบคุณมากค่ะพี่โต๊ส” ปริมยกมือไหว้ก่อนจะหยิบกล่องของตัวเองออกมาบ้าง “ปริมให้พี่ค่ะ” เมื่อยื่นให้เสร็จก็ลากคอกรออกมาจากบริเวณที่โต๊สยืนอยู่
“ไอ้กร ไอ้เพื่อนเลว แกจะขายเพื่อนหรอ”
“ฮ่าๆ เกิดมาไม่เคยเห็นป้าจะเขินใครเลย มาเขินพี่โต๊สเนี่ยนะ”
“ใครเขิน อย่าพูดมั่วนะไอ้กร ไม่คุยกับแกละ” ปริมเดินหนีกรออกไปโรงอาหาร เนื่องจากรู้สึกคอแห้ง
ระหว่างทางเดินปริมบังเอิญเห็นพี่โต๊สยืนกอดกับผู้หญิงม.ต้นผมสั้น หน้าตาน่ารักคนหนึ่งด้วยท่าทางสนิทสนิมสนม ก่อนจะวิ่งหนีไปอีกทางพร้อมกับความสับสนในใจ...
//chapter 2 มาแล้วน้าา เท้าความย้อนกลับไปอดีตของทั้งคู่กันนิดนึงเนอะ อิอิ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะงับ
...............................................................
ติดตามตอนต่อไปกันด้วยน้า...........................................................................
Wait for you | เธอคนเดียวที่หัวใจฉันรอ chapter : 2
“ปีหนึ่งที่ตะโกนเมื่อกี๊ออกมาพบผม” รุ่นพี่คนหนึ่งตะโกนผ่านโทรโข่ง ปริมหน้าเจือนไปนิดก่อนจะทำใจลุกขึ้นตามรุ่นพี่ที่เดินนำออกไปจากลานกิจกรรม
“ไม่เจอกันนานเลยนะครับ..” ปริมยังกลัวจะโดนทำโทษเลยไม่กล้าเงยหน้ามองรุ่นพี่ แต่กลิ่นตัวแบบนี้ เสียงนุ่ม คุ้นหูแบบนี้เหมือนเคยสัมผัสที่ไหนมาก่อน
“พี่โต๊ส..”
“ก็ดี ที่ยังจำชื่อผมได้” โต๊สตัดพ้อ “แล้วทำไมถึงมาที่เรียนคณะนี้ ที่นี่...”
“พี่จะลงโทษอะไรก็ทำสิ จะมาถามปริมทำไม” ปริมเริ่มโวย ไม่อยากให้โต๊สซักเธอมากไปกว่านี้
2 ปีที่แล้ว...
ร่างบางนั่งแกว่งขาอยู่บนอัศจรรย์อย่างเหม่อลอย จนกระทั่ง
“น้องปริม...” เสียงนุ่มทุ้มปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์
“พี่โต๊ส...มีอะไรรึเปล่าคะ”
“เอ่อ...คือ เอ่อ...” โต๊สอึกอัก
“ชอบน้องเค้าก็บอกไปสิวะไอ้โต๊ส ปีสุดท้ายแล้วนะเว้ย!” เสียงเพื่อนพี่โต๊สตะโกนมาทางที่เขายืนอยู่
“ไอ้เชี่ยปลั๊ก พูดมากนะ”โต๊สหันไปดุเพื่อน
“ตกลงพี่โต๊สมีอะไรจะพูดกับปริมรึเปล่าคะ ปริมจะกลับแล้ว” ปริมเอ่ยถาม
“พี่ชอบปริม” โต๊สตัดสินใจพูดความในใจออกมา “พี่ชอบปริมมานานแล้ว ชอบตั้งแค่เห็นปริมครั้งแรก ตอนนั้นพี่ก็คิดว่าพี่แค่หลงปริม แต่พี่รู้แล้วว่าตอนนี้พี่ชอบปริมจริงๆ” โต๊สหยุดพูดก่อนจะมองหน้าคนฟัง ที่ตอนนี้ตาโตค้าง สีหน้าแดงระเรื่อ “ปริมคบกับพี่นะ...”
“พี่โต๊ส...ปริมขอโทษนะพี่ แต่ปริมมีแฟนอยู่แล้ว” ปริมรีบเดินกึ่งวิ่งออกจากอัศจรรย์ โดยไม่สนใจคนที่ได้รับฟังคำตอบที่เธอเพิ่งให้ไป
“ไอ้โต๊ส โอเค. มั้ยวะ” ปลั๊กเพื่อนพี่โต๊สถามอย่างห่วงๆ
“กูไม่โอเค. แล้วทำอะไรได้อีกล่ะ” โต๊สว่า “กูมันไม่ได้เรื่อง น่าจะบอกน้องต้องแต่ตอนนั้น”
“เอาน่า...ถ้าคนมันใช่เดี๋ยวก็วนมาเจอกันอยู่ดีนั่นแหละ” ปลั๊กให้กำลังใจเพื่อน
สวนสารธารณใกล้โรงเรียน...
ปริมนั่งโยนก้อนหินใกล้ๆตัวลงในสระน้ำของสวนสารธารณะอย่างเหนื่อยหน่าย
“ไอ้ปริม!!! อย่าคิดสั้นนะเว้ย” เสียงกรเพื่อนสนิทของปริมดังขึ้นด้านหลังของเธอ
“ไอ้กร! นั่นปากหรอ” ปริมเสียงสั่นเครือ “ไม่น่ารับปากว่าจะช่วยเลยจริงๆ” ปริมบ่น
“ปริมกูขอโทษ ถ้าไม่โอเคบอกความจริงกับพี่โต๊สได้นะเว้ย”
“ไม่เอาอ่ะ พี่เขาคงเกลียดกูแล้ว...พูดหักหน้าไปซะขนาดนั้น” พูดพร้อมกับถอนหายใจ “กูขออะไรอย่างดิ”
“อะไร...ตอนนี้ขออะไรมากูให้หมด”
“เลิกเจ้าชู้แล้วรักเดียวใจเดียวสักทีเถอะไอ้กร กูเข้าใจว่ายังไม่อยากจริงใจกับใคร แต่ช่วยให้ความสำคัญกับคนๆที่เรียกว่าแค่แฟนคนเดียวได้มั้ย...กูมันผู้หญิง กูเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงด้วยกัน”
“เออๆ กูจะเลิกเป็นเพลย์บอย จะได้ไม่ลำบากเพราะช่วยกูอีก” กรรับปาก
เขากับปริมเป็นเพื่อนสนิทกันมาก ปริมคอยช่วยเขาจากเรื่องผู้หญิงตลอด เขาเป็นคนหล่อ มีเสน่ห์ แล้วมักจะใช้เสน่ห์หว่านสาวๆไปเรื่อย เมื่อรถไฟชนกันก็จะเอาปริมมาอ้างว่าเป็นแฟน แล้วบอกเลิกผู้หญิงทั้งหมด แต่ไม่นานก็มีคอแล็คชั่นใหม่เข้ามา แล้วปริมก็เป็นคนช่วยเขาเสมอๆ “นานๆทีป้ากูจะมีคนมาจีบ รีบกลับไปบอกพี่โต๊สเลยว่าไม่ได้มีแฟน”
“พูดเหมือนง่าย”
“แล้วจะเอายังไง”
“ไปสืบมาว่าพี่โต๊สจะเรียนอะไร มหา’ลัยไหนแค่นี้พอ”
“เอาจริงหรอวะ” กรลังเล
“กูไม่ได้ขอร้อง นี่เป็นคำสั่ง!” ปริมพูดเสียงเข้ม
“คร้าบป้าคร้าบ ผมกลัวแล้ว” ทั้งสองหัวเราะออกมาหลังผ่านสถานการณ์ตรึงเครียดเมื่อครู่ “ไปป้า เดี๋ยวไปส่งบ้าน” กรเดินนำไปที่มอเตอร์ไซค์คู่ใจก่อนจะขับออกไป
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...
“ไอ้ปริมๆ มาดูนี่” ปริมถอนสายตาจากเกมมือถือหันมากรอย่างงุนงง
“อะไรของ มีเรื่องรีบร้อนอะไรนักหนา”
“กูไปถามพี่ปลั๊ก เพื่อนพี่โต๊สมา...เขาบอกว่า พี่โต๊สสอบติดวิศวะ มหา’ลัยดังเลยนะ ไหวหรอ”
“ไหวหรออะไร...รู้หรอว่ากูจะทำอะไร”
“ก็จะตามพี่เขาไปเรียนไง กูเพื่อนทำไมจะไม่รู้” กรตบหัวปริม “คิดดีๆก่อนนะ”
“เออๆ กูจะคิดดูก่อน” ปริมว่าพรางเริ่มเล่นเกมใหม่
วันปัจฉิม...
“ให้พี่โต๊สค่ะ” เสียงผู้หญิงดังอยู่เข้าหนูปริมตลอดเวลาที่เดินไปที่ไหนๆ
“พี่โต๊สคะขอถ่ายรูปหน่อย”
“พี่โต๊สๆๆๆ รำคาญ” ปริมทำท่าเลียนแบบ จนกรที่ยืนอยู่ข้างๆอดแซะไม่ได้
“มีสิทธิ์อะไรไปหวงเขาฮะ? ที่เขามาชอบก็เล่นตัว” กรว่า
“หุบปากไปไอ้กร คนยิ่งอารมณ์ไม่ดี”
“น้องปริม...” โต๊สเรียก ทำให้หญิงสาวที่แอบนินทาถึงกับสะดุ้ง
“พี่โต๊ส ! คือปริมไม่ได้นินทาอะไรพี่เลยนะ ไอ้กรคนเดียวเลย” หญิงสาวร้อนรน โต๊สหัวเราะออกมากับท่าทางกระต่ายตื่นตูมของเธอ
“พี่ไม่ได้ว่าอะไรปริมสักหน่อย” พี่โต๊สว่าก่อนหยิบกล่องของขวัญเล็กๆออกมา “พี่ให้ปริม พี่ไม่รู้ว่าเราจะเจอกันอีกเมื่อไร”
“พี่โต๊สไม่ต้องหลัวว่าจะไม่เจอไอ้ปริมมันหรอกครับ มันจะ...” ปริมรีบตะครุบปากเพื่อนไม่ให้พูดอะไรออกไปมากกว่านี้
“ขอบคุณมากค่ะพี่โต๊ส” ปริมยกมือไหว้ก่อนจะหยิบกล่องของตัวเองออกมาบ้าง “ปริมให้พี่ค่ะ” เมื่อยื่นให้เสร็จก็ลากคอกรออกมาจากบริเวณที่โต๊สยืนอยู่
“ไอ้กร ไอ้เพื่อนเลว แกจะขายเพื่อนหรอ”
“ฮ่าๆ เกิดมาไม่เคยเห็นป้าจะเขินใครเลย มาเขินพี่โต๊สเนี่ยนะ”
“ใครเขิน อย่าพูดมั่วนะไอ้กร ไม่คุยกับแกละ” ปริมเดินหนีกรออกไปโรงอาหาร เนื่องจากรู้สึกคอแห้ง
ระหว่างทางเดินปริมบังเอิญเห็นพี่โต๊สยืนกอดกับผู้หญิงม.ต้นผมสั้น หน้าตาน่ารักคนหนึ่งด้วยท่าทางสนิทสนิมสนม ก่อนจะวิ่งหนีไปอีกทางพร้อมกับความสับสนในใจ...
//chapter 2 มาแล้วน้าา เท้าความย้อนกลับไปอดีตของทั้งคู่กันนิดนึงเนอะ อิอิ
...............................................................
ติดตามตอนต่อไปกันด้วยน้า...........................................................................