EP3/2 (ผมและไอ้เปรียวโดนเพื่อนๆล้อว่าเป็นคู่จิ้นกัน เพราะไอ้เปรียวไปรับไปส่งที่บ้านผมบ่อย ส่วนลูซี่ผู้หญิงมีหนวดก็เป็นคนทำกระแสนี้อย่างไม่ต้องสงสัย)
ผมและไอ้เปรียว เรากลับเข้าไปนั่งที่ประจำของเรา แต่ผมรู้สึกถึงบางอย่างเปลี่ยนไปเพราะคำพูดของมัน ทำไมมันพูดแบบนั้นกับผมละ แล้วทำไมผมรู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดของมันจัง แต่ไอ้เปรียวก็ยังคงทำตัวร่าเริงตามปกติของมัน หรือที่มันพูดกับผมมันจะพูดเล่นกันนะ ไอ้นี่ยิ่งชอบทำเป็นเล่นอยู่ด้วย
“แบงค์ๆ พรุ่งนี้ไปกี่โมงดี” ดรีมหันมาถามผม นั่นสิพรุ่งนี้วันเสาร์วันที่ผมกับดรีมจะไปเดทกัน เอ้ยยย ไปเลือกซื้อหนังสือกัน
“พรุ่งนี้ไปไหนกันเหรอ” ไอ้เปรียวรีบหันมาถาม
“จะเข้าไปในเมืองซื้อหนังสือติวแพทย์หน่ะ เปรียวไปด้วยกันไหม” ดรีมถามเปรียว
“พรุ่งนี้ไปกับดรีมเหรอ” ไอ้เปรียวหันมาถามผม
“เออ ใช่” ผมรีบตอบกลับไป แต่เดี๋ยวก่อนนะ!!!! ลืมไปเลยไอ้เปรียวมันนัดผมไว้นิหว่าว่าจะไปว่ายน้ำด้วยกัน ซวยแล้วลืมไปเลย ทำไงดีเนี่ยยยยย
“อ้อ ไปกันเถอะ กูไม่ว่าง” ไอ้เปรียวตอบเสียงแข็งๆ จะทำไงดีนะ มันจะโกรธผมไหมเนี่ย แต่มันบอกว่าไม่ว่างนิ หรือว่ามันลืมไปแล้ว
“ตกลงไปกี่โมงดี” ดรีมถามอีกรอบ
“11 โมงไหม” ผมถามไป
“โอเค พรุ่งนี้เจอกัน 11 โมงนะ” ดรีมตอบแล้วก็หันกลับไปเขียนงานต่อ ส่วนไอ้เปรียวมันเงียบไม่ยอมคุยกับผมอีกแล้ว โกรธผมเรื่องลืมนัดแน่นอนอาการแบบนี้ แต่ครั้งนี้ดูมันจะโกรธผมมากสะด้วย อยู่ๆมันก็ไปนั่งหน้าห้องเพราะอ้างว่าฟังครูไม่ค่อยได้ยิน แถมตอนกินข้าวก็นั่งคนละโต๊ะกับผมอีกด้วย ส่วนเรื่องที่โดนล้อว่าเป็นคู่จิ้นเพราะกลับบ้านกับมันทุกวันตอนแรกก็คิดว่ากลับเองดีกว่ากลัวโดนล้อ สุดท้ายก็ได้กลับเองจริงๆ ทำไมรู้สึกแย่ขนาดนี้ เป็นเพราะเรารู้สึกผิดหรือเพราะอะไรกันแน่นะ
ถึงเวลาเลิกเรียนแล้วสิ ไอ้เปรียวก็ยังคงไม่ยอมพูดกับผมเช่นเคย วันนี้ก็คงต้องกลับรถประจำทาง เพราะดันไปยกเลิกรถรับส่งนักเรียนไปแล้ว คิดว่าไอ้เปรียวจะมารับมาส่งทุกวัน ก็ทางเดียวกันนิเนอะ ประหยัดๆ ขอบคุณฟ้าฝนเป็นใจจริงอยู่ๆก็ตกลงมา เฮ้อชีวิตดี๊ดี ผมยังคงนั่งรอรถจนใกล้จะมืดแล้ว ทำไมไม่มีรถมาเลยจนฝนเริ่มซาๆแล้ว ก็มีรถมอเตอร์ไซค์มาเทียบท่า ไอ้เปรียวววววว โอ้ววว ราชรถมาเกย
“ตกรถหรอ” ไอ้เปรียวตะโกนถาม (ตกรถ หมายถึงไปไม่ทันรถ ไม่ได้ขึ้นรถ รถไม่รอ) ผมเดินเข้าไปใกล้ๆมัน
“กูขอกลับด้วยได้ไหม” ผมพูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด ไอ้เปรียวไม่ได้ตอบอะไร แต่ยื่นหมวกกันนอคสีชมพูให้ ผมรีบรับแล้วขึ้นไปซ้อนท้ายมัน พร้อมใส่หมวกสีชมพูใบเดิมที่คุ้นเคย ท่ามกลางฝนปรอยๆ จนถึงหน้าบ้าน ผมลงจากรถของมันแล้วยื่นหมวกกันนอคให้
“เมิง กูขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ครั้งนี้กูผิด ถ้ามันจะทำให้เมิงหายโกรธให้กูทำอะไรก็ได้” ผมรีบขอโทษมัน ด้วยความรู้สึกผิดมากๆ เพราะขนาดมันโกรธผมมันยังมาส่งผมที่บ้านเลย
“นี่ก็มืดแล้ว กูนอนด้วยคืนนึงละกัน กูไม่อยากขี่รถค่ำๆ” มันตอบกลับมาลอยๆ
“เมิงจะนอนกี่คืนก็ได้ แต่เมิงต้องหายโกรธกูนะ” ผมตอบกลับไปแล้วพามันเข้าบ้าน สวัสดีพ่อแม่ แล้วก็รีบเข้าไปอาบน้ำแต่จุดสำคัญมันอยู่ตรงนี้
“เดี๋ยวป่วย รีบไปอาบพร้อมกันเลย” ไอ้เปรียวพูดแล้วดึงผมเข้าไปอาบน้ำกับมัน
“เห้ย ไม่เอาเมิงอาบก่อนเลย เดี๋ยวกูรอได้” ผมรีบปฏิเสธทันที
“จะอายอะไรวะ ไหนบอกว่าให้ทำอะไรก็ได้ไง” ไอ้เปรียวพูด แล้วทำหน้านิ่ง
“ก็ใช่ .... เออๆ แต่ไม่ถอดหมดนะ” ผมจำใจต้องอาบน้ำกับมัน เพราะไม่งั้นมันต้องหาเรื่องโกรธผมอีกแน่ๆ และเราก็ได้กัน เอ้ยย ไม่ใช่แบบนั้น มันตื่นเต้นหน่ะ ไม่เคยอาบน้ำกับใครมาก่อน
“ถูหลังให้หน่อย” ไอ้เปรียวพูดขึ้นมา ไอ้เปรียววววว เมิงพูดอะไรของเมิง แค่นี้กูก็อายไปหมดแล้วนะ
“ไม่เอาถูเอง” ผมรีบปฏิเสธ ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่เขิน ฮ่าๆ
“ชอบให้อ้อน หรือชอบให้โกรธ” มันถามผม
“ใครจะไปชอบให้โกรธวะ” ผมตอบกลับไป
“แบงค์ จ๋า ถูหลังให้หน่อย” อึ๋ยยยย ขนลุกวะ อะไรของมันเนี่ย
“อะไรของเมิงเนี่ย” ผมพูดปัดๆ แล้วก็ถูๆหลังให้มันไป แต่ในใจ โอ้ยยย เขิยโว้ยยยยยยยยยยยยย จนอาบน้ำเสร็จก็เช็ดตัว แต่ตอนที่เช็ดตัว ไอ้เปรียวอีกแล้ว มันหยิบผ้าเช็ดตัวของมันที่ยังไม่ได้เช็ดเอามาเช็ดที่ศีรษะของผมก่อน มันถูเบาๆที่ศีรษะของผม โอ้ยย ทำไมผมรู้สึกฟินขนาดนี้ สายตาที่มันมองตอนเช็ด จนผมทนไม่ได้แล้ว
“ไอ้เปรียว เมิงทำขนาดนี้ไม่ขอกูเป็นแฟนเลยวะ เมิงทำแบบนี้กูรู้สึกนะเว้ย”
“เป็นแฟนกันไหม” ไอ้เปรียวถามกลับมาอย่างไว เสียงของมันนิ่งมาก
“กูไม่ขำนะเว้ย” พูดยังไม่ทันจบมันโน้มตัวลงมาจูบผม !!!!!! เป็นจูบที่แค่ริมฝีปากสัมผัสกันเท่านั้น แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนตัวเองยืนไม่ติดพื้น เป็นช่วงเวลาไม่นานนัก แต่มันก็ทำให้ผมรู้ว่า
“กูจริงจังนะ” ไอ้เปรียวพูดกระซิบที่ข้างหู แล้วมันก็เดินออกไปเช็ดตัวในห้อง ทิ้งผมยืนเอ๋ออยู่หน้าห้องน้ำ ไม่นานเราก็ไปทานข้าวกัน ตอนนั้นเราทานกันแค่ 2 คนเพราะวันนี้กลับมาช้า พ่อกับแม่เลยทานไปก่อน เราไม่พูดอะไรกันมาก กินไปมองหน้าไป หลบตากันไป ผมไม่รู้ว่าไอ้เปรียวเป็นยังไง แต่ผมหน่ะเขินมากกกกก
จากนั้นก็เตรียมตัวนอน หลายคนพอจะเดาออกว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เดาถูกป่าวนะ ไอ้เปรียวมันเข้ามากอดผมจากด้านหลัง ส่วนผมนอนนิ่งไม่ขัดขืนและไม่สมยอม จำได้แค่ว่าหัวใจตอนนั้นเต้นแรงมาก แค่นั้นแหละและก็หลับไป ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้ เค้ายังเด็กอยู่นะ ม.4 เอง แค่นี้ก็แก่แดดละ เอิ๊กๆ
ฝากเพลงนี้จากซีรี่ส์อื่นไปฟังกันก่อนเผื่อจะเพิ่มความฟินนน
เนื่องจากกำลังติดซีรี่ส์เรื่องนี้ เห็นความหมายเพลงมันคล้ายๆกันเลยขอเอามาใช้หน่อยนะ อิอิ
ติดตาม EP3/3 เร็วๆนี้นะครับ ฝากติดตามด้วยครับ
(เกย์) เรื่องที่ฉันยังไม่ได้ตั้งชื่อ EP3/2
ผมและไอ้เปรียว เรากลับเข้าไปนั่งที่ประจำของเรา แต่ผมรู้สึกถึงบางอย่างเปลี่ยนไปเพราะคำพูดของมัน ทำไมมันพูดแบบนั้นกับผมละ แล้วทำไมผมรู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดของมันจัง แต่ไอ้เปรียวก็ยังคงทำตัวร่าเริงตามปกติของมัน หรือที่มันพูดกับผมมันจะพูดเล่นกันนะ ไอ้นี่ยิ่งชอบทำเป็นเล่นอยู่ด้วย
“แบงค์ๆ พรุ่งนี้ไปกี่โมงดี” ดรีมหันมาถามผม นั่นสิพรุ่งนี้วันเสาร์วันที่ผมกับดรีมจะไปเดทกัน เอ้ยยย ไปเลือกซื้อหนังสือกัน
“พรุ่งนี้ไปไหนกันเหรอ” ไอ้เปรียวรีบหันมาถาม
“จะเข้าไปในเมืองซื้อหนังสือติวแพทย์หน่ะ เปรียวไปด้วยกันไหม” ดรีมถามเปรียว
“พรุ่งนี้ไปกับดรีมเหรอ” ไอ้เปรียวหันมาถามผม
“เออ ใช่” ผมรีบตอบกลับไป แต่เดี๋ยวก่อนนะ!!!! ลืมไปเลยไอ้เปรียวมันนัดผมไว้นิหว่าว่าจะไปว่ายน้ำด้วยกัน ซวยแล้วลืมไปเลย ทำไงดีเนี่ยยยยย
“อ้อ ไปกันเถอะ กูไม่ว่าง” ไอ้เปรียวตอบเสียงแข็งๆ จะทำไงดีนะ มันจะโกรธผมไหมเนี่ย แต่มันบอกว่าไม่ว่างนิ หรือว่ามันลืมไปแล้ว
“ตกลงไปกี่โมงดี” ดรีมถามอีกรอบ
“11 โมงไหม” ผมถามไป
“โอเค พรุ่งนี้เจอกัน 11 โมงนะ” ดรีมตอบแล้วก็หันกลับไปเขียนงานต่อ ส่วนไอ้เปรียวมันเงียบไม่ยอมคุยกับผมอีกแล้ว โกรธผมเรื่องลืมนัดแน่นอนอาการแบบนี้ แต่ครั้งนี้ดูมันจะโกรธผมมากสะด้วย อยู่ๆมันก็ไปนั่งหน้าห้องเพราะอ้างว่าฟังครูไม่ค่อยได้ยิน แถมตอนกินข้าวก็นั่งคนละโต๊ะกับผมอีกด้วย ส่วนเรื่องที่โดนล้อว่าเป็นคู่จิ้นเพราะกลับบ้านกับมันทุกวันตอนแรกก็คิดว่ากลับเองดีกว่ากลัวโดนล้อ สุดท้ายก็ได้กลับเองจริงๆ ทำไมรู้สึกแย่ขนาดนี้ เป็นเพราะเรารู้สึกผิดหรือเพราะอะไรกันแน่นะ
ถึงเวลาเลิกเรียนแล้วสิ ไอ้เปรียวก็ยังคงไม่ยอมพูดกับผมเช่นเคย วันนี้ก็คงต้องกลับรถประจำทาง เพราะดันไปยกเลิกรถรับส่งนักเรียนไปแล้ว คิดว่าไอ้เปรียวจะมารับมาส่งทุกวัน ก็ทางเดียวกันนิเนอะ ประหยัดๆ ขอบคุณฟ้าฝนเป็นใจจริงอยู่ๆก็ตกลงมา เฮ้อชีวิตดี๊ดี ผมยังคงนั่งรอรถจนใกล้จะมืดแล้ว ทำไมไม่มีรถมาเลยจนฝนเริ่มซาๆแล้ว ก็มีรถมอเตอร์ไซค์มาเทียบท่า ไอ้เปรียวววววว โอ้ววว ราชรถมาเกย
“ตกรถหรอ” ไอ้เปรียวตะโกนถาม (ตกรถ หมายถึงไปไม่ทันรถ ไม่ได้ขึ้นรถ รถไม่รอ) ผมเดินเข้าไปใกล้ๆมัน
“กูขอกลับด้วยได้ไหม” ผมพูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด ไอ้เปรียวไม่ได้ตอบอะไร แต่ยื่นหมวกกันนอคสีชมพูให้ ผมรีบรับแล้วขึ้นไปซ้อนท้ายมัน พร้อมใส่หมวกสีชมพูใบเดิมที่คุ้นเคย ท่ามกลางฝนปรอยๆ จนถึงหน้าบ้าน ผมลงจากรถของมันแล้วยื่นหมวกกันนอคให้
“เมิง กูขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ครั้งนี้กูผิด ถ้ามันจะทำให้เมิงหายโกรธให้กูทำอะไรก็ได้” ผมรีบขอโทษมัน ด้วยความรู้สึกผิดมากๆ เพราะขนาดมันโกรธผมมันยังมาส่งผมที่บ้านเลย
“นี่ก็มืดแล้ว กูนอนด้วยคืนนึงละกัน กูไม่อยากขี่รถค่ำๆ” มันตอบกลับมาลอยๆ
“เมิงจะนอนกี่คืนก็ได้ แต่เมิงต้องหายโกรธกูนะ” ผมตอบกลับไปแล้วพามันเข้าบ้าน สวัสดีพ่อแม่ แล้วก็รีบเข้าไปอาบน้ำแต่จุดสำคัญมันอยู่ตรงนี้
“เดี๋ยวป่วย รีบไปอาบพร้อมกันเลย” ไอ้เปรียวพูดแล้วดึงผมเข้าไปอาบน้ำกับมัน
“เห้ย ไม่เอาเมิงอาบก่อนเลย เดี๋ยวกูรอได้” ผมรีบปฏิเสธทันที
“จะอายอะไรวะ ไหนบอกว่าให้ทำอะไรก็ได้ไง” ไอ้เปรียวพูด แล้วทำหน้านิ่ง
“ก็ใช่ .... เออๆ แต่ไม่ถอดหมดนะ” ผมจำใจต้องอาบน้ำกับมัน เพราะไม่งั้นมันต้องหาเรื่องโกรธผมอีกแน่ๆ และเราก็ได้กัน เอ้ยย ไม่ใช่แบบนั้น มันตื่นเต้นหน่ะ ไม่เคยอาบน้ำกับใครมาก่อน
“ถูหลังให้หน่อย” ไอ้เปรียวพูดขึ้นมา ไอ้เปรียววววว เมิงพูดอะไรของเมิง แค่นี้กูก็อายไปหมดแล้วนะ
“ไม่เอาถูเอง” ผมรีบปฏิเสธ ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่เขิน ฮ่าๆ
“ชอบให้อ้อน หรือชอบให้โกรธ” มันถามผม
“ใครจะไปชอบให้โกรธวะ” ผมตอบกลับไป
“แบงค์ จ๋า ถูหลังให้หน่อย” อึ๋ยยยย ขนลุกวะ อะไรของมันเนี่ย
“อะไรของเมิงเนี่ย” ผมพูดปัดๆ แล้วก็ถูๆหลังให้มันไป แต่ในใจ โอ้ยยย เขิยโว้ยยยยยยยยยยยยย จนอาบน้ำเสร็จก็เช็ดตัว แต่ตอนที่เช็ดตัว ไอ้เปรียวอีกแล้ว มันหยิบผ้าเช็ดตัวของมันที่ยังไม่ได้เช็ดเอามาเช็ดที่ศีรษะของผมก่อน มันถูเบาๆที่ศีรษะของผม โอ้ยย ทำไมผมรู้สึกฟินขนาดนี้ สายตาที่มันมองตอนเช็ด จนผมทนไม่ได้แล้ว
“ไอ้เปรียว เมิงทำขนาดนี้ไม่ขอกูเป็นแฟนเลยวะ เมิงทำแบบนี้กูรู้สึกนะเว้ย”
“เป็นแฟนกันไหม” ไอ้เปรียวถามกลับมาอย่างไว เสียงของมันนิ่งมาก
“กูไม่ขำนะเว้ย” พูดยังไม่ทันจบมันโน้มตัวลงมาจูบผม !!!!!! เป็นจูบที่แค่ริมฝีปากสัมผัสกันเท่านั้น แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนตัวเองยืนไม่ติดพื้น เป็นช่วงเวลาไม่นานนัก แต่มันก็ทำให้ผมรู้ว่า
“กูจริงจังนะ” ไอ้เปรียวพูดกระซิบที่ข้างหู แล้วมันก็เดินออกไปเช็ดตัวในห้อง ทิ้งผมยืนเอ๋ออยู่หน้าห้องน้ำ ไม่นานเราก็ไปทานข้าวกัน ตอนนั้นเราทานกันแค่ 2 คนเพราะวันนี้กลับมาช้า พ่อกับแม่เลยทานไปก่อน เราไม่พูดอะไรกันมาก กินไปมองหน้าไป หลบตากันไป ผมไม่รู้ว่าไอ้เปรียวเป็นยังไง แต่ผมหน่ะเขินมากกกกก
จากนั้นก็เตรียมตัวนอน หลายคนพอจะเดาออกว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เดาถูกป่าวนะ ไอ้เปรียวมันเข้ามากอดผมจากด้านหลัง ส่วนผมนอนนิ่งไม่ขัดขืนและไม่สมยอม จำได้แค่ว่าหัวใจตอนนั้นเต้นแรงมาก แค่นั้นแหละและก็หลับไป ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้ เค้ายังเด็กอยู่นะ ม.4 เอง แค่นี้ก็แก่แดดละ เอิ๊กๆ
ฝากเพลงนี้จากซีรี่ส์อื่นไปฟังกันก่อนเผื่อจะเพิ่มความฟินนน
เนื่องจากกำลังติดซีรี่ส์เรื่องนี้ เห็นความหมายเพลงมันคล้ายๆกันเลยขอเอามาใช้หน่อยนะ อิอิ
ติดตาม EP3/3 เร็วๆนี้นะครับ ฝากติดตามด้วยครับ