เพล้ง!!
เสียงเขวี้ยงขวดเบียร์ไปกระทบบนกำแพงอีกฝั่งของห้องด้วยแรงเหวี่ยงจนแตกละเอียดเป็นชิ้น ๆ
เต้ : โธ่เว้ย!
เต้นั่งกุมขมับอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊คบนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยเอกสารถูกเลิกจ้างการเป็นพนักงานบริษัท เอกสารสมัครงาน ใบแจ้งหนี้ค่าเช่าห้อง ค่าโทรศัพท์มือถือ และ ค่าบัตรเครดิตที่วางกองอยู่บนโต๊ะ
เต้ :
! สมัครงานไป 3 ที่แล้วแต่ไม่มีที่ไหนโทรกลับมาแถมมีไอ้หนี้พวกนี้ที่อีก กูจะทำไงดีวะเนี่ย?
เต้นั่งคิดอยู่สักพักจึงนึกขึ้นได้
เต้ : เอ้อ! ลองโทรไปหาไอ้เอกดีกว่า เผื่อว่ามันจะช่วยได้
เต้จึงหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมาโทร
ตรู๊ด ๆ ๆ
เอก : ฮัลโหล?
เต้ : เฮ้ย! ไอ้เอก มีเงินให้กูยืมมั้ยวะ?
เอก : อะไรของ? อยู่ ๆ โทรมาขอยืมเงินกู
เต้ : คือ...ช่วงนี้กูมีปัญหาเรื่องเงินว่ะ กูเลยนึกถึงขึ้นมาได้น่ะ
เอก : นี่เห็นกูเป็นตู้ ATM หรือไง แล้วจะยืมเท่าไหร่?
เต้ : เอ่อ....ซัก 10 ล้านล่ะกัน
เอก : 10 ล้าน!! จะบ้าเหรอ? เอาไปทำอะไรตั้งเยอะวะ?
เต้อึกอักอยู่พักหนึ่งจึงตัดสินใจบอกเอกไปตรง ๆ
เต้ : เอ่อ...คือ...กูติดหนี้หลายอย่างว่ะ ทั้งค่าเช่าห้อง ค่าบัตรเครดิต ไหนจะหนี้พนันออนไลน์อีก กูเลยโทรมาขอยืมเงินไงล่ะ
เอก : ไอ้พวกหนี้ค่าเช่าห้อง ค่าบัตรของ กูพอเข้าใจได้ แต่ ไอ้หนี้พนันออนไลน์นี่มันเกินไปว่ะ ก็รู้อยู่เศรษฐกิจช่วงนี้มันเป็นยังไง ก็ยังไปเล่นอีก
เอ๊ย
เต้ : ก็กูไม่รู้นี่หว่าว่ามันจะเป็นแบบนี้ อีกอย่างกูก็ไม่รู้จะหาวิธีไหนแล้วว่ะ เลยคิดว่าวิธีนี้แหล่ะที่พอจะช่วยกูได้
เอก : ช่วยทำให้ปวดหัวอยู่ตอนนี้ยังไงล่ะ
เต้ : พอ ๆ ซ้ำเติมกูอยู่ได้ กูโทรมาขอความช่วยเหลือไม่ใช่ให้มาเทศนากู ว่าไง? ตกลงจะช่วยกูมั้ย?
เอก : ช่วยกับผีอะไรล่ะ? ตัวกูเองก็ยังเอาไม่รอดเลย กูเองก็มีภาระเหมือนกันเว้ย เอางี้ ลองหาทางอื่นดูล่ะกัน แค่นี้นะ
เต้ :เดี๋ยว ไอ้เอก
ตรู๊ด ๆ ๆ
เสียงจากปลายสายวางสายลง
เต้ : ฮัลโหล
เอก! ฮัลโหล
เอ๊ย!
เต้วางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะแล้วบ่นไปด้วยความเจ็บใจพร้อมกับเงยหน้ามองดูภาพโปสเตอร์วิธีป้องกันการแพร่ระบาดของโรคโควิดที่ติดอยู่ตรงหน้า
เต้ : เพราะแท้ๆ ไอ้โควิดที่ทำให้ชีวิตกูต้องเป็นแบบนี้
เต้พูดจบแล้วฉีกโปสเตอร์ตรงหน้าทิ้งพร้อมกับหยิบเอกสารถูกเลิกจ้างการเป็นพนักงานบริษัท เอกสารสมัครงาน และ ใบแจ้งหนี้ขยำรวมกันแล้วซัดไปทางผนังแล้วตกลงมาที่พื้นที่มีกระดาษที่ถูกขยำกองรวมอยู่หลายชิ้น
เต้ : เซ็งโว้ย!
เต้เดินไปเดินมาแล้วทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา
ในระหว่างที่นอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่นั้น จู่ ๆ ได้มีเสียงจากประตูดังขึ้น
ก๊อก ๆ ๆ
เสียงประตูดังขึ้นมา 3 ครั้ง
เต้หันไปทางประตูแล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง
เต้ : ใครวะ?
เต้เดินไปที่หน้าประตูแล้วส่องดูที่ตาแมวปรากฏว่าเป็นไอ้เชิดกับไอ้ชัยลูกน้องเฮียกังยืนจังก้าอยู่หน้าห้อง
เต้ :
! ไอ้พวกลูกน้องเฮียกังนี่หว่า พวกมันตามมาถึงนี่ได้ไงวะ?
เต้เดินออกห่างจากประตูแล้วยืนคิดกับตัวเองอย่างลุกลี้ลุกลน
ก๊อก ๆ ๆ
“คุณเต้อยู่มั้ยคร้าบ? พิซซ่าที่สั่งมาส่งถึงที่แล้วคร้าบ”
เสียงไอ้ชัย 1 ในลูกน้องเฮียกังพูดออกมาจนยิ่งทำให้เต้ยิ่งกระวนกระวายอย่างหนัก
ก๊อก ๆ ๆ
“เร็ว ๆ นะคร้าบ เดี๋ยวพิซซ่าที่สั่งจะเย็นเอานะคร้าบ”
เสียงไอ้เชิดดังขึ้นระหว่างที่เต้ยืนจ้องหน้าประตูอยู่สักพักได้หันไปมองที่หน้าต่างอีกฝั่ง
เต้ : นึกออกแล้ว
เต้วิ่งไปที่หน้าต่างแล้วก้มลงไปมองดูปรากฏว่ามีทางพอที่จะหนีออกไปได้
ปัง ๆ ๆ
เชิด : เฮ้ย! กูรู้ว่าอยู่ข้างในน่ะ รีบเปิดประตูเดี๋ยวนี้
เต้ได้ยินเสียงไอ้เชิดขู่ขึ้นมาด้วยความโมโห จึงรีบไปเอาโทรศัพท์มือถือใส่ในกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะตัดสินใจปีนไปที่หน้าต่าง
เต้ : เหวอ! สูงเหมือนกันนะเนี่ย
ปัง ๆ
ชัย : เร็ว ๆ พวกกูไม่ใช่เพื่อนเล่นนะเว้ย
เต้ตกใจกับเสียงที่พวกลูกน้องเฮียกังทุบประตูไม่หยุด จึงตัดสินใจกระโดดข้ามไปเหยียบบนพื้นระเบียงที่พื้นปูนเลยออกมาจากตัวอาคารนิด ๆ
เต้ : เหวอ!
จากนั้นค่อย ๆ เดินตามทางแล้วไต่ตัวตึกลงมาทีละนิดไปถึงถนนที่อยู่อีกซอยหนึ่ง
ปัง ๆ ๆ
ชัย : ไม่เปิดใช่มั้ย? ได้!
ไอ้เชิดกับไอ้ชัยตัดสินใจถีบไปที่ประตูอย่างแรงจนถูกเปิดออก
ปัง!
ทั้งคู่วิ่งพรวดเข้าไปข้างในก็พบว่าเต้ไม่อยู่ในห้องแล้ว
ชัย : มันหายไปไหนวะ?
เชิด : กูว่ามันคงจะซ่อนอยู่ในห้องใดห้องหนึ่งนี่แหละ แยกกันหาเร็ว
ไอ้เชิดกับไอ้ชัยเดินสำรวจในแต่ละห้องพร้อมกับค้นข้าวของภายในห้อง
เชิด : เฮอะ! มีแต่ขยะทั้งนั้น
ในระหว่างที่ทั้งคู่ทำการรื้อของอยู่นั้นสายตาของไอ้เชิดเลื่อนไปที่หน้าต่างก็พบว่ามีหน้าต่างบานหนึ่งถูกเปิดออก
เชิด : เฮ้ย! มีหน้าต่างถูกเปิดออกว่ะ
ไอ้เชิดตะโกนเรียกให้ไอ้ชัยไปที่หน้าต่างมองออกไปพบว่าเห็นเต้กำลังกระโดดลงมาถึงถนนในซอยหลังหอพักแล้วหันหน้ามามองพอดี
ชัย : เฮ้ย! มันอยู่นั่น
ไอ้ชัยตะโกนออกไปพร้อมทั้งชี้นิ้วไปทางที่เต้กำลังกระโดดลงจากกำแพงให้ไอ้เชิดดู
เชิด : ไหนวะ?
ชัย : นั่นไง!
เชิด : แหม วิ่งเป็นลูกลิงเลยนะ
เต้เห็นไอ้เชิดกับไอ้ชัยยืนมองทางหน้าต่างจากห้องของตนเองแล้วยิ้มตอบกลับไปพร้อมกับชูนิ้วกลางใส่ด้วยความสะใจแล้ววิ่งหนีไป
ชัย :
! มันหนีไปแล้วตามไปเร็ว
ไอ้เชิดกับไอ้ชัยรีบวิ่งออกจากห้องไปตามจับตัวเต้อย่างรวดเร็วจนไปชนกับป้าเพ็ญ เจ้าของหอพักที่เดินสวนมา
ป้าเพ็ญ : โอ๊ย! ระวังหน่อยสิพ่อคู๊ณ จะรีบวิ่งไปไหนกันละเนี่ย ญาติเสียหรือไง?
ส่วนเต้ได้วิ่งซิกแซกทะลุเข้าไปในซอยแล้วลัดเลาะไปอีกซอยอย่างกับผู้ชำนาญทาง
เต้ : ป่านนี้ มันคงตามเรามาไม่ทันแล้วล่ะ
เต้กึ่งเดินกึ่งวิ่งพร้อมกับหันซ้ายหันขวาดูทางไปด้วย
ส่วนไอ้เชิดกับไอ้ชัยพอวิ่งจนถึงหน้าหอพักแล้วก็หยุดมองทางซ้ายทางขวาอย่างลุกล้น
ชัย : กูไปทางนี้ ส่วนไปทางนั้น
เชิด : โอเค
ไอ้เชิดกับไอ้ชัยตกลงกันเสร็จจึงรีบวิ่งไปตามทางที่นัดไว้
ทางฝั่งเต้ที่กำลังลังเลอยู่นั้น จู่ ๆ ได้วิ่งไปเตะชามข้าวที่หมาจรจัดตัวหนึ่งกำลังนั่งกินอยู่
เพล้ง!
โฮ่ง ๆ
เต้หันกลับไปทางเสียงที่ได้ยินปรากฏว่าเจ้าหมาจรจัดสีขาวพันธุ์บางแก้วได้วิ่งไล่ตามเขามาติด ๆ
เต้ : เหวอ! จะตามมาทำไมวะ?
เต้รีบใส่เกียร์หมาวิ่งฝ่าไปจนผ่านทะลุไปอีกซอยในระหว่างที่ไอ้เชิดยืนหันหลังให้อยู่นั้นจนกระทั่งได้ยินเสียงของเต้ดังขึ้นมา
เต้ : เหวอ! ไอ้หมาบ้า
ไอ้เชิดหันกลับไปเห็นหมาจรจัดกำลังวิ่งไล่ตามเต้อยู่
เชิด : เฮ้ย! มันอยู่นั่น
ไอ้เชิดวิ่งตามไปพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาไอ้ชัย
เชิด : กูเจอตัวมันแล้ว
ชัย : โอเค! วิ่งตามมันไป เดี๋ยวกูจะวิ่งไปดักมันอีกทาง
เชิด : โอเค
ไอ้ชัยวางสายปุ๊บจึงวิ่งไปอีกทาง ทางฝั่งเต้ที่กำลังวิ่งหนีหมาจรจัดอยู่เห็นทางข้างหน้าเป็นคูระบายน้ำ
เต้ :
!
เต้วิ่งไปจึงหันไปมองข้างหลังพบว่าเจ้าหมาจรจัดที่วิ่งตามใกล้จะถึงตัวเองแล้ว
โฮ่ง ๆ
เต้ : ไอ้นี่ก็ตามไม่เลิกจริง เอาวะ!
เต้ตัดสินใจกระโดดข้ามไปอีกฝั่งทันที
เต้ : เหวอ!
โฮ่ง ๆ ๆ
เจ้าหมาจรจัดเห็นทางข้างหน้าเป็นคูน้ำจึงรีบเบรกอย่างเร็ว
เอี๊ยด!
เต้หันกลับไปดูเจ้าหมาจรจัดตัวนั้นได้หยุดวิ่งลงกะทันหัน
เต้ : ข้ามมาไม่ได้ล่ะสิ สมน้ำหน้า ฮ่า ๆ
เต้พูดเยาะเย้ยใส่หมาจรจัดที่กำลังส่งเสียงเห่าด้วยความโกรธแค้น
โฮ่ง ๆ ๆ
เต้ : ไปก่อนนะเพื่อน ฮ่า ๆ
เต้โบกมือลาเจ้าหมาจรจัดเสร็จจึงรีบวิ่งไปข้างหน้า
ในระหว่างที่ใกล้จะถึงปากซอย จู่ ๆ ก็ได้เจอหน้ากับไอ้เชิดวิ่งโผล่มาอยู่ตรงหน้าพอดี
เชิด: อ้าว! จะหนีไปไหนน้อง
เต้กำลังจะหันหลังกลับ จู่ ๆ ได้มีมือข้างหนึ่งจับตรงหัวไหล่ทั้ง 2 ข้างของเขา
ชัย : ใช่! จะรีบไปไหน? อยู่คุยกับพวกพี่ด้วยกันก่อนสิ
เต้ : เอ่อ..คือ..อ้อ! พอดีจะรีบไปลงทะเบียนขอเงินดิจิตอลน่ะ เห็นเขาลงกันเยอะ กลัวจะไปไม่ทัน ขอตัวก่อนนะ
ไอ้ชัยรีบล็อคแขนทั้ง 2 ข้างของเต้อย่างเร็วจากนั้นไอ้เชิดพุ่งเข้ามาชกไปที่ท้อง 1 ครั้งจนล้มลงไปกับพื้น
เชิด : อ้อเหรอ? ลงทะเบียนเงินดิจิตอลเหรอ? ยังจะแถอีกนะ มาลงกับพวกกูนี่!
จากนั้นทั้งคู่ทำการรุมสกรัมใส่เต้ไปชุดใหญ่
ผลัวะ ๆ
เต้ : โอ๊ย ๆ
จนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา
แต่ก ๆ ๆ
ปรากฏว่าร่างนั้นเป็น เฮียกัง เจ้าพ่อเงินกู้ออนไลน์
เฮียกัง : หยุด!!
ไอ้เชิดกับไอ้ชัยหยุดลงมือ
เชิดกับชัย : ครับเสี่ย!!
จากนั้นเฮียกังเดินผ่านทั้งคู่ไปแล้วเข้ามากระทืบใส่ตัวเต้ที่นอนขดอยู่กับพื้นรัว ๆ ไป 5 ครั้ง
เฮียกัง : กูเคยบอกแล้วใช่มั้ย? ถ้าจ่ายไม่ตรงเวลาหรือคิดจะหนีมันจะต้องเจอกับอะไร?
เต้ : โอ๊ย! จำได้สิครับเฮีย คือผมก็กำลังจะไปหาเงินมาให้เฮียไง แต่ว่ามันยังได้ไม่ครบ
เฮียกังตบหัวเต้ไปอย่างแรงแล้วพูดสวนกลับไป
เฮียกัง :
! เหรอ? แต่กูเห็นรีบวิ่งหนีพวกลูกน้องกูหน้าตั้งเชียว
เต้ : ก็...ผมกำลังจะออกไปหาแต่ดันเจอกับลูกน้องซะก่อนเฮียก่อนก็เลยตกใจเอาน่ะครับ
เฮียกัง : พอ ๆ จะหาข้ออ้างอะไรกูไม่อยากฟัง ในเมื่อเอาเงินของกูมาแล้ว ก็ต้องคืนกูให้ครบ
เต้ : ผมขอเวลา 3 วัน จะหาเงินมาใช้หนี้เฮียให้ได้เลยครับ
เต้พูดไปพร้อมกับเอามือกอดขาของเสี่ยกัง
เต้ : ผมไหว้ล่ะเฮีย
เต้ยกมือไหว้จนเฮียกังสะบัดมือของเต้แล้วยืนคิดกับอยู่สักครู่
เฮียกัง : ก็ได้ กูให้แค่ 3 วัน ถ้าหามาให้กูไม่ได้ละก็
เฮียกังชักปืนจากที่แนบเอวข้างหลังยกขึ้นมาจ่อตรงหน้าเต้
เฮียกัง : ....ตาย!!
เฮียกังพูดจบก็ได้เตะเข้าไปที่ตัวเต้ที่นอนขดอยู่กับพื้นอย่างแรงไป 1 ทีก่อนที่จะเก็บปืนไว้ที่เอวแล้วหันหลังกลับไป
เฮียกัง : ไอ้เชิด ไอ้ชัย กลับ!!
ไอ้เชิดกับไอ้ชัยได้เข้าไปเตะใส่เต้คนละครั้งแล้วชี้หน้าขู่ก่อนเดินตามเจ้านายกลับไป
Continue ตอน 2
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ เมื่อได้อ่านแล้ว สามารถกด Like กด Share บทความของผม และ ติดตามช่องทาง Facebook : EM Pascal และ ใน Readawrite เพื่อเป็นกำลังใจในการรีวิวครั้งต่อไป ขอบคุณครับ
[CR] Love Or Thief : ปล้น (รัก) ทรัพย์ = เรื่องสั้นตอนเดียวจบของผมครับ 1/3
เพล้ง!!
เสียงเขวี้ยงขวดเบียร์ไปกระทบบนกำแพงอีกฝั่งของห้องด้วยแรงเหวี่ยงจนแตกละเอียดเป็นชิ้น ๆ
เต้ : โธ่เว้ย!
เต้นั่งกุมขมับอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊คบนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยเอกสารถูกเลิกจ้างการเป็นพนักงานบริษัท เอกสารสมัครงาน ใบแจ้งหนี้ค่าเช่าห้อง ค่าโทรศัพท์มือถือ และ ค่าบัตรเครดิตที่วางกองอยู่บนโต๊ะ
เต้ :
เต้นั่งคิดอยู่สักพักจึงนึกขึ้นได้
เต้ : เอ้อ! ลองโทรไปหาไอ้เอกดีกว่า เผื่อว่ามันจะช่วยได้
เต้จึงหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมาโทร
ตรู๊ด ๆ ๆ
เอก : ฮัลโหล?
เต้ : เฮ้ย! ไอ้เอก มีเงินให้กูยืมมั้ยวะ?
เอก : อะไรของ? อยู่ ๆ โทรมาขอยืมเงินกู
เต้ : คือ...ช่วงนี้กูมีปัญหาเรื่องเงินว่ะ กูเลยนึกถึงขึ้นมาได้น่ะ
เอก : นี่เห็นกูเป็นตู้ ATM หรือไง แล้วจะยืมเท่าไหร่?
เต้ : เอ่อ....ซัก 10 ล้านล่ะกัน
เอก : 10 ล้าน!! จะบ้าเหรอ? เอาไปทำอะไรตั้งเยอะวะ?
เต้อึกอักอยู่พักหนึ่งจึงตัดสินใจบอกเอกไปตรง ๆ
เต้ : เอ่อ...คือ...กูติดหนี้หลายอย่างว่ะ ทั้งค่าเช่าห้อง ค่าบัตรเครดิต ไหนจะหนี้พนันออนไลน์อีก กูเลยโทรมาขอยืมเงินไงล่ะ
เอก : ไอ้พวกหนี้ค่าเช่าห้อง ค่าบัตรของ กูพอเข้าใจได้ แต่ ไอ้หนี้พนันออนไลน์นี่มันเกินไปว่ะ ก็รู้อยู่เศรษฐกิจช่วงนี้มันเป็นยังไง ก็ยังไปเล่นอีก
เต้ : ก็กูไม่รู้นี่หว่าว่ามันจะเป็นแบบนี้ อีกอย่างกูก็ไม่รู้จะหาวิธีไหนแล้วว่ะ เลยคิดว่าวิธีนี้แหล่ะที่พอจะช่วยกูได้
เอก : ช่วยทำให้ปวดหัวอยู่ตอนนี้ยังไงล่ะ
เต้ : พอ ๆ ซ้ำเติมกูอยู่ได้ กูโทรมาขอความช่วยเหลือไม่ใช่ให้มาเทศนากู ว่าไง? ตกลงจะช่วยกูมั้ย?
เอก : ช่วยกับผีอะไรล่ะ? ตัวกูเองก็ยังเอาไม่รอดเลย กูเองก็มีภาระเหมือนกันเว้ย เอางี้ ลองหาทางอื่นดูล่ะกัน แค่นี้นะ
เต้ :เดี๋ยว ไอ้เอก
ตรู๊ด ๆ ๆ
เสียงจากปลายสายวางสายลง
เต้ : ฮัลโหล
เต้วางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะแล้วบ่นไปด้วยความเจ็บใจพร้อมกับเงยหน้ามองดูภาพโปสเตอร์วิธีป้องกันการแพร่ระบาดของโรคโควิดที่ติดอยู่ตรงหน้า
เต้ : เพราะแท้ๆ ไอ้โควิดที่ทำให้ชีวิตกูต้องเป็นแบบนี้
เต้พูดจบแล้วฉีกโปสเตอร์ตรงหน้าทิ้งพร้อมกับหยิบเอกสารถูกเลิกจ้างการเป็นพนักงานบริษัท เอกสารสมัครงาน และ ใบแจ้งหนี้ขยำรวมกันแล้วซัดไปทางผนังแล้วตกลงมาที่พื้นที่มีกระดาษที่ถูกขยำกองรวมอยู่หลายชิ้น
เต้ : เซ็งโว้ย!
เต้เดินไปเดินมาแล้วทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา
ในระหว่างที่นอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่นั้น จู่ ๆ ได้มีเสียงจากประตูดังขึ้น
ก๊อก ๆ ๆ
เสียงประตูดังขึ้นมา 3 ครั้ง
เต้หันไปทางประตูแล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง
เต้ : ใครวะ?
เต้เดินไปที่หน้าประตูแล้วส่องดูที่ตาแมวปรากฏว่าเป็นไอ้เชิดกับไอ้ชัยลูกน้องเฮียกังยืนจังก้าอยู่หน้าห้อง
เต้ :
เต้เดินออกห่างจากประตูแล้วยืนคิดกับตัวเองอย่างลุกลี้ลุกลน
ก๊อก ๆ ๆ
“คุณเต้อยู่มั้ยคร้าบ? พิซซ่าที่สั่งมาส่งถึงที่แล้วคร้าบ”
เสียงไอ้ชัย 1 ในลูกน้องเฮียกังพูดออกมาจนยิ่งทำให้เต้ยิ่งกระวนกระวายอย่างหนัก
ก๊อก ๆ ๆ
“เร็ว ๆ นะคร้าบ เดี๋ยวพิซซ่าที่สั่งจะเย็นเอานะคร้าบ”
เสียงไอ้เชิดดังขึ้นระหว่างที่เต้ยืนจ้องหน้าประตูอยู่สักพักได้หันไปมองที่หน้าต่างอีกฝั่ง
เต้ : นึกออกแล้ว
เต้วิ่งไปที่หน้าต่างแล้วก้มลงไปมองดูปรากฏว่ามีทางพอที่จะหนีออกไปได้
ปัง ๆ ๆ
เชิด : เฮ้ย! กูรู้ว่าอยู่ข้างในน่ะ รีบเปิดประตูเดี๋ยวนี้
เต้ได้ยินเสียงไอ้เชิดขู่ขึ้นมาด้วยความโมโห จึงรีบไปเอาโทรศัพท์มือถือใส่ในกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะตัดสินใจปีนไปที่หน้าต่าง
เต้ : เหวอ! สูงเหมือนกันนะเนี่ย
ปัง ๆ
ชัย : เร็ว ๆ พวกกูไม่ใช่เพื่อนเล่นนะเว้ย
เต้ตกใจกับเสียงที่พวกลูกน้องเฮียกังทุบประตูไม่หยุด จึงตัดสินใจกระโดดข้ามไปเหยียบบนพื้นระเบียงที่พื้นปูนเลยออกมาจากตัวอาคารนิด ๆ
เต้ : เหวอ!
จากนั้นค่อย ๆ เดินตามทางแล้วไต่ตัวตึกลงมาทีละนิดไปถึงถนนที่อยู่อีกซอยหนึ่ง
ปัง ๆ ๆ
ชัย : ไม่เปิดใช่มั้ย? ได้!
ไอ้เชิดกับไอ้ชัยตัดสินใจถีบไปที่ประตูอย่างแรงจนถูกเปิดออก
ปัง!
ทั้งคู่วิ่งพรวดเข้าไปข้างในก็พบว่าเต้ไม่อยู่ในห้องแล้ว
ชัย : มันหายไปไหนวะ?
เชิด : กูว่ามันคงจะซ่อนอยู่ในห้องใดห้องหนึ่งนี่แหละ แยกกันหาเร็ว
ไอ้เชิดกับไอ้ชัยเดินสำรวจในแต่ละห้องพร้อมกับค้นข้าวของภายในห้อง
เชิด : เฮอะ! มีแต่ขยะทั้งนั้น
ในระหว่างที่ทั้งคู่ทำการรื้อของอยู่นั้นสายตาของไอ้เชิดเลื่อนไปที่หน้าต่างก็พบว่ามีหน้าต่างบานหนึ่งถูกเปิดออก
เชิด : เฮ้ย! มีหน้าต่างถูกเปิดออกว่ะ
ไอ้เชิดตะโกนเรียกให้ไอ้ชัยไปที่หน้าต่างมองออกไปพบว่าเห็นเต้กำลังกระโดดลงมาถึงถนนในซอยหลังหอพักแล้วหันหน้ามามองพอดี
ชัย : เฮ้ย! มันอยู่นั่น
ไอ้ชัยตะโกนออกไปพร้อมทั้งชี้นิ้วไปทางที่เต้กำลังกระโดดลงจากกำแพงให้ไอ้เชิดดู
เชิด : ไหนวะ?
ชัย : นั่นไง!
เชิด : แหม วิ่งเป็นลูกลิงเลยนะ
เต้เห็นไอ้เชิดกับไอ้ชัยยืนมองทางหน้าต่างจากห้องของตนเองแล้วยิ้มตอบกลับไปพร้อมกับชูนิ้วกลางใส่ด้วยความสะใจแล้ววิ่งหนีไป
ชัย :
ไอ้เชิดกับไอ้ชัยรีบวิ่งออกจากห้องไปตามจับตัวเต้อย่างรวดเร็วจนไปชนกับป้าเพ็ญ เจ้าของหอพักที่เดินสวนมา
ป้าเพ็ญ : โอ๊ย! ระวังหน่อยสิพ่อคู๊ณ จะรีบวิ่งไปไหนกันละเนี่ย ญาติเสียหรือไง?
ส่วนเต้ได้วิ่งซิกแซกทะลุเข้าไปในซอยแล้วลัดเลาะไปอีกซอยอย่างกับผู้ชำนาญทาง
เต้ : ป่านนี้ มันคงตามเรามาไม่ทันแล้วล่ะ
เต้กึ่งเดินกึ่งวิ่งพร้อมกับหันซ้ายหันขวาดูทางไปด้วย
ส่วนไอ้เชิดกับไอ้ชัยพอวิ่งจนถึงหน้าหอพักแล้วก็หยุดมองทางซ้ายทางขวาอย่างลุกล้น
ชัย : กูไปทางนี้ ส่วนไปทางนั้น
เชิด : โอเค
ไอ้เชิดกับไอ้ชัยตกลงกันเสร็จจึงรีบวิ่งไปตามทางที่นัดไว้
ทางฝั่งเต้ที่กำลังลังเลอยู่นั้น จู่ ๆ ได้วิ่งไปเตะชามข้าวที่หมาจรจัดตัวหนึ่งกำลังนั่งกินอยู่
เพล้ง!
โฮ่ง ๆ
เต้หันกลับไปทางเสียงที่ได้ยินปรากฏว่าเจ้าหมาจรจัดสีขาวพันธุ์บางแก้วได้วิ่งไล่ตามเขามาติด ๆ
เต้ : เหวอ! จะตามมาทำไมวะ?
เต้รีบใส่เกียร์หมาวิ่งฝ่าไปจนผ่านทะลุไปอีกซอยในระหว่างที่ไอ้เชิดยืนหันหลังให้อยู่นั้นจนกระทั่งได้ยินเสียงของเต้ดังขึ้นมา
เต้ : เหวอ! ไอ้หมาบ้า
ไอ้เชิดหันกลับไปเห็นหมาจรจัดกำลังวิ่งไล่ตามเต้อยู่
เชิด : เฮ้ย! มันอยู่นั่น
ไอ้เชิดวิ่งตามไปพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาไอ้ชัย
เชิด : กูเจอตัวมันแล้ว
ชัย : โอเค! วิ่งตามมันไป เดี๋ยวกูจะวิ่งไปดักมันอีกทาง
เชิด : โอเค
ไอ้ชัยวางสายปุ๊บจึงวิ่งไปอีกทาง ทางฝั่งเต้ที่กำลังวิ่งหนีหมาจรจัดอยู่เห็นทางข้างหน้าเป็นคูระบายน้ำ
เต้ :
เต้วิ่งไปจึงหันไปมองข้างหลังพบว่าเจ้าหมาจรจัดที่วิ่งตามใกล้จะถึงตัวเองแล้ว
โฮ่ง ๆ
เต้ : ไอ้นี่ก็ตามไม่เลิกจริง เอาวะ!
เต้ตัดสินใจกระโดดข้ามไปอีกฝั่งทันที
เต้ : เหวอ!
โฮ่ง ๆ ๆ
เจ้าหมาจรจัดเห็นทางข้างหน้าเป็นคูน้ำจึงรีบเบรกอย่างเร็ว
เอี๊ยด!
เต้หันกลับไปดูเจ้าหมาจรจัดตัวนั้นได้หยุดวิ่งลงกะทันหัน
เต้ : ข้ามมาไม่ได้ล่ะสิ สมน้ำหน้า ฮ่า ๆ
เต้พูดเยาะเย้ยใส่หมาจรจัดที่กำลังส่งเสียงเห่าด้วยความโกรธแค้น
โฮ่ง ๆ ๆ
เต้ : ไปก่อนนะเพื่อน ฮ่า ๆ
เต้โบกมือลาเจ้าหมาจรจัดเสร็จจึงรีบวิ่งไปข้างหน้า
ในระหว่างที่ใกล้จะถึงปากซอย จู่ ๆ ก็ได้เจอหน้ากับไอ้เชิดวิ่งโผล่มาอยู่ตรงหน้าพอดี
เชิด: อ้าว! จะหนีไปไหนน้อง
เต้กำลังจะหันหลังกลับ จู่ ๆ ได้มีมือข้างหนึ่งจับตรงหัวไหล่ทั้ง 2 ข้างของเขา
ชัย : ใช่! จะรีบไปไหน? อยู่คุยกับพวกพี่ด้วยกันก่อนสิ
เต้ : เอ่อ..คือ..อ้อ! พอดีจะรีบไปลงทะเบียนขอเงินดิจิตอลน่ะ เห็นเขาลงกันเยอะ กลัวจะไปไม่ทัน ขอตัวก่อนนะ
ไอ้ชัยรีบล็อคแขนทั้ง 2 ข้างของเต้อย่างเร็วจากนั้นไอ้เชิดพุ่งเข้ามาชกไปที่ท้อง 1 ครั้งจนล้มลงไปกับพื้น
เชิด : อ้อเหรอ? ลงทะเบียนเงินดิจิตอลเหรอ? ยังจะแถอีกนะ มาลงกับพวกกูนี่!
จากนั้นทั้งคู่ทำการรุมสกรัมใส่เต้ไปชุดใหญ่
ผลัวะ ๆ
เต้ : โอ๊ย ๆ
จนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา
แต่ก ๆ ๆ
ปรากฏว่าร่างนั้นเป็น เฮียกัง เจ้าพ่อเงินกู้ออนไลน์
เฮียกัง : หยุด!!
ไอ้เชิดกับไอ้ชัยหยุดลงมือ
เชิดกับชัย : ครับเสี่ย!!
จากนั้นเฮียกังเดินผ่านทั้งคู่ไปแล้วเข้ามากระทืบใส่ตัวเต้ที่นอนขดอยู่กับพื้นรัว ๆ ไป 5 ครั้ง
เฮียกัง : กูเคยบอกแล้วใช่มั้ย? ถ้าจ่ายไม่ตรงเวลาหรือคิดจะหนีมันจะต้องเจอกับอะไร?
เต้ : โอ๊ย! จำได้สิครับเฮีย คือผมก็กำลังจะไปหาเงินมาให้เฮียไง แต่ว่ามันยังได้ไม่ครบ
เฮียกังตบหัวเต้ไปอย่างแรงแล้วพูดสวนกลับไป
เฮียกัง :
เต้ : ก็...ผมกำลังจะออกไปหาแต่ดันเจอกับลูกน้องซะก่อนเฮียก่อนก็เลยตกใจเอาน่ะครับ
เฮียกัง : พอ ๆ จะหาข้ออ้างอะไรกูไม่อยากฟัง ในเมื่อเอาเงินของกูมาแล้ว ก็ต้องคืนกูให้ครบ
เต้ : ผมขอเวลา 3 วัน จะหาเงินมาใช้หนี้เฮียให้ได้เลยครับ
เต้พูดไปพร้อมกับเอามือกอดขาของเสี่ยกัง
เต้ : ผมไหว้ล่ะเฮีย
เต้ยกมือไหว้จนเฮียกังสะบัดมือของเต้แล้วยืนคิดกับอยู่สักครู่
เฮียกัง : ก็ได้ กูให้แค่ 3 วัน ถ้าหามาให้กูไม่ได้ละก็
เฮียกังชักปืนจากที่แนบเอวข้างหลังยกขึ้นมาจ่อตรงหน้าเต้
เฮียกัง : ....ตาย!!
เฮียกังพูดจบก็ได้เตะเข้าไปที่ตัวเต้ที่นอนขดอยู่กับพื้นอย่างแรงไป 1 ทีก่อนที่จะเก็บปืนไว้ที่เอวแล้วหันหลังกลับไป
เฮียกัง : ไอ้เชิด ไอ้ชัย กลับ!!
ไอ้เชิดกับไอ้ชัยได้เข้าไปเตะใส่เต้คนละครั้งแล้วชี้หน้าขู่ก่อนเดินตามเจ้านายกลับไป
Continue ตอน 2
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านครับ เมื่อได้อ่านแล้ว สามารถกด Like กด Share บทความของผม และ ติดตามช่องทาง Facebook : EM Pascal และ ใน Readawrite เพื่อเป็นกำลังใจในการรีวิวครั้งต่อไป ขอบคุณครับ
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้