ชีวิตลูกคนกลางผมปกติเหมือนลูกคนกลางทั่วไปไหมครับ ??

สวัสดีครับ ผมเป็นลูกคนกลางของบ้านครับ มีพี่ชายและน้องผู้หญิง ตั้งแต่เด็กผมจะติดพี่มากครับแค่พี่มักจะพยายามหนีผม (เข้าใจความรู้สึกต้องมีเด็กตามเวลาไปไหน) อาจจะเพราะตอนเด็กขี้อายทำไรไม่ค่อยถูกครับ พี่ผมเป็นคนที่ตัวสูงมากครับส่วนผมนั้นตัวเล็กมาก พี่มักจะได้เสื้อผ้าใหม่ๆ ส่วนผมต้องรอต่อจากพี่อย่างเดียวครับ ซึ่งมันตลกมากนึกสภาพเด็กตัวเล็กๆใส่เสื้อตัวใหญ่ๆสิครับ กางเกงก้ต้องใส่สูตรเอาตะขอเกาะหูเข็มขัดไปช่องหนึ่งหรือสองช่องบ้าง พี่คนโตมักจะได้อะไรก่อนเสมอ (พ่อแม่มักคิดว่าเวลาพี่มีพี่จะใช้กับน้อง) จริงๆไม่ใช่เลยครับ ส่วนใหญ่ก้ต้องรอพี่มีอะไรดีๆ ของเหลือก้จะตกมาให้เรา เช่นโทรศัพท์ รองเท้า เป็นต้น น้อยใจแต่เด็กเลยครับแต่แม่กับพ่อก้ดันมีน้องสาวมาอีกคน เวลาที่เห็นน้องสาวได้อะไรใหม่ๆมันอดเจ็บลึกๆไม่ได้เลยครับ ไอ้เราที่ชีวิตไม่มีอะไรต้องใช้ต่อคนอื่นเสมอ แต่มาเห็นน้องที่กำลัง ป. 1 ได้จักรยาน ชุดบัลเลย์ รองเท้าสเก็ต สมัยป.1 ผมยังนั่งดูละครกับแม่อยู่เลย ฐานะครอบครัวปานกลางครับ แต่ด้วยอาชีพพ่อที่ไม่มั่นคง เลยทำให้พ่อต้องว่างงานบ้างในบางครั้ง ทำให้บางครั้งแม่ที่ทำงานราชการต้องส่งลูกถึงสามคน ก้พยายามเข้าใจหลายๆสิ่งครับ ตอนเด็กก้ใช้ชีวิตตามปกติครับแต่อาจจะที่ไม่ปกติคือการลงโทษของพ่อแม่ พ่อก้เหมือนพ่อคุณทั่วไปครับ 'ก้านไม้ ไม้แขวนเสื้อ บิดพุง เข็มขัด' เป็นอาวุธปกติและเวลาพ่อตีพ่อมีเหตุผลเสมอครับ เวลาตีเสร็จก้จะมาใสยาให้ มาเล่านิทานให้ฟัง มานอนเป็นเพื่อนก้หายโกรธกันไป แต่แม่ผมแกอารมณ์ร้อนสุดๆครับ ผมเคยโดนทั้งหัวปลั๊กเตารีดที่หัวใหญ่ๆนูนๆ มีด(เอาส่วนหนาตี) ขังห้องน้ำบ้าง(ห้องน้ำมีตุ๊กแกด้วยครับ โตมาเลยกลัวเอามาก) ไล่ออกบ้านบ้าง บีบคอละเอาฝักบัวฉีดเข้าจมูกบ้าง (หายใจไม่ออกเลยครับ) มันเป็นภาพฝั่งลึกในใจ เวลามีอะไรตอนแม่อารมณ์เสียแม่มักจะเอามาลงที่เราถ้าหากตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกใจท่าน แกตีละต้องไปง้อแกครับ พ่อก้เล่าให้ฟังว่าตอนเด็กแม่ถูกเลี้ยงมาแบบนั้น ตาโหดกับแม่กับน้ามาก น้าผมก้ตีลูกแกโหดมากครับ ผมจึงฝั่งใจกับเรื่องราวที่แม่ลงโทษผมมาก ที่โดนส่วนมากก้ไปแหย่น้องบ้าง (น้องจะร้องว้ากก) แม่รำคาญก้จะมาตี 555 บางครั้งเราเจ็บจนร้องไห้จนไม่รู้จะร้องยังไง วันนั้นเหลือบไปเห็นเด็กในตลาดครับ โดนแม่ตีแต่แกสู้ (สู้แบบกรี๊ดพอคนเยอะแม่อายก้หยุดตีไป) ผมเลยสู้บ้าง เวลาพ่อไล่ตี ผมวิ่งออกบ้านไปหยิบก้อนหินง้างไว้ครับแต่ไม่กล้าที่โยนหรอกพ่อก้ใจเย็นลง แล้วมาขอโทษ เลยพ้นช่วงนั้นมาได้บ้าง พ่อแม่มองเป็นเด็กก้าวร้าวไม่เข้าสังคม เงียบ เก็บตัว แต่เพื่อนก้จะรู้ดีว่าผมอะตัวตลก ตัวเฮฮา อยู่กับเพื่อนมันมีความสุขครับ เวลาพ่อแม่กลับบ้านก้มักจะกินข้าวเลยกับน้องสาว ส่วนพี่คนโตไปกินข้างนอกครับ ผมมันเด็กเกาะเพื่อนไปส่งบ้าน เลยกลับก่อนเสมอ เพราะ รร ระดับชั้นเรียนตอนนั้นมันเลยเลิกไวมาก พอกลับก้เล่นคอมสิครับ ไม่งั้นพี่กลับมาจะไม่ได้เล่น  แต่ที่น้อยใจที่สุดคือพ่อแม่กลับมาเขากินข้าวไม่เรียกและไม่รอผม  ผมจึงต้องทำอะไรกินเอง วันประชุมผู้ครองครูก้มาบอกว่าพ่อผมบอกว่าผมชอบเอาข้าวไปกินคนเดียว คือความรู้สึกเหมือนถูกยัดเยียดคำว่า "เด็กมีปัญหา" เข้าสู่ตัวเอง เลยน้อยใจครับ ไปไหนไม่เคยจะชวนกัน มันทำให้ผมรู้สึกเป็นส่วนเกินของครอบครัวครับ ผมมีเพื่อนเป็นที่พึงเดียวสุดท้ายก้ติดบุหรี่ แต่ก้มีเลิกไปพักใหญ่ๆเลยครับเพราะพี่ชายเจอเลยบอกให้เลิก แต่ก้กลับมาสูบใหม่หลังจากนั้น 3 ปี เพราะเครียดเหมือนเดิมครับ ผมระบายกับอะรไม่ได้เลย แม้แต่เพื่อน เคยระบายไปครับละเพื่อนก้กลัวแม่ผมมาก ละก้สงสารเวทนาผมมาก สังเกตครับว่าทำไมเราถึงโดนตีรุนแรง หรือได้อะไรไม่เท่าเทียมใคร เราคิดไปเองรึป่าว ? พี่ผมน้องผมก้ไม่เคยโดนเท่าผมเลยครับ แม่ก้บอกพี่เคยโดน แต่ผมก้เห็นโดนปกติชาวบ้านทั่วไป น้องนี้ไม่เคยเลยครับคือแม่ก้บอกว่าน้องเนี่ยแม่ตีแน่ถ้ามันดื้อ แต่มันก้มีเหตุการณ์ทำให้น้อยใจมากครับ ตอนนั้นผมอายุเท่าน้องเลยเคยจะทอดไข่เจียวละตั้งไฟนานไปจนกระทะไฟลุก แม่ตีซะเป็นแผลเป็นเลยครับ แต่น้องอายุเท่ากันก้เหตุเหมือนกัน แถมไปดูการ์ตูนหลังจากตั้งกระทะ ไฟลุก น้องกลัวรับเลยเอาน้ำใส่ไฟลุกกว่าเดิมจานเจินไหม้หมด แต่ไม่โดนอะไรเลย มันเป็นปมเล็กๆในชีวิตครับ ร่างกายมันเจ็บมาเยอะครับแต่ก้ไม่เท่าเจ็บจิตใจจากคำพูดของคนที่ตัวเองรักหรอกครับ เคยโดนใครด่าแรงแค่ไหน คำพูดนั้นของพ่อและแม่ผมไม่มีวันลืมและหายเจ็บได้เลยครับ ผมเคยอยากได้รถเครื่องเพราะพี่มีรถละไม่ค่อยมารับมาส่ง พึ่งแต่เพื่อนตลอด บ้านไกลแต่ก้ไม่มากครับบางครั้งมันทำให้เพื่อนลำบากใจจนบางวันเห็นมันขับหนีเราไปเฉยทั้งที่เราขอให้รอจะกลับด้วย เดินกลับบ้านสิครับ อายทุกคนมากที่ซ้อนพ่อแม่กลับ อายสุดคืออายคนที่แอบชอบนี้สิครับ กลับบ้านมาร้องไห้เลยครับภาพเพื่อนทิ้งมันคาตา พ่อแม่แกประชุมบ่อยครับบางทีโทรไปแกกลับบ้านแกบอกไม่อยากออกแล้ว แต่ผมก้อยากได้รถสวยๆ (เป้นคนหัวสูง) แต่ก้โดนเบรค ทำไมรถก้มี พี่ก้มี คือผู้ใหญ่ต่างมองงั้นหมด ผมเคยรอพี่มารับ ตั้งแต่ 13.00-16.00 ด้วยครับ ใครผ่านไปมาก้ถามหมดนั่งทำไมนาน กว่าจะได้แต่ละอย่างผ่านแผลผ่านน้ำตามาเยอะครับ เกรดก้แล้ว อันดับห้องก้แล้วมันไม่ได้ทำให้พ่อแม่ดีใจเลย จนเผลอหลุดไปว่า "พ่อแม่ให้อะไรลูกได้ไม่เท่ากันแล้วจะมีลูกสามคนทำไม" เด็กครับมันพูดไม่คิด แต่คำตอบที่พ่อแม่มอบให้กลับมาเป็นความทรงจำเจ็บๆนี้คือ พ่อพูดว่า "จริงๆอยากมีแค่ 2 คน ผช คน ผญ คน" แม่พูดเออออตาม มันเจ็บจนต้องรีบไปร้องไห้คนเดียวเลยครับมันอั้นไม่ไหวจริงๆ ผมมันเลวอยู่อย่างคืออยากได้อะไรที่เหมือนเพื่อน หัวสูงครับ พอไม่ได้ละชอบงี่เง่า ไม่คุยกับแม่ ก้เรียบร้อยตามสภาพเดิม แม่ก้ไปดูหมอมาว่าลูกเป็นงั้นๆๆๆ หมอก้บอกให้เปลี่ยนชื่อบ้าง ขายลูกบ้าง (คือขายให้ใครก้ได้ด้วยเงินถูกๆ ให้พ่อแม่ใหม่มัดมือให้แต่ก้ยังกลับมาอยู่ครอบครัวเดิมอยู่ เป็นความเชื่อครับ) แต่ตอนเด็กมันไม่งั้นอะดิ มันเจ็บอะ เรายังเด็กเราคิดว่าพ่อแม่ไม่รักเลยขายให้คนอื่น ผมรู้สึกว่าผมเป็นส่วนเกินครอบครัวมากครับ บางครั้งก้อยากตายๆไปแต่มันทำไม่ลง เรืองเรียนจะดีแค่ไหน จะได้กี่รางวัล กี่เกีตรติบัตร นานๆครั้งจะได้คำชมบ้าง พ่อแม่เขาไม่อยากส่งเสียผมครับ เขาต้องการคือพี่จบเลี้ยงน้อง เลยไปทุ่มกับน้องสาวมากกว่า แค่ประถมต้น แต่เรียนๆๆๆ พิเศษทุกอย่าง เรียนอังกฤษนู่นนี้ น้องบอกอยากเป็นฑูต พ่อแม่ก้อวยใหญ่ จริงๆมันถูกฝั่งมาจากคำพูดของพ่อแม่เอง ผมเคยถามว่าฑูตคืออะไรน้องก้ตอบไม่ได้ ผมก้เข้าใจครับตอนเด็กผมยังอยากบวชพระไม่สึกเลย เป็นอารมณ์หลังสึกเณรครับ ทะเลาะกับพ่อแม่มาเรื่องค่าสมัครสอบมกาลัย มันเป็นช่วงปลายเดือนเงินพ่อแม่คงน้อยจริงผมเข้าใจ แต่มันจะหมดช่วงจ่ายละไงครับ ผมก้ลงเยอะพอสมควรครับ แต่อารมณ์เียครับเผลอปิดประตูแรง เจอแม่บอก "อนาคตอยู่ในกำมือกูนะ" กูนี้จุกน้ำตามาสตั้นออก เคยทำของขวัญวันเกิดให้แม่ไม่นานมานี้เป็นรูปสเก็ตครอบครัวครับปรากฎว่าผมไปเจออยู่ที่พื้นเตียงแม่ฝุ่นเกาะเปื้อนหมด มันเจ็บครับ อารมณ์เหมือนพ่อแม่เก็บเรามาเลี้ยงเลยครับ ชีวิตลูกคนกลางของผม ชีวิตมันเลยทำให้ผมรักเพื่อนและแฟนมากกว่าครับ แต่วันสำคัญก้ไม่ลืมที่จะเอาพวงมาลัยไปกอดท่าน ไม่กล้ากราบครับเขิลอายมาก ถึงวันนี้จะทะเลาะกันก้รักครับ ผมแค่ต้องการพื้นที่ระบาย พิมไปน้ำตาไหลไปครับ อยากลืมความทรงจำเจ็บๆ พวกนี้จัง เห้อ #ขอบคุณที่อ่านครับ