แค่ความรู้สึกเล็กๆน้อยๆที่ถูกละเลยมันก็สามารถทำให้เจ็บได้เหมือนกัน

สวัสดีค่ะ คือเราเป็นวัยรุ่นคนหนึ่งเป็นลูกคนกลางเรามีความรู้สึกว่าเราถูกละเลยในบางครั้ง สมัยเด็กพ่อกับแม่จะเน้นไปที่การดูแลพี่มากกว่าเพราะพี่เป็นคนป่วยง่ายมีโรคประจำจึงทำให้พ่อแม่ต้องดูแลเอาใจใส่เป็นพิเศษ เราเลยต้องอาศัยอยู่กับย่าแบะยายเป็นส่วนมากซึ่งตอนนั้นเราก็แอบน้อยใจที่ทำไมพ่อแม่ไม่สนใจเลยแต่ทุกคนอธิบายสาเหตุกันให้ฟังก็เข้าใจเลยไม่ได้ติดใจอะไรพอเริ่มโตขึ้นพี่ก็อาการดีขึ้นไม่ได้หนักเหมือนเมื่อก่อนแทบจะหายดีเป็นปกติแม่ก็มีน้องเราก็ต้องดูแลน้องช่วยแม่ปกติ พอน้องเริ่มโตขึ้นพ่อก็ดูแลเอาใจใส่เป็นพิเศษ พี่ของเราเป็นเด็กศิลป์เด็กกิจกรรมเวลาที่ได้รางวัลหรือไปแข่งไปงานอะไรต่างๆ แม่ก็จะยินดีและโพสต์แนวว่าภูมิใจที่สุดที่มีลูกคนโตเก่ง เวลาที่พี่ป่วยแม่ก็รีบพาพี่ไปโรงบาลไม่สนว่าเป็นรัฐหรือเอกชนหรือดึกแค่ไหน ตอนที่พี่คอยมาเล่าเรื่องอะไรให้ฟังแม่ก็จะตั้งใจฟัง ซึ่งแตกต่างจากเรามาก เราก็เป็นเด็กกิจกรรมเหมือนกันเคยไปแข่งแล้วได้รางวัลเลยถ่ายส่งให้แม่ แม่ก็อ่านแต่ไม่ตอบไม่ลงรูปเหมือนพี่ ตอนที่เราปวดหัวไมเกรน(ขั้นรุนแรง)รวมทั้งปวดท้องเมนส์ร่วมด้วยแม่ก้บอกแต่ว่า กินยา ยาอยู่บ้านก็มี ดึกแล้วพาไปโรงบาลไม่ได้หรอก เวลาเอาเรื่องไปเล่าให้แม่ฟังเป็นเรื่องปกติแม่ก็จะเพียงแค่มองไม่ได้สนใจอะไร ซึ่งการกระทำเล็กๆน้อยๆมันก็สามารถทำให้เรารู้สึกใจเสียมากเหมือนกัน ทั้งที่รู้ภายในใจว่าพี่อาจจะเป็นหนักกว่าหรือน้องเป็นเด็ก ทุกคนเลยให้ความสนใจมากกว่า บ่อยครั้งที่ลูกคนกลางอย่างเราก็ถูกลืมบ้างเราพยามคิดว่ามันคือเรื่องปกติแต่ยิ่งคิดเท่าไหร่มันก็ยิ่งเสียใจ มันเล็กน้อยก็จริงแต่ถ้ามันสะสมมันก็ยิ่งมากขึ้ยเรื่อยๆ บางครั้งก็ถามแม่หรือพ่อดีๆ ก็จะโดนตะคอกใส่กลับมาบ้าง เราแค่อยากโดนถามด้วยน้ำเสียงที่แม่ถามพี่บ้าง อยากอย่ดูในโซเชียลของแม่บ้าง อยากให้ทุกคนภูมิใจเหมือนที่ทุกคนภูมิใจพี่เราบ้าง เราโดนเปรียบเทียบกับพี่ตลอด เรารู้ตัวว่าเราไม่เก่ง เราก็พยามที่จะให้ได้ดีตลอด เที่ยวกลางคืนก็ไม่ไปพวกของมึนเมา บุหรี่ พอตก็ไม่แตะ เราผิดมากไหมคะที่อยากให้ทุกคนเอาใจใส่ในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ บ้าง