20ปีที่รู้สึกว่าชีวิตไม่มีอะไรเลยสักอย่างเดียวได้แต่นั่งมีชีวิตไปวันๆไร้ค่า ไร้สาระ อยู่แต่ในห้องเงียบๆคนเดียวไร้สังคม ไม่อยากออกไปไหนไม่อยากคุยกับใครไม่อยากอยู่กับใครเป็นคนบ้าในโลกของตัวเองมีความสุขในโลกแห่งความฝันมากกว่าโลกแห่งความเป็นจริงใช้คอมพิวเตอร์แทนเคื่องยึกเหนี่ยวจิตใจเพราะชีวิตไม่เหลืออะไรให้ยึด เลิกเชื่อในศาสนาเลิกเชื่อในตัวคนเลิกเชื่อในทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง ตอนเป็นเด็กมักคิดว่า ความรัก ความฝัน ความศรัทธา เป็นสิ่งที่น่าค้นหาและเป็นความสวยงามเดียวที่น่าหลงใหล แต่พอเอาเข้าจริงๆ ความรักไม่มีอยู่จริง แค่คนสองคนที่มีอารมณ์ร่วมกัน เพราะความรู้สึกทางเพศมากกว่าจิตใจอะไรๆก็เลยกลายเป็นความหลงมิใช่รัก ทั้งๆที่มองเห็นแบบนั้นยังจะเชื่อว่ารักที่แท้จริงยังคงจะมีอยู่ที่ไหนสักแห่งและจะตามหาความรักจริงๆ ทำไมผมไม่เชื่อในความรัก เหตุผล ผมโตมาในครอบครัวที่ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรัก ครอบครัวที่แต่งงานกันเพราะผลประโยชน์ของเงิน ที่ดิน บ้านผมเป็นแค่ชาวบ้านทั่วๆไปคนต่างจังหวัด ผมเคยมีความสุขนะครั้งนึงตอนเป็นเด็กความสุขจริงๆที่ครอบครัวนั่งทานอาหารกันพร้อมหน้าพร้อมตา มีงานวันเกิดจัดตอนกลางคืนยังคงจำได้ ถึงแม้ตอนนั้นจะเป็นแค่เด็กเล็กๆที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร แต่พอมองเห็นภาพตอนนั้น นึกถึงในตอนนี้มันมีความสุขจังว่ะ ภาพทั้งหมดไม่เคยเกิดขึ้นอีกตั้งแต่จำความได้ หลังจาก10ขวบครอบครัวยิ่งเติบโตจากครอบครัวที่ทำงานแค่พอกินมีความสุขอยู่กับบ้านทุกวันไม่มีอีกต่อไป พ่อแม่เริ่มทำงานหนักขึ้นและหนักขึ้นไม่มีเวลาใช้ชีวิตกับลูกไม่มีอีกแล้ว จากที่เคยกินข้าวพร้อมหน้าต้องกินข้าวคนเดียวหน้าจอทีวี จากที่เคยพูดคุยกันทุกวันต้องพูดคุยกับหน้าจอทีวี จากที่มีความสุขเวลาได้เล่นหยอกกันได้แต่นั่งอยู่กับแต่หน้าจอทีวี จากที่เคยออกไปนอกบ้านไปเที่ยวไปทะเลเหลือเพียงแค่บ้านที่มีผมอยู่ในนั้นคนเดียว เป็นแบบนี้กินเวลาทั้งหมดตั้งแต่ผม8ปีถึงอายุ18ปี พอมานึกดูดีๆทุกๆอย่างเริ่มต้นจากนั้น พอเข้ามหาลัยทุกอย่างเหมือนการเริ่มต้นใหม่ผมตัดทุกอย่างที่เพื่อนเก่า พ่อ แม่ พี่น้อง ตัดหมด เปลี่ยนเบอร์มือถือ เปลี่ยนเฟสบุ๊ค ลบตัวตนที่เคยเป็น ไม่ค่อยโทรไปหาที่บ้านก็มีแต่เรื่องเดิมๆจะให้คุยอะไร อยู่ที่นี่คนเดียวดีกว่า ผ่านมา1ปี ปี1ของมหาลัยเป็นอะไรที่สนุกดี ได้เจอคนแต่ก็เงียบสงบผมอยู่คนเดียวในหอพักเล็กๆไปเรียนไปออกกำลังกาย พูดคุยกับเพื่อน ดูเหมือนจะดี แล้วก็เริ่มเข้าสังคมกินเหล้า ทุกวัน และทุกวัน งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา วันหนึ่งกลุ่มที่สร้างขึ้นเพื่อนแตกออกเป็นเสี่ยงเพราะอะไรก็ไม่รู้ปัญหามันมากเกินจะอยู่ร่วมกัน เริ่มไม่เชื่อใจ ไม่ไว้ใจกัน เมื่อกลุ่มแตกออกผมกลับไปอยู่คนเดียวอีกครั้งครั้งนี้โดดเดี่ยวกว่าครั้งไหน กลายเป็นคนเก็บตัวเงียบไม่ออกไปไหนไม่สุงสิงกับใคร อยู่ไปวันๆวันๆที่กินแล้วก็นอนในห้องของตน ตอนนี้ที่เป็นปัญหาคือชีวิตเริ่มแย่ลงและแย่ลง เพราะพอไม่ออกไปไหนไม่อยากรู้จักใครแล้วมันทำให้โลกข้างนอกห้องดูโหดร้ายเหมือนระแวงว่าจะถูกทำร้ายจากคนทุกคน และกลัวว่าตัวเองจะทำร้ายใครเลยเลือกขัวตัวเองไว้ในห้อง มีเพื่อนแวะเวียนมาบ้างนานๆครั้งไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ห้องผมเป็นศูนย์รวมของคนที่สาขาคณะ บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว แต่ช่างเถอะคิดไปจะได้อะไร ปัญหามันอยู่ตรงนี้ผมเริ่มไม่รู้สึกยินดียินร้ายกับอะไรก็ตามที่เข้ามาในชีวิต เริ่มไม่อยากทำอะไรเลยสักนิดเดียว เริ่มรู้สึกผิดกับความผิดพลาดที่นานมาแล้วนานๆมากๆตอนเป็นเด็กย้อนนึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่เศร้าหมอง ความรู้สึกผิดตีกลับในเรื่องเก่าก่อน จนบางทีคนที่อยากขอโทษลืมมันไปแล้ว ผมเริ่มขาดเรียนอย่างไร้เหตุผล ผมไม่รู้ว่าจะเรียนไปทำไม เริ่มไม่อยากเรียน อยากนอนหลับแล้วไม่ตื่นมาอีกเลย อยากนอนหลับแล้วตายไปเลย ไม่อยากเจอเรื่องวุ่นวายอะไรยัดเข้ามาในหัวสมองอีกแล้ว สมองเริ่มไม่สั่งการใดๆเริ่มซื้อบื้อนั่งนิ่งๆมองไปที่ไหนสักทีแล้วค้างอยู่ยั่งนนั้นนานสองนาน เริ่มมีอาการนอนไม่หลับอยากนอนให้ตายไปแต่นอนไม่หลับ นอนตอนตี4ของทุกวันต้องหาอะไรทำให้ดวงตาล้าจนทนไม่ไหว แล้วถึงจะนอนได้ ติดบุหรี่ ไม่รู้ว่าเครียกอะไรในหัวไม่มีเรื่องเครียดรู้แค่ว่าเครียด นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าจอคอมเป็นเวลานานๆตั้งแต่4โมงเย็นถึงตี4ไม่ลุกไปไหนยกเว้นเข้าห้องน้ำ ทำแบบนี้ซ้ำไปมา ไม่เปิดม่านให้แสงเข้า ไม่เก็บขยะ ห้องรกไปหมด มันมีหลายเรื่องให้คิดมากนะหลายเรื่องที่อยากจะทำแต่พอคิดได้กลับไม่ทำแล้วก็วนอยู่แบบนี้ คิด10ทำ1ก็เป็นอะไรที่มหัศจรรย์มากแล้ว เริ่มมีอาการหลงๆลืมๆต้องเขียนโน๊ตแปะไว้ตรงฝาผนัง ใช้รายการตลกในยูทูปเป็นความสุขเดียวในชีวิตที่มี ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมตามหาว่าความสุขคืออะไรทำอะไรถึงจะได้มา ความสุขนั้นต้องดีมากแน่ๆแต่พอมารู้ความจริงว่าความสุขคนเราไม่เหมือนกันทีนี้ผมก็ต้องมาตามต่ออีกว่าความสุขของผมคืออะไร จนตอนนี้ผมยังไม่เข้าใจ เพราะในวันนี้ผมยิ้มได้หัวเราะได้แต่มันรู้สึกว่าไม่ใช่สุข มันแค่เป็นการไร้ทุกข์มันไม่มีความรู้สึกสุขจริงๆด้วยซ้ำ แย่ตรงที่ ผมไม่รู้ผมเป็นใครและเกิดมาทำไม จะทำอะไรให้โลกใบนี้ได้บ้างยกเว้นจะเป็นปุ๋ยให้โลกนั่นก็ดีแต่ต้นไม่คงไม่รับผมล่ะมั้ง โลกยังไม่ต้องการเลย ไร้ค่าเกินกว่าจะเป็นปุ๋ยต้นไม้ ไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่ผมพูดไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่ผมพิมพ์ไม่มีใครเข้าใจและพูดถึงจริงๆไม่มีใครที่ต้องการให้ผมเป็นตัวของผมจริงๆ ทุกคนต้องการแค่ความรู้สึกของตัวเองความฝันของตัวเองเอาทุกอย่ามายัดเยียดใส่ตัวผม โลกนี้มันเคยสวยงามจนกระทั่งมันโหดร้ายผมคิดยังงั้นจริงๆ ผมไม่รู้ว่าผมป่วยเป็นอะไรรึเปล่า กับการที่ใช้ชีวิตไปวันๆแบบนี้ กระทู้นี้ไม่น่าตั้งขึ้นมาด้วยซ้ำแค่กระทู้บ่นๆของคนๆนึงที่ไม่มีค่าอะไร ขอโทษถ้าทำใครเสียเวลาแต่ก็เสียเวลากับการอ่านจริงๆนั่นแหละ โชคดีนะสำหรับใครสักคนใครสักคนที่เห็น
ผมไม่เหลืออะไรแล้ว