ปัญหาเรื่องการติดเพ่ง จนเครียด ปวดหัว นี่เป็นปัญหาสำคัญของผู้ปฏิบัติเลยนะครับ
ผมขอแชร์ประสบการณ์เรื่องนี้ให้ทราบกัน เผื่อจะเป็นประโยชน์แก่ผู้ที่มีความปรารถนาออกจากทุกข์
ก่อนอื่นถ้าท่านติดเพ่ง ผมขออนุโมทนาด้วยครับ เพราะแสดงถึงว่าท่านมีความตั้งใจดี ที่จะฝึกฝนตัวเอง
คือถ้าทำจนติดเพ่ง แสดงว่ามีความตั้งใจสูงมากครับ
ทำไมถึงติดเพ่ง
จากประสบการณ์ของตัวผมเอง และเพื่อนๆ ผู้ปฏิบัติ ประมวลสรุปได้ว่า เกิดเพราะ “ความโลภเข้าแทรกโดยที่ไม่รู้ตัว” ครับ
เรื่องนี้อธิบายว่า เมื่อเราฝึกสติ หรือฝึกสมาธิ ในรูปแบบใดๆ ก็ตาม เราก็มีความตั้งใจ มีความเพียร
แต่ด้วยคนเรามีความโลภสะสมอยู่ในกมลสันดานเป็นทุนเดิม เมื่อเราตั้งใจทำอะไรมากๆ มันจะเกิดความอยากจะได้สิ่งนั้น
อยากสงบ อยากหยุดความคิดฟุ้งซ่าน อยากได้ฌาน อยากเห็นสภาวธรรม ฯลฯ
เมื่อความโลภเกิดขึ้น เราไม่รู้เท่าทัน เราจึงทำตามมันไป ผลลัพท์ก็เลยเกิดความเพียรที่เกินตัว เกินความพอดีไป เปรียบเหมือนสายพิณที่ตึง หลุดออกจากทางสายกลาง
ปัจจัยสำคัญคือ คนยุคนี้ มีความคิดฟุ้งซ่านมาก เพราะเราถูกสอนให้คิด ยิ่งเรียนมาก ก็ยิ่งต้องใช้ความคิดมาก
จิตก็เลยเกิดความเคยชิน ปรุงแต่งง่าย เปรียบเทียบกับคนโบราณที่ไม่ได้ต้องร่ำเรียนคร่ำเคร่งหนักแบบปัจจุบัน เขาก็ไม่ได้มีความคิดปรุงแต่งมากมาย
เมื่อความคิดปรุงแต่งมาก เราตั้งใจมากที่จะไปข่มมัน ก็เลยเกิดปัญหาครับ
มันข่มยาก เราก็ยิ่งพยายามจะทำให้ได้ นี่แหละครับ ความโลภก็เข้าแทรกทันที มันก็เลยเกินความพอดี ไม่อยู่ในสายกลาง
พอไปฝืนความคิดมากเข้าๆ ก็เครียด ปวดหัว นั่นคือที่มากของการติดเพ่งครับ
ติดเพ่ง
ผมขอแชร์ประสบการณ์เรื่องนี้ให้ทราบกัน เผื่อจะเป็นประโยชน์แก่ผู้ที่มีความปรารถนาออกจากทุกข์
ก่อนอื่นถ้าท่านติดเพ่ง ผมขออนุโมทนาด้วยครับ เพราะแสดงถึงว่าท่านมีความตั้งใจดี ที่จะฝึกฝนตัวเอง
คือถ้าทำจนติดเพ่ง แสดงว่ามีความตั้งใจสูงมากครับ
ทำไมถึงติดเพ่ง
จากประสบการณ์ของตัวผมเอง และเพื่อนๆ ผู้ปฏิบัติ ประมวลสรุปได้ว่า เกิดเพราะ “ความโลภเข้าแทรกโดยที่ไม่รู้ตัว” ครับ
เรื่องนี้อธิบายว่า เมื่อเราฝึกสติ หรือฝึกสมาธิ ในรูปแบบใดๆ ก็ตาม เราก็มีความตั้งใจ มีความเพียร
แต่ด้วยคนเรามีความโลภสะสมอยู่ในกมลสันดานเป็นทุนเดิม เมื่อเราตั้งใจทำอะไรมากๆ มันจะเกิดความอยากจะได้สิ่งนั้น
อยากสงบ อยากหยุดความคิดฟุ้งซ่าน อยากได้ฌาน อยากเห็นสภาวธรรม ฯลฯ
เมื่อความโลภเกิดขึ้น เราไม่รู้เท่าทัน เราจึงทำตามมันไป ผลลัพท์ก็เลยเกิดความเพียรที่เกินตัว เกินความพอดีไป เปรียบเหมือนสายพิณที่ตึง หลุดออกจากทางสายกลาง
ปัจจัยสำคัญคือ คนยุคนี้ มีความคิดฟุ้งซ่านมาก เพราะเราถูกสอนให้คิด ยิ่งเรียนมาก ก็ยิ่งต้องใช้ความคิดมาก
จิตก็เลยเกิดความเคยชิน ปรุงแต่งง่าย เปรียบเทียบกับคนโบราณที่ไม่ได้ต้องร่ำเรียนคร่ำเคร่งหนักแบบปัจจุบัน เขาก็ไม่ได้มีความคิดปรุงแต่งมากมาย
เมื่อความคิดปรุงแต่งมาก เราตั้งใจมากที่จะไปข่มมัน ก็เลยเกิดปัญหาครับ
มันข่มยาก เราก็ยิ่งพยายามจะทำให้ได้ นี่แหละครับ ความโลภก็เข้าแทรกทันที มันก็เลยเกินความพอดี ไม่อยู่ในสายกลาง
พอไปฝืนความคิดมากเข้าๆ ก็เครียด ปวดหัว นั่นคือที่มากของการติดเพ่งครับ