สติ คือผู้ดู ผู้เห็น ส่วน สัมปชัญญะ คือความรู้สึกต่างๆทั่วทั้งร่างกาย
เมื่อเรามองวัตถุชิ้นๆหนึ่ง วัตถุนั้นคือผู้ถูกดู โดยสติที่ทำงานร่วมกับสัมปชัญญะ
ตอนเรามองแล้วไม่รู้สึกถึงตัวเอง เพราะตอนนั้นเรามีสติอยู่ แต่สิ่งที่เราขาดไปคือสัมปชัญญะที่มีต่อร่างกาย
ขาดเพราะอะไร เพราะเมื่อเราใช้สติกับอะไรที่จดจ่อมากๆทางภายนอก เรามักจะส่งตัวผู้รู้ไปพร้อมกับสติที่เป็นผู้ดู
เราจึงรู้สึกแต่แค่สิ่งที่เห็น แต่ขาดความรู้สึกที่มีทั่วทั้งร่างกาย เพราะเอาตัวรู้ที่เป็นสัมปชัญญะนี้หละไปสิงกับข้างนอก
ในส่วนที่สติเรานั้นกำลังดูอะไรอยู่ เราจึงรู้สึกเหมือนกับว่าเราสิงอะไรอยู่ แต่จริงๆแล้วสติเราหนะอยู่ดี
การที่เราไม่รู้สึกถึงตัวเอง ไม่ใช่ว่าเราไม่มีสติ เรามีสติแต่สิ่งที่เราขาดไปคือสติที่ใช้กับสัมปชัญญะทั่วทั้งร่างกาย
การฝึกสติสัมปชัญญะ คือตั้งแต่ตื่นมาจนกระทั่งนอนหลับให้เรารู้ทุกอิริยาบทของร่างกาย
การที่เรารู้ทุกอิริยาบทนี้หละ คือการที่เราฝึกสติมาดูสัมปชัญญะในร่างกาย และการที่เราหมั่นสังเกตบ่อยๆ
จะทำให้เราไม่เป็นคนใจลอย เหม่อลอยได้ง่าย
แล้วก็ลองสังเกตดู เวลาเดินไปเจอแดดร้อน ตรงแดดหนะมันยังไม่ร้อนหรอก แต่ที่มันร้อนอยู่หนะคือสติไปเห็นส่วนของสัมปชัญญะ
เมื่อร่างกายไปโดนแดด หากไปคว้าเอาแต่ข้างนอก ความรู้สึกเราก็จะส่งออกจากร่างกาย ไปหาสิ่งภายนอกอยู่ตลอด
หากไปเจอกระจกแล้วยังรู้สึกเหมือนไปสิงร่างคนอื่นอีก แนะนำวิธีแก้คือ ให้เต้นครับ การเต้นนี้เรียกสัมปชัญญะในร่างกายได้ดีเลยทีเดียว ^_^