ตอนที่ 1 – คุณรู้สึกไหม ว่ามีใครแอบมองคุณอยู่
เสียงฝนกระหน่ำกระทบกระจกหน้าต่างเป็นจังหวะไม่สม่ำเสมอ บางครั้งแผ่วเบา บางครั้งดังจนเหมือนมีใครสาดน้ำใส่กระจกโดยตรง มายด์นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงในห้องเช่าเล็ก ๆ บนชั้น 17 ของคอนโด เธออยู่คนเดียวมานานพอสมควรจนชินกับความเงียบและความมืดบางส่วนของห้อง ยกเว้นในคืนฝนตกแบบนี้ ที่แสงสีส้มจากโคมตั้งโต๊ะจะกลายเป็นแหล่งสว่างเพียงจุดเดียว
เธอกำลังเลื่อนฟีด TikTok ฆ่าเวลา เนื้อหาส่วนใหญ่คือคลิปตลก คลิปเต้น หรือวิดีโอรีแอค แต่สายตาก็จับจ้องอย่างไร้จุดหมายมากกว่าอยากดูจริง ๆ พอเห็นฟิลเตอร์ใหม่ ๆ น่าสนใจ มายด์ก็พลิกมือถือเปลี่ยนไปใช้กล้องหน้าเพื่อจะลองถ่ายคลิปเล่น
จังหวะที่หน้าจอสว่างขึ้นพร้อมภาพสะท้อนของตัวเอง เธอกลับรู้สึกแปลก ๆ เหมือนมีอะไรไม่เข้าที่ บางอย่างในเฟรมทำให้หัวใจเธอเต้นช้าลงเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่สมองจะประมวล — ในมุมมืดด้านหลัง เธอเหมือนเห็น “อะไรสักอย่าง” ยืนอยู่
ร่างนั้นสูงเพรียว แทบจะกลืนไปกับเงามืด แต่เธอมองเห็นเค้าร่างเลือนรางพอให้รู้ว่ามันอยู่ตรงนั้นจริง ๆ เธอหันขวับไปมองด้านหลังด้วยตาเปล่า…ว่างเปล่า ไม่มีอะไรนอกจากตู้เสื้อผ้าที่ปิดสนิทและเงาของมันบนผนัง
มายด์หัวเราะในลำคอเบา ๆ พยายามปลอบตัวเองว่า คงเป็นเพราะแสงเงาเล่นตา หรืออาจเป็นเพราะเธอเพิ่งดูซีรีส์สยองขวัญเมื่อคืนก่อนก็ได้ แต่พอหันกลับมามองจออีกครั้ง ความเย็นวาบก็ไหลผ่านแผ่นหลัง
ครั้งนี้ เหนือไหล่ซ้ายของเธอในจอ ปรากฏ “ดวงตา” คู่หนึ่ง มันกลมโตผิดธรรมชาติ สีของตาขุ่นซีดราวกับกระจกที่เต็มไปด้วยฝุ่น และสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ ดวงตานั้น “จ้องตรง” มาที่เธอ ไม่กะพริบแม้แต่น้อย
เธอกลืนน้ำลาย ลมหายใจเริ่มติดขัด เสียงฝนด้านนอกที่เคยดังกลับเงียบลงราวกับมีใครปิดโลกภายนอกออกไป เหลือเพียงเสียงหัวใจเธอที่ดังตุบ ๆ ในอก
นิ้วโป้งของมายด์สั่นเล็กน้อย แต่ก็ยังเลื่อนกล้องไปช้า ๆ เพื่อดูให้ชัดขึ้น ทว่ากล้องกลับโฟกัสยาก ภาพเบลอเล็กน้อยเหมือนมีหมอกบาง ๆ คั่นอยู่ เธอขยับศีรษะเล็กน้อยเพื่อให้พ้นจากตำแหน่งนั้น แต่ดวงตาคู่นั้นก็ขยับตามมาเหมือนมันไม่ได้อยู่ในห้อง…แต่มัน “อยู่ในกล้อง”
ทุกเสี้ยววินาทีที่ผ่านไป ความรู้สึกเหมือนถูกจ้องนั้นยิ่งรุนแรงขึ้น กล้ามเนื้อที่ต้นคอเกร็งจนปวด ความคิดหนึ่งแว่บเข้ามา — ถ้าเธอวางโทรศัพท์ลง ดวงตานั้นอาจจะหายไป แต่ถ้ามันไม่หาย…มันก็จะอยู่ใกล้เธอกว่าที่คิด
เธอตัดสินใจกดปุ่มปิดกล้องหน้า หน้าจอดับลงเป็นสีดำ เธอเห็นเพียงเงาสะท้อนของตัวเอง…และดวงตาที่ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งเดิมอีกต่อไป มันขยับมาข้าง ๆ ใบหน้าของเธอ ราวกับกำลัง “สอดส่อง” จากอีกฟากหนึ่ง
ในความมืดที่ล้อมรอบ เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ลอยมาใกล้หูจนเธอแน่ใจว่าไม่ได้มาจากโทรศัพท์
และเธอรู้สึกได้ — มันกำลังยิ้มอยู่จริง ๆ
"พบรัก" (Love from the Other Side)
เสียงฝนกระหน่ำกระทบกระจกหน้าต่างเป็นจังหวะไม่สม่ำเสมอ บางครั้งแผ่วเบา บางครั้งดังจนเหมือนมีใครสาดน้ำใส่กระจกโดยตรง มายด์นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงในห้องเช่าเล็ก ๆ บนชั้น 17 ของคอนโด เธออยู่คนเดียวมานานพอสมควรจนชินกับความเงียบและความมืดบางส่วนของห้อง ยกเว้นในคืนฝนตกแบบนี้ ที่แสงสีส้มจากโคมตั้งโต๊ะจะกลายเป็นแหล่งสว่างเพียงจุดเดียว
เธอกำลังเลื่อนฟีด TikTok ฆ่าเวลา เนื้อหาส่วนใหญ่คือคลิปตลก คลิปเต้น หรือวิดีโอรีแอค แต่สายตาก็จับจ้องอย่างไร้จุดหมายมากกว่าอยากดูจริง ๆ พอเห็นฟิลเตอร์ใหม่ ๆ น่าสนใจ มายด์ก็พลิกมือถือเปลี่ยนไปใช้กล้องหน้าเพื่อจะลองถ่ายคลิปเล่น
จังหวะที่หน้าจอสว่างขึ้นพร้อมภาพสะท้อนของตัวเอง เธอกลับรู้สึกแปลก ๆ เหมือนมีอะไรไม่เข้าที่ บางอย่างในเฟรมทำให้หัวใจเธอเต้นช้าลงเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่สมองจะประมวล — ในมุมมืดด้านหลัง เธอเหมือนเห็น “อะไรสักอย่าง” ยืนอยู่
ร่างนั้นสูงเพรียว แทบจะกลืนไปกับเงามืด แต่เธอมองเห็นเค้าร่างเลือนรางพอให้รู้ว่ามันอยู่ตรงนั้นจริง ๆ เธอหันขวับไปมองด้านหลังด้วยตาเปล่า…ว่างเปล่า ไม่มีอะไรนอกจากตู้เสื้อผ้าที่ปิดสนิทและเงาของมันบนผนัง
มายด์หัวเราะในลำคอเบา ๆ พยายามปลอบตัวเองว่า คงเป็นเพราะแสงเงาเล่นตา หรืออาจเป็นเพราะเธอเพิ่งดูซีรีส์สยองขวัญเมื่อคืนก่อนก็ได้ แต่พอหันกลับมามองจออีกครั้ง ความเย็นวาบก็ไหลผ่านแผ่นหลัง
ครั้งนี้ เหนือไหล่ซ้ายของเธอในจอ ปรากฏ “ดวงตา” คู่หนึ่ง มันกลมโตผิดธรรมชาติ สีของตาขุ่นซีดราวกับกระจกที่เต็มไปด้วยฝุ่น และสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ ดวงตานั้น “จ้องตรง” มาที่เธอ ไม่กะพริบแม้แต่น้อย
เธอกลืนน้ำลาย ลมหายใจเริ่มติดขัด เสียงฝนด้านนอกที่เคยดังกลับเงียบลงราวกับมีใครปิดโลกภายนอกออกไป เหลือเพียงเสียงหัวใจเธอที่ดังตุบ ๆ ในอก
นิ้วโป้งของมายด์สั่นเล็กน้อย แต่ก็ยังเลื่อนกล้องไปช้า ๆ เพื่อดูให้ชัดขึ้น ทว่ากล้องกลับโฟกัสยาก ภาพเบลอเล็กน้อยเหมือนมีหมอกบาง ๆ คั่นอยู่ เธอขยับศีรษะเล็กน้อยเพื่อให้พ้นจากตำแหน่งนั้น แต่ดวงตาคู่นั้นก็ขยับตามมาเหมือนมันไม่ได้อยู่ในห้อง…แต่มัน “อยู่ในกล้อง”
ทุกเสี้ยววินาทีที่ผ่านไป ความรู้สึกเหมือนถูกจ้องนั้นยิ่งรุนแรงขึ้น กล้ามเนื้อที่ต้นคอเกร็งจนปวด ความคิดหนึ่งแว่บเข้ามา — ถ้าเธอวางโทรศัพท์ลง ดวงตานั้นอาจจะหายไป แต่ถ้ามันไม่หาย…มันก็จะอยู่ใกล้เธอกว่าที่คิด
เธอตัดสินใจกดปุ่มปิดกล้องหน้า หน้าจอดับลงเป็นสีดำ เธอเห็นเพียงเงาสะท้อนของตัวเอง…และดวงตาที่ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งเดิมอีกต่อไป มันขยับมาข้าง ๆ ใบหน้าของเธอ ราวกับกำลัง “สอดส่อง” จากอีกฟากหนึ่ง
ในความมืดที่ล้อมรอบ เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ลอยมาใกล้หูจนเธอแน่ใจว่าไม่ได้มาจากโทรศัพท์
และเธอรู้สึกได้ — มันกำลังยิ้มอยู่จริง ๆ