วิธีจัดการกับเวลาและความเครียดของนักศึกษาแพทย์

สมัยก่อนตอนผมเป็นext ก็เหนื่อย และเบื่อที่ต้องตื่นเช้าๆ
เบื่อที่เป็นGB (General เบ๊) และเบื่อที่สตาฟรพ.อื่นๆ
หรือเด้นบางคนก็แย่ๆกับเรา

แต่คนที่ทำให้ผมยิ้มได้ และสู้ต่อ คือ คนไข้
และดีใจทุกครั้ง ที่เราเป็นส่วนเล็กๆ
ที่ต่อชีวิต คนๆนึง ซึ่งอาจเป็นเสาหลัก
และเป็นที่รักของใครหลายๆคน

ถามว่าบ่นมั้ย บ่นแหลกเลย
เหนื่อยยยยย อยากนอนนนน
ป่วยแล้วก็ต้องถ่อสังขารออกไปดูคนไข้
เพราะอยู่on-call

บางครั้งดวงตกเครียดมั้ย สุดๆ
ทั้งอ่านสอบ ศรว ทั้งสอบคณะ
ทั้งอยู่เวร แถมเยินอีก
นอนก็ไม่ได้นอน

วันนึงผมนั่งที่เคาน์เตอร์พยาบาลหน้าวอร์ด
มองเข้าไป จู่ๆก็คิดได้ว่า
ความเป็นกับความตายนั้นห่างกันนิดเดียวนะ
คนตายอาจจะพ้นทุกข์ แต่ญาติเค้าอาจทุกข์หนัก
คนป่วยเจ็บ ก็วนๆอยู่กับทุกข์

ผมคิดได้ว่า สิ่งที่ผมเจอ
มันไม่ใช่ทุกข์ ที่จะเทียบกะคนไข้และญาติได้

คนไข้ไม่มีวันเจอผมหน้าบึ้ง
ต่อให้คนไข้ดื้อสุดๆ ผมบ่นๆแต่ก็ยิ้ม
และแถมเสียงหัวเราะให้

อาชีพแพทย์เป็นอาชีพใช้แรงงาน
วันๆนึงว่าง บางวันว่างมาก แต่ไปไหนไม่ได้
เพราะจะเกิดอะไรก็ไม่รู้

ถ้ามีคนรอบตัวที่เข้าใจเราก็ดีไป
แต่ถ้าไม่มี คนไข้ คือกำลังใจที่ดีที่สุด

สู้ต่อไปนะจ๊ะเด็กน้อย พี่เป็นกำลังใจให้