หนูอยากไปอยู่สถานสงเคราะห์ค่ะ ได้โปรดช่วยหนูด้วย

ขอเล่าเรื่องเลยนะคะ ตอนนี้หนูอายุ16ปีค่ะ พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่หนูยังเด็ก เลิกกันเพราะ พ่อมีเมียน้อยค่ะ ตอนเด็กอยู่กับยาย พอเริ่มเข้าเรียนประถมก็มาอยู่กับแม่ค่ะ พ่อก็มาหาบ้าง

ตอนเด็กหนูรักพ่อมากค่ะ พ่อจะพาไปเล่นที่บ้านของพ่อ ตอนพ่ออยู่ด้วยทุกอย่างโอเค แต่พอพ่อไปทำงานหนูอยู่กับเมียน้อยพ่อ เขาใช้ให้ทำงานบ้านแถบทุกอย่างค่ะ ถ้าไม่ทำเขาก็ตีและด่าหนู และเขาก็ขู่ห้ามบอกพ่อกับแม่แท้ๆของหนู และตอนพ่อไม่อยู่เขาจะให้ลูกสาวของเขามาแกล้งหนู แล้วก็ขู่อีกว่าห้ามบอกแม่หนู

ตั้งแต่เด็ก หนูถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ หนูไม่เคยบอกใครเพราะว่ากลัว แต่พอหนูโตขึ้นทุกอย่างก็ยิ่งแย่ลง หนูเป็นโรคซึมเศร้าและโรคเครียดแบบเรื้อรังค่ะ เพราะหนูติดจากแม่ ตอนแม่ท้องหนูแม่เจอปัญหาเยอะ แม่หนูเข้มแข็งไม่ไหว เรื่องนี้พ่อไม่เคยรู้ค่ะ แล้วนับวันปัญหาก็มากขึ้น ตอนหนูขึ้นม.1 เมียน้อยพ่อใส่ร้ายว่าหนูเป็นเด็กเสี่ย แต่ไม่เป็นความจริงนะคะ พ่อก็ฟังแต่นังนั่น พ่อด่าแต่หนู พ่อไม่ฟังหนูอธิบายเลย เสียความรู้สึกมากค่ะ หลังจากนั่นปัญหาก็มากขึ้นแล้วก็รุนแรงขึ้นจนหนูไม่ไหว

ตอนม.2อาการทางจิตเป็นหนักมากค่ะ ประสาทหลอน หนูเลยจัดสินใจบอกพ่อ ให้พ่อพาไปหาหมอ แต่ถูกพ่อด่าค่ะ หนูก็ร้องไห้หนักมากวันนั้น หนูขอร้องให้พ่อพาไป เพราะหนูไม่ไหวแล้วจริงๆ พ่อก็ด่าหนูว่าจะเครียดอะไร มีอะไรให้เครียด (พ่อไม่เคยรู้ความจริง แต่ถึงรู้พ่อก็สนใจอยู่ดี) พ่อก็พาไปหาหมอทั่วไป ไม่ได้พาไปหาหมอจิตแพทย์ หมอคนนั่นก็สัมภาษณ์หนู แล้วหมอคนนั่นสรุปออกมาว่าหนูเป็นโรคจิต5555 แถมยังบอกอีกว่า "นี่ยังดีนะ ยังคุยกันรู้เรื่อง" แล้วก็บอกว่าหนูไม่ได้เล่นยาเสพติดใช่มั้ย ถึงได้ประสาทหลอนเนี่ย! แล้วก็บอกอีกว่า ให้พ่อหนูลองพาไปหาพระด้วย เผื่อผีหลอก😥 หนูยิ่งรู้สึกแย่ค่ะ หนูต้องการหมอจิตแพทย์ ไม่ใช่แบบนี้ แต่เมียน้อยบอกพ่อว่า หนูต้องเล่นยาแน่ๆ พ่อด่าและโกรธหนูมาก พ่อรีบพาหนูกลับบ้านและบังคับให้ฉี่ เพราะจะเอาฉี่ไปตรวจ หนูยิ่งร้องไห้ที่พ่อไม่เคยเชื่อใจ ไม่เคยฟังหนู แต่หลังจากที่พ่อเอาฉี่ไปตรวจ แล้วผลออกมาว่าไม่มีสารเสพติด พ่อมาคุยกับหนูแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลังจากเหตุการณ์นี้ หนูก็ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป หนูไม่ร่าเริง ไม่ค่อยพูด ไม่มีเพื่อน ใช้ชีวิตในสังคมแบบตัวคนเดียว ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด หนูไม่สนิทกับแม่แท้ๆ มีปัญหาอะไรก็ต้องเก็บไว้คนเดียว จนวันที่หนูทนไม่ไหว

ตอนหนูม.3 หนูไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไป หนูเข้าไปหาข้อมูลในกูเกิลว่าเส้นเลือดใหญ่ที่ข้อมืออยู่ตรงไหน แล้วหนูก็กรีดแขน เลือดออกเยอะค่ะ รู้สึกเพลียมาก แต่ไม่ตาย( กรีดไม่ลึกเท่าไร แต่ไม่กล้าทำใหม่เพราะว่าเจ็บมาก) หนูเริ่มขาดเรียนบ่อยขึ้นๆเรื่อย เพราะหนูมีปัญหาที่ ร.ร. เหมือนกัน ทุกอย่างก็มีแต่แย่ลงๆ หนูพยายามฆ่าตัวตายอีกครั้ง เข้าไปหาข้อมูลการฆ่าตัวตายในกูเกิล แล้วรู้มาว่าถ้ากินยาพาราเยอะ จะทำให้ไตวาย และตายได้ หนูก็กินยาพาราไปเยอะมากค่ะ เป็นคนกินยาง่าย แต่หนูก็ไม่ตาย แต่ครั้งนี้ทรมานมากค่ะ หายใจไม่ค่อยออก อ๊วกออกมาอย่างเดียว เพลีย แล้วรสชาติความขมของยามันติดลิ้นมาจนถึงทุกวันนี้ ทำให้หนูกลายเป็นคนกินยายาก

แล้วตอนนี้ก็เกิดปัญหาที่หนูทนไม่ได้อีกต่อไป หนูไม่ได้เรียนต่อม.4ค่ะ เมียน้อยพ่อไม่ยอมให้หนูเรียนที่ดีๆ พ่อก็เข้าข้างเมียน้อย หนูไม่อยากทรมาน ไม่อยากให้อาการมันแย่ไปกว่านี้ พวกมันบอกไม่มีเงิน แต่ซื้อรถแพงๆได้ มันบอกไม่มีเงิน แต่ตอนนี้มันทำบ้านสวยๆหลังใหญ่โต มันบอกไม่มีเงินแต่พาลูกพวกมันไปเที่ยว ไปห้างได้ แต่หนูต้องกินแบบอดๆอยากๆ อยู่บ้านเก่าๆพุพัง

หนูเริ่มมีความคิดที่อยากฆ่าพวกมัน หนูห้ามความคิดไม่ได้ หนูไม่อยากทำ หนูกลัวว่าวันหนึ่งถ้าหนูควบคุมตัวเองไม่ได้ หนูอาจจะฆ่าพวกมันจริงๆ หนูอยากออกจากความเจ็บปวด ความแค้นนี้! หนูไม่มีญาตที่ไหนเลย ทุกคนอยู่ข้างอีนังนั่น แม่หนูไม่ใช่คนไทย ทุกคนคงเข้าใจหนูใช่มั้ยคะ? มีแต่สถานสงเคราะห์ ที่จะเป็นที่พึ่งสุดท้าย ได้โปรดช่วยหนูด้วย หนูไม่อยากทรมานแบบนี้ หนูควรจะทำยังไงดี และหนูทำอะไรได้บ้าง