ตอนนี้อยู่ปี3 เรียนครูค่ะ แต่รู้สึกเหมือนตัวเองเลือกผิด ทุกอย่างในชีวิตตอนนี้มันดูตันไปหมดแต่จะลาออกหรือซิ่วเริ่มใหม่ ไม่ได้ ทำไม่ได้ค่ะ ที่บ้านไม่มีเงินพอจะส่งเรียนใหม่ ปกติกู้กยศ.ไม่ก็ขอทุน คุณพ่อคุณแม่ไม่เคยพูดว่าคาดหวังแต่หนูก็รู้ว่าเขาดีใจมากที่หนูเลือกเรียนครู ถ้าหนูเริ่มต้นใหม่ หนูก็ไม่รู้หนูอยากเป็นอะไร เอาตรงไม่อยากเรียนด้วยซ้ำ แต่เหมือนภาพจำทุกคนรอบๆตัวภาพจำไปแล้วว่าหนูเป็นเด็กเก่ง ตอนแรกก็คิดว่าถ้าทนๆเรียนไปมันก็ไหว แต่ตอนนี้ไม่จบใน4ปีแล้วเพราะหนูขาดเรียนบ่อย
แต่สาเหตุมันจะดูงี่เง่า ดูไร้สาระไปหน่อย ปกติเป็นอินโทรเวิร์ตค่ะ หาเพื่อนสนิทได้2คน แต่สุดท้ายเพื่อนออกไปหมด พอขึ้นปี3 ต้องกินข้าวคนเดียว นั่งเรียนคนเดียว ทำอะไรเองคนเดียว แบบว่า ในใจก็พูดกับตัวเองว่า ไหว อยู่คนเดียวได้ แต่พอทุกครั้งที่อาจารย์ให้จับกลุ่ม มันรู้สึกเหมือน นี่ไม่ใช่ที่ของเรา เหมือนเป็นส่วนเกิน มันเลยเหมือนรู้สึกไม่ดีสะสมไปเรื่อยๆ ทำให้ไม่อยากไปเรียน ไม่กล้าไปเรียน ตอนนี้เสี่ยง F หลายวิชาเลยค่ะ ไม่รู้ทำไม ไม่อยากไป รู้สึกแย่ทุกครั้งที่ต้องไปเรียน พอมีสอบสอน มีพรีเซ้นเดี่ยว ทำได้ไม่ดีเลยค่ะ เจออาจารย์พูดตรงไปตรงมา จิตใจเหมือนจะยิ่งแย่ มันเหมือนยิ่งตอบย้ำว่าหนูไม่เหมาะกับการเป็นครู คนรอบข้างมักบอกว่าหนูเป็นเด็กเก่ง แต่พอเจออะไรหลายๆอย่างมันเหมือนสภาพจิตใจหนูไม่แข็งแรงมากพอที่จะออกไปใช้ชีวิตตัวคนเดียว อยากออกมากๆเลยค่ะ แต่ยิ่งคิดว่า ที่ผ่านมาพ่อกับแม่เหนื่อยลากเลือดแค่ไหนในการส่งหนูเรียน หนูตัดสินใจบอกเขาตรงๆไม่ได้ จริงๆมีอาการมาตั้งแต่ปี2แล้ว ตอนนี้การันตีแล้วว่าไม่มีทางจบใน4ปีแน่นอน หนูไม่กล้าบอกเขาด้วยซ้ำ
พูดตรงๆคิดเรื่องฆตต.บ่อยมากเลยค่ะช่วงนี้ มหาลัยก็มีนักจิตวิทยาอยู่ แต่ไม่กล้าไปคุยเลยค่ะ หนูไม่อยากฆตต.แต่มันอดคิดไม่ได้เลยว่า ถ้าฆตต.ไปพ่อกับแม่จะสบายกว่านี้ หนูปรึกษาพ่อแม่ไม่ได้ หนูไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเขา หนูรักพวกเขามากเลย ปรึกษากับอาจารย์ที่ปรึกษา หนูก็เคยทำให้เขาวุ่นวายมาแล้ว ผรึกษากับเพื่อน ไม่มีค่ะ ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนเลย เพื่อนในสาขาปัจจุบันก็ไม่มีสนิทมากพอที่จะทักไป นักจิตวิทยา ก็ไม่ได้มีเงินพอจะไปคุยเลยค่ะ
หนูควรทำยังไงดีคะ
แต่สาเหตุมันจะดูงี่เง่า ดูไร้สาระไปหน่อย ปกติเป็นอินโทรเวิร์ตค่ะ หาเพื่อนสนิทได้2คน แต่สุดท้ายเพื่อนออกไปหมด พอขึ้นปี3 ต้องกินข้าวคนเดียว นั่งเรียนคนเดียว ทำอะไรเองคนเดียว แบบว่า ในใจก็พูดกับตัวเองว่า ไหว อยู่คนเดียวได้ แต่พอทุกครั้งที่อาจารย์ให้จับกลุ่ม มันรู้สึกเหมือน นี่ไม่ใช่ที่ของเรา เหมือนเป็นส่วนเกิน มันเลยเหมือนรู้สึกไม่ดีสะสมไปเรื่อยๆ ทำให้ไม่อยากไปเรียน ไม่กล้าไปเรียน ตอนนี้เสี่ยง F หลายวิชาเลยค่ะ ไม่รู้ทำไม ไม่อยากไป รู้สึกแย่ทุกครั้งที่ต้องไปเรียน พอมีสอบสอน มีพรีเซ้นเดี่ยว ทำได้ไม่ดีเลยค่ะ เจออาจารย์พูดตรงไปตรงมา จิตใจเหมือนจะยิ่งแย่ มันเหมือนยิ่งตอบย้ำว่าหนูไม่เหมาะกับการเป็นครู คนรอบข้างมักบอกว่าหนูเป็นเด็กเก่ง แต่พอเจออะไรหลายๆอย่างมันเหมือนสภาพจิตใจหนูไม่แข็งแรงมากพอที่จะออกไปใช้ชีวิตตัวคนเดียว อยากออกมากๆเลยค่ะ แต่ยิ่งคิดว่า ที่ผ่านมาพ่อกับแม่เหนื่อยลากเลือดแค่ไหนในการส่งหนูเรียน หนูตัดสินใจบอกเขาตรงๆไม่ได้ จริงๆมีอาการมาตั้งแต่ปี2แล้ว ตอนนี้การันตีแล้วว่าไม่มีทางจบใน4ปีแน่นอน หนูไม่กล้าบอกเขาด้วยซ้ำ
พูดตรงๆคิดเรื่องฆตต.บ่อยมากเลยค่ะช่วงนี้ มหาลัยก็มีนักจิตวิทยาอยู่ แต่ไม่กล้าไปคุยเลยค่ะ หนูไม่อยากฆตต.แต่มันอดคิดไม่ได้เลยว่า ถ้าฆตต.ไปพ่อกับแม่จะสบายกว่านี้ หนูปรึกษาพ่อแม่ไม่ได้ หนูไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเขา หนูรักพวกเขามากเลย ปรึกษากับอาจารย์ที่ปรึกษา หนูก็เคยทำให้เขาวุ่นวายมาแล้ว ผรึกษากับเพื่อน ไม่มีค่ะ ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนเลย เพื่อนในสาขาปัจจุบันก็ไม่มีสนิทมากพอที่จะทักไป นักจิตวิทยา ก็ไม่ได้มีเงินพอจะไปคุยเลยค่ะ