เรางี่เง่าไหมคะ

สวัสดีค่ะ ไม่รู้ว่าสิ่งที่เราเล่าจะดูงี่เง่าไหม แต่ก็อยากรู้ว่าทุกคนคิดไง เรื่องมีอยู่ว่าพ่อนอกใจเเม่ค่ะ ไปมีเมียน้อยซึ่งก็คือแม่เลี้ยงปัจจุบันเรา พ่อเเม่อย่ากันค่ะพ่อยกทรัพย์สินให้เราทุกอย่าง ย่าไล่พ่อออกจากบ้านรับไม่ได้(ย่ารักแม่เรามากค่ะวันนั้นรู้ว่าหย่าย่าร้องไห้เเทบขาดใจ) เราอยู่บ้านย่าค่ะ พ่อไปซื้อบ้านใหม่ไม่ไกลกันมาก เราไม่ยอมคุยกับพ่อเลยค่ะตั้งเเต่มีเรื่องเรารู้สึกรับไม่ได้และรังเกียจพ่อมาก แต่แม่เลี้ยงคนที่เป็นเมียน้อยเขาก็ค่อนข้างดีกับเรานะคะ(ถ้ามองแบบไม่อคติอ่ะนะ) เขายอมเราทุกอย่างค่ะ เราเคยด่าเขาแบบเสียหายหลายครั้งเขาก็ก้มหน้ายอมรับ คือถ้าเราจำเป็นต้องไปไหนแล้วมีพ่อไปด้วยจะต้องไม่มีเขาให้เห็นรกหูรกตาค่ะ ไม่ใช่ว่าเราไม่โทษพ่อตัวเองนะ พ่อเราก็ไม่คุยค่ะ เขาชวนคุยพยายามขอโทษ พยามเยียวยาแต่เราไม่รับค่ะ เรารู้สึกว่าเรามีความสุขในครอบครัวตลอด ทำไมพ่อต้องทำให้ครอบครัวแตกแยกด้วยกับแม่เลี้ยงย่าก็ไม่ยอมรับลูกสะใภ้ค่ะลูกชายก็ตัดหางปล่อยวัดเลย  เวลารวมญาติแม่เลี้ยงเขาก็ขอโทษเราค่ะ เขาพยายามให้ทุกอย่างทำให้เราเท่าที่ทำได้แต่เราเกลียดมากอคติกับเมียน้อยมากจนไม่ยอมรับเขา เขากับพ่อก็หาวิธีคุยกับเราคือตั้งแต่เกิดเรื่องเราก็นิสัยเปลี่ยนเลยค่ะ นิ่งมากขึ้นไม่ยิ้มกับคนในครอบครัว หน้าตาเหวี่ยงวีนมากกว่าเดิม (เป็นเฉพาะในครอบครัวนะ) เราเคยมีครอบครัวดีอบอุ่นมาก จำได้ค่ะว่าตอนเด็กแม่รับกลับมาจากรร.ก็ได้เล่นกับลูกคนงานในสวนรอพ่อคุมงาน ทุกอย่างดีมากเลยค่ะ แต่สลายไปหมดเลย เราไม่อยากอยู่ที่นี้เพราะไม่ชอบพ่อแต่เพราะย่าค่ะ เราจะไปอยู่กับแม่ที่เมืองนอกแม่จะทำเรื่องให้ค่ะ แต่พ่อมาพูดว่ากับย่าว่าไม่อยากให้เราไปเพราะถ้าไปก็คงไม่ได้เจอหน้าไม่ได้รับรู้เรื่องเราอีกเพราะทุกวันนี้อย่างน้อยก็เจอผ่านๆรับรู้เรื่องเราจากคนอื่นมาบ้างว่าวันนี้ทำไร ใจหนึ่งก็สงสารค่ะ ใจหนึ่งก็ไม่ชอบ คือเรารู้ว่าเรางี่เง่าค่ะ แต่ถ้าพ่อไม่นอกใจแม่เราก็ไม่เป็นแบบนี่ เคยพูดกับย่า ย่าบอกว่าพ่อรักเรามากค่ะ ย่าบอกว่าพ่อถามลุงตลอดว่า เราจะเรียนต่อสายไหนอนาคตจะทำอะไร ค่อยถามจากลุง ลุงก็มาถามจากหนูบ้าง อันนี้ลุงแอบโป๊ะค่ะ นั้นเเหละค่ะ ยาวมากแต่ก็ขอบคุณที่อ่านอยากระบายค่ะ