ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด T_T

สวัสดีค่ะทุกคน… เรื่องนี้เราอยากเล่ามาก ๆ เพราะมันทำให้หัวใจเราสับสนแบบสุด ๆ เราเป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ ทำงานที่ออฟฟิศเล็ก ๆ กลางเมือง งานก็ไม่ได้ยุ่งมาก แต่หัวใจกลับยุ่งตลอด ทุกอย่างเริ่มจากวันแรก

สวัสดีค่ะ ปกติแมวข้างห้องจะเป็นสายหยิ่งใส่ประจำค่ะ เดินเฉียดกันทีไรทำเป็นหันหน้าหนีทุกครั้ง เหมือนเราไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจทั้งที่ไม่เคยยุ่งอะไรเลยสักนิด แต่วันนี้ตอนฉันกลับห้องดึกๆ เหนื่อยจนแทบล้มลง

เดินก้มหน้างุดๆอยู่ดีๆ ไม่รู้พี่มาจากไหน ยืนจังก้าอยู่กลางทาง ตุ๊บ! โอ๊ะ! ชนซะเต็มแรง ซวนเซ จวนจะล้มอยู่แล้ว แต่พี่ก็คว้าได้ทันเวลา ตาสบตาจะเหลือเหรอ Lord.., let us มโน !! หลังจากนั้น พี่ก็หมั่นแวะมา

เมื่อถึงฤดูหนาวมาเยือนทุกครั้ง เวลาอาบน้ำจะมีอาการหนาวสะบั้นสั่นสะท้านไปทั้งตัว อาบน้ำถูสบู่แทบจะไม่ได้หรือแม้แต่จะล้างหน้าเฉยเฉยก็แทบไม่ไหว ยังหนาวสะบั้นสั่นสะท้านแล้วหายใจหอบเหนื่อยยิ่งกว่าวิ่งระยะท

ค่ายทำการเปลี่ยนแปลงโปรเองอัตโนมัติไม่ถามลูกค้า ไม่ถามความยินยอมจากลูก จ่ายสูงขึ้นได้เน็ตคุณภาพต่ำ ต้องการความรับผิดชอบจากค่าย ฉันต้องโปรเดิมของฉันคืน

ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ จำฝังใจไม่มีลืมเลือน กับความกลิ้งกลอก หักหลังกันแบบซึ่งๆหน้า ไม่ไว้หน้า เหยียบย่ำจิตใจ ไม่มีอีกแล้วความซื่อสัตย์จงรักภักดี จากกันแบบไม่มีเยื่อใยใดใดท