สวัสดีค่ะ เราอยู่ในครอบครัวที่มีเงินใช้แบบไม่ขัดสนแถมยังเหลือเก็บนะคะ เรามีกันอยู่ทั้งหมด 4 คนเราเป็นพี่คนโต มีน้องหมาอีก2ตัวค่ะ
ปัญหาของเราก็คือเราสงสัยมาตลอด17ปีว่าพ่อแม่น้องเราเคยรักเราบ้างมั้ย เพราะเวลาเราขออะไรท่านก็ไม่เคยให้เราสักอย่าง
เราอยากเรียนพิเศษเพิ่มเติม ท่านก็ไม่เคยให้เราเรียนเลยสักครั้งเดียว ขนาดครูที่รร.จะสอนให้ฟรีๆท่านก็บอกว่าให้รีบกลับบ้าน มาทำงานบ้าน ไม่ต้องไปเรียน
เราก็ต้องกลับ ในชีวิตของเรา เรากล้าพูดเลยว่าเราไม่เคยเรียนพิเศษสักครั้งเดียวในชีวิต แต่น้องเราไม่เก่งคณิตศาสตร์แต่ได้วิชาภาษาอังกฤษพ่อแม่เราชอบพาน้องไปเรียนพิเศษนั่นนี่ *อยากบอกพ่อแม่มากว่าเราน้อยใจนะ* ทุกๆวันที่ไปโรงเรียนเราก็จะต้องเดินไปรร.เอง แต่น้องเราแม่กับพ่อจะไปส่งทุกครั้ง เวลาน้องลืมของพ่อก็จะเป็นคนขี่รถจากที่ทำงานกลับมาเอางานของน้องที่อยู่ที่บ้านเอามาให้ที่รร. โดยไม่เคยต่อว่าสักครั้ง แต่ต่างกับเรา เราเคยลืมงานที่จำเป็นต้องส่งภายในวันนั้นไว้ที่บ้าน เราโทรหาพ่อกับแม่ พ่อกับแม่เราก็เอามาให้นะ แต่พอตอนเย็นเรากลับมาบ้านท่านทั้งสองก็ต่อว่าเราบอกว่าเราไม่มีความรับผิดชอบ แล้วเราก็ถูกตีวันนั้น 3 ที ตั้งแต่นั้นมาเวลาเราลืมของอะไร เราก็ไม่เคยกล้าบอกท่านเลย
พอเย็นมากลับจากรร.เราก็เดินกลับตามปกติ แต่เราจะไม่มีเวลามานั่งคุยกับเพื่อนหรือว่าทำการบ้านที่รร.เด็ดขาด เราต้องรีบกลับบ้านมาทำงานบ้านให้เรียบร้อย ถาวันไหนไม่เรียบร้อยเราก็จะโดนว่า ไม่ก็หักค่าขนม (อาทิตย์นึงเราได้เงินอาทิตย์ละ500บาท) แต่น้องเราไม่เคยต้องรีบกลับบ้านเลยน้องสามารถไปนั่งชิวๆกินข้าวข้างๆรร.กับเพื่อนๆก่อนก็ได้
ทุกครั้งที่จะสอบเราต้องตั้งใจให้มากๆ เพราะถ้าเกรดเราตกพ่อจะชอบบังคับให้เราทำโจทย์ให้มากๆ ไม่ก็หักค่าขนมลงครึ่งนึง ต้องทำนั่นทำนี่ เราไม่เคยได้ทำตามใจตัวเองสักครั้งเดียว เพราะฉะนั้นทุกๆครั้งที่ผลสอบออกเราจึงต้องทำยังไงก็ได้ให้เกรดเราไม่ตกนะ อาจจะเป็นเพราะว่าแผนการเรียน ช่วงม.ต้นของเรา เราเรียนในกลุ่มเพื่อนห้องเรียนพิเศษ พ่อกับแม่เลยคาดหวังในตัวเรา
*****มีครั้งนึงที่เราได้รับเกียรติบัตรการเรียนดีเด่นตอน ม.3 เราก็บอกพ่อแม่นะว่าเราได้ แต่ท่านดูไม่ดีใจเลย วันนั้นวันที่เรารับเกียรติบัตรเราเห็นพ่อแม่คนอื่นเขามาดูลูกเขา เราก็เศร้านะ แอบน้อยใจอ่ะว่าทำไมพ่อแม่เราไม่เห็นมาบ้าง น้องเราก็ไม่มา เราก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีก็เลยพูดปลอบใจตัวเองมาตลอดว่าพ่อแม่ไม่ว่างท่านประชุม******
พอมาถึงตอนนี้ละเราก็อยากได้กำลังใจจากครอบครัวบ้าง เราอยากให้ทุกๆคนคุยกับเราบ้าง รักเราบ้าง ทุกวันนี้เหมือนเราไม่มีตัวตนในชีวิตพวกเขาเลย มีแต่น้องหมาที่อยู่กับเราตลอด(ไม่ได้ซื้อน้องหมามานะ เป็นหมาบางแก้วที่หลงทางมาตั้งแต่ตัวเล็กๆเด็กๆ)เวลาเราเศร้าเราเสียใจเขาทั้งสองก็จะมานั่งข้างๆเห่าใส่แล้วก็จะมานอนตักเลียหน้าเรา เรามีความรู้สึกว่าเวลาอยู่กับทั้งสองตัวนี้เราผูกพันมากๆ เรารักทั้งสองมาก เวลาจะถูกตีทีก็มีสองตัวนี้แหละจะกัด พ่อกับแม่ เหมือนเขาหวงเราอ่ะ สองตัวนี้ดูแลเราดีตลอด แต่น้องจากหมาก็มีเพื่อนนี่แหละที่เราสามารถคุยด้วยได้แล้วสบายใจ
แน่นอนแหละ เราม.6แล้วก็อยากได้ความรัก ความเอาใจใส่ ต้องการการดูแลบ้างแหละเนอะ เรามีความรู้สึกเหมือนว่าเราโดนบังคับต้องอยู่ในกรอบตลอดเวลา จะทำอะไรตามใจเราไม่ได้สักอย่าง จะมีแฟนก็ไม่ได้ พ่อแม่ห้ามมีแฟนพอมีแล้วก็ต้องเลิกกัน *ปล.กระทู้เก่า* เนี่ยเราจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกไม่กี่เดือนนี้เราเคยถามใจตัวเองว่าอยากเข้าคณะอะไร ใจเราก็ตอบนะว่าอยากเรียนเป็นแพทย์ค่ะ เราอยากรักษาคน เราเคยเล่าเรื่องนี้ให้ยายเราฟังว่าเราอยากเป็นหมอ ยายเราก็ถามว่าทำไมอยากเรียนหมอหล่ะ มันเหนื่อยนะ เราก็บอกเนอะว่าเราอยากเรียนเพราะว่าเราอยากช่วยคนที่ไม่มีโอกาสที่ได้รับการรักษาจริงๆ เรายังเคยบอกกับยายนะว่า ถ้าเราได้เป็นหมอขึ้นมาจริงๆ เราอยากจะเป็นคลินิกที่ให้การรักษาแบบฟรีๆ ยายเราก็ดูเขาจะชอบนะในสิ่งที่เราเล่าให้ฟัง แต่พอแม่กับพ่อมาได้ยิน ก็บอกว่าถ้าได้เป็นจริงๆจะไปรักษาฟรีๆทำไม เก็บเงินไปเลย เราก็เฟลมากนะกับสิ่งที่เราได้ยินอ่ะ ท่านก็ยังบอกอีกว่า ถ้าจะเรียนหมอแล้วมาเปิดคลินิกรักษาฟรีๆแบบนี้ไปเรียนอย่างอื่นจะดีกว่า //เราไม่ชอบมากๆที่ท่านทั้งสองจะสอนเราแบบนี้
แต่ถึงยังไงก็เหอะเราก็จะสอบหมอให้ได้ เราจะทำตามความฝันของเราให้ได้เนอะ #dek60
ขอบคุณทุกๆคนที่สละเวลามาอ่านกระทู้ของเรานะคะ
เป็นเด็กม.6ที่ต้องมาเจอความรู้สึกแย่ๆ
ปัญหาของเราก็คือเราสงสัยมาตลอด17ปีว่าพ่อแม่น้องเราเคยรักเราบ้างมั้ย เพราะเวลาเราขออะไรท่านก็ไม่เคยให้เราสักอย่าง
เราอยากเรียนพิเศษเพิ่มเติม ท่านก็ไม่เคยให้เราเรียนเลยสักครั้งเดียว ขนาดครูที่รร.จะสอนให้ฟรีๆท่านก็บอกว่าให้รีบกลับบ้าน มาทำงานบ้าน ไม่ต้องไปเรียน
เราก็ต้องกลับ ในชีวิตของเรา เรากล้าพูดเลยว่าเราไม่เคยเรียนพิเศษสักครั้งเดียวในชีวิต แต่น้องเราไม่เก่งคณิตศาสตร์แต่ได้วิชาภาษาอังกฤษพ่อแม่เราชอบพาน้องไปเรียนพิเศษนั่นนี่ *อยากบอกพ่อแม่มากว่าเราน้อยใจนะ* ทุกๆวันที่ไปโรงเรียนเราก็จะต้องเดินไปรร.เอง แต่น้องเราแม่กับพ่อจะไปส่งทุกครั้ง เวลาน้องลืมของพ่อก็จะเป็นคนขี่รถจากที่ทำงานกลับมาเอางานของน้องที่อยู่ที่บ้านเอามาให้ที่รร. โดยไม่เคยต่อว่าสักครั้ง แต่ต่างกับเรา เราเคยลืมงานที่จำเป็นต้องส่งภายในวันนั้นไว้ที่บ้าน เราโทรหาพ่อกับแม่ พ่อกับแม่เราก็เอามาให้นะ แต่พอตอนเย็นเรากลับมาบ้านท่านทั้งสองก็ต่อว่าเราบอกว่าเราไม่มีความรับผิดชอบ แล้วเราก็ถูกตีวันนั้น 3 ที ตั้งแต่นั้นมาเวลาเราลืมของอะไร เราก็ไม่เคยกล้าบอกท่านเลย
พอเย็นมากลับจากรร.เราก็เดินกลับตามปกติ แต่เราจะไม่มีเวลามานั่งคุยกับเพื่อนหรือว่าทำการบ้านที่รร.เด็ดขาด เราต้องรีบกลับบ้านมาทำงานบ้านให้เรียบร้อย ถาวันไหนไม่เรียบร้อยเราก็จะโดนว่า ไม่ก็หักค่าขนม (อาทิตย์นึงเราได้เงินอาทิตย์ละ500บาท) แต่น้องเราไม่เคยต้องรีบกลับบ้านเลยน้องสามารถไปนั่งชิวๆกินข้าวข้างๆรร.กับเพื่อนๆก่อนก็ได้
ทุกครั้งที่จะสอบเราต้องตั้งใจให้มากๆ เพราะถ้าเกรดเราตกพ่อจะชอบบังคับให้เราทำโจทย์ให้มากๆ ไม่ก็หักค่าขนมลงครึ่งนึง ต้องทำนั่นทำนี่ เราไม่เคยได้ทำตามใจตัวเองสักครั้งเดียว เพราะฉะนั้นทุกๆครั้งที่ผลสอบออกเราจึงต้องทำยังไงก็ได้ให้เกรดเราไม่ตกนะ อาจจะเป็นเพราะว่าแผนการเรียน ช่วงม.ต้นของเรา เราเรียนในกลุ่มเพื่อนห้องเรียนพิเศษ พ่อกับแม่เลยคาดหวังในตัวเรา
*****มีครั้งนึงที่เราได้รับเกียรติบัตรการเรียนดีเด่นตอน ม.3 เราก็บอกพ่อแม่นะว่าเราได้ แต่ท่านดูไม่ดีใจเลย วันนั้นวันที่เรารับเกียรติบัตรเราเห็นพ่อแม่คนอื่นเขามาดูลูกเขา เราก็เศร้านะ แอบน้อยใจอ่ะว่าทำไมพ่อแม่เราไม่เห็นมาบ้าง น้องเราก็ไม่มา เราก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีก็เลยพูดปลอบใจตัวเองมาตลอดว่าพ่อแม่ไม่ว่างท่านประชุม******
พอมาถึงตอนนี้ละเราก็อยากได้กำลังใจจากครอบครัวบ้าง เราอยากให้ทุกๆคนคุยกับเราบ้าง รักเราบ้าง ทุกวันนี้เหมือนเราไม่มีตัวตนในชีวิตพวกเขาเลย มีแต่น้องหมาที่อยู่กับเราตลอด(ไม่ได้ซื้อน้องหมามานะ เป็นหมาบางแก้วที่หลงทางมาตั้งแต่ตัวเล็กๆเด็กๆ)เวลาเราเศร้าเราเสียใจเขาทั้งสองก็จะมานั่งข้างๆเห่าใส่แล้วก็จะมานอนตักเลียหน้าเรา เรามีความรู้สึกว่าเวลาอยู่กับทั้งสองตัวนี้เราผูกพันมากๆ เรารักทั้งสองมาก เวลาจะถูกตีทีก็มีสองตัวนี้แหละจะกัด พ่อกับแม่ เหมือนเขาหวงเราอ่ะ สองตัวนี้ดูแลเราดีตลอด แต่น้องจากหมาก็มีเพื่อนนี่แหละที่เราสามารถคุยด้วยได้แล้วสบายใจ
แน่นอนแหละ เราม.6แล้วก็อยากได้ความรัก ความเอาใจใส่ ต้องการการดูแลบ้างแหละเนอะ เรามีความรู้สึกเหมือนว่าเราโดนบังคับต้องอยู่ในกรอบตลอดเวลา จะทำอะไรตามใจเราไม่ได้สักอย่าง จะมีแฟนก็ไม่ได้ พ่อแม่ห้ามมีแฟนพอมีแล้วก็ต้องเลิกกัน *ปล.กระทู้เก่า* เนี่ยเราจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกไม่กี่เดือนนี้เราเคยถามใจตัวเองว่าอยากเข้าคณะอะไร ใจเราก็ตอบนะว่าอยากเรียนเป็นแพทย์ค่ะ เราอยากรักษาคน เราเคยเล่าเรื่องนี้ให้ยายเราฟังว่าเราอยากเป็นหมอ ยายเราก็ถามว่าทำไมอยากเรียนหมอหล่ะ มันเหนื่อยนะ เราก็บอกเนอะว่าเราอยากเรียนเพราะว่าเราอยากช่วยคนที่ไม่มีโอกาสที่ได้รับการรักษาจริงๆ เรายังเคยบอกกับยายนะว่า ถ้าเราได้เป็นหมอขึ้นมาจริงๆ เราอยากจะเป็นคลินิกที่ให้การรักษาแบบฟรีๆ ยายเราก็ดูเขาจะชอบนะในสิ่งที่เราเล่าให้ฟัง แต่พอแม่กับพ่อมาได้ยิน ก็บอกว่าถ้าได้เป็นจริงๆจะไปรักษาฟรีๆทำไม เก็บเงินไปเลย เราก็เฟลมากนะกับสิ่งที่เราได้ยินอ่ะ ท่านก็ยังบอกอีกว่า ถ้าจะเรียนหมอแล้วมาเปิดคลินิกรักษาฟรีๆแบบนี้ไปเรียนอย่างอื่นจะดีกว่า //เราไม่ชอบมากๆที่ท่านทั้งสองจะสอนเราแบบนี้
แต่ถึงยังไงก็เหอะเราก็จะสอบหมอให้ได้ เราจะทำตามความฝันของเราให้ได้เนอะ #dek60
ขอบคุณทุกๆคนที่สละเวลามาอ่านกระทู้ของเรานะคะ