รู้สึกเป็นส่วนเกินของครอบครัว

เริ่องนี้เป็นเริ่องจิงนะ คือเราแค่อยากระบาย มันอึดอัดมาก
คือบ้านของเราอ่ะ มีตา ยาย น้า3 คน ละก็เรา  คือพ่อกับแม่ของเราเอาเรามาฝากไว้ให้ตากับย้ายเลี้ยงตั้งแต่เราเล็กๆประมาณ 6เดือน
ส่วนพ่อกับแม่จะอยู่กับพี่เราที่ต่างจังหวัด   เมื่อก่อนพ่อจะส่งเงินมา หลังๆก็เริ่มค่อยๆหายไปทีละนิด จนไม่ส่ง
นานๆ พ่อของเราจะมาหาเราซักทีปีละครั้ง จนบางปีก็ไม่มาหาเลย เวลาพ่อแม่กับพี่เรามาหา เรารู้สึกว่า เราเป็นส่วนเกินของบ้านมากๆ
ทุกคนไม่สนใจเราเลยแม้กระทั่งพ่อแม่ หลายครั้งนะ เราไม่อยากออกไปเจอคนภายนอก เวลาพ่อแม่นั่งคุยกะพี่ละก็ญาติๆคนอื่น มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ได้อ่ะ เห็นเขาคุยกันแล้วเราก็ต้องไปนั่งหลบคนเดียวหลังเสาร์บ้าน ตั้งแต่เด็กจนโต เราไม่เคยได้รับคำชมจากใครๆเลย แบบเริ่องเรียน ตั้งแต่เรียนมาเราก็ไม่เคยติด 0 ร มส อะไรเลย เกรดเทอมแรก ตอนม.1 ได้2.62 ละก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนถึง ม.6ได้ 3.56 เราเป็นตัวแทนในการแข่งขันต่างๆของ รร เราสอบตรงได้มหาวิทยาแห่งหนึ่ง แต่เรากลับโดนด่า เพราะเรียนไม่ตรงกับที่ตาและพ่อต้องการ จนพ่อบอกว่าถ้ามันอยากเรียนก็ให้ทำงานเรียนเองเลย ตั้งแต่เด็กเราจะโดนเปรียบเทียบกับลูกของน้าบ้าง ข้างบ้านบ้าง และโดนด่าส่าโง่ว่า ตลอดเวลา เวลาเราพยายามจะอธิบายเราจะโดนหาว่าเถียง เนรคุณ อักตัญญูตลอด  หาว่าพูดไม่เพราะ ไม่ดูแบบอย่างลูกชาวบ้านเขาบ้าง เรามันเด็กไม่ดี  
คือ ยอมรับนะว่า บาวทีก็เถียง เพราะบาวเรื่องมันไม่ใช่แบบที่เขาคิดเลย เราเคยอธิบายโดยใช้เสียงปกตินะ เราก็ยังโดนด่าว่ามาเกิด  คือรู้สึกว่าแค่หายใจในบ้านก็ผิดแล้ว
แค่อยากระบายอ่า เรายังเป็นคนในครอบครัวเขาใช่ไหม