วันนี้ผมได้อธิฐานแบบออกเสียงและคร่ำครวญเรื่องราวบางอย่างออกไปที่ วัดหลวงปู่มั่น จ.สกลนคร
ผมได้พูดเรื่องราว และความรู้สึกของผมที่มีต่อลายของเสื้อเด็กตัวหนึ่งที่ผมต้องการมากๆ ไป
นั่นคือเรื่องราวของเสื้อลายนี้ที่ผมเคยพูดไปเมื่อหลายเดือนก่อนนั่นแหละฮะ
https://upic.me/i/7c/906114_479080625596489_864753289541645552_o.jpg
https://upic.me/i/1f/2013-02-0313.jpg
ซึ่งความรู้สึกของผมยังคงอยู่จุดเดิม ผมเป็นห่วงเสื้อตัวนั้นเช่นเดิม และรวมถึงลายอื่นๆ ที่มีที่มาคล้ายๆ กันด้วย
คือเรายังคงยอมรับไม่ได้ที่เสื้อตัวนั้นถูกจำหน่ายในตลาดนัดให้กับชาวบ้านนอก ที่ไม่ใช่คนที่มีความรู้หรือความสนใจเกี่ยวกับ Anime
เรายอมรับว่าเราเป็นห่วงเสื้อตัวนั้นมาก ผมว่ามันเป็นสิ่งที่ผิดต่อลายของเสื้อตัวนั้นหากเด็กที่ใส่หรือผปค.ของเด็กยังไม่รู้จักกับความเป็น otaku culture
และถ้าได้เคยใส่ไปแล้ว ผมทำได้แค่คิดในใจต่อเด็กเหล่าน้นว่า "อย่าตายเด็ดขาด จนกว่าจะรู้จักกับคำว่า "โมเอะ"" และผมก็อธิฐานว่าต้องการสิ่งนั้น
ถึงจะเป็นการไม่กระทำผิดต่อตัวละครเหล่านั้น
ยิ่งเหตุการณ์แบบนี้เกิดในประเทศที่มีสภาพแวดล้อมแคกค่างจากญี่ปุ่นขนาดนี้แล้ว เราก็ยิ่งเป็นห่วงทวีคูณมากยิ่งขึ้น /เครียด
เราพูดออกไปว่า "เราขอโทษ" "ถ้าได้เจอกันอีกเราจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีกแล้ว" "เราอยากเจอเธอมาก" และ "เราเป็นห่วงเธอมาก"
คำเหล่านี้ออกมาจากใจผม
ปรากฏว่าหลังจากที่หม่ามี้ของผมรู้เรื่องนี้เข้า ผมก็ถูกต่อว่าด้วยทัศนคติของคนทั่วไปที่มีต่อการ์ตูนต่างๆ นาๆ
ไม่ได้ต้องการความช่วยเหลืออะไรหรอกนะฮะ แค่เล่าให้ฟัง #อึดอัดใจ
ถูกหม่ามี้ต่อว่าซะแล้ว
ผมได้พูดเรื่องราว และความรู้สึกของผมที่มีต่อลายของเสื้อเด็กตัวหนึ่งที่ผมต้องการมากๆ ไป
นั่นคือเรื่องราวของเสื้อลายนี้ที่ผมเคยพูดไปเมื่อหลายเดือนก่อนนั่นแหละฮะ
https://upic.me/i/7c/906114_479080625596489_864753289541645552_o.jpg
https://upic.me/i/1f/2013-02-0313.jpg
ซึ่งความรู้สึกของผมยังคงอยู่จุดเดิม ผมเป็นห่วงเสื้อตัวนั้นเช่นเดิม และรวมถึงลายอื่นๆ ที่มีที่มาคล้ายๆ กันด้วย
คือเรายังคงยอมรับไม่ได้ที่เสื้อตัวนั้นถูกจำหน่ายในตลาดนัดให้กับชาวบ้านนอก ที่ไม่ใช่คนที่มีความรู้หรือความสนใจเกี่ยวกับ Anime
เรายอมรับว่าเราเป็นห่วงเสื้อตัวนั้นมาก ผมว่ามันเป็นสิ่งที่ผิดต่อลายของเสื้อตัวนั้นหากเด็กที่ใส่หรือผปค.ของเด็กยังไม่รู้จักกับความเป็น otaku culture
และถ้าได้เคยใส่ไปแล้ว ผมทำได้แค่คิดในใจต่อเด็กเหล่าน้นว่า "อย่าตายเด็ดขาด จนกว่าจะรู้จักกับคำว่า "โมเอะ"" และผมก็อธิฐานว่าต้องการสิ่งนั้น
ถึงจะเป็นการไม่กระทำผิดต่อตัวละครเหล่านั้น
ยิ่งเหตุการณ์แบบนี้เกิดในประเทศที่มีสภาพแวดล้อมแคกค่างจากญี่ปุ่นขนาดนี้แล้ว เราก็ยิ่งเป็นห่วงทวีคูณมากยิ่งขึ้น /เครียด
เราพูดออกไปว่า "เราขอโทษ" "ถ้าได้เจอกันอีกเราจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีกแล้ว" "เราอยากเจอเธอมาก" และ "เราเป็นห่วงเธอมาก"
คำเหล่านี้ออกมาจากใจผม
ปรากฏว่าหลังจากที่หม่ามี้ของผมรู้เรื่องนี้เข้า ผมก็ถูกต่อว่าด้วยทัศนคติของคนทั่วไปที่มีต่อการ์ตูนต่างๆ นาๆ
ไม่ได้ต้องการความช่วยเหลืออะไรหรอกนะฮะ แค่เล่าให้ฟัง #อึดอัดใจ