ขอแทนตัวเองว่า หนู นะคะ เพราะอายุ แค่ 21 ปี
หนูเกิดมาในครอบครัวที่มีพ่อเจ้าชู้มากๆ พอเกิดหนูได้ 3ขวบ แม่ก็ตาย ย่าก็เอาหนูไปเลี้ยง ส่วนพ่อไม่ต้องพูดถึง เค้าเอาเมียใหม่ทันที
ใหม่ๆ หนูก็ยังคงมีทัศนคติที่ดีต่อครอบครัวแต่ไม่มากนัก ย่าเลี้ยงดูหนูมาอย่างดี ผิดกับพ่อที่ทิ้งหนูไปอยู่กับภรรยาใหม่
เค้าไม่เคยแม้แต่จะส่งเสีย ไม่เคยให้เงิน มีแค่ย่าเท่านั้นที่รักหนูมาก เลี้ยงหนูจนโต
ครอบครัวที่หนูอยู่ด้วย มี ย่า2คน ปู่1คน 3คนนี้เป็นพี่น้องกัน ท่านทั้ง3ช่วยกันเลี้ยงหนูมาตั้งแต่เด็ก โดยที่ไร้พ่อและแม่
หนูมี ลุง และครอบครัวของลุง เค้ามีลูกกัน 2 คน ก็นั่นแหล่ะ หนูอิจฉาญาติตัวเองที่พ่อแม่เค้าเลี้ยงดูลูกเค้ามาอย่างดี ไม่ให้ขาดตกบกพร่องทั้งความรักและเรื่องต่างๆ
" หนูไม่เคยได้รับความรักจากใครเลยนอกจากย่าและปู่ทั้ง 3 คน "
ย่าเลี้ยงหนูมาจนถึง ม.6 จากนั้นท่านทั้ง 3ก็ป่วย โดยที่ไม่มีใครจะสนใจ หนูหยุดเรียนไปประมาณ 3 อาทิตย์เพื่อไปเฝ้าพวกท่านที่ รพ. อีกไม่นานท่านก็เสียตามกันไป เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นหลังจากนี้...
พอหนูจบม.6 แน่นอนค่ะว่าไม่มีใครส่งเสีย หนูต้องทำงานส่งตัวเองเรียน ก่อนหน้านี้ หนูอาจจะมีอิจฉาคนอื่นๆอยู่บ้าง ที่พ่อแม่คนอื่นรักและดูแลเอาใจใส่ต่อลูกตัวเอง หนูปลงนานแล้วค่ะเพราะรู้ดีว่าเราเลือกเกิดไม่ได้ แล้วก็ต้องก้มหน้าก้มตายอมรับต่อไป
หนูยอมรับว่าลำบากมาก พอลำบากก็มองหาใครไม่เจอเลยแม้แต่พ่อและญาติพี่น้องตัวเอง หนูเดือดร้อนมากเพราะบางทีหนูหาเงินค่าเทอมไม่ทัน จะขอหยิบยืมใครก็ไม่ได้ (หนูเป็นคนที่ไม่เคยเหนี้ยวหนี้ หนูมีสัจจะพอที่จะบอกว่าจะต้องคืนวันไหน)
เวลามีปัญหา หนูไม่สามารถปรึกษาใครได้เลยเพราะไม่มีใครเข้าใจปัญหาของหนูเลยแม้แต่เพื่อน ทุกครั้งที่มีปัญหา หนูจะต้องตั้งคำถามกับตัวเองก่อน ว่าเกิดอะไรขึ้น ? จะต้องแก้ไขปัญหานั้นอย่างไร ? หนูก็สามารถตอบตัวเองได้ทุกครั้ง ถึงแม้จะมีคำตอบอยู่แล้ว หนูก็ยังตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ดีว่า ทำไม
ทำไมหนูเกิดมาลำบากขนาดนี้ ทำไมครอบครัวที่หนูวาดฝันไว้มันถึงไม่มีอยู่จริง ไหนพ่อแม่ทุกคนรักลูกไง ? แล้วทำไมพ่อถึงไม่รักหนู ทำไมญาติถึงไม่สนใจหนู ทำไมต้องปล่อยให้หนูเผชิญทุกอย่างด้วยตัวหนูเอง กำลังใจอยู่ไหน ? ทำไมหนูไม่มีความผูกพันธ์กับพ่อตัวเอง ทำไมหนูไม่มีความรักในครอบครัวตัวเอง ทำไม ทำไม ทำไม
เกิดคำถามแบบนี้ซ้ำๆในหัวตลอดตั้งแต่เด็กยันหนูโต หนูพยายามปลงกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ทำไมเรื่องแย่ๆแบบนี้ต้องมาเกิดกับหนู ทำไมไม่เกิดกับคนอื่นบ้าง ทำให้หนูเกิดมาทำไมถ้ามันทำให้หนูรู้สึกแย่แบบนี้ หนูขอเกิดมาไม่รู้จักหน้าพ่อแม่และไม่มีครอบครัวมันจะดีกว่าซะอีก
คนที่รักหนูที่สุดเค้าก็จากหนูไปแล้ว จากนี้หนูจะต้องทดแทนบุญคุณใคร หนูเหนื่อย หนูท้อมากจริงๆ แต่หนูก็ต้องอดทนต่อไป อดทนไปอีกนานแค่ไหนกัน?
เคยถามตัวเองกันบ้างไหม ว่าเราเกิดมาทำไม ?
หนูเกิดมาในครอบครัวที่มีพ่อเจ้าชู้มากๆ พอเกิดหนูได้ 3ขวบ แม่ก็ตาย ย่าก็เอาหนูไปเลี้ยง ส่วนพ่อไม่ต้องพูดถึง เค้าเอาเมียใหม่ทันที
ใหม่ๆ หนูก็ยังคงมีทัศนคติที่ดีต่อครอบครัวแต่ไม่มากนัก ย่าเลี้ยงดูหนูมาอย่างดี ผิดกับพ่อที่ทิ้งหนูไปอยู่กับภรรยาใหม่
เค้าไม่เคยแม้แต่จะส่งเสีย ไม่เคยให้เงิน มีแค่ย่าเท่านั้นที่รักหนูมาก เลี้ยงหนูจนโต
ครอบครัวที่หนูอยู่ด้วย มี ย่า2คน ปู่1คน 3คนนี้เป็นพี่น้องกัน ท่านทั้ง3ช่วยกันเลี้ยงหนูมาตั้งแต่เด็ก โดยที่ไร้พ่อและแม่
หนูมี ลุง และครอบครัวของลุง เค้ามีลูกกัน 2 คน ก็นั่นแหล่ะ หนูอิจฉาญาติตัวเองที่พ่อแม่เค้าเลี้ยงดูลูกเค้ามาอย่างดี ไม่ให้ขาดตกบกพร่องทั้งความรักและเรื่องต่างๆ
" หนูไม่เคยได้รับความรักจากใครเลยนอกจากย่าและปู่ทั้ง 3 คน "
ย่าเลี้ยงหนูมาจนถึง ม.6 จากนั้นท่านทั้ง 3ก็ป่วย โดยที่ไม่มีใครจะสนใจ หนูหยุดเรียนไปประมาณ 3 อาทิตย์เพื่อไปเฝ้าพวกท่านที่ รพ. อีกไม่นานท่านก็เสียตามกันไป เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นหลังจากนี้...
พอหนูจบม.6 แน่นอนค่ะว่าไม่มีใครส่งเสีย หนูต้องทำงานส่งตัวเองเรียน ก่อนหน้านี้ หนูอาจจะมีอิจฉาคนอื่นๆอยู่บ้าง ที่พ่อแม่คนอื่นรักและดูแลเอาใจใส่ต่อลูกตัวเอง หนูปลงนานแล้วค่ะเพราะรู้ดีว่าเราเลือกเกิดไม่ได้ แล้วก็ต้องก้มหน้าก้มตายอมรับต่อไป
หนูยอมรับว่าลำบากมาก พอลำบากก็มองหาใครไม่เจอเลยแม้แต่พ่อและญาติพี่น้องตัวเอง หนูเดือดร้อนมากเพราะบางทีหนูหาเงินค่าเทอมไม่ทัน จะขอหยิบยืมใครก็ไม่ได้ (หนูเป็นคนที่ไม่เคยเหนี้ยวหนี้ หนูมีสัจจะพอที่จะบอกว่าจะต้องคืนวันไหน)
เวลามีปัญหา หนูไม่สามารถปรึกษาใครได้เลยเพราะไม่มีใครเข้าใจปัญหาของหนูเลยแม้แต่เพื่อน ทุกครั้งที่มีปัญหา หนูจะต้องตั้งคำถามกับตัวเองก่อน ว่าเกิดอะไรขึ้น ? จะต้องแก้ไขปัญหานั้นอย่างไร ? หนูก็สามารถตอบตัวเองได้ทุกครั้ง ถึงแม้จะมีคำตอบอยู่แล้ว หนูก็ยังตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ดีว่า ทำไม
ทำไมหนูเกิดมาลำบากขนาดนี้ ทำไมครอบครัวที่หนูวาดฝันไว้มันถึงไม่มีอยู่จริง ไหนพ่อแม่ทุกคนรักลูกไง ? แล้วทำไมพ่อถึงไม่รักหนู ทำไมญาติถึงไม่สนใจหนู ทำไมต้องปล่อยให้หนูเผชิญทุกอย่างด้วยตัวหนูเอง กำลังใจอยู่ไหน ? ทำไมหนูไม่มีความผูกพันธ์กับพ่อตัวเอง ทำไมหนูไม่มีความรักในครอบครัวตัวเอง ทำไม ทำไม ทำไม
เกิดคำถามแบบนี้ซ้ำๆในหัวตลอดตั้งแต่เด็กยันหนูโต หนูพยายามปลงกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ทำไมเรื่องแย่ๆแบบนี้ต้องมาเกิดกับหนู ทำไมไม่เกิดกับคนอื่นบ้าง ทำให้หนูเกิดมาทำไมถ้ามันทำให้หนูรู้สึกแย่แบบนี้ หนูขอเกิดมาไม่รู้จักหน้าพ่อแม่และไม่มีครอบครัวมันจะดีกว่าซะอีก
คนที่รักหนูที่สุดเค้าก็จากหนูไปแล้ว จากนี้หนูจะต้องทดแทนบุญคุณใคร หนูเหนื่อย หนูท้อมากจริงๆ แต่หนูก็ต้องอดทนต่อไป อดทนไปอีกนานแค่ไหนกัน?