เรื่องราวชีวิตที่อัดอั้นมาตลอด18ปี

ตั้งแต่เกิดมาจนอายุ18ปี เท่าที่จำความได้ก็รู้ว่าย่าเกลียดหนู
ปู่กับย่ามีลูกทั้งหมด6คน หลาน9คนซึ่งหนูเป็นหลานผญ.คนเดียว พ่อแม่ของหนูไปทำงานต่างจังหวัดหนูเลยต้องอยู่กับปู่ย่า ด้วยความที่ปู่ชอบเด็กผู้หญิงมากอยู่แล้ว+เลี้ยงหนูตั้งแต่เกิดเลยรักและหวงมากเป็นพิเศษ ตอนเด็กหนูไม่เข้าใจว่าทำไมย่าจะชอบแอบตี หยิก กระทืบและด่าเป็นประจำ พอโตขึ้นญาติถึงบอกว่าย่าชอบเด็กผช.และเกลียดหนูตรงที่ปู่รักมากกว่าคนอื่นมากจนเหมือนแย่งความรักจากย่าไป ซึ่งไม่ได้เป็นแค่ย่าคนเดียวพ่อของหนูก็ด้วยหนูไม่เคยได้อะไรจากพ่อเลยแม้แต่วันเกิดหนูเขาก็จำไม่ได้ แต่เวลาน้องชายอยากได้อะไรพ่อก็ซื้อให้วันเกิดก็จัดซื้อเค้กมาเป่า พ่อมักจะพูดว่าหนูได้ความรักจากปู่แล้ว พอหนูทักท้วงอะไรย่าจะชอบบอกว่าหนูอิจฉาน้อง ซึ่งจริงๆหนูไม่เคยอิจฉาน้องชายเลย แต่การกระทำ2มาตรฐานของพวกเขาต่างหากที่หนูเกลียด เวลาพ่อส่งเงินมาเงินมักจะไม่ถึงมือหนูคนเดียวหนูต้องไปทำงานกับแม่เพื่อนเพื่อหาเงินไปรร.ตั้งแต่ม.1 กลับบ้านช้าก็โดนย่าดึงหัวจิกตบหาว่าแรดเป็นไปหาผช. จนหนูต้องออกจากบ้านตั้งแต่นั้นมา หาเลี้ยงตัวเองมาตลอดบ้างช่วงก็ไปอยู่กับตา1อาทิตย์บ้างอยู่กับป้า2-3เดือนบ้าง แค่หาเลี้ยงตัวเองไปวันๆยังไม่พอหนูถึงจบแค่ม.3 เห็นหนูมีงานทำก็พูดแต่ว่าแบ่งให้น้องบ้างๆแต่ไม่ได้รู้รายรับรายจ่ายของหนูสักนิดขอแค่ได้ก็พอ และสุดท้ายพ่อก็มาเสียตอนหนูอายุ16 ยังทำงานไม่เป็นหลักแหล่งแต่ก็โดนย่าและญาติคนอื่นกดดันให้ช่วยจ่ายค่างานศพเป็นหมื่นๆ ตั้งแต่ทำความสะอาดวัด ทำกับข้าวในครัว รับแขกซื้อของ หนูทำคนเดียวหมดแต่หลานชายคนอื่นนอนเล่นเกมกันย่าให้เหตุผลว่ามันคือหน้าที่ของผู้หญิง จนตอนนี้หนูอายุ18 มีครอบครัวเป็นของตัวเองพวกเขาซัพพอร์ตหนูอย่างดี ต้นเดือนมิ.ย.หนูก็จะผูกข้อมือกัน ซึ่งปู่กับแม่ปรึกษากันว่าไม่เรียกสินสอดแล้วแต่ฝ่ายชายจะให้ เพราะพวกเขาเลี้ยงดูหนูมาตลอดไม่ได้อดอยากอะไร แม่แฟนของหนูเลยจะใส่พานประมาณหมื่น+ แต่ย่าและป้าอีกคนก็ค้าน บอกว่าต้องเป็นแสนขึ้นและเอาเรื่องบุญคุณมาทวงว่าเลี้ยงดูมาตั้งเท่าไหร่ ยอมแขนหลุดต้องใส่เหล็กดามตลอดชีวิตรู้งี้ปล่อยให้ตายดีกว่า(ปู่กับย่าเคยโดนหมาตัดหน้ารถจนเสียหลักแต่ย่าอุ้มหนูไว้หนูจึงไม่เป็นอะไรตอนนั้นน่าจะ1ขวบ) และยังพูดอีกว่าแม่ของหนูมีสิทธิ์อะไรไม่ได้มาเลี้ยงดู ตอนนี้ก็เริ่มคิดว่าคงไม่ผูกแล้วข้อมือเดี๋ยวจะมีปัญหากันเปล่าๆ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ก้าวขาออกจากบ้านหลังนั้นตอนม.1สุขภาพจิตก็ดีขึ้นมากๆ เป็นซึมเศร้าตั้งแต่ป.5เกือบตายครั้งนึงปู่ก็พาส่งรพ.ทัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงพูดได้เต็มปากว่าเกลียดย่ามากจริงๆ แต่ปู่ขอให้ปล่อยวางหนูถึงปลง เวลาไปหาปู่แล้วได้ยินเขาพูดอะไรไม่ดีก็ไม่เคยเก็บเอามาใส่ใจ แต่เขาต่างหากไม่เคยเปลี่ยนไปเลยยังอคติกับหนูเสมอมา มันผิดตั้งแต่หนูเกิดมาแล้ว