ความสำเร็จที่แลกมาด้วยความโดดเดี่ยว

นานมากที่อยู่ตัวคนเดียว อยู่โดยไม่มีใครให้ฝากความรัก วางภาระอันหนักอึ้งลงได้ กับกลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูงที่โคตรเหงา

เป็นคนที่ถ้าคิดดีๆตัวเองไม่ได้แย่มากมายเท่าไหร่ รูปร่างหน้าตาก็พอไปวัดไปวาได้ เรียนก็กลายๆลุ้นเกียรตินิยมพอไหว คิดว่าตัวเองก็เป็นคนดีคนหนึ่ง ไม่กินเหล้า ไม่เที่ยวบ้าหาผู้ชาย แต่ก็ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย

ด้วยการที่เป็นคนเงียบ ถึงเงียบมาก ไม่ชอบพูดอะไรไร้สาระมากมาย จึงนิ่งๆเป็นส่วนใหญ่ เวลากิจกรรมก็ไปได้ แต่อยู่ในที่คนเยอะๆแล้วรู้สึกเหมือนตัวคนเดียว ไม่มีใครสนใจ เขาสนใจแต่คนพูดเก่งๆกัน บางทีบางคร้งบางเวลาชอบเอาตัวเองไปเปรียบกับคนที่เก่งกว่า สวยกว่า ดีกว่า จนทำให้คุณค่าตัวเองลดลงไป ถามตัวเองบ่อยครั้งว่าผิดพลาดตรงไหน แต่คำตอบก็ยังเป็นคำตอบเดิม

เราไม่ได้ผิดอะไร แต่เป็นนิสัยที่ต่างจากคนทั่วไปมากกว่า เราพูดน้อย  แต่เราจริงใจน่ะ อยากถามว่าทำไมใครที่พูดหวานๆแต่ไม่จริงใจถึงได้มีคนรักมากกว่าล่ะ สมัยนี้เขาตัดสินคนแค่คำพูดกันแล้วหรอ...

เมื่อก่อนอยากมีแฟน ตอนนี้ก็เริ่มปลงๆ คงจะมีแต่หาไม่เจอสักทีเจ้าชาย อยากได้คนเงียบแบบเดียวกันมาจะเข้าใจ

เราวาดฝันอนาคตไว้ทั้งหมด มั่นใจที่สุดว่าวันข้างหน้าจะสำเร็จ จะต้องมีเงินทองมากมาย จะสบายแน่ๆ แต่ในภาพที่คิดฝัน ในนั้นไม่มีใครเลยข้างๆมาร่วมยินดี แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร