มีครอบครัวแต่กลับโดดเดี่ยว

ตอนนี้หนูอายุ16-17ค่ะ ตั้งแต่เด็กหนูมักโดนทิ้งเสมอ แม่ของหนูเลิกกับพ่อตั้งแต่หนูยังเด็ก หนูได้อยู่กับแม่ของยาย พอท่านเสียหนูเลยต้องมาอยู่กับแม่ช่วงหนึ่ง
หนูมีพี่สาว1คน น้องชาย1คน เวลาแม่พพูดกับหนูเขาจะแทนตัวเองว่ากู เรียกหนูว่าอีและตามด้วยชื่อของหนูเสมอ เวลาหนูเรียนถ้าตอนไหนหนูอันดับตกต่ำกว่าที่3 แม่จะว่าและด่าหนูเสมอ ต่างจากพี่และน้องที่มักจะปลอบ แม่ชอบพูดกับคนอื่นว่าไม่ได้ตั้งใจให้หนูเกิดมา ขนาดกินยาคุมมันยังเกิดมาได้ แม่มักพูดเป็นเรื่องสนุกเสมอ หนูทำอะไรไม่พอใจนิดหน่อยแม่ก็จะด่าและตี แม่ชอบบอกว่าที่ตีเพราะว่ารัก แต่รักของแม่มันเจ็บมากเลยค่ะ แม่ชอบบอกว่าต้องเสียสละให้น้องและพี่ไม่ว่าอะไรก็ตาม แต่พอพูดกับคนอื่นแม่จะบอกว่าพี่เสียสละให้หนูตลอด หนูต้องหยุดเรียนมาทำงานตั้งแต่14 เพราะพี่กับน้องต้องเรียนหนูเรียนกศน.ได้ เวลาถามอะไรเขาก็จะตอบมาว่ากูแม่หรือลูกต้องรายงานทุกอย่างรึไงเป็นประโยคนี้เสมอจนหนูเลือกจะไม่ตั้งคำถาม เวลาพี่หรือน้องมาหาเรื่องหนูแม่มักจะด่าและเข้าข้างพี่กับน้องตลอด เวลาไหนที่เขาคุยเล่นกันสนุกหนูพยายามที่จะคุยด้วยแม่ก็จะเงียบและทำหน้าบึ้งตลอดหนูเลยเลือกที่จะเงียบและเดินออกมา เขาชอบไล่ค่ะไล่ว่าจะไปตายที่ไหนก็ไป เวลาเขาไปไหนหนูมักจะถูกทิ้งไว้ตลอด มันมีหลายอย่างมากค่ะถ้าให้เล่าก็คงไม่หมด มันสะสมจนตอนนี้หนูกลายเป็นคนที่เงียบไม่ตั้งคำถามไม่พูดถ้าไม่ถามเพราะถ้าหนูตั้งคำถามจะโดนด่า ถ้าพูดก็โดนเมิน ขอบคุณที่อดทนอ่านมันจนจบนะคะ