หนทางที่ดูเดียวดาย

หนทางที่ดูเดียวดาย ชีวิตที่ผ่านเรื่องราวมากมาย มีคุณค่ากับคนอื่น บางครั้งตัวเองกลับดูไม่มีคุณค่า มีประโยชน์เขาก็หลงไหล  แต่เมื่อไม่มีใครเหลืออยู่ข้างกาย กลับรู้สึกเหมือนความหมายทั้งหมดยืนอยู่ไกลออกไป เหลือเพียงเสียงใจตัวเองที่ค่อย ๆ ถามซ้ำ ๆ ว่า “ฉันสำคัญจริงหรือ” ทุกคำตอบเหมือนกระจกแตก เป็นภาพชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ไม่เคยประกอบกันเป็นรูปเดียว

     บางคืนฉันจึงเรียนรู้ที่จะนั่งเงียบกับความว่างนั้น ฟังเสียงลมหายใจตัวเองเป็นดนตรีชิ้นเดียวที่ยังติดอยู่ในอก หยิบความทรงจำที่ไม่มีใครต้องการกลับมาดูแลอย่างช้า ๆ เหมือนคนเก็บดอกไม้ริมถนน หยาดฝนที่เคยตกก็ยังเป็นน้ำ ใบไม้ที่เคยร่วงก็ยังกลับสู่ดิน — สิ่งเล็ก ๆ ที่ฉันทำให้ตัวเองคือการยอมรับว่า แม้ไม่มีใครเห็นค่าที่ฉันให้ แต่การให้ยังคงมีความหมาย
และเมื่อถึงเช้าวันหนึ่ง ฉันก็เข้าใจอย่างเงียบ ๆ ว่า “คุณค่า” ไม่จำเป็นต้องวัดด้วยสายตาคนอื่นเสมอไป บางครั้งมันถูกสร้างด้วยการอดทน ไม่ทิ้งสิ่งที่ทำ

     แม้ว่าจะไม่มีใครมาชม บางครั้งความมีประโยชน์คือการเป็นที่พักพิงชั่วคราวให้ใครบางคนได้ผ่านพ้นพายุไป ความรักที่ไม่มีคำตอบอาจไม่สูญเปล่า แต่กลายเป็นพลังเล็ก ๆ ที่ทำให้ฉันลุกขึ้นได้อีกครั้ง
ฉันยังคงเดินต่อไป ฝืนยิ้มให้โลกที่ไม่เข้าใจ บางครั้งก็หยุดเพื่อกวาดเศษใจที่หายไปคืนมาวางไว้ในกระเป๋า แล้วเดินต่ออย่างไม่รีบร้อน เพราะรู้แล้วว่าแม้ทางจะยาวและเดียวดาย แต่ทุกก้าวที่ฉันก้าวออกไป ก็เพิ่มน้ำหนักให้กับความเป็นฉัน — และนั่นเองคือความจริงที่ฉันไม่ยอมแลกกับใครอีกต่อไป