สวัสดีครับ ผมอายุ 15 ล่ะ ขอไม่บอกช่ื่อนะ ครอบครัวผมมีอยู่ ทั้งหมด 4 คนถ้านับคนที่อยู่ด้วยในบ้าน ก็ 7 คน ฟังแล้วมันดูเหมือนอบอุ่นนะ
ผมมีพ่อและแม่ และก็พี่สาวอีก 1 คน ส่วนอีก 3 คน เป็น ลุง,ป้า พ่อแม่ผมมีอาชีพค้าขายครับ เป็นเหมือนพ่อค้าคนกลางอ่ะ ทุกๆ บ่ายโมงเกือบๆ 2 โมง พ่อกับแม่ผมก็ต้องไปต่างจังหวัดครับ กลับบ้านมาอีกทีนึงก็เกือบๆ 10 โมง แกทำแบบนี้เกือบทุกวันอ่ะครับ ถ้าไม่มีของก็หยุดพักผ่อนกัน มีอยู่ช่วงนึง แกคงหักโหมกันเกินไปอ่ะ คิดดูเหอะ ได้พักผ่อนแค่ 2-3 ชม. จนเข้า รพ. ช่วงนั้นเป็นช่วงขาลงของครอบครัวผมสุดๆล่ะ พ่อแม่ก็ไม่ได้หาเงิน ลุงก็เหมือนเป็นบ้าอ่ะ สติไม่ดี ป้าก็ไปอยู่กับสามีแกก่อนหน้าไม่กี่เดือน ส่วนพี่ผมน่ะหรอ พี่ผมเรียนจบแค่ ม.3 ครับ แกดื้อมากน่ะ ตอนเรียนอาชีวะแบบขอแม่ซื้อรถเครื่อง คันนึงตอนนั้นแม่ไม่มีตังเลยสักบาท ก็ต้องไปกู้ธนาคาร จนเป็นหนี้ธนาคารจนถึงทุกวันนี้แหละครับ แกติดผช. ครับ แบบมั่วสุมเลยแหละ และก็ท้องมา คือตอนนั้นแม่เกือบเป็นบ้าแล้วอ่ะ เพราะแม่หวังในตัวพี่ผมมากๆ และแม่และพี่ผมก็พากันไปเอาลูกในท้องออกครับ ตอนนั้นผมไม่ค่อนรู้เรื่องไรหรอก กำลัง ป.4 อยู่
เข้าเรื่องกันต่อครับ ตอนนั้นผมแถบไม่อยากไป รร. อ่ะคือ ไปก็ไม่มีตังไป มีครั้งนึงครับ ผมหิวมากๆอ่ะ ไปขอเศษอาหารที่เขากินกันเสร็จแล้วอ่ะครับกิน แต่ดีหน่อยที่แม่บ้านเขาใจดีให้ตังผม น่าจะสัก 20 บาทมั้งไปซื้ออาหารกิน จนทุกวันนี้ผมยังจำหน้าป้าคนนี้ได้อยู่เลย
ก็อย่างที่บอกอ่ะครับ พ่อแม่ผมก็ต้องออก จากบ้าน ตอนผมไปเรียนพอดี พอกลับบ้านมาก็ตรงกับเวลาที่ผมอยู่ รร.พอดี แกก็เลย เอาตังวางไว้ ให้ครั้งล่ะ 50 ให้ใช้ถึงตอนเที่ยง เพราะตอนเย็นกลับบ้านมาก็ จะได้อีก 50 บาท ทุกวันนี้ผมอยู่บ้านก็เหมือนอยู่กันแค่ 2 คนกับลุง ลุงก็ช่วยเหลือผมไรไม่ได้เลย เพราะแกก็ยังช่วยตัวเองไม่ได้ มีพ่อแม่ก็เหมือนไม่มีอ่ะครับ คิดไปคิดมา ผมอิจฉานะเพื่อนๆ ที่มีพ่อแม่อยู่ด้วย ทำอาหารให้กิน พาไปเที่ยว ซึ่งผมไม่เคยได้สัมผัสมันเลย
ผมชินแล้วแหละ พ่อแม่หวังในตัวผมมากน่ะ อยากให้ผมเรียนจบมหาลัย ได้ทำงาน เอาเงินไปใช้หนี้ให้พ่อและแม่ พาพ่อแม่ไปอยู่ด้วย คิดแล้วคงมีความสุขเนอะ!!! ทุกครั้งที่ผมมีเรื่องทุกข์ใจไรผมก็จะพูดมันออกมาคนเดียวนั้นแหละ ก็ไม่มีใครคอยฟังอยู่แล้ว ผมมีความสุขนะ อยากบอกพ่อแม่ว่า ตอนนี้อ่ะผมเก็บตังได้จำนวนนึงนะ อยากให้พ่อแม่พักผ่อน เดี๋ยวเราไปเคาท์ดาวกันที่ กรุงเทพนะพ่อแม่
มันเป็นอะไรที่เด็กอายุ 15 จะรับไหว!!!
ผมมีพ่อและแม่ และก็พี่สาวอีก 1 คน ส่วนอีก 3 คน เป็น ลุง,ป้า พ่อแม่ผมมีอาชีพค้าขายครับ เป็นเหมือนพ่อค้าคนกลางอ่ะ ทุกๆ บ่ายโมงเกือบๆ 2 โมง พ่อกับแม่ผมก็ต้องไปต่างจังหวัดครับ กลับบ้านมาอีกทีนึงก็เกือบๆ 10 โมง แกทำแบบนี้เกือบทุกวันอ่ะครับ ถ้าไม่มีของก็หยุดพักผ่อนกัน มีอยู่ช่วงนึง แกคงหักโหมกันเกินไปอ่ะ คิดดูเหอะ ได้พักผ่อนแค่ 2-3 ชม. จนเข้า รพ. ช่วงนั้นเป็นช่วงขาลงของครอบครัวผมสุดๆล่ะ พ่อแม่ก็ไม่ได้หาเงิน ลุงก็เหมือนเป็นบ้าอ่ะ สติไม่ดี ป้าก็ไปอยู่กับสามีแกก่อนหน้าไม่กี่เดือน ส่วนพี่ผมน่ะหรอ พี่ผมเรียนจบแค่ ม.3 ครับ แกดื้อมากน่ะ ตอนเรียนอาชีวะแบบขอแม่ซื้อรถเครื่อง คันนึงตอนนั้นแม่ไม่มีตังเลยสักบาท ก็ต้องไปกู้ธนาคาร จนเป็นหนี้ธนาคารจนถึงทุกวันนี้แหละครับ แกติดผช. ครับ แบบมั่วสุมเลยแหละ และก็ท้องมา คือตอนนั้นแม่เกือบเป็นบ้าแล้วอ่ะ เพราะแม่หวังในตัวพี่ผมมากๆ และแม่และพี่ผมก็พากันไปเอาลูกในท้องออกครับ ตอนนั้นผมไม่ค่อนรู้เรื่องไรหรอก กำลัง ป.4 อยู่
เข้าเรื่องกันต่อครับ ตอนนั้นผมแถบไม่อยากไป รร. อ่ะคือ ไปก็ไม่มีตังไป มีครั้งนึงครับ ผมหิวมากๆอ่ะ ไปขอเศษอาหารที่เขากินกันเสร็จแล้วอ่ะครับกิน แต่ดีหน่อยที่แม่บ้านเขาใจดีให้ตังผม น่าจะสัก 20 บาทมั้งไปซื้ออาหารกิน จนทุกวันนี้ผมยังจำหน้าป้าคนนี้ได้อยู่เลย
ก็อย่างที่บอกอ่ะครับ พ่อแม่ผมก็ต้องออก จากบ้าน ตอนผมไปเรียนพอดี พอกลับบ้านมาก็ตรงกับเวลาที่ผมอยู่ รร.พอดี แกก็เลย เอาตังวางไว้ ให้ครั้งล่ะ 50 ให้ใช้ถึงตอนเที่ยง เพราะตอนเย็นกลับบ้านมาก็ จะได้อีก 50 บาท ทุกวันนี้ผมอยู่บ้านก็เหมือนอยู่กันแค่ 2 คนกับลุง ลุงก็ช่วยเหลือผมไรไม่ได้เลย เพราะแกก็ยังช่วยตัวเองไม่ได้ มีพ่อแม่ก็เหมือนไม่มีอ่ะครับ คิดไปคิดมา ผมอิจฉานะเพื่อนๆ ที่มีพ่อแม่อยู่ด้วย ทำอาหารให้กิน พาไปเที่ยว ซึ่งผมไม่เคยได้สัมผัสมันเลย
ผมชินแล้วแหละ พ่อแม่หวังในตัวผมมากน่ะ อยากให้ผมเรียนจบมหาลัย ได้ทำงาน เอาเงินไปใช้หนี้ให้พ่อและแม่ พาพ่อแม่ไปอยู่ด้วย คิดแล้วคงมีความสุขเนอะ!!! ทุกครั้งที่ผมมีเรื่องทุกข์ใจไรผมก็จะพูดมันออกมาคนเดียวนั้นแหละ ก็ไม่มีใครคอยฟังอยู่แล้ว ผมมีความสุขนะ อยากบอกพ่อแม่ว่า ตอนนี้อ่ะผมเก็บตังได้จำนวนนึงนะ อยากให้พ่อแม่พักผ่อน เดี๋ยวเราไปเคาท์ดาวกันที่ กรุงเทพนะพ่อแม่