เงินร้อยบาทที่ไม่เคยลืม

เป็นการให้ที่มีความสุขที่สุดในชีวิตค่ะ  บางทีอาจตอบคำถามคาใจของใครหลายคนว่า ทำทานดีไหม

เย็นวันนั้น เรากำลังรอรถเมล์จะกลับบ้าน มีลุงกับป้าสองคน อายุราว 50  ท่าทางแปลกๆ
แล้วได้ยินลุงบอกป้าว่า ลองดู แล้วแกให้ป้าซึ่งน่าจะเป็นเมียแก  ข้ามสะพานลอยไปอีกฟากถนนที่เป็นป้ายรถเมล์เหมือนกัน

ส่วนตัวแกก็เที่ยวเดินขอตังคนที่ยืนรอรถเมล์อยู่ป้ายที่เราจะขึ้น

เรานึกลังเลว่าจะให้ดีไหม เพราะดูแกไม่เหมือนขอทานอาชีพ แต่งตัวก็สะอาดใช้ได้ แม้จะดูเก่าๆ หิ้วถุงก๊อบแก็บใบโตไว้ด้วย

แล้วแกกับเมียจะมาขอทานทำไม

แล้วถ้าให้ จะให้เท่าไหร่ดี 5 10 20  เลยนึกในใจว่า เอางี้ดีกว่า ล้วงกระเป๋ากางเกงออกมาได้อะไรก็จะให้ไป

จขกท มีนิสัยไม่ดี ไม่ชอบใส่ตังค์ไว้ในกระเป๋าตังค์ ชอบยัดลงในกระเป๋ากางเกงเลย
แกเดินใกล้เข้ามาแล้ว จขกทก็ควักตังค์ออกมา

ตายละวา แบ็งค์ 100  เสียดายวิบเลย  แต่นึกอีกที ตัดใจ เพราะตั้งใจทำทานแล้วนี่

พอยื่นให้แก แกเงยหน้ามองเรา เราเห็นน้ำใสๆหล่ออยู่ในตาฝ้าๆของแก เห็นชัดเลยว่าแกพูดไม่ออก

แค่ถ้าแค่นี้เราก็ยังคิดว่า โธ่ คงตกใจ เพราะไม่ค่อยมีใครให้ทานแบ็งค์ร้อย แต่คำที่แกพูดต่อมาสิ ทำให้เราขนลุก

แกตะโกนเรียกเมียแกฟากโน้น ว่า  ยาย ยาย ได้แล้ว ได้แล้ว  มือก็โบกแบ็งค์ร้อยเราใหญ่

เสร็จแล้วแกรีบวิ่งข้ามไปหาเมียแกข้างโน้นอย่างดีใจเป็นที่สุด  จนลืมแม้แต่จะขอบคุณเรา

อาจได้เป็นค่ารถกลับบ้านต่างจังหวัด เพราะมาหาญาติที่กท แล้วไม่เจอ


แล้วสองคนลุงป้า  ยกมือไหว้เราท่วมหัวมาจากฟากโน้น

แสดงว่าเงินร้อยบาทนี่สำคัญขนาดเป็นความเป็นความตายของลุงกับป้าคู่นี้เลย  

อาจเป็นค่ารถกลับบ้านต่างจังหวัด เพราะมาหาญาติแล้วไม่เจอ

หรืออะไรก็สุดเดา แต่สายตาคู่นั้น กับท่าทางดีใจสุดขีดยังติดตาเราอยู่จนทุกวันนี้    นึกถึงทีไรอิ่มใจทีนั้นค่ะ