จากการศึกษาภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์ และ นิรุกติศาสตร์ ภาษาไทย พบว่า ภาษาไทยสยามบางกอก ควรที่จะยังเก้บ ตัวอักษร ที่เราท่องกันตั้งแต่เด็กไว้ด้วย คือ ฃ ฃวด และ ฅ ฅน เพราะว่า จากการเปรียบ ภาษาในกลุ่ม ไต ไท พบกว่า ยังมี ภาษาไทขาว ในเวียดนามเหนือ และ ภาษาไทลื้อ ในพม่า และในภาคเหนือของไทย ที่ยังออกเสียงนี้แตกต่างจาก เสียง ข ไข่ และ ค ควาย ครับ
แต่เนื่องจาก ขวด ควรจะสะกด ด้วย ข ไข่ จึงจะถูกต้อง ตามหลัก ภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์ ผมจึงเสนอให้ เรียก ฃ ฃ้าว หรือ ฃ เฃ้า ตามแหล่งที่มาของคำไทเดิม แม้จะออกเสียงยาว ว่า ข้าว อย่างไทสยาม ก็ตามทีครับ
คำที่ควรสะกด ด้วย ฃ ฃ้าวเปลือกรวงทอง มีดังนี้
ฃ้าม ฃ้ามสะพาน
ฃัน ไก่ฃันแต่รุ่งเช้า
ฃาน เด็กน้อยฃานรับคุณยาย
เฃ้า ขออนุญาตเฃ้าห้องเรียนครับ
เฃ่า หกล้มหัวเฃ่าถลอก
ฃาว ฃาวราวปุยฝ้าย
เฃียง สับปลาบนเฃียงไม้
เฃี้ยว ฟันเฃี้ยวแท้เพิ่งขึ้น
เฃียว ใบไม้สีเฃียว
ฃิง อยากกินน้ำฃิง
เฃียว ผักชนิดนี้เหม็นเฃียวมาก
ฃอ ตะฃอหลุดจากกัน
ฃ่ม อย่าฃ่มเหงกัน
ฃอด ฃอดปมเชือก
ฃอด แม่ฃอดเกล็ดปลา
ฃวบ เด็กอายุสามฃวบ
ฃูด หญิงนั่งฃูดมะพร้าว
ฃุด ลุงฃุดหลุมปลูกต้นไม้
ฃึ้น น้ำฃึ้นให้รีบตัก
ไฃ ไฃกุญแจเฃ้าบ้าน
แฃก แฃกมาเยี่ยมถึงบ้าน
เฃ็น เฃ็นครกฃึ้นเขา
เฃ้า ฃ้าว เฃ้าเปลือกรวงท้อง ฃ้าวสุกเต็มหม้อ
ฃี้ ฃี้ดินติดรองเท้า
ฃ้อ ฃ้อต่ออักเสบ
ฃม มะระมีรสฃม
ฃบ ฃบกัด
เฃื่อง ไก่ตัวเฃื่อง
คำที่ควรสะกดด้วย ฅ ฅน คือ
ฅา หญ้าฅาฃึ้นรก
ไฅ ขัดฃี้ไฅ
ฅาย ให้ฅายออกมา
ฅำ ทองฅำแท่ง
ฅ่ำ ฅ่ำฅืนอันเหน็บหนาว
ฅัน ยุงกัดฅันมาก
ฅัน เดินย่ำตามฅันนา
ฅ้าง ว่าวลอยฅ้างฟ้า
ฅาด เขาฅาดเข็มขัด
ฅาว เหม็นกลิ่นฅาวปลา
แฅ่ง โดนเตะที่หน้าแฅ่ง
ฅอ เป็นหวัดเจ็บฅอ
ฅม มีดฅมกริบ
ฅอก วัวหายล้อมฅอก
ฅ้อน ยกฅ้อนตอกตะปู
ฅุ้ม ฅุ้มกันภัย
แฅม เหยียบเรือสองแฅม
ฅืน ฅ่ำฅืนอันเหน็บหนาว
ฅืบ ความฅืบหน้า
ฅาน แบกฅานใส่น้ำ
ฅาง โดนต่อยฅางแตก
เฅ้า นกเฅ้าโมง
ฅน ฅนรักกัน
Reference
Li, FK (1977) A handbook of comparative Tai. The University Press of Hawaii
Copyright 2015 Prapanth Iamwiriyakul
ฯฯฯฯฯฯฯฯฯคำไทยสยามบางกอก ที่ควรสะกดด้วย ฃ ฃ้าว หรือ ฃ เฃ้า และ ฅ ฅน ครับ ฯฯฯฯฯฯฯ
แต่เนื่องจาก ขวด ควรจะสะกด ด้วย ข ไข่ จึงจะถูกต้อง ตามหลัก ภาษาศาสตร์ประวัติศาสตร์ ผมจึงเสนอให้ เรียก ฃ ฃ้าว หรือ ฃ เฃ้า ตามแหล่งที่มาของคำไทเดิม แม้จะออกเสียงยาว ว่า ข้าว อย่างไทสยาม ก็ตามทีครับ
คำที่ควรสะกด ด้วย ฃ ฃ้าวเปลือกรวงทอง มีดังนี้
ฃ้าม ฃ้ามสะพาน
ฃัน ไก่ฃันแต่รุ่งเช้า
ฃาน เด็กน้อยฃานรับคุณยาย
เฃ้า ขออนุญาตเฃ้าห้องเรียนครับ
เฃ่า หกล้มหัวเฃ่าถลอก
ฃาว ฃาวราวปุยฝ้าย
เฃียง สับปลาบนเฃียงไม้
เฃี้ยว ฟันเฃี้ยวแท้เพิ่งขึ้น
เฃียว ใบไม้สีเฃียว
ฃิง อยากกินน้ำฃิง
เฃียว ผักชนิดนี้เหม็นเฃียวมาก
ฃอ ตะฃอหลุดจากกัน
ฃ่ม อย่าฃ่มเหงกัน
ฃอด ฃอดปมเชือก
ฃอด แม่ฃอดเกล็ดปลา
ฃวบ เด็กอายุสามฃวบ
ฃูด หญิงนั่งฃูดมะพร้าว
ฃุด ลุงฃุดหลุมปลูกต้นไม้
ฃึ้น น้ำฃึ้นให้รีบตัก
ไฃ ไฃกุญแจเฃ้าบ้าน
แฃก แฃกมาเยี่ยมถึงบ้าน
เฃ็น เฃ็นครกฃึ้นเขา
เฃ้า ฃ้าว เฃ้าเปลือกรวงท้อง ฃ้าวสุกเต็มหม้อ
ฃี้ ฃี้ดินติดรองเท้า
ฃ้อ ฃ้อต่ออักเสบ
ฃม มะระมีรสฃม
ฃบ ฃบกัด
เฃื่อง ไก่ตัวเฃื่อง
คำที่ควรสะกดด้วย ฅ ฅน คือ
ฅา หญ้าฅาฃึ้นรก
ไฅ ขัดฃี้ไฅ
ฅาย ให้ฅายออกมา
ฅำ ทองฅำแท่ง
ฅ่ำ ฅ่ำฅืนอันเหน็บหนาว
ฅัน ยุงกัดฅันมาก
ฅัน เดินย่ำตามฅันนา
ฅ้าง ว่าวลอยฅ้างฟ้า
ฅาด เขาฅาดเข็มขัด
ฅาว เหม็นกลิ่นฅาวปลา
แฅ่ง โดนเตะที่หน้าแฅ่ง
ฅอ เป็นหวัดเจ็บฅอ
ฅม มีดฅมกริบ
ฅอก วัวหายล้อมฅอก
ฅ้อน ยกฅ้อนตอกตะปู
ฅุ้ม ฅุ้มกันภัย
แฅม เหยียบเรือสองแฅม
ฅืน ฅ่ำฅืนอันเหน็บหนาว
ฅืบ ความฅืบหน้า
ฅาน แบกฅานใส่น้ำ
ฅาง โดนต่อยฅางแตก
เฅ้า นกเฅ้าโมง
ฅน ฅนรักกัน
Reference
Li, FK (1977) A handbook of comparative Tai. The University Press of Hawaii
Copyright 2015 Prapanth Iamwiriyakul