คำว่า "Japan" (ญี่ปุ่น) จะอ่านโดยเน้นพยางค์หลังครับ อ่านประมาณ "เฉอะ-แพ้นฺ" (โฟนิกส์: juh-PAN /// โฟเนติกส์:  /dʒəˈpæn/) ไม่ใช่เจแปน

พอกลายเป็นคำว่า "Japanese" (คนญี่ปุ่น) ก็จะเน้นโดยถอยหลังไปอีก คือเน้นพยางค์สุดท้ายเหมือนกัน อ่านว่า "แฉพ-เพอะ-นี้ซฺ" (โฟนิกส์: jap-uh-NEEZ /// โฟเนติกส์: /ˌdʒæpəˈniːz/)

จริง ๆ มันเป็นสูตรการเน้นคำได้เลยครับ คำที่ลงท้ายด้วย -ese (ที่หมายถึง เชื้อชาติ) จะเน้นพยางค์หลังตลอด

China อ่าน "ช้าย-เหนอะ" (CHAI-nuh, /ˈtʃaɪnə/) ประเทศจีน
Chinese อ่าน "ชาย-นี้ซฺ" (chai-NEEZ, /tʃaɪˈniːz/) คนจีน

Taiwan อ่าน "ทาย-ว้าน" (tai-WAAN,  /taɪˈwɑːn/) ประเทศไต้หวัน
Taiwanese อ่าน "ทาย-เหวอะ-นี้ซฺ" (tai-wuh-NEEZ, /ˌtaɪwəˈniːz/) คนไต้หวัน

และคำอื่น ๆ เช่น Vietnamese (ชาวเวียดนาม), Burmese (ชาวเมียนมาร์), Portuguese (ชาวโปรตุเกส) จะเน้นเสียงด้านหลังสุดทั้งหมดเลย

รวมถึงคำว่า "Siam" (สยาม) ก็มีเวอร์ชัน "Siamese" ด้วย (ปัจจุบันใช้เรียกพันธุ์แมว "Siamese cat" และไม่ค่อยหมายถึง "ชาวสยาม" แล้ว) โดยเวอร์ชันแรก Siam ฝรั่งจะออกเสียงประมาณ "ซาย-แยม" (sai-YAM) หรือคนอังกฤษพูดชัดกว่าหน่อย (จากที่เคยได้ยินมา) ประมาณ "ซา-ยาม" (SAH-yaam) ***แต่ส่วนมากก็อ่าน ซาย-แยม กันครับ

พอเป็น Siamese ก็จะอ่านประมาณ "ซาย-เหยอะ-มี้ซ" (sai-yuh-MEEZ) โดยเน้นพยางค์สุดท้ายเหมือน -ese คำอื่น ๆ

สรุปแล้วมันเป็นกฎการออกเสียงที่ค่อนข้างตายตัวเลยครับ (จำไปใช้ได้)

เราเริ่มจาก Japan (Japanese) ยาวมาจนถึง Siam (Siamese) ตอนนี้ต้องออกเสียงได้แม่นแล้วนะ

ว่าแล้วก็ทบทวนตัวโฟเนติกส์ก่อนจบ
- /dʒ/ แทนเสียง J (จฺ หรือ ฉฺ)
- /ə/ แทนเสียงสระเออะ (จะเป็นสระของพยางค์ที่ไม่โดนเน้น)
- /æ/ แทนเสียงสระแอะ
- /iː/ แทนเสียงสระอี
- /aɪ/ แทนเสียงสระอาย
- /ɑː/ แทนเสียงสระอา

และอีกจุดที่สำคัญคือ... หลายคำสะกดด้วยตัว -s แต่เวลาอ่านต้องเป็นเสียง /z/ (ทุกคำที่ผมยกมาในโพสต์นี้-ese จะอ่านเป็นเสียง eez ทั้งหมดเลย)

หรือแม้กระทั่งคำง่าย ๆ ที่เราออกเสียงทุกวันอย่าง "is" (เช่น He is..., It is...) หลายคนยังออกเสียงผิดอยู่นะ มันต้องอ่านว่า "iz" ครับ อาจจะเป็นเกร็ดความรู้การออกเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่สำหรับหูของ native speaker เป็นเสียงที่สำคัญมาก ต้องฝึกแยกระหว่าง s กับ z ให้ได้ (และออกเสียงให้ถูก!)

"รู้ให้มากกว่าเมื่อวาน"
JGC. ✌🏻🇬🇧