....หอบความคิดถึงมาให้ค่ะ....

หิ่งห้อย... หิ่งห้อยน้อยรอนร้อนร่อนปีกฝัน เรืองอำพันท่ามราตรีพิศมัย สู่ท้องทุ่งจรุงพฤกษ์พงไพร เกาะยอดไหวใบข้าวราวสัญชาตญาณ จะหอบสร้อยร้อยวจีมีมนต์ขลัง อังบุหลันกลั่นหยาดดาวพราวผสาน กะจิดริดยิบย่อยรอ

ขอบคุณภาพสวย ๆ จากโลกอออนไลน์.. สองล้อปั่นมา สายตาสอดส่าย กระเป๋าสะพาย สะสมความรู้เต็มใบ กระสอบกระป๋อง และขวดน้ำเมาถุงใหญ่ สะสมความร่ำรวยไว้ ตั้งแต่เยาว์วัย ..ได้มีราคา หวังฝนหล่นพา ชะตาหนูเปลี่ย

O เมื่อคลื่นฝน .. พรมพร่างไม่ว่างเว้น ค่อยโรยเส้นล้อมห่มสายลมร่ำ จึง-ผืนฟ้ารอบด้านคลี่ม่านดำ ของคืนค่ำให้สยาย .. ลงคลายตัว O เพียงจะให้หม่นหมอง .. ที่มองว่า เหมือนรูปรอยเหว่ว้า .. ยามฟ้าหลัว บังดวงวัน

โปรยรอยยิ้มพิมพ์ละไมหทัยชื่น เย็นระรื่นรวยระรินกลิ่นบุปผา ลมละม้ายคล้ายจะชอบจึ่งลอบมา อาบผกากะให้คลุ้งฟุ้งกระจาย ปลิวละล่องฟองเรณูดูประหนึ่ง อึงคะนึง ณ บัดนั้นจะพลันฉาย ให้ทั้งทุ่งรุ่งอรุณกระชุ่นกาย

รินร่ายพจน์บทกลอนอักษรรักร้อยสลักปักลงส่งคำขานว่าใครหนึ่งคิดถึงรำพึงกานท์จากวันวานผ่านเผยเอื้อนเอ่ยมา ลืมหรือยังอักษรกลอนคนเศร้าที่เคยเคล้าครวญคำเพรียกพร่ำหาว่ารักเอยเฉลยพร่ำรำพันพาคำนึงอยู่ทุกครามิลา

@ ดุจดาวประดับหล้า นคราประภางาม                             

หายไป 10กว่าวันไม่ได้เขียนต่อเนื่องจากงานยุ่งมากมายไหนจะงานแบตเตอรี่และงานที่2 ต้องขออภัยที่ทิ้งช่วงยาวครับ ต่อจากความเดิมตอนที่แล้ว คือการถามจิตถามใจตนเองว่าจะทำอะไรต่อ เพราะงานแบตเตอรี่ที่ทำก็เข้

(กลบท มาลัยแก้ว) จะเรียงร้อย ​ถ้อยกานท์ "เพียง"ขานขับ"เคียง"คล้องรับ ​ปรับแปลง "​เติม"แต่งฝัน"เสริม"สารสร้อย ​สำเนียง "พร้อม"เพียงกัน"น้อม"น