ตอนที่ 3 เรือเล็กควรออกจากฝั่ง

หายไป 10กว่าวันไม่ได้เขียนต่อเนื่องจากงานยุ่งมากมายไหนจะงานแบตเตอรี่และงานที่2 ต้องขออภัยที่ทิ้งช่วงยาวครับ

    ต่อจากความเดิมตอนที่แล้ว คือการถามจิตถามใจตนเองว่าจะทำอะไรต่อ เพราะงานแบตเตอรี่ที่ทำก็เข้าจุดอิ่มตัว (เหตุการณ์นี้คือช่วง 2565 นะครับ) จนได้มาเจอเพื่อนรุ่นพี่คนหนึ่งชื่อพี่ อ.  ขออนุญาตย่อชื่อว่าพี่ อ. นะครับ ก็เสวนาสัพเพเหระทั่วไปจนกระทั่งเรื่องงาน ซึ่งเค้าได้บอกว่าฟาร์มปศุสัตว์ที่เค้าทำจะมีหมูที่ตายลงและถูกคัดทิ้งไปเข้าเครื่องย่อยสลายซากไม่ได้เอามาบริโภค ขณะที่คุยอยู่ร้านคราฟเบียร์ก็มึนๆกรึ่มๆแต่ก็ยังจับต้นชนปลายได้ หลังจากนั้นผ่านไป 2สัปดาห์ได้ดู "สารคดีการจัดการศพแห่งอนาคตของสหรัฐอเมริกา" ที่จะเปลี่ยนจากการฝังเป็นการพ่นไนโตรเจนเข้าที่ร่างจากนั้นก็ทำการเขย่าหรืออะไรสักอย่างเนี่ยละให้ร่างกลายเป็นผงแล้วอัดลงพิมพ์เหลือขนาดสี่เหลี่ยมเท่าๆกระเป๋า แล้วส่งคืนให้กับญาติไปฝังดินเพื่อเป็นปุ๋ยปลูกต้นไม้ต่อไป จึงคิดถึงเรื่องของพี่ อ. ขึ้นมาทันทีว่าหมูนั้นก็ถึงนำเข้าเครื่องย่อยสลายซากเช่นกัน เลยโทรไปถามว่าทำไมไม่เอาหมูไปกินพี่ อ. บอกว่าทางฟาร์มมีจรรยาบรรณที่สูงมากถ้าหมูที่ไม่ผ่านเกณฑ์จะถูกคัดทิ้งทำลายด้วยการใส่เครื่องย่อยสลายไม่ฝังดิน   ถึงตรงนี้เพื่อนๆพอเดาออกแล้วใช่ไหมครับว่าเข้าทางพี่แฝดพอดี

   ก็เริ่มที่จะศึกษาสิ่งต่างๆและการจัดการพื้นที่ทางธุรกิจ งบประมาณ การเจาะหาตลาดความเป็นไปได้ เวลาเราอยากทำอะไรมักจะเข้าข้างตัวเองเสมอแต่ก็ไม่ควรมองความจริงด้วย ในเวลานั้นพี่แฝดเองยังเช่าตึกแถวอยู่เลยจะไปทำปุ๋ยได้ยังไง "เดี๋ยวจะแนบภาพตึกให้ดู" เอาวะจะย่ำอยู่กับที่หรอได้เวลาออกทะเลอีกรอบแล้วสินะ !



เอาที่ไหนดีละต้องคำนึงถึงหลายๆอย่างเลยนะแกร อย่างแรกต้องสะดวกเดินทาง ราคาไม่สูง ไม่ต้องติดถนนก็ได้ยังไงก็ขายออนไลน์ เชื่อไหมครับเพื่อนๆพี่แฝดหาโกดังร่วมๆ 4 เดือนพระเจ้า   พี่แฝดไม่ใจร้อนเพราะต้องการที่ๆดีที่สุดก็ต้องหา จนกระทั่ง.....พี่แฝดก็ได้ที่จนได้แต่ว่าโกดังนี้ไม่มีน้ำไฟใดๆเลยต้องเดินเองหมด เนื่องจากเจ้าของเก่าน่าจะถูกยึดและโดนโจรขโมยสายไฟไปป่าวไม่รู้ โกดังร้างจริงๆแต่ราคามันได้