ประเด็นหลัก
- นับวันรู้สึกอึดอัดกับคุณพ่อครับ แบบแค่เห็นหน้าก็รู้สึกว่าปัญหากำลังจะมา ต้องหลบสายตา ทำเมินทุกที ยิ่งเวลาท่านหงุดหงิดทะเลาะกับน้องตัวเล็ก 3 ขวบกว่า ผมก็หงุดหงิดเป็นทวีคูณตาม เพราะ ส่วนตัวเป็นคนชอบอยู่เงียบ ๆ สงบ ๆ และเนื่องจากความเป็นส่วนตัวหายไปหมดตั้งแต่ท่านกลับมาอยู่บ้านทำให้ผมค่อนข้างที่จะหงุดหงิดง่ายขึ้นเวลาที่กำลังเกิดบรรยากาศเงียบ ๆ แล้วถูกรบกวน
นิสัยของพ่อ + สาเหตุที่ทำให้กลับมาบ้าน
- นิสัยของท่านเป็นคนโมโหร้าย เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ ขี้น้อยใจ ชอบประชด เอะอะโวยวาย ชอบเสียงดัง มองเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่หมด ปากไวเวลาโมโห ไร้เทียมทานเวลาโมโห ใช้อารมณ์ตัดสินใจเสมอ เป็นคนสะอาดจัดมาก มากซะจนเด็กจับหนังสือพิมพ์ยังบ่นยังโมโหได้ นิสัยดีมีนะครับ แต่ถ้าขอเล่าให้ตรงกับเรื่องที่เขาทำให้ผมอึดอัด
- ปกติ พ่ออยู่กับแฟนเขาและน้องตัวเล็กที่หอพักครับ คือ ท่านไม่ลงรอยกับปู่ผมมานานมาก และ 3 ปีก่อนก็ทะเลาะกันใหญ่โตจนต้องออกไปอยู่หอกัน และ 6 เดือนก่อนก็เลิกกับแฟน ผมต้องพากลับมาอยู่บ้าน ท่านไม่ทำงานครับ ไม่ทำอะไรเลย คือ อยู่ห้องเลี้ยงลูกครับ ซึ่งก็เลี้ยงด้วยวิธีของท่านคือ เสียงดัง ตวาด ไม่ได้ดั่งใจก็ขึ้นกูกับลูก หนักเข้าหน่อยมี "ตบ" หน้าน้องครับ หงุดหงิดใครก็ลงกับน้อง ท่านอายุ 50 กว่าแล้วครับ วัน ๆ รอแฟนกลับจากงานก็จะขอนั่นขอนี่ พอไม่ได้ดั่งใจก็จะลงกับลูก แล้วก็เก็บมาคิดเล็กคิดน้อยจนสุมเป็นกองใหญ่ ชอบมีปัญหาเรื่องเงินกับแฟนทั้งทีขอเขาใช้ เป็นเหตุให้แฟนอยู่ด้วยไม่ไหวครับ
- หลังจากกลับมาบ้าน ก็มีแต่ปัญหาครับ เขาคิดถึงแฟน อยากเจอ อยากไปหา อยากกลับมาอยู่ด้วยกัน แต่แฟนเขาเป็นคนใจแข็งครับ เลิกคือเลิก ไม่คือไม่ ซึ่งพ่อผมก็เอานิสัยเดิม ๆ ไปตามง้อ และไม่ได้ผลครับ ใจร้อน ใช้อารมณ์คุย จนถึงขั้นไปจับคอเสื้อเขย่า ไปทุบขาเขา ไปเรียกร้องความสนใจด้วยการเอาหัวตัวเองไปโขกกำแพง นั่งทุบตีตัวเอง ซึ่งผมได้ "ห้าม" ทุกครั้งแต่ท่านไม่เคยฟังครับ แล้วก็กลับมานั่งร้องไห้ที่บ้าน แน่นอนว่าพอลงกับใครไม่ได้น้องก็รับเต็ม ๆ เหมือนเดิมครับ เพราะมันไม่รู้เรื่อง ชอบวิ่งไปกวนไปหาเขาตอนเขาอารมณ์ไม่ดี ผมก็เตือนพ่อตลอด แต่ท่านก็เหมือนเดิม
- พอหนักเข้า ตามไปอาละวาดที่บริษัทครับ คนมองคนมุงกัน น้องชายผม (น้องคนรอง) เป็นคนอยู่ในเหตุการณ์ ซึ่งพ่อผมโทรให้ไปรับกลับ แต่พอไปก็ไม่กลับครับ มีเรื่องมีราว ไปพาลเพื่อนผู้ชายของแฟน ไปขู่ฆ่าเขา จนน้องผมทนไม่ไหวอยากให้ไปสงบสติในคุก ซึ่งคนในบ้านก็พูดกันเพราะ 3 เดือนแล้วไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย ทำตัวแย่เข้าเรื่อย ๆ น้องผมให้ยามโทรเรียกตำรวจ พ่อผมก็ท้าให้เรียกมา แต่แฟนพ่อไม่ให้เรียกครับ จนสุดท้ายน้องผมก็เอาพ่อกลับมาได้ แกก็นั่งร้องไห้ที่บ้าน ซึ่งผมก็เดินมาต่อว่าตามปกติ เตือนไม่ฟัง บอกแล้วไม่เชื่อ นับวันมีแต่ทำให้เขาอยากหายไป ใช้อารมณ์นักก็ต้องเจอแบบนี้ ท่านก็นั่งร้องไห้ไปเรื่อย ๆ สักพักก็เอามือปิดหูแล้วบอกไม่อยากฟัง แล้วก้ร้องลั่นออกมา ตอนนั้นผมโมโหจนขีดสุด ตวาดลั่นบ้านจนคนอื่นต้องออกมาห้ามเพราะคิดว่าผมจะทำร้ายพ่อ ซึ่งไม่ใช่ครับ ผมบอกผมไม่ได้เป็นอะไร แล้วก็ชี้ให้ดูพ่อตัวเอง คนอื่นก็เลิกสนแล้วเข้าไปเรียกให้เขาฟัง ให้มีสติ ผมก็ไปสงบสติอารมณ์สัก 10 นาทีแล้วออกมาใหม่เพื่อฟังคนอื่นคุย
- คุยไปสักพัก เหมือนจะได้ผล แต่ไม่ได้ผล พ่อผมเดินไปเอาเนคไท จะผูกคำตายที่ราวบันไดในบ้าน น้องผมมาเรียกให้ไปดู ดว้ยความที่ว่าผมรู้ว่าท่านไม่กล้าอยู่แล้ว ผมก็เลยเดินไปดูเฉย ๆ ไม่ห้ามไม่อะไร แต่คนอื่นก็กลัวจนน้องชายเอากรรไกรไปตัดทิ้ง ทุกคนรู้ว่าเขาเรียกร้องความสนใจ เขาก็เลิกล้มจะงี่เง่าแล้วไปอาบน้ำ รุ่งเช้าพวกผมตัดสินใจกันว่าควรพาเขาไปหาหมอได้แล้วเพื่อรับยาระงับสติอารมณ์ เพราะก่อนนี้ผมกับน้องชายอยากพาไปนานแล้วแต่คนอื่นก็อยากให้เขาหายด้วยการปรับความคิด ซึ่งผมกับน้องไม่ค่อยเห็นด้วย เพราะทุกคนรู้ว่าพ่อทำไม่ได้ จนมาถึงขั้นนี้ก็สายไปที่จะให้เขาแก้ไขตัวเอง แถมมีโอกาสจะทำร้ายคนอื่นแน่ ๆ เพราะเป็นหนักมากแล้ว
หลังจากหาหมอรับยา
- ท่านดีขึ้นมากครับ ยาที่ได้เป็นยานอก ได้ผลดี เพราะวันรุ่งขึ้นถัดจากวันร้าย ๆ ท่านหัวเราะ เล่นมุก นอนหลับสนิท บอกตรง ๆ ว่าผมน้ำตาตกในเพราะสงสารครับ หมอเจ้าของไข้ก็ทำวิธีต่อไปคือนัดแฟนพ่อไปคุยเพื่อเล่าปัญหาต่าง ๆ ครับ จากนั้นก็นัดพ่อไปฟังว่าเขาว่ายังไง ซึ่งพ่อผมท่านเข้าใจไปเองว่าหมอจะบอกให้เขากลับมาคืนดี พอไม่ได้ดั่งใจ ท่านก็เอาอีก ออกมานั่งโมโหหน้าห้องคนไข้ บอกจะเอาน้องไปคืนแม่มัน (ซึ่งตกลงกันแล้วว่าบ้านผมจะเลี้ยงน้องเพราะเขากันมาเอง ผมไม่ได้ออกความเห็น) ผมก็ต่อว่าเขา ผมเองก็ไม่พอใจที่คิดแบบนี้ มันต้องค่อยเป็นค่อยไป จะไปสั่งให้ใครมารักเรามันทำได้ที่ไหน ผมก็เลยเดินกลับไปห้องหมอ เล่าให้ฟังว่าพ่อกำลังโมโห หมอก็เลยสั่งฉีดยาแล้วสั่งให้บุรุษพยาบาลไปรวบตัวหากขัดขืน แต่พ่อผมไม่ได้ขัดขืนอะไร ก็ยอมฉีดดี ๆ แล้วกลับบ้านกัน แต่ช่วงบ่ายเจอผลข้างเคียง ท่านเป็นหอบอีก กลัวตาย จนต้องพากลับไป รพ. ซึ่งก็ไม่ได้ทำอะไรเพราะอาการมันหายไปแล้ว แต่ท่านก็เพลีย ๆ
- จากนั้นก็ไม่มีอะไรอีกจนที่บ้านขอให้ปรับยามาราคาถูกลง แล้วก็เป็นเรื่อง พอได้ยาในไทย ราคาถูกมาก เหมือนเป็นคนเดิมครับ แค่ไม่คิดมากเรื่องแฟน แต่ก็โมโหง่ายเหมือนเก่า ใช้อารมณ์ พร้อมทะเลาะกับทุกคนในบ้าน ผมก็โดนน้อยใจ ซึ่งแกโทรไปร้องไห้กับน้องชายผมเพียงเพราะผมไม่พอใจที่แกเสียงดังกับน้อง คือ ปกติพ่อผมอยู่กะน้องบ่อยสุด ผมกำลังออกหางานทำเพราะ4 เดือนที่ผ่านมาดูแลพ่อตลอดเวลาไม่ได้ทำอะไรมากเลย จนพอเบาใจก็เริ่มหางานทำ หลังจากเปลี่ยนยามา ทุกครั้งที่อยู่กับน้องตัวเล็ก ทุก 5 นาทีมันต้องมีเสียงพ่อผมเอะอะโวยวาย
- ท่านไม่เล่นกับน้องเลย ไม่เล่นจริง ๆ ครับ คือ วัน ๆ ของพ่อท่านจะเอาเก้าอี้เอน มานั่งหันหน้าเข้าหาผมตอนผมเล่นคอม แล้วก็จะนั่งมองมาแบบนั้น คือ ผมอึดอัดมากจริง ๆ แล้วบางทีก็จะเอาเรื่องที่เขาไม่พอใจใครมานั่งพูดไม่จบไม่สิ้น สลับเรื่องอยากทำงานอยากมีเงิน (แต่ไม่เคยทำมากกว่าพูด)
- ตามที่บอกครับ ท่านชอบมานั่งที่ ๆ ผมอยู่ แต่พอมาก็จะเสียงดัง จะเอ็ดน้อง คือชอบสั่ง ชอบเสียงดังกับน้อง พอมันไม่เชื่อฟังก็จะดังขึ้น จนผมรำคาญเลยต้องลุยน้องเอง บางทีผมก็เครียดเรื่องหางานไม่ได้ แล้วสองคนนี้มาเสียงดังอีก แต่คือถ้าผมไปโวยพ่อคงมีเรื่องอีก ผมก็เลยต้องไปร้านกับน้องบ้าง ให้เขาสงบ ๆ .. แถมช่วงนี้คนในบ้านเครียดกันมากครับ อารมณ์เสียง่ายขึ้นทุกคน ขนาดผมเองยังโดนพิษความเครียดเลย อยากจะพาไปเที่ยวกัน แต่ก็มีปัญหาเรื่องเงินอยู่ เลยทำอะไรไม่ได้นอกจากใช้ชีวิตกันไปวัน ๆ ซึ่งผมก็ไม่ค่อยมีความสุขนัก เพราะพกลับมาเป็นคนโมโหร้ายง่าย มีแต่เรื่องเหมือนคนเดิมแล้วครับ ตลอดชีวิตเขาสบายมาตลอด มีคนเลี้ยง มีคนให้เงิน เลยกลายเป็นแบบนี้ไป
อยากได้ทางออก
- ผมไม่อยากมารู้สึกแบบนี้อีก จะย้ายออกไปผมก็ไม่มั่นใจตัวเอง จะอยู่ต่อผมก็กลัวว่าสักวันผมจะประสาทกินเอาเพราะความเครียด
- ปกติปีนึงผมหงุดหงิดโมโหนับครั้งได้ แต่ช่วง 2 เดือนที่ผ่านมามันนับไม่ถ้วนแล้วครับ เพราะเจอแบบนี้ "ทุกวัน" ครับ แล้วอีกอย่างคือคนในบ้านผมค่อนข้างไม่ค่อยฟังความเห็นใคร ยิ่งพอโมโหด้วยแล้ว ป่วยการจะพูดครับ ผมซึ่งอายุ 25 ยังนับว่าน้อยกว่าหลายคนในบ้าน ไม่ค่อยอยากจะออกความเห็นอะไรนักครับ เพราะมันไม่มีประโยชน์เลย วัน ๆ ต้องมานั่งดูพ่อโวยวาย ทุก 5 นาที 10 นาทีต้องมีเสียงดัง เด็กมันก็เล่นไปตามนิสัยมัน ตามวัยมัน จะหนักหน่อยคือช่วงนี้มัน "ดื้อ" ผิดปกติครับ เรียกไม่สนใจ บอกอะไรไม่สนใจ พูดดี ๆ ไม่ฟังชอบไปทุบตีพ่อเวลาไม่ได้ดั่งใจจากใครในบ้าน คือ ไปเรียกร้องความสนใจ พ่อเขาไม่สนใจก็สะกิตต่อโมโหให้อีก
- พ่อผมจุกจิกกับน้องเกินไปครับ เด็กมาเล่นด้วยก็ไม่เล่น พอเด็กมันไปหาอะไรเล่น ก็ไปตามว่ามัน พอมันดื้อก็โมโห คือ ไม่รู้จักเปลี่ยนวิธี
- ทุกคนในบ้านเลี้ยงน้องเหมือนที่เลี้ยงผมมา แต่คือ เขาบอกว่าตอนผมเด็ก ผมผิดกบัน้องมา พูดอะไรฟังหมด ห้ามก็หยุด ไม่ให้ก็ไม่ร้อง แต่น้องคือตรงกันข้าม แต่ก็ยังเลี้ยงด้วยวิธีเดิม สั่ง ตวาด (คนอื่นจะนาน ๆ ทีเพราะคุมตัวเองกันได้เว้นพ่อ)
ผมอยากจะอยู่บ้าน อยู่กับพ่อด้วยความรู้สึกที่ดีกว่านี้จังเลยครับ ...
นับวันยิ่งไม่อยากอยู่บ้าน นับวันยิ่งรู้สึกแง่ลบกับพ่อ มีวิธีปรับความรู้สึกบ้างมั้ยครับ ?
- นับวันรู้สึกอึดอัดกับคุณพ่อครับ แบบแค่เห็นหน้าก็รู้สึกว่าปัญหากำลังจะมา ต้องหลบสายตา ทำเมินทุกที ยิ่งเวลาท่านหงุดหงิดทะเลาะกับน้องตัวเล็ก 3 ขวบกว่า ผมก็หงุดหงิดเป็นทวีคูณตาม เพราะ ส่วนตัวเป็นคนชอบอยู่เงียบ ๆ สงบ ๆ และเนื่องจากความเป็นส่วนตัวหายไปหมดตั้งแต่ท่านกลับมาอยู่บ้านทำให้ผมค่อนข้างที่จะหงุดหงิดง่ายขึ้นเวลาที่กำลังเกิดบรรยากาศเงียบ ๆ แล้วถูกรบกวน
นิสัยของพ่อ + สาเหตุที่ทำให้กลับมาบ้าน
- นิสัยของท่านเป็นคนโมโหร้าย เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ ขี้น้อยใจ ชอบประชด เอะอะโวยวาย ชอบเสียงดัง มองเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่หมด ปากไวเวลาโมโห ไร้เทียมทานเวลาโมโห ใช้อารมณ์ตัดสินใจเสมอ เป็นคนสะอาดจัดมาก มากซะจนเด็กจับหนังสือพิมพ์ยังบ่นยังโมโหได้ นิสัยดีมีนะครับ แต่ถ้าขอเล่าให้ตรงกับเรื่องที่เขาทำให้ผมอึดอัด
- ปกติ พ่ออยู่กับแฟนเขาและน้องตัวเล็กที่หอพักครับ คือ ท่านไม่ลงรอยกับปู่ผมมานานมาก และ 3 ปีก่อนก็ทะเลาะกันใหญ่โตจนต้องออกไปอยู่หอกัน และ 6 เดือนก่อนก็เลิกกับแฟน ผมต้องพากลับมาอยู่บ้าน ท่านไม่ทำงานครับ ไม่ทำอะไรเลย คือ อยู่ห้องเลี้ยงลูกครับ ซึ่งก็เลี้ยงด้วยวิธีของท่านคือ เสียงดัง ตวาด ไม่ได้ดั่งใจก็ขึ้นกูกับลูก หนักเข้าหน่อยมี "ตบ" หน้าน้องครับ หงุดหงิดใครก็ลงกับน้อง ท่านอายุ 50 กว่าแล้วครับ วัน ๆ รอแฟนกลับจากงานก็จะขอนั่นขอนี่ พอไม่ได้ดั่งใจก็จะลงกับลูก แล้วก็เก็บมาคิดเล็กคิดน้อยจนสุมเป็นกองใหญ่ ชอบมีปัญหาเรื่องเงินกับแฟนทั้งทีขอเขาใช้ เป็นเหตุให้แฟนอยู่ด้วยไม่ไหวครับ
- หลังจากกลับมาบ้าน ก็มีแต่ปัญหาครับ เขาคิดถึงแฟน อยากเจอ อยากไปหา อยากกลับมาอยู่ด้วยกัน แต่แฟนเขาเป็นคนใจแข็งครับ เลิกคือเลิก ไม่คือไม่ ซึ่งพ่อผมก็เอานิสัยเดิม ๆ ไปตามง้อ และไม่ได้ผลครับ ใจร้อน ใช้อารมณ์คุย จนถึงขั้นไปจับคอเสื้อเขย่า ไปทุบขาเขา ไปเรียกร้องความสนใจด้วยการเอาหัวตัวเองไปโขกกำแพง นั่งทุบตีตัวเอง ซึ่งผมได้ "ห้าม" ทุกครั้งแต่ท่านไม่เคยฟังครับ แล้วก็กลับมานั่งร้องไห้ที่บ้าน แน่นอนว่าพอลงกับใครไม่ได้น้องก็รับเต็ม ๆ เหมือนเดิมครับ เพราะมันไม่รู้เรื่อง ชอบวิ่งไปกวนไปหาเขาตอนเขาอารมณ์ไม่ดี ผมก็เตือนพ่อตลอด แต่ท่านก็เหมือนเดิม
- พอหนักเข้า ตามไปอาละวาดที่บริษัทครับ คนมองคนมุงกัน น้องชายผม (น้องคนรอง) เป็นคนอยู่ในเหตุการณ์ ซึ่งพ่อผมโทรให้ไปรับกลับ แต่พอไปก็ไม่กลับครับ มีเรื่องมีราว ไปพาลเพื่อนผู้ชายของแฟน ไปขู่ฆ่าเขา จนน้องผมทนไม่ไหวอยากให้ไปสงบสติในคุก ซึ่งคนในบ้านก็พูดกันเพราะ 3 เดือนแล้วไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย ทำตัวแย่เข้าเรื่อย ๆ น้องผมให้ยามโทรเรียกตำรวจ พ่อผมก็ท้าให้เรียกมา แต่แฟนพ่อไม่ให้เรียกครับ จนสุดท้ายน้องผมก็เอาพ่อกลับมาได้ แกก็นั่งร้องไห้ที่บ้าน ซึ่งผมก็เดินมาต่อว่าตามปกติ เตือนไม่ฟัง บอกแล้วไม่เชื่อ นับวันมีแต่ทำให้เขาอยากหายไป ใช้อารมณ์นักก็ต้องเจอแบบนี้ ท่านก็นั่งร้องไห้ไปเรื่อย ๆ สักพักก็เอามือปิดหูแล้วบอกไม่อยากฟัง แล้วก้ร้องลั่นออกมา ตอนนั้นผมโมโหจนขีดสุด ตวาดลั่นบ้านจนคนอื่นต้องออกมาห้ามเพราะคิดว่าผมจะทำร้ายพ่อ ซึ่งไม่ใช่ครับ ผมบอกผมไม่ได้เป็นอะไร แล้วก็ชี้ให้ดูพ่อตัวเอง คนอื่นก็เลิกสนแล้วเข้าไปเรียกให้เขาฟัง ให้มีสติ ผมก็ไปสงบสติอารมณ์สัก 10 นาทีแล้วออกมาใหม่เพื่อฟังคนอื่นคุย
- คุยไปสักพัก เหมือนจะได้ผล แต่ไม่ได้ผล พ่อผมเดินไปเอาเนคไท จะผูกคำตายที่ราวบันไดในบ้าน น้องผมมาเรียกให้ไปดู ดว้ยความที่ว่าผมรู้ว่าท่านไม่กล้าอยู่แล้ว ผมก็เลยเดินไปดูเฉย ๆ ไม่ห้ามไม่อะไร แต่คนอื่นก็กลัวจนน้องชายเอากรรไกรไปตัดทิ้ง ทุกคนรู้ว่าเขาเรียกร้องความสนใจ เขาก็เลิกล้มจะงี่เง่าแล้วไปอาบน้ำ รุ่งเช้าพวกผมตัดสินใจกันว่าควรพาเขาไปหาหมอได้แล้วเพื่อรับยาระงับสติอารมณ์ เพราะก่อนนี้ผมกับน้องชายอยากพาไปนานแล้วแต่คนอื่นก็อยากให้เขาหายด้วยการปรับความคิด ซึ่งผมกับน้องไม่ค่อยเห็นด้วย เพราะทุกคนรู้ว่าพ่อทำไม่ได้ จนมาถึงขั้นนี้ก็สายไปที่จะให้เขาแก้ไขตัวเอง แถมมีโอกาสจะทำร้ายคนอื่นแน่ ๆ เพราะเป็นหนักมากแล้ว
หลังจากหาหมอรับยา
- ท่านดีขึ้นมากครับ ยาที่ได้เป็นยานอก ได้ผลดี เพราะวันรุ่งขึ้นถัดจากวันร้าย ๆ ท่านหัวเราะ เล่นมุก นอนหลับสนิท บอกตรง ๆ ว่าผมน้ำตาตกในเพราะสงสารครับ หมอเจ้าของไข้ก็ทำวิธีต่อไปคือนัดแฟนพ่อไปคุยเพื่อเล่าปัญหาต่าง ๆ ครับ จากนั้นก็นัดพ่อไปฟังว่าเขาว่ายังไง ซึ่งพ่อผมท่านเข้าใจไปเองว่าหมอจะบอกให้เขากลับมาคืนดี พอไม่ได้ดั่งใจ ท่านก็เอาอีก ออกมานั่งโมโหหน้าห้องคนไข้ บอกจะเอาน้องไปคืนแม่มัน (ซึ่งตกลงกันแล้วว่าบ้านผมจะเลี้ยงน้องเพราะเขากันมาเอง ผมไม่ได้ออกความเห็น) ผมก็ต่อว่าเขา ผมเองก็ไม่พอใจที่คิดแบบนี้ มันต้องค่อยเป็นค่อยไป จะไปสั่งให้ใครมารักเรามันทำได้ที่ไหน ผมก็เลยเดินกลับไปห้องหมอ เล่าให้ฟังว่าพ่อกำลังโมโห หมอก็เลยสั่งฉีดยาแล้วสั่งให้บุรุษพยาบาลไปรวบตัวหากขัดขืน แต่พ่อผมไม่ได้ขัดขืนอะไร ก็ยอมฉีดดี ๆ แล้วกลับบ้านกัน แต่ช่วงบ่ายเจอผลข้างเคียง ท่านเป็นหอบอีก กลัวตาย จนต้องพากลับไป รพ. ซึ่งก็ไม่ได้ทำอะไรเพราะอาการมันหายไปแล้ว แต่ท่านก็เพลีย ๆ
- จากนั้นก็ไม่มีอะไรอีกจนที่บ้านขอให้ปรับยามาราคาถูกลง แล้วก็เป็นเรื่อง พอได้ยาในไทย ราคาถูกมาก เหมือนเป็นคนเดิมครับ แค่ไม่คิดมากเรื่องแฟน แต่ก็โมโหง่ายเหมือนเก่า ใช้อารมณ์ พร้อมทะเลาะกับทุกคนในบ้าน ผมก็โดนน้อยใจ ซึ่งแกโทรไปร้องไห้กับน้องชายผมเพียงเพราะผมไม่พอใจที่แกเสียงดังกับน้อง คือ ปกติพ่อผมอยู่กะน้องบ่อยสุด ผมกำลังออกหางานทำเพราะ4 เดือนที่ผ่านมาดูแลพ่อตลอดเวลาไม่ได้ทำอะไรมากเลย จนพอเบาใจก็เริ่มหางานทำ หลังจากเปลี่ยนยามา ทุกครั้งที่อยู่กับน้องตัวเล็ก ทุก 5 นาทีมันต้องมีเสียงพ่อผมเอะอะโวยวาย
- ท่านไม่เล่นกับน้องเลย ไม่เล่นจริง ๆ ครับ คือ วัน ๆ ของพ่อท่านจะเอาเก้าอี้เอน มานั่งหันหน้าเข้าหาผมตอนผมเล่นคอม แล้วก็จะนั่งมองมาแบบนั้น คือ ผมอึดอัดมากจริง ๆ แล้วบางทีก็จะเอาเรื่องที่เขาไม่พอใจใครมานั่งพูดไม่จบไม่สิ้น สลับเรื่องอยากทำงานอยากมีเงิน (แต่ไม่เคยทำมากกว่าพูด)
- ตามที่บอกครับ ท่านชอบมานั่งที่ ๆ ผมอยู่ แต่พอมาก็จะเสียงดัง จะเอ็ดน้อง คือชอบสั่ง ชอบเสียงดังกับน้อง พอมันไม่เชื่อฟังก็จะดังขึ้น จนผมรำคาญเลยต้องลุยน้องเอง บางทีผมก็เครียดเรื่องหางานไม่ได้ แล้วสองคนนี้มาเสียงดังอีก แต่คือถ้าผมไปโวยพ่อคงมีเรื่องอีก ผมก็เลยต้องไปร้านกับน้องบ้าง ให้เขาสงบ ๆ .. แถมช่วงนี้คนในบ้านเครียดกันมากครับ อารมณ์เสียง่ายขึ้นทุกคน ขนาดผมเองยังโดนพิษความเครียดเลย อยากจะพาไปเที่ยวกัน แต่ก็มีปัญหาเรื่องเงินอยู่ เลยทำอะไรไม่ได้นอกจากใช้ชีวิตกันไปวัน ๆ ซึ่งผมก็ไม่ค่อยมีความสุขนัก เพราะพกลับมาเป็นคนโมโหร้ายง่าย มีแต่เรื่องเหมือนคนเดิมแล้วครับ ตลอดชีวิตเขาสบายมาตลอด มีคนเลี้ยง มีคนให้เงิน เลยกลายเป็นแบบนี้ไป
อยากได้ทางออก
- ผมไม่อยากมารู้สึกแบบนี้อีก จะย้ายออกไปผมก็ไม่มั่นใจตัวเอง จะอยู่ต่อผมก็กลัวว่าสักวันผมจะประสาทกินเอาเพราะความเครียด
- ปกติปีนึงผมหงุดหงิดโมโหนับครั้งได้ แต่ช่วง 2 เดือนที่ผ่านมามันนับไม่ถ้วนแล้วครับ เพราะเจอแบบนี้ "ทุกวัน" ครับ แล้วอีกอย่างคือคนในบ้านผมค่อนข้างไม่ค่อยฟังความเห็นใคร ยิ่งพอโมโหด้วยแล้ว ป่วยการจะพูดครับ ผมซึ่งอายุ 25 ยังนับว่าน้อยกว่าหลายคนในบ้าน ไม่ค่อยอยากจะออกความเห็นอะไรนักครับ เพราะมันไม่มีประโยชน์เลย วัน ๆ ต้องมานั่งดูพ่อโวยวาย ทุก 5 นาที 10 นาทีต้องมีเสียงดัง เด็กมันก็เล่นไปตามนิสัยมัน ตามวัยมัน จะหนักหน่อยคือช่วงนี้มัน "ดื้อ" ผิดปกติครับ เรียกไม่สนใจ บอกอะไรไม่สนใจ พูดดี ๆ ไม่ฟังชอบไปทุบตีพ่อเวลาไม่ได้ดั่งใจจากใครในบ้าน คือ ไปเรียกร้องความสนใจ พ่อเขาไม่สนใจก็สะกิตต่อโมโหให้อีก
- พ่อผมจุกจิกกับน้องเกินไปครับ เด็กมาเล่นด้วยก็ไม่เล่น พอเด็กมันไปหาอะไรเล่น ก็ไปตามว่ามัน พอมันดื้อก็โมโห คือ ไม่รู้จักเปลี่ยนวิธี
- ทุกคนในบ้านเลี้ยงน้องเหมือนที่เลี้ยงผมมา แต่คือ เขาบอกว่าตอนผมเด็ก ผมผิดกบัน้องมา พูดอะไรฟังหมด ห้ามก็หยุด ไม่ให้ก็ไม่ร้อง แต่น้องคือตรงกันข้าม แต่ก็ยังเลี้ยงด้วยวิธีเดิม สั่ง ตวาด (คนอื่นจะนาน ๆ ทีเพราะคุมตัวเองกันได้เว้นพ่อ)
ผมอยากจะอยู่บ้าน อยู่กับพ่อด้วยความรู้สึกที่ดีกว่านี้จังเลยครับ ...