เมื่อรอยขีดปากกาทำให้ฉันเจอกับรักแรก

คือ เราคิดว่า จขกท. ได้มาเล่าเรื่อง แชร์ประสบการณ์ให้เราทุกคนได้อ่านกันก็ดีแล้วนะ

เราเข้าใจว่าทุกคนมีความชื่นชอบ และประทับใจกันเหตุการณ์เหล่านี้

และทั้งนี้ ทางตัว จขกท. เองไม่ได้รู้สึกที่จะอยากเปิดเผยตัวตนของตัวเองให้เป็นสาธารณะตั้งแต่แรก เพราะไม่ได้ระบุรายละเอียดของสถานที่อย่างแน่ชัด และเจาะจง

เพราะฉะนั้น เราขอให้ทุกคนเคารพความเป็นส่วนตัวของ จขกท. ตรงนี้ด้วย

การที่ยิ่งเรียกร้อง ร้องขอ อยากติดตาม ชื่นชอบเราเข้าใจ แต่การรบเร้าอยากเห็นหน้าอยากรู้ชีวิตจริง อยากติดตาม IG, Facebook
เราว่ามันมากไปนะ ถ้า จขกท. อยากจะให้ เค้าคงใจอ่อนให้ตั้งแต่คอมเม้นพันกว่าๆ แล้วแหละ

ขอแทนตัวเองว่าพี่นะคะ สำหรับน้องๆ บางคอมเม้น เพราะคิดว่ากระทู้นี้ส่วนใหญ่จะเป็น เด็กๆ มาฟินกัน แก่ๆ อย่างเราคงปักและตามอัพเดทอย่าเงียบๆ พี่ว่ายิ่งรบเร้าไป เหมือนยิ่งรุกล้ำ รุกราน พื้นที่ส่วนตัวมากไปนะคะ ขนาดพี่แค่อ่านคอมเม้นของน้องๆ ที่มากรี๊ด ปลื้มประทับใจ พี่ยังรู้สึกอึดอัดแทนเลย แล้วนี่ จขกท. เขาอุตส่าห์พูดอ้อมๆ เนียนๆ แบบผู้ดีแล้วนะคะว่าอึดอัดใจ

สุดท้ายนี้ ถ้ามีคนไปสืบจนเจอว่า จขกท เป็นใคร และปั้นเป็นใคร เราว่ามีผลกระทบต่อความสัมพันธ์ ของทั้งคู่แน่ๆ เพราะเรามองว่าปั้นค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูง คงไม่ชอบให้ใครไปวุ่นวายกับเค้ามากมายหรอก และถ้ายังไม่หยุดเราว่า จขกท. คงลบกระทู้นี้เป็นแน่ เพราะมันเริ่มจะส่งผลต่อจิตใจและชีวิตส่วนตัวมากเกินไปละ ซึ่งเราเข้าใจคุณนะ เป็นกำลังใจให้ จขกท. ค่ะ

พอหลังจากอาทิตย์สอบอังกฤษเราก็มาเรียนตามปกติ  ทีนี้พอเราไปนั่งที่เดิมปรากฏว่ามันไม่ใช่โตีะตัวเดิมแล้วอ่าา T^T
ตอนนั้นเฟลมาก พอเลิกเรียนเหมือนคนบ้าอะเราเดินหาโต๊ะตัวนั้นว่ามันไปตั้งอยู่่ตรงไหนแต่ก็หาไม่เจอ เลยไม่รู้ว่าเขาเขียนตอบเรารึเปล่าหรือว่ายังไง
เราก็เลยไปเขียนไว้ที่โต๊ะตัวใหม่แต่เป็นที่นั่งเดิมว่า "โต๊ะหาย" คิดว่าคงมีแต่เขาที่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร
ในใจเรากระวนกระวายมากจนไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน555 พอวันพุธเรามาเรียนรีบวิ่งเลยจ้า อยากรู้ว่ามีอะไรเขียนต่อมั้ย แต่ก็ไม่มีเลย ฮือออ
เขาคงเปลี่ยนที่นั่งหรือไม่อยากตอบข้อความอะไรแบบนี้แล้ว  เรารู้สึกเฟลไปทั้งวันเลยเหมือนกัน วันนั้นตอนเย็นพี่เอ็มหาเราที่หอจะพาไปกินข้าว
พี่เขาโทรมาหาบอกจะรอหน้าหอ คือเราอยู่หอหญิงอะค่ะเขาไม่ให้ผชเข้า
P'เอ็ม : พี่รออยู่หน้าหอนะ
  เรา  : เหอะ พี่ไปกินเลย ไม่หิว
P'เอ็ม : เป็นอะไรอีกจอม ไม่เจอกันหลายวันแล้วนะ
  เรา  : เบื่อ..
คือตอนนั้นเราก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงพูดไปแบบนั้น  แต่พี่เขาเงียบไปสักพักเลย เราก็เริ่มรู้สึกผิดละล่ะ
  เรา  : พี่เอ็มอย่าเงียบดิ
P'เอ็ม : เบื่อมากมั้ย อยากมีคนอื่นป้ะ ถ้าพี่ไม่อยู่จะโอเคใช่มั้ย
  เรา  : อย่าคิดมากดิ หนูพูดเล่น
P'เอ็ม : เออ! กูก็เบื่อเหมือนกัน ถ้าอยู่ด้วยกันมันทำให้อึดอัดนักก็เลิกๆไปเหอะ
เห้ยยยย คือแบบเป็นครั้งแรกที่ทะเลาะกันแรงขนาดนั้นแถมพี่เขายังขึ้นกูกับเราอีก ช๊อคค่า เราไม่รู้จะพูดอะไรเลยรีบหยิบโทสับวิ่งลงมาข้างหน้าหอ
เราคิดว่าเราผิดเองที่พูดไม่ดีไปก่อน พี่เขาคงรู้สึกแย่มากๆถึงได้พูดกับเราแบบนั้น  ลงมาก็เห็นพี่เอ็มนั่งอยู่ที่มอไซค์ของเขา เราก็เลยเดินเข้าไปหา
เรา  : พี่เอ็ม หนูขอโทษ ใจเย็นก่อนพูดกันดีๆนะ (เราเอื้อมไปจับมือ)
P'เอ็ม : (สะบัดมือเราทิ้ง T^T) พอเหอะ พี่เบื่อที่จะต้องมาทนกับเธอแล้ว เหนื่อยว่ะเหมือนให้ไปอยู่ฝ่ายเดียว เคยรักกันมั่งป้ะ
เรา : เงียบ
  เอาจริงๆแล้วเราไม่เคยบอกรักพี่เขาก่อนเลยนะตั้งแต่คบกันมา พี่เอ็มต้องเป็นฝ่ายถามตลอด เรารู้สึกผิดนะแต่ที่บอกไปก็คิดว่าเป็นแค่หน้าที่ของแฟนเท่านั้นอะ
ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ เราแค่ชอบที่มีคนมาเอาใจ มาดูแล แต่เราไม่ได้รักได้ชอบพี่เอ็มขนาดนั้น   เราแย่จริงๆนั่นแหล่ะ

P'เอ็ม : โอเคเข้าใจละ เลิกกันใช่มั้ย
ตอนนั้นเสียงพี่เขาเหมือนจะร้องไห้ เราก็ยังยืนเงียบอยู่ ในใจตีรวนไปหมด ไม่อยากให้พี่เขาเสียใจแต่อีกใจก็ไม่อยากรั้งเอาไว้อีกแล้ว
มันฝืนใจตัวเอง จนสุดท้ายเราก็ไม่ได้พูดอะไร แต่พยักหน้าเบาๆ พี่เอ็มก็มองหน้าเราแบบ.. มันดูเศร้ามากอะ ตอนนี้เรายังจำได้อยู่เลย แล้วพี่เขาก็ขับรถออกไป  ตอนนั้นเราก็ร้องไห้นะ เสียใจที่ทำให้คนดีๆแบบนั้นต้องมาเจ็บปวดเพราะเรา

หลังจากที่เราเลิกกับพี่เอ็ม เราก็ทำตัวตามปกติแต่ในใจก็เศร้าๆนั่นแหล่ะ คนคบกันตั้งเกือบปี เราเซ็งๆวันนั้นเราเลยโดดเรียนวิชาเรียนรวม
พอวันพุธเรามาเรียนเหมือนเดิม แต่มันแปลกมากที่โต๊ะตัวนั้นกลับมาอยู่ที่เดิมแล้ว เราก็งงๆว่าใครย้ายมาฟะ ตอนแรกหาไม่เห็นเจอ
เราเลยมองว่าเขามาเขียนไรเพิ่มมั้ย มันมีลูกศรโยงจากที่เราเขียนชื่อไว้แยกออกมาว่า "จอมซน" เราก็ยิ้มๆกำลังจะเขียนตอบ
แล้วจู่ๆคนข้างๆเราก็พูดว่า "ซนจริงๆด้วย" เราก็หืออรีบหันไปมอง คือตอนแรกไม่ได้สังเกตเลยยว่าใครนั่งอยู่ เพราะโต๊ะนึงมันก็ห่างกันพอสมควร
เป็นผชคนนึง ยักคิ้วจึกๆให้ คืออะรายยย55555
เรา : หือ บอกเราหรอ
คนนั้น : ก็เธอซน เขียนโต๊ะทำไม
เรา : รู้จักกันป้ะเนี่ย55
คนนั้น : จอมไง
เอ้าคือรู้วะ555 เราไม่ได้คิดเลยนะว่าเป็นคนที่เขียนโต๊ะรึเปล่า พอเขาบอกชื่อถูกเริ่มเอ๊ะล้ะ555
คนนั้น : คนที่เขียนตอบเธอไง55  
เขายิ้มขำๆ ตอนนั้นเราค้างมากก น่ารักอะ5555 คือเขาเป็นผชเข้มๆเซอร์ๆมีหนวดตามสไตล์เด็กถาปัตย์ แต่ผชคนนี้มีออปชั่นค่าา
คือมีลักยิ้มด้วยย แล้วเราเป็นผญที่แพ้อะไรแบบนี้มาก มันน่ามองอ่าาา เราก็อ๋อๆ แต่ไม่รู้จะพูดไรต่อก็ยิ้มอย่างเดียวสิ555
คนนั้น : เอ้ามีรั้วด้วยนี่
คือเราดัดฟันอะ เขาคงหมายถึงเหล็กดัดฟันเราแหล่ะ โอ้ยยตานี่5555 เราก็หลุดขำแล้วก็บอกว่าบ้าหรออ เขาก็หัวเราะกวนๆ ดูแล้วผชคนนี้จะต้องแสบอย่างแน่นอน เราฟันธงไว้เลย
เรา : ชื่อจอมนะ ชื่อไรอะ
คนนั้น : ปั้น
เรา: แล้วปั้นไรได้มั่ง
ปั้น : ปั้นน้ำเป็นตัวอะโคตรเก่ง ฮ่าๆ
คือเราคุยกับเขาแล้วรู้สึกตลกมากเลย ปั้นเป็นผชอารมณ์ดี ทำให้เราพลอยยิ้มได้ไปด้วย เราก็คุยๆกันไปตอนที่อาจารย์ยังไม่มา
ก็ถามเขาว่าแล้วทำไมโต๊ะกลับมาอยู่ที่เดิมอะ เขาก็บอกมันอยู่หลังห้องเลยเอามาเปลี่ยนคืน ตอนนั้นเราก็ไม่กล้าถามนะว่าทำไมต้องมาเปลี่ยนคืนด้วย ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง5555 ปั้นบอกว่าคาบนี้ไม่มีเรียนแต่คาบต่อไปต้องมาเรียนห้องนี้เลยกะมานอนเล่นก่อน
ไม่คิดว่าจะเจอเราที่จะเขียนโต๊ะด้วย บังเอิญไรแบบนี้ พอหมดคาบปั้นก็เดินมาส่งเราหน้าตึก อย่าเรียกว่าส่งเลย เขาบอกจะมาซื้อน้ำพอดี5555
แล้วเราก็เลยแลกเบอร์กันไว้ ด้วยข้ออ้างการขอที่ว่าเผื่อวันไหนเงินหมดเขาจะโทรมายืมตัง555 คือเป็นผชที่กวนติ่งมาก แต่ก็น่ารักมากเหมือนกัน

คือเรื่องนี้มันยาวนิดนึง ตอนแรกเราอัพแล้วมันกดอะไรไม่รู้หายไปหมดเยย T^T ต้องมานั่งพิมใหม่ เดี๋ยวจะมาเล่าต่อนะคะ