ผมควรเรียกมันว่าความรักหรือยัง ?

คือผมรู้สึกว่าผมเริ่มสนิทกันกับเธอมากขึ้น เรื่อยๆทุกวัน ครับ เวลาผมอยู่กับเธอ ผมแบบ โคตรมีความสุขมาก รู้สึกโล่งตลอดเวลา แบบไม่คิดอะไรมากเหมือนแต่ก่อน เธอเป็นคนที่ ตลก และ เฮฮา มาก เธออ่ะ เป็นคนที่ไม่ชอบคำหวานๆ คำเลี่ยนๆ เวลาผมพูดคำหวานๆ เธอจะชอบทำหน้าเหมือนจะอ้วก อยู่ตลอดเวลา ผมรู้ แต่ผมก็ยังชอบพูดคำเลี้ยนๆกับเธออยู่บ่อยๆ ผมชอบกวนเธอแบบนี้ เวลาเธอเขิล เธอจะชอบ ตี ผม 555+ ถามว่าผมเจ็บไหม น่ะเหรอ ไม่เลย ผมดีใจด้วยซ้ำที่เราสนิทกันขนาด นี้ ผมมีความสุขมากครับ เอออีกอย่างที่ผมชอบกวนเธอ คือ ผมชอบนั้งมองหน้าเธอ แล้วก็ยิ้มไปด้วย เธอก็ชอบ ถามว่ามองอะไร แล้วก็ตบหลังผมเบาๆแบบมีเสียง ~ตุ้บ 55++บางที เสน่ห์ ของเธอ อาจอยู่ตรงนี้ เธอเป็นตัวของตัวเองมาก เธอไม่เคยทำอะไรที่ฝืนใจตัวเลย คืออยากจะทำอะไรก็ทำ อยากพูดอะไรก็พูด ในแบบก็ตัวเธอเอง (คือเรา2คนตกลงกันไว้แล้วไงก่อนที่จะมาคุยกันแบบนี้ คือต้องไม่โกหกไม่คิดไปเอง ถ้ามีอะไรให้ถาม ห้ามปิดบัง แล้วก็ให้เป็นตัวของตัวเองมากที่สุด คือประมาณว่า ถ้าจะเอิ้ย ก็เอิ้ยให้เห็นตั้งแต่แรก เลย ไม่ต้องมาแกล้งทำดีให้ตายใจ อะไรประมาณนี้) ตั้งแต่ผมได้รู้จักกับเธอมา ผมรู้สึกว่าผมมีความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ ผมได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากเธอ เวลาผมทำอะไรไม่ได้ หรือท้อ เป็นก็แค่มองรูปเธอที่ติดไว้ อยู่ที่ผนังห้อง (อ่อผมลืมบอกไปว่าผมแอบเอารูปเธอมาติดไว้ บนผนังในห้องด้วย แล้วก็แอบเอามาใส่ไว้ในเป๋าตังด้วย) เธอคือกำลังใจของผมครับ