สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน เราตัดสินใจมาตั้งกระทู้ถามทุกคน หลังจากที่เราลังเลกับความรู้สึกเรามาก .. เข้าเรื่องเลยแล้วกัน คือเรื่องมีอยู่ว่าเราคบกับแฟนเรามาได้ 3ปี กว่าๆล่ะ ตอนแรกที่เราคบกันเขาก็นิสัยดีกับเราทุกอย่างนะ ไปไหนมาไหนอยากทำอะไรเขาก็ทำให้ ดูแลเทคแคร์เป็นอย่างดี
เราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน พักอยู่ที่เดียวกัน แต่ทุกอย่างเราเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เรารู้เบื่อกับการกระทำของเขา อย่างว่าผู้ชายแรกๆก็ดีทุกอย่างพอหลังๆก็นะ นิสัยเริ่มออก .. นิสัยของแฟนเราไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องปกติของผู้ชายทั่วไปหรือเปล่า เราตื่นเช้าไปเรียนทุกวัน เราก็จะปลุกแฟนเราให้ไปเรียนพร้อมกัน แต่กับโดนด่าซะงั้น เขาติดเกมส์มากถึงมากที่สุด เขายอมอดหลับอดนอนนอนไม่เป็นเวลาเพื่ออยู่กับมัน มากกว่าอยู่กับเรา พอเลิกเรียนเราต้องไปทำงาน แต่พอกลับบ้านกลับเจอสภาพห้องที่แบบสุดๆอ่ะ เขาซื้อข้าวมากิน กินเสร็จไม่ล้างกองไว้ให้เราล้าง พอเราบ่นก็หาว่าเราขี้บ่น เราจะไม่ล้างก็ไม่ได้มันเหม็นทั่วห้อง กินเสร็จเขาก็ทิ้งไว้เป็นแบบนี้ประจำ เวลาเขาซื้อข้าวมาเขาก็ไม่เคยชวนเรากินน่ะ ซื้อมาให้แต่ตัวเองจบ กวาดห้องถูห้องก็เรา ขนมที่ซื้อมากินอะไรต่างๆนานา แ-่งไม่เคยเก็บไปทิ้ง ต้องมานั่งเก็บเอง
กลับมาจากทำงานตอนตี1 แทนที่จะได้พักผ่อนแบบสบาย เขายังไม่หยุดเล่นเกมเลยเปิดเกมเสียงดัง เปิดโทรทัศน์ดูบอลอีก ถามว่าใครจะค่าไฟก็เรานี้ไงหาเงินแทบตายสุดท้ายหมดไปกับค่าไฟ
เราอยากไปไหนเหมือนที่แฟนคนอื่นเขาไปกัน ไม่มีหรอกเราไปเองทั้งนั้น กินข้าวก็กินคนเดียว เที่ยวก็เที่ยวคนเดียว ไปเที่ยวต่างจังหวัด ไปกินร้านนู้นไปร้านนี้เราก็ไปคนเดียว ชอบบ่นร้อนเดี๋ยวดำ โคตรสำอาง โคตรไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ วันนั้นเราซื้อน้ำมาไว้ ยังไม่ทันจะได้กินสักหยด เราตื่นมาถามน้ำไปไหนหมดซื้อมาตั้งเยอะ เขาบอกหมดแล้ว เราบอกทุกครั้งว่าถ้าซื้อข้าวมากินให้ซื้อน้ำมาด้วยน้ำหมดแล้วไปซื้อน้ำมาไว้ด้วยยังไม่ได้กินน้ำเลย คำตอบที่มาไปซื้อเองดิ แ-่งงงงง ทะเลาะกันแค่เรื่องน้ำ
แล้วเรื่องเมื่อคืน เรากลับจากที่ทำงานโทไปเป็นร้อยๆสาย บอกให้ลงมาเปิดประตูเพราะเขาเอาคีย์การ์ดไป โทไปไม่รับ แบตก็จะหมด นั่งรอจนเกือบจะเช้า มันเดินลงมายิ้มให้เรา เราโกรธเราสั่นไปหมด ข้าวก็ไม่ได้กิน เราถามทำไม่ลงมาโทไปทำไมไม่รับ เขาบอกไม่ได้ยิน เราด่าเราโกรธสุดๆอ่ะ ทำงานมาก็เหนื่อยแล้ว เวลาพักผ่อนก็ไม่มี แถมมาทะเลาะกันอีก เราบอกผิดอ่ะขอโทษนะเป็นไหมเขาบอกไม่ได้ผิดเพราะไม่ได้ยิน นั่งเล่นเกมต่อ เรานั่งร้องไห้สุดๆอ่ะ เขายังไม่มาปลอมเราเลย เราควรจะชินได้แล้วสินะ ทุกครั้งที่เราร้องไห้ คนที่ทำให้เราหยุดร้องได้ก็คือตัวเราเอง เราเป็นผู้หญิงเราก็อยากได้ความรักเหมือนคนอื่นเขาบ้าง เทศกาลวันเกิดอะไรต่างๆ ตลอดที่คบมาเราไม่เคยได้ของขวัญอะไรจากเขาเลย คำว่ารัก คิดถึง เป็นห่วง แทบจะไม่มี ไม่รู้ว่าเราอดทนมาได้ขนาดนี้เลยหรอ เวลาเราบ่นเราด่าเขาเขาร้องไห้โทไปหาแม่ แม่เขาโทรมาคุยกับเรา เราร้องไห้เราเสียใจ เราเหนื่อยเรา เราโกรธ เราปลอมใจตัวเอง เราเป็นร่าเริงนะอาจจะเป็นแค่ภายนอก ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราเหนื่อยขนาดไหน ยังมีอีกหลายการกระทำที่เขารู้ว่าเขาผิด แต่ก็บอกว่าเขาไม่ผิด
เราควรจะเดินออกมา หรือเราควรจะอยู่ต่อไปดี ?? หรื่อเราแค่มากไปเอง ผู้ชายหลายๆคนเป็นแบบนี้ไหม
----------------- แค่อยากระบายนะ เราไม่กล้าคุยกับใครตรงๆ เราไม่กล้าที่จะปรึกษาแม้กระทั่งเพื่อน พ่อแม่ คนรอบข้างเราอึดอัด เราอยากระบาย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณทุกความคิดเห็น -------------------------
ควรปล่อย หรือ อยู่ต่อไป
เราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน พักอยู่ที่เดียวกัน แต่ทุกอย่างเราเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เรารู้เบื่อกับการกระทำของเขา อย่างว่าผู้ชายแรกๆก็ดีทุกอย่างพอหลังๆก็นะ นิสัยเริ่มออก .. นิสัยของแฟนเราไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องปกติของผู้ชายทั่วไปหรือเปล่า เราตื่นเช้าไปเรียนทุกวัน เราก็จะปลุกแฟนเราให้ไปเรียนพร้อมกัน แต่กับโดนด่าซะงั้น เขาติดเกมส์มากถึงมากที่สุด เขายอมอดหลับอดนอนนอนไม่เป็นเวลาเพื่ออยู่กับมัน มากกว่าอยู่กับเรา พอเลิกเรียนเราต้องไปทำงาน แต่พอกลับบ้านกลับเจอสภาพห้องที่แบบสุดๆอ่ะ เขาซื้อข้าวมากิน กินเสร็จไม่ล้างกองไว้ให้เราล้าง พอเราบ่นก็หาว่าเราขี้บ่น เราจะไม่ล้างก็ไม่ได้มันเหม็นทั่วห้อง กินเสร็จเขาก็ทิ้งไว้เป็นแบบนี้ประจำ เวลาเขาซื้อข้าวมาเขาก็ไม่เคยชวนเรากินน่ะ ซื้อมาให้แต่ตัวเองจบ กวาดห้องถูห้องก็เรา ขนมที่ซื้อมากินอะไรต่างๆนานา แ-่งไม่เคยเก็บไปทิ้ง ต้องมานั่งเก็บเอง
กลับมาจากทำงานตอนตี1 แทนที่จะได้พักผ่อนแบบสบาย เขายังไม่หยุดเล่นเกมเลยเปิดเกมเสียงดัง เปิดโทรทัศน์ดูบอลอีก ถามว่าใครจะค่าไฟก็เรานี้ไงหาเงินแทบตายสุดท้ายหมดไปกับค่าไฟ
เราอยากไปไหนเหมือนที่แฟนคนอื่นเขาไปกัน ไม่มีหรอกเราไปเองทั้งนั้น กินข้าวก็กินคนเดียว เที่ยวก็เที่ยวคนเดียว ไปเที่ยวต่างจังหวัด ไปกินร้านนู้นไปร้านนี้เราก็ไปคนเดียว ชอบบ่นร้อนเดี๋ยวดำ โคตรสำอาง โคตรไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ วันนั้นเราซื้อน้ำมาไว้ ยังไม่ทันจะได้กินสักหยด เราตื่นมาถามน้ำไปไหนหมดซื้อมาตั้งเยอะ เขาบอกหมดแล้ว เราบอกทุกครั้งว่าถ้าซื้อข้าวมากินให้ซื้อน้ำมาด้วยน้ำหมดแล้วไปซื้อน้ำมาไว้ด้วยยังไม่ได้กินน้ำเลย คำตอบที่มาไปซื้อเองดิ แ-่งงงงง ทะเลาะกันแค่เรื่องน้ำ
แล้วเรื่องเมื่อคืน เรากลับจากที่ทำงานโทไปเป็นร้อยๆสาย บอกให้ลงมาเปิดประตูเพราะเขาเอาคีย์การ์ดไป โทไปไม่รับ แบตก็จะหมด นั่งรอจนเกือบจะเช้า มันเดินลงมายิ้มให้เรา เราโกรธเราสั่นไปหมด ข้าวก็ไม่ได้กิน เราถามทำไม่ลงมาโทไปทำไมไม่รับ เขาบอกไม่ได้ยิน เราด่าเราโกรธสุดๆอ่ะ ทำงานมาก็เหนื่อยแล้ว เวลาพักผ่อนก็ไม่มี แถมมาทะเลาะกันอีก เราบอกผิดอ่ะขอโทษนะเป็นไหมเขาบอกไม่ได้ผิดเพราะไม่ได้ยิน นั่งเล่นเกมต่อ เรานั่งร้องไห้สุดๆอ่ะ เขายังไม่มาปลอมเราเลย เราควรจะชินได้แล้วสินะ ทุกครั้งที่เราร้องไห้ คนที่ทำให้เราหยุดร้องได้ก็คือตัวเราเอง เราเป็นผู้หญิงเราก็อยากได้ความรักเหมือนคนอื่นเขาบ้าง เทศกาลวันเกิดอะไรต่างๆ ตลอดที่คบมาเราไม่เคยได้ของขวัญอะไรจากเขาเลย คำว่ารัก คิดถึง เป็นห่วง แทบจะไม่มี ไม่รู้ว่าเราอดทนมาได้ขนาดนี้เลยหรอ เวลาเราบ่นเราด่าเขาเขาร้องไห้โทไปหาแม่ แม่เขาโทรมาคุยกับเรา เราร้องไห้เราเสียใจ เราเหนื่อยเรา เราโกรธ เราปลอมใจตัวเอง เราเป็นร่าเริงนะอาจจะเป็นแค่ภายนอก ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราเหนื่อยขนาดไหน ยังมีอีกหลายการกระทำที่เขารู้ว่าเขาผิด แต่ก็บอกว่าเขาไม่ผิด
เราควรจะเดินออกมา หรือเราควรจะอยู่ต่อไปดี ?? หรื่อเราแค่มากไปเอง ผู้ชายหลายๆคนเป็นแบบนี้ไหม
----------------- แค่อยากระบายนะ เราไม่กล้าคุยกับใครตรงๆ เราไม่กล้าที่จะปรึกษาแม้กระทั่งเพื่อน พ่อแม่ คนรอบข้างเราอึดอัด เราอยากระบาย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณทุกความคิดเห็น -------------------------