คือเราเหนื่อยมากเลยค่ะทุกคน เหนื่อยกับทุกเรื่องเลย เรียนกลับมาเหนื่อยต้องมาทำงานบ้านอีก ในบ้านมีกันอยู่13คนค่ะ แต่เกือบทุกงานในบ้านเป็นเราคนเดียว กลับมาจากรร.มีการบ้านเยอะมาก แต่ก็ต้องกลับมาล้างถ้วยล้างจาน ซักผ้า หุงข้าว แช่ข้าว เกือบทุกอย่างเลยค่ะกว่าจะได้ทำการบ้านก็เกือบๆ3ทุ่มเลยกว่าจะเสร็จก็เที่ยงคืนได้เลยมั้งคะ ต้องตื่นไปรร.อีกก็ตอนตี5 มีเวลานอนน้อยมากค่ะ กลับบ้านมาก็ต้องการกำลังใจจากคนในครอบครัว แต่ก็ต้องโดนคำด่าหรือบ่นทุกวันเลยค่ะ พอบ่นเหนื่อยก็ด่าว่าเราเหนื่อยเท่าเขามั้ย ถ้าไม่เท่าก็อย่าบ่น ทุกคนมันมีความเหนื่อยไม่เหมือนกันใช่มั้ยคะทำไมต้องมาบอกว่าเหนื่อยกว่าเรา คืออยากหายไปจากโลกนี้มากค่ะ ทั้งพ่อแม่ พี่สาว หรือยาย ไม่เคยให้กำลังใจเลยค่ะ โดนดูถูกมาตลอด ชอบเอาคนอื่นมาเปรียบเทียบ อยากให้เราเป็นแบบนู้นแบบนี้เพื่อที่เราโตมาแล้วจะหางานหาเงินให้อยู่สบายได้ แต่ไม่เคยถามเราว่าเหนื่อยมั้ย เราเรียนได้ที่3แทนที่จะชมว่าเราเก่งหรือให้คำชมกลับมาบอกเราว่าทำให้ดีกว่านี้ เอาให้ได้ที่1ลูกคนอื่นยังทำได้เลย เราเหนื่อยมากค่ะ ไม่มีวันไหนที่ไม่ร้องไห้เลย ของที่เราอยากได้เราก็เก็บเงินซื้อเองหมด อดข้าวกลางวันที่รร.เพื่อที่จะมีเงินเก็บเพื่อซื้อของที่ตัวเองจำเป็นต้องใช้ ร่างกายตอนนี้แย่พอๆกับจิตใจเลยค่ะ ไม่อยากอยู่เลย อิจฉาครอบครัวอื่นจังที่พ่อแม่เข้าใจ
วิธีทำร้ายตัวเองแบบไหนเจ็บที่สุดคะ