ขอคำแนะนำ ปลอบ กำลังใจในการใช่ชีวิตต่อหน่อยค่ะ

ตามหัวหัวข้อเลย ตอนนี้เรากำลังเศร้าและเหนื่อยมากๆ เราท้อไปหมดเลยค่ะ มันเป็นเรื่องครอบครัวที่เรารู้สึกโดนมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ ขออนุญาตระบายนะคะ

ตั้งแต่เด็กๆที่จำความได้ เราก็โดนย่าด่ามาตลอดเวลาที่ทำอะไรไม่พอใจ หรือเวลาแกทะเลาะกับแม่แกก็จะมาด่าแม่ใส่ว่าเป็น ไปมีชู้ต่างๆมา เพราะแม่เราหายไปทำงานมา2ปี แต่แต่4-5ขวบได้ที่เราเจอ จากนั้นเราก็โดนด่ามาตลอดเรื่องนี้ แต่เราก็อยู่กับทั้งพ่อทั้งแม่แล้วนะ แม่เราชอบออกไปข้างนอกแล้วเมากลับมาดึกๆตลอดก็ทะเลาะกับพ่อมาเรื่อยๆ มีลงมือตบตีกัน จากที่เราร้องไห้ ก็กลายเป็นชินที่เกิดเรื่องแบบนี้ ส่วนเราก็ยังโดนย่าด่ามาตลอดเวลาเมา แล้วก็เมาทุกวันด้วย จนเราอายุประมาณ13-14 แม่เราเลิกเที่ยวดึก พ่อเราเลิกเหล้า ตอนนั้นเราดีใจมากๆ แบบสุดๆ แต่ย่าก็ยังเมาด่าไปทั้วเหมือนเดิมจนแม่ทนไม่ไหวเราเลยได้ยากครัวกัน ต่างคนต่างกินจบๆ เพราะเคยมีปัญหาเรื่องกับข้าว พอแบบนี้เราก็จะรับผิดชอบล้างจานหุงข้าวซักผ้าปกติ เราก็ทำปกติ แต่ก็ใช่ว่าจะเลิกโดนด่า ก็ยังโดนอยู่เวลาเมามา ด่าเรานู่นนี่แต่บอกเราว่าต้องการสอนให้เราเป็นคนดี แต่ แต่ละสิ่งแต่ละอย่างที่พูดออกมา ยิ่งกว่ามีหมาในปาก ก็ฮึบมาตลอด เดินหนี เมินจ้าา ไม่อยากมีปัญหา แต่แบบในใจก็เกลียดไม่ชอบคนนี้ไปแล้ว คนที่บอกตัวเองเป็นคนดี คนอื่นสงสาร แต่จริงๆเขาอาจจะ สมเพช เก่งกับคนในบ้านแล้วทำตัวน่าสงสารกับคนอื่น เอาเรื่องในบ้านไปพูดทำตัวเองน่าสงสาร แล้วก็มาพูดใส่คนในบ้านว่าที่มีกินเพราะแก เพราะคนอื่นเขาสงสารแกเลยให้นู่นนี่มา และแกรักลูกคนเล็กแกมากทั้งๆที่อายุ30กว่าไปแล้วก็ยังคอยหาข้าวหาน้ำมาป้อน ตามใจมากๆ แล้วกเมาติดเหล้าทั้งแม่ทั้งลูกนั่นละ ผลประกอบการเลยตกมาอยู่ที่เราเองจ้าา โดนใช้สารพัด  พอไม่ได้ดั่งใจก็ด่า เราเหนื่อยมากๆ จนล่าสุดแม่เราต้องกลับไปดูยายเพราะยายไม่สบาย เราก็เลยต้องอยู่กับพ่อ จากนั้นแกก็เริ่มมาทำนู่นทำนี่รวมกัน ล้างจานให้พอล้างแล้วก็บ่นทั้งๆที่เราก็ต้องทำปกติของเราอยู่แล้ว แล้วก็หนักมาเรื่อยๆ จนล่าสุดเราจะล้างหมอแล้วหุงข้าวแต่เสื้อผ้าเปียก เลยเอาแช่ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนละมาล้าง พอแกเห็นแช่ปึ้บก็มาล้างแล้วก็บ่นว่าเราไม่ทำอะไร มีแกทำคนเดียว เราที่ไม่ไหวจะทนแล้วเลยไปบอกไม่ต้องทำจะทำเอง แกก็ว่าจะทำแล้วเอามาแช่แล้วก็ว่าเราเลวงั้นงี้ นี่เลยแย่งหม้อ จะเอาไปหุงแกก็ไม่ให้แล้วฟาดเรา นี่เลยมือเผลอไปตีที่แขนแก แกก็ยิ่งด่าเลย จากนั้นเราก็ไปหุงข้าวพยายามจะใจเย็นที่สุดแต่มันไม่ไหวจริงๆเลยให้พ่อรีบกลับ และบอกว่าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว เราไม่ไหวแล้ว ขอเราไปอยู่กับแม่ แต่พอพ่อกลับมาเราบอกอีกครั้งแกก็ว่า เหนื่อยคนทำงานมาเหนื่อยยังต้องมาเจออะไรแบบนี้ แล้วจะไปก็ต้องเอาเงินแก เงินก็ไม่มี อยากตายๆไป แล้วก็ขับรถออกไป พอแกไปย่าก็มาด่าเราต่อว่าไปฟ้องพ่อกลับมาจากเหนื่อยๆ อยากไปหาแม่มากก็เดินไปหาเองสารพัด แต่เราก็หลับมาร้องไห้ทำใจแล้ว พออากลับมาย่าก็ฟ้องว่าเราต่อยแก คือเราจะไปทำอะไรได้ว่ะ เราก็เด็กอายุ17คนหนึ่งที่เจออะไรแต่ละสิ่งมาก็ไม่รู้ เรียนเก่งไปก็ไม่มีอะไรเลยพอเกรดตกมานิดหน่อยก็โดนหน้าดุ อาพอได้ยินงั้นก็ว่าเราเก่งแต่ใช้แรงไม่เดินหนีไป ทำคนแก่ เราไม่รู้จะทำไงแล้วจริงๆ เราเหนื่อยมากๆ เราเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวไม่อยากบอกะอแม่ให้เหนื่อยเพิ่มเพราะแค่ส่งเราเรียนก็หนักแล้ว แต่เราอะก็คิดว่าทำไมเราต้องเกิดมาเจออะไรแบบนี้ ถ้าไม่มีเราจะยังดีกว่ามั้ย เราจะได้หลุดพ้นกับอะไรแบบนี้สักที แต่เราก็ยังอยากฮึบต่อไป แต่ก็หมดแรงแล้วเหมือนกัน

ขอโทษที่บ่นสะเยอะ แต่เราไม่รู้จะทำไงแล้วเหมือนจะเป็นเรื่องแต่งของเราฝ่ายเดียวแต่จริงๆมันคือสิ่งที่เราต้องเจอมาตลอด ขอบคุณคนที่อ่านมาได้จนจบนะคะ พอได้พิมพ์แล้วรู้สึกดีขึ้นมาจึ้งเลย🙏