ผมมีคำถามว่าแค่ไหนถึงเรียกว่ากตัญญูพอ ผมเป็นลูกคนเดียว อายุ 27 ปี ทำงานประจำรายได้เดือนละ 2หมื่นกว่าบาท ซื้อบ้านอยู่กับพ่อแม่ 1 หลังยังผ่อนอยู่ ให้เงินแม่ใช้เดือนละ 2-3000 พัน (พ่อผมยังทำงานอยู่ เงินเดือนเยอะกว่าผมและปฎิเสธไม่รับเงิน เลยให้แม่คนเดียว ) ซื้อของให้บ้างตามโอกาส ถ้าท่านเจ็บป่วยผมก็เตรียมการประกันสุขภาพรักษาพยาบาลไว้แล้ว พาไปหาหมอถ้าท่านเจ็บป่วย และยังไม่คิดแต่งงานแยกครอบครัวออกไปเพราะยังอยากอยุ่ดูแลท่าน
แต่ผมมีความรู้สึกตลอดเวลา รวมถึงคำพูดบางอย่างของแม่ว่าผมยังไม่ทำได้ดีเท่าที่ท่านหวัง เพราะนิสัยผมไม่ใช่คนที่จะคอยปรนนิบัติท่านตลอดเวลาได้ ผมชอบอยู่เงียบๆมากกว่าจะคอยนั่งพูดคุยกับท่านทั้งวัน ถ้าผมต้องคอยอยู่กับท่านตลอดเวลาทั้งวันอย่างที่ท่านต้องการผมก็เสียความเป็นตัวเอง ไม่มีเวลาส่วนตัว ผมไม่รุ้ว่าผมคิดแบบนี้คือเห็นแก่ตัวหรือเปล่า บางครั้งผมก็มีเถียงบ้างไม่ได้ทำตามที่ท่านต้องการทุกอย่างตลอดเวลา แต่ผมเถียงตามเหตุผลเกือบทุกครั้ง ผมรู้สึกท้อใจเหมือนไม่รู้ต้องทำแค่ไหนถึงจะดีพอ ต้องปรนนิบัติแค่ไหนถึงดีพอ เลยอยากรู้ว่าบ้านอื่นๆมีปัญหาในเรื่องนี้บ้างไหม
แค่ไหนถึงเรียกว่ากตัญญู?
แต่ผมมีความรู้สึกตลอดเวลา รวมถึงคำพูดบางอย่างของแม่ว่าผมยังไม่ทำได้ดีเท่าที่ท่านหวัง เพราะนิสัยผมไม่ใช่คนที่จะคอยปรนนิบัติท่านตลอดเวลาได้ ผมชอบอยู่เงียบๆมากกว่าจะคอยนั่งพูดคุยกับท่านทั้งวัน ถ้าผมต้องคอยอยู่กับท่านตลอดเวลาทั้งวันอย่างที่ท่านต้องการผมก็เสียความเป็นตัวเอง ไม่มีเวลาส่วนตัว ผมไม่รุ้ว่าผมคิดแบบนี้คือเห็นแก่ตัวหรือเปล่า บางครั้งผมก็มีเถียงบ้างไม่ได้ทำตามที่ท่านต้องการทุกอย่างตลอดเวลา แต่ผมเถียงตามเหตุผลเกือบทุกครั้ง ผมรู้สึกท้อใจเหมือนไม่รู้ต้องทำแค่ไหนถึงจะดีพอ ต้องปรนนิบัติแค่ไหนถึงดีพอ เลยอยากรู้ว่าบ้านอื่นๆมีปัญหาในเรื่องนี้บ้างไหม