พอดีว่าระยะนี้มีข่าวเรื่องร้านสะดวกซื้อทำอาหารสำเร็จรูปขายแข่งกับแม่ค้าแบบชนิดที่เรียกว่ามีเมนูที่นึกไม่ถึงตั้งแต่ หมูปิ้ง กล้วยปิ้ง และที่เจอมาล่าสุดใน 7-11 มีโจ๊กขายแบบตักจากหม้อขายแล้วราคาถ้วยละ 29 บาท โดยส่วนตัวผมเลิกทานอาหารสำเร็จรูปจาก 7-11 มาระยะนึงแล้วเพราะว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งของชีวิต ผมย้ายไปนอนโรงแรมแห่งหนึ่งเป็นระยะเวลาประมาณ 3 เดือน ตกเย็นจะกินอะไรก็ไม่สะดวก เพราะอาหารโรงแรมราคาแพงมาก จานนึงก็ 200++ ก็เลยมาใช้บริการอาหารแช่แข็งของ 7-11 เกือบทุกเย็น
ช่วงแรกตื่นตาตื่นใจมากครับ อะไรก็อร่อย ข้าวก็หุงอร่อย กับข้าวรสชาติก็โอเค คือกินทุกวัน กินเกือบทุกเมนู กินมันหมด กล่องแดง กล่องดำหรือกล่องขาวแช่แข็ง กินอยู่ประมาณ 10 วัน ก็เริ่มรู้สึกเบื่อ และวนเวียนกลับมาเมนูซ้ำๆ จากนั้นก็ไม่ไหวแล้วขอบาย โดยไม่ได้มองว่ามันไม่อร่อยนะ แต่มันรู้สึกเบื่อ
ย้อนมาร้านแม่ค้าตามสั่งแถวบ้านที่ผมกินมาตั้งแต่เด็กๆก็ร่วม 20 ปี เมนูที่สั่งคงไม่พ้น กะเพราะ ผัดน้ำพริกเผา ผัดพริกแกง ผัดกะเทียม ข้าวผัด ต่างๆนาๆ จนแม่ค้าถามว่า สั่งอีกแล้วไม่เบื่อเหรอ หลังๆเลยแซวป้าไปว่า ป้าทำมาเลย จะทำอะไรให้ผมกินผมก็กิน แม่ค้าตามสั่งก็ทำซ้ำซาก แต่ทำไมผมรู้สึกตื่นเต้นและหิวน้ำลายสอทุกครั้งที่รอเวลาที่เค้าเอาอาหารมาเสริฟ
หรือบางครั้งที่จากบ้านไปนานๆ น้องที่ทำงานเอาข้าวกล่องมากิน เปิดมาเป็นข้าวเย็นๆกับไข่เจียมหมูสับหนาเตอะ หมูเยอะๆเย็นๆ ผมไปขอกินเข้าคำนึง ปรากฏว่า ร้องไห้น้ำตาไหล นี่มันเมนูที่แม่ทำให้กินตั้งแต่สมัยเรียนประถม กินแล้วก็คิดถึงที่บ้านโดยอัตโนมัต แล้วก็อยากรีบกลับบ้านไปกอดแม่ น้ำตาไหลพราก ไม่ได้ดัดจริตนะ มันเป็นแบบนี้จริงๆ
เชื่อไหมครับว่า
อาหารมันคือสะพานเชื่อมอดีต เชื่อมความทรงจำ อาหารคือภาษาสากลของมนุษย์ ที่ไม่ต้องอธิบาย แค่ตักเข้าปาก มันบอกอะไรทุกสิ่งทุกอย่าง
The Lunch Box พระเอกกินอาหารกลางวันผิดกล่องอยู่นาน แต่เค้ากลับรู้สึกผูกพันธ์กับคนทำอาหารอย่างประหลาด จนเค้าต้องออกค้นหาเจ้าของอาหารที่ทำให้เค้าทานทุกวันว่าเธอเป็นใคร
Hundred Foot Journey พระเอกไปเป็นเชฟมิชลิน ทำงานจนโด่งดัง อยู่มาวันนึง เพื่อนพ่อครัวชาวอินเดีย เอาอาหารที่เมียทำให้กินมา พระเอกเลยไปขอกินด้วย กินเข้าไปสองคำน้ำตาไหลพราก กลับบ้าน เลิกเป็นเชฟมิชลินแล้ว กลับไปทำร้านอาหารในชนบทดีกว่า เพราะคิดถึงบ้าน
อาหารแต่ละจานมันมีชีวิตนะครับ อย่างน้อยให้มองเป็นรูปธรรม หมูวัวไก่ปลาที่เอามาทำอาหารก็คือชีวิต สัตวืเหล่านี้คือชีวิตที่อยู่ในอาหาร บวกกับความใส่ใจของคนทำ เชื่อไหมว่า ทำไมอาหารที่บ้านเราถึงอร่อย ก็เพราะมันทำด้วยความใส่ใจจากพ่อแม่ของเราไง พ่อแม่เราไม่มีทางทำอาหารไม่ดีให้เราทานแน่ๆ
ญี่ปุ่นเค้าเลยเน้นมาก เรื่อง Lunchbox เอามาแข่งกันอวดกัน
เราทานอาหารสำเร็จรูป 7-11 ทานไปได้ไม่กี่วันก็เบื่อ เพราะมันเป็นอาหารที่ทำจากเคร่ื่องจักร ไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ เราสัมผัสได้นะ
ใน 1 สัปดาห์ ลองหาโอกาสทำอาหารทานเองสักมื้อสิครับ แล้วเราจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกว่า อาหารมันมีศิลปะและมีวิญญาณจริงๆ
มองอาหารผ่านหนัง....เราควรหาโอกาสทำอาหารกินเองบ้าง
พอดีว่าระยะนี้มีข่าวเรื่องร้านสะดวกซื้อทำอาหารสำเร็จรูปขายแข่งกับแม่ค้าแบบชนิดที่เรียกว่ามีเมนูที่นึกไม่ถึงตั้งแต่ หมูปิ้ง กล้วยปิ้ง และที่เจอมาล่าสุดใน 7-11 มีโจ๊กขายแบบตักจากหม้อขายแล้วราคาถ้วยละ 29 บาท โดยส่วนตัวผมเลิกทานอาหารสำเร็จรูปจาก 7-11 มาระยะนึงแล้วเพราะว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งของชีวิต ผมย้ายไปนอนโรงแรมแห่งหนึ่งเป็นระยะเวลาประมาณ 3 เดือน ตกเย็นจะกินอะไรก็ไม่สะดวก เพราะอาหารโรงแรมราคาแพงมาก จานนึงก็ 200++ ก็เลยมาใช้บริการอาหารแช่แข็งของ 7-11 เกือบทุกเย็น
ช่วงแรกตื่นตาตื่นใจมากครับ อะไรก็อร่อย ข้าวก็หุงอร่อย กับข้าวรสชาติก็โอเค คือกินทุกวัน กินเกือบทุกเมนู กินมันหมด กล่องแดง กล่องดำหรือกล่องขาวแช่แข็ง กินอยู่ประมาณ 10 วัน ก็เริ่มรู้สึกเบื่อ และวนเวียนกลับมาเมนูซ้ำๆ จากนั้นก็ไม่ไหวแล้วขอบาย โดยไม่ได้มองว่ามันไม่อร่อยนะ แต่มันรู้สึกเบื่อ
ย้อนมาร้านแม่ค้าตามสั่งแถวบ้านที่ผมกินมาตั้งแต่เด็กๆก็ร่วม 20 ปี เมนูที่สั่งคงไม่พ้น กะเพราะ ผัดน้ำพริกเผา ผัดพริกแกง ผัดกะเทียม ข้าวผัด ต่างๆนาๆ จนแม่ค้าถามว่า สั่งอีกแล้วไม่เบื่อเหรอ หลังๆเลยแซวป้าไปว่า ป้าทำมาเลย จะทำอะไรให้ผมกินผมก็กิน แม่ค้าตามสั่งก็ทำซ้ำซาก แต่ทำไมผมรู้สึกตื่นเต้นและหิวน้ำลายสอทุกครั้งที่รอเวลาที่เค้าเอาอาหารมาเสริฟ
หรือบางครั้งที่จากบ้านไปนานๆ น้องที่ทำงานเอาข้าวกล่องมากิน เปิดมาเป็นข้าวเย็นๆกับไข่เจียมหมูสับหนาเตอะ หมูเยอะๆเย็นๆ ผมไปขอกินเข้าคำนึง ปรากฏว่า ร้องไห้น้ำตาไหล นี่มันเมนูที่แม่ทำให้กินตั้งแต่สมัยเรียนประถม กินแล้วก็คิดถึงที่บ้านโดยอัตโนมัต แล้วก็อยากรีบกลับบ้านไปกอดแม่ น้ำตาไหลพราก ไม่ได้ดัดจริตนะ มันเป็นแบบนี้จริงๆ
เชื่อไหมครับว่า
อาหารมันคือสะพานเชื่อมอดีต เชื่อมความทรงจำ อาหารคือภาษาสากลของมนุษย์ ที่ไม่ต้องอธิบาย แค่ตักเข้าปาก มันบอกอะไรทุกสิ่งทุกอย่าง
The Lunch Box พระเอกกินอาหารกลางวันผิดกล่องอยู่นาน แต่เค้ากลับรู้สึกผูกพันธ์กับคนทำอาหารอย่างประหลาด จนเค้าต้องออกค้นหาเจ้าของอาหารที่ทำให้เค้าทานทุกวันว่าเธอเป็นใคร
Hundred Foot Journey พระเอกไปเป็นเชฟมิชลิน ทำงานจนโด่งดัง อยู่มาวันนึง เพื่อนพ่อครัวชาวอินเดีย เอาอาหารที่เมียทำให้กินมา พระเอกเลยไปขอกินด้วย กินเข้าไปสองคำน้ำตาไหลพราก กลับบ้าน เลิกเป็นเชฟมิชลินแล้ว กลับไปทำร้านอาหารในชนบทดีกว่า เพราะคิดถึงบ้าน
อาหารแต่ละจานมันมีชีวิตนะครับ อย่างน้อยให้มองเป็นรูปธรรม หมูวัวไก่ปลาที่เอามาทำอาหารก็คือชีวิต สัตวืเหล่านี้คือชีวิตที่อยู่ในอาหาร บวกกับความใส่ใจของคนทำ เชื่อไหมว่า ทำไมอาหารที่บ้านเราถึงอร่อย ก็เพราะมันทำด้วยความใส่ใจจากพ่อแม่ของเราไง พ่อแม่เราไม่มีทางทำอาหารไม่ดีให้เราทานแน่ๆ
ญี่ปุ่นเค้าเลยเน้นมาก เรื่อง Lunchbox เอามาแข่งกันอวดกัน
เราทานอาหารสำเร็จรูป 7-11 ทานไปได้ไม่กี่วันก็เบื่อ เพราะมันเป็นอาหารที่ทำจากเคร่ื่องจักร ไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ เราสัมผัสได้นะ
ใน 1 สัปดาห์ ลองหาโอกาสทำอาหารทานเองสักมื้อสิครับ แล้วเราจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกว่า อาหารมันมีศิลปะและมีวิญญาณจริงๆ